ชีวิตที่ไม่มีความสุข ช่วยที

คุณเคยไม่มีความสุข อึดอัด รู้สึกถูกกดดัน อ่อนแอ ระบายกับใคร ก็ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ ถึงมีก็ช่วยระบายได้แต่ยังทุกเหมือนเดิม
สบายกายมาก แต่ไม่สบายใจ

ขอเล่ากาอนนะครับ คือผมเป็นคนเสียใจง่าย คิดเล็กคิดน้อยบ่อยๆ แต่เวลาเสียใจผมเป็นคนเก็บอาการค่อนข้างเก่งจะไม่ค่อยมีใครรู้ว่าผมเสียใจมากน้อยแค่ไหน ผมเริ่มการเสียใจหนักๆ ตั้งแต่เด็กๆ ผมแอบไปร้องไห้คนเดียววบ่อยๆ ทุกข์มากแต่ระบายไม่ได้เพราะยังเด็กไม่รู้จะบอกใคร ผมมักจะโดนวิธีการสั่งสอนด้วยการตีด้วยไม้แขวนเสื้อ และด่าแบบไม่นึกถึงใจผม หรือการดูถูกและเปรียบเทียบอยู่เป็นประจำ พูดหรือบอกก็ว่าโกหกบ้างเถียงบ้าง นั้นคือสมัยประมาณป 1 ป 2 ที่ผมต้องแอบร้องไห้เสียใจ แทบทุกวันบ่อยมากๆ เวลาแม่สอนผมเรื่องเรียนจะโดนด่าหนักๆ ตีบ้าง จะไม่ค่อยพูดดีๆด้วยผิดคือด่าคือตี ตะโกนใส่ แล้วผมก็จะบอกว่าแม่หนูหิวน้ำตอนนั้นแหละคับ ผมจะไปร้องไห้ พอเสร็จผมจะกลับมา นั่งเรียนต่อ ผมยอมรับบางทีผมเถียงบ้าง แต่บางทีคือไม่ฟังผมเลย โดนทีบบ้างไรแบบนี้  555น่าโมโหจัด แล้วรองคิดดูสิครับตอนนั้นอายุผมเท่าไหร่ผมคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ แต่มีเพื่อนเล่นเกมบ้างพอช่วยบันเทา แล้วก็ป้าร้านไอติมใจดีมากตอนนั้นเหมือนแม่อีกคนผมเลย ผมจะไปหาไปเล่นประจำ  สมัยประถมผมเคยโดนอาจารด่าทั้งๆที่ผมไม่ผิดแล้วเอาเรื่องผมที่ไม่ผิดไปประจารเตะผมแบบแรงๆ ด่าหนักๆ ผมอายุแค่นั้นผมต้องเจอกับอะไรพวกนี้ ผมแบบอยากจะตาย บอกพ่อแม่ก็ไม่เชื่อ ผมเก็บมาริองไห้ในห้องนอนผมประจำ น่าเ
สียใจสุดๆ เพราะงี้มั้งครับผมถึงเป็นคนเก็บอะไรเก่งมากๆ พอผ่านประถมมาได้ ม.ต้นเริ่มดีขึ้น ผมเรียนเก่งแต่ไม่ชมแต่มักเอาไปพูดเรื่องเรียนอวดกันระหว่างเพื่อน ตอนผมล้มซ้ำเติม กำลังใจผมไม่เคยได้ เอาไปคุย เปรียบเทียบบ้าง บ่อยๆ โดนเตะ โดนตบ โดนตี ในช่วงที่เหลวแหล่ ผมทำเกรดมาดี ก้เลยได้ต่อม.4ที่เดิม แต่ตอนม.3เกรดผมแย่ ก็โวยวายด่า ผมกลับบ้านเย็นเค้าไม่ถามผมบ้างหรอทำไมกลับเย็นเพราะผมเสียใจไง ที่เป็นแบบนี้พอกลับมาจะให้ผมไปนั่งคุกเข่าในห้องนอนเลยก็ไม่ได้ ผมจึงมาลองเล่นเกมแผ่นบ้างเผื่อจะหาย ผมโดนเตะ ทีบ โวยวายด่าต่อหน้าเพื่อนแม่  เพื่อนแม่ก็ช่วยพูดแต่โวยวาย ผมโครตเสียใจเลย แต่ก็นะทน ตกดึกตื่นมาลองเล่นเกม ประมาณ3ทุ่ม โดนตบแบบขว่ำเลย เค้ามักจะอิจฉาลูกคนอื่น เปรียบเทียบบ้าง บอกเสียใจ ที่ผมทำตัวแบบนี้ ผมก็เถียงไรไม่ได้ ยอม ผมเลยจะไม่คุยกับพ่อแม่เลยแต่ก็คุยบ้าง ม.ปลาย ผมไม่สนใจเรียนเลย โดนด่าโดนว่าตามเคยดูถูกตามเคย 555 จบออกมาได้ต่อมหาลัย นี้แหละครับจะเล่าถึงความรู้สึกตอนนี้
.
.
.
คือตอนนี้ผมคิดว่าผมชอบธุรกิจ ชอบตั้งนานแล้วขอให้ได้ทำม.ปลาย ก้คิดหลายๆอย่าง ทำมาบ้างแล้ว ผมรู้สึกไม่อยากเรียนต่อมหาลัยผมอยากจะตามฝันผมแต่คิดเหมือนกันครับ ว่าที่ผมไม่อยากเรียนมหาลัย เพราะผมไม่ชอบ หรือขี้เกียจ กันแน่ ผมเรียนการเงินนะครับผมแบบเลยปรึกษาแม่ดูว่าถ้าออก ออกได้มั้ยลืมบอกไปนะครับช่วงมหาลัยนี้แม่ไม่ได้ตีผมแบบแต่ก่อนนะครับด่ากับจิก อย่างเดียว แกก็ว่าผมว่าเตือนแล้วเหมือนแกจะเอาแต่ปริญญา เปรียบเทียบอิจฉาลูกคนอื่นพูดหลายๆอย่าง ผมเสียใจ อึดอัด คิดมากคิดเยอะ จนปวดหัวมาหลายวันปรึกษาก็ไม่ได้  จะออกก็พ่อคงเสียใจมาก ผมคิดมากเลยผมแค่อยากทำชีวิตผมก็ไม่รู้ตายเมื่อไหร่จะพรุ่งนี้หรือป่าวก็ไม่รู้ ความสุขก็หาไม่เจอ ป่วยก็บ่อย อิจฉาหลายๆคนนะครับที่มีพ่อแม่เข้าใจ ผมอึดอัด อยากร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ อยากหาตัวเองให้เจอก็หาไม่เจอถ้าซิ่งปี2ปีก็เสียเวลาอีกเครียดไปหมดเลย ทรมารขอเถอะหลับแล้วไม่ตื่นเลยก็ดีนะ ขอโทษแม่ในนี้หน่อยก็ดี ขอโทษที่ผมมันคิดนอกกรอบไม่เหมือนลูกคนอื่นที่แม่ภูมิใจ