ช่วงเช้าอากาศหนาวๆ ผมคว้าเสื้อคลุมเดินออกจากที่พัก ไม่ไกลมีร้านกาแฟเล็กๆร้านนึงที่ชอบมานั่งเขียนเรื่องประจำ
ยังเช้าอยู่แต่ในร้านมีลูกค้าแล้ว ผมเดินไปต่อแถวแล้วก้มหน้าก้มตาหารูปที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์จนได้ยินเสียงพนักงานบอกให้ขยับมาข้างหน้าหน่อยค่ะ เงยหน้าขึ้นมามีคนเข้าแถวต่อจากผมยาวเลย
ผู้หญิงที่ยืนต่อจากผม มองหน้าผมเเบบ....น่าเบื่อ......แต่พอผมเห็นหน้าเธอชัดๆกลับไม่อยากละสายตา
เธอ...ผมยาวสีเหมือนน้ำผึ้งต้องแสงแดดยามเช้า ไดร์ลอนเกลียวคลายๆที่ปลายผม สวมหมวกแก๊ปและแจ๊คเก็ตกีฬาสีดำ กางเกงยีนส์เข้ารูปสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบ ผิวขาวจมูกโด่งสวยไม่ศัลยกรรม^^
ปกติผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงขาวนะ แต่ครั้งนี้....เหมือนต้องมนต์
และเธอก็ค้อนผมอย่างไม่เกรงใจ ค้อนแรงมาก😂😂
ก็สมควร....มองอะไรตั้งแต่หัวจรดเท้าขนาดนั้น พอสติกลับมารีบขอโทษคนข้างหลังแล้วขยับไปสั่งกาแฟ เธอก็ยังค้อนผมอยู่😅
ผมได้กาแฟถือจะไปนั่งโต๊ะเดิม แต่มีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ เลยไปนั่งอีกโต๊ะใกล้ๆ
อยากเขียนเรื่องต่อให้เสร็จแต่ตากลับมองแต่เธอ เธอถือกาแฟเดินมาทางผม
ใจผมเต้นแรง!!! เธอเดินมาใกล้ๆแล้วส่งกาแฟให้ผู้ชายคนที่นั่งที่โต๊ะนั่น
.....หัวใจสลายเลย💔......เธอมีแฟนแล้ว
รู้สึกเจ็บและผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเกิดอะไร? เล่นตลกกันใช่ไหม...พยายามไม่มองแล้วรีบๆกินกาแฟจะกลับแล้ว งอนเธอหรือเป็นอะไรก็ไม่รู้งงตัวเองเหมือนกัน ผมกระดกกาแฟจากแก้วพรวดเดียวหมดแล้วเก็บของเดินไปเข้าห้องน้ำ
พอเปิดประตูห้องน้ำมาเห็นเธอกำลังเดินมา.....ทำยังไงดีๆหัวใจร้อนรน!!อยากรู้จักเธอ อยากรู้จักทั้งๆที่โดนสายตารังเกียจ อยากรู้จักทั้งๆที่เห็นว่าเธอมีใครแล้ว
เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ....เพิ่งเจอเธอเอง
ผม....ห้ามใจไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว "ขอเวลา 22 วินาที ผมขอพูดสิ่งที่อยากบอกคุณ" ผมพูดคำนี้ออกไป เธอมองหน้าผมงงๆ แต่ไม่ได้ขยับไปไหน ผมมองตาเธอแล้วพูดช้าๆ
"ผมรู้สึกแปลกมากที่ชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร และคงเสียใจมาก....ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกนี้ผ่านไปโดยไม่ได้บอกคุณ"
เธอนิ่ง.......คงคิดว่าผมเป็นคนบ้าหรือสติไม่ดี แต่ผมก็ได้พูดไปแล้วพูดแบบที่รู้สึก...ซึ่งแน่ใจว่าความรู้สึกนี้ปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ ผมยิ้มให้เธอและเดินจากมา
"เดี๋ยวค่ะ....เอ่อ....มีเบอร์มั้ย" เสียงเธอถาม
ผมรีบหันกลับ!!!ใจสั่นไปหมด เบอร์โทรศัพท์ เฟสบุ๊ค ไอดีไลน์ อิเมล์ บ้านเลขที่ด้วยดีมั้ย (ไม่ดีมั้ง☺) ผมจดๆใส่ลงกระดาษสมุดแล้วฉีกส่งให้เธอ เธอรับไว้ ทำหน้าตาว่างเปล่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอ...ไม่ได้ยิ้มให้ไม่ได้อะไรสักอย่าง แต่สวรรค์อยู่ในใจผมแล้วตอนนั้น
2 เดือนผ่านไป....เงียบ....ไม่มีการติดต่อจากเธอสักทาง.....ไม่เป็นไร เธอมีแฟนแล้วนี่....ผมคิดแบบนี้แล้วเจ็บทุกทีตลกดีทีเจ็บทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ร้านกาแฟร้านเดิม....ผมมานั่งเขียนเรื่องตั้งแต่เช้าจนบ่ายแล้ว ง่วงจังเมื่อยตาด้วยผมหลับตาเอาหัวพิงกับผนังร้าน "นั่งด้วยได้มั้ย" เสียงนึงปลุกผมให้ลืมตา ผมรีบลุกขึ้นยืนจนสมุดปากกากระเด็น "เธอ" เธอคนนั้นที่ผมคิดถึง...รอ...และ...เจ็บหน่วงๆในใจ
พยายามข่มน้ำเสียงให้ปกติ "ตามสบายครับ" แต่หน้าตาผมคงดีใจเปิดเผยไปหมดแล้วเธอยิ้ม^^....ผมยิ้ม☺
นึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว คุณสบายดีมั้ย? มาจากไหน...ไปไหนมา....ทานอะไรรึยัง...วันนี้อากาศดีจัง....สารพัดคำถามเชยๆที่ถามไป....ก็แค่อยากชวนคุย ไม่อยากให้รู้สึกไม่คุ้นกัน เธอไม่ใช่คนที่นี่ แวะมาหาแฟนอาทิตย์ละครั้ง เธอเพิ่งกลับจากบ้านแฟนเลยแวะมากินกาแฟ
เงียบ....ผมเงียบ....จะทำยังไงให้รับรู้แล้วไม่เจ็บ ในเมื่อเรา...ไม่ได้เป็นอะไรกัน และผมก็คุยต่อ...พยายามซ่อนความรู้สึกไว้ วันนี้มีเธออยู่ตรงหน้าได้รู้จักได้คุยกัน....ต้องดีใจถึงจะถูก....ไม่ใช่หรือ
วันนั้น....ผมได้เฟสกับเบอร์โทรเธอมา อย่างน้อยได้เป็นเพื่อนกันก็ดีถมเถไป เดินไปส่งเธอที่รถบอกให้ขับรถดีๆ
ได้เจอเธออีกครั้ง....เห็นยิ้มเธอแล้ว....ไม่อยากปล่อยเธอให้หายไปอีกเลย
เธอกลับไปแล้วผมลองเปิดดูเฟสเธอ มีรูปที่เธอถ่ายสวยๆทั้งนั้น มีรูปเธอ มีรูปแฟน......มีสถานะที่เธอโพสไม่ค่อยโอเคนัก ผมไม่แอดเธอแต่คอยตามดู
วันนึง....ที่ผมเข้าไปดู เห็นแฟนเธอกับเธอทะเลาะกันไปมา ไม่กี่ชัวโมงจากนั้นมีรูปเธอเกือบโป๊เนื้อตัวเขียวช้ำ แฟนเธอเป็นคนแท็กรูปนั้นพร้อมคำว่า "เลิกกับกูตาย"
ผมกดโทรศัพท์โทรหาเธอ เป็นครั้งแรกที่โทรหา ไม่คิดว่าเราจะต้องคุยกันในวันที่หนักๆแบบนี้ เธออยู่รพ. โดนเขาทำร้าย เพราะเธอบอกเลิก...หลังจากจับได้ว่าเค้ามีใครอีกคน ผมเก็บของยัดๆใส่กระเป๋าแล้วรีบไปหาเธอที่รพ.
หัวเธอแตกหมอเย็บแล้วพันผ้าไว้ แฟนเธอจับหัวเธอกระแทกกับขอบโต๊ะ เนื้อตัวเขียวช้ำและเจ็บที่ชายโครงจากการโดนเตะหลายครั้ง ผู้ชายแบบไหนที่ทำร้ายผู้หญิงปางตายได้แบบนี้ เห็นเธอแล้วน้ำตาไหล
เสียงโวยวายดังลั่น....เขามา...และเดินปรี่เข้ามาหาเธอ ผมลุกขึ้นขวาง....เขามองหน้าแล้วด่าเธอแบบเสียๆหายๆ ประมาณว่า...นี่ใช่มั้ยเหตุผลที่เลิก ไม่ใช่เค้ามีใครแต่เพราะเธอมีใคร เค้ากำหมัดและชกมาที่คางผมเต็มๆและง้างจะชกซ้ำ แต่โดนผมถีบกระเด็นไปแทบติดประตูห้อง แล้วตามไปเตะเข้าที่ชายโครงหลายครั้ง ชกหน้าไปหลายทีจนหน้าเค้าและมือผมแตกเลือดออกเต็มไปหมด ผมเหมือนพายุ บ้าคลั่งและหยุดไม่ได้ จนเจ้าหน้าที่หลายคนต้องมาจับตัวผมแยกออกมา
เหตุการณ์นั้นทำให้เราต้องไปโรงพักข้อหาทำร้ายร่างกาย ซึ่งกล้องวงจรปิดมีหลักฐานว่าเค้าเป็นคนทำก่อน เราจบที่ยอมความและจ่ายเงินค่าปรับ และเค้าเจ็บหนักต้องรักษาตัวที่รพ.
ผมเฝ้าเธออยู่หลายวัน...ที่นี่เธอไม่มีใครและไม่ยอมให้บอกทางบ้านว่าอยู่รพ. ผมเปลี่ยนจากร้านกาแฟมานั่งทำงานข้างเตียงเธอแทน อาการเธอดีขึ้นเรื่อยๆแฟนเธอก็คอยโทรมาเรื่อยๆทั้งขู่ทั้งขอคืนดี และผู้หญิงคนใหม่ของแฟนเธอก็เข้ามาด่าเธอและผมที่ทำให้เขาเจ็บตัว
เธอคงเจ็บกับสิ่งที่ไม่จบ....ผมก็เจ็บแต่ยังจับมือเธอไว้ และบอกผู้หญิงคนนั้นไปว่า...ไปดูแลกันดีๆและอย่ามายุ่งกับเรา เห็นน้ำหนักตีนผมแล้วใช่มั้ย? และถ้าอยากให้ผู้ชายคนนั้นติดคุกข้อหาข่มขู่และพยายามฆ่า หลักฐานผมพร้อมแล้ว....เธอรีบเดินออกไป
เธอจับมือผมร้องไห้....ผมเอาตัวเธอเข้ามากอดสงสารเธอ อ้อมแขนผมมันอาจแทนที่ใครไม่ได้แต่มือที่กุมไว้....ต่อไปนี้บอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อย
"ผมรักเธอ" รักตั้งแต่แรกพบ ไม่ได้ต้องการอะไร...ไม่มีคำพูดอะไรที่บอกว่าทำไปทำไม
ผมดูแลอยู่ข้างๆแบบนั้นจนเธอหายดี
หมอให้กลับบ้านได้แล้ว เธอกอดผมจนแน่นบอกจะกลับมาหา...ผมหอมเธอที่หน้าผาก
บอกเธอว่าอาทิตย์หน้าไม่ต้องมานะ...ผมจะไปหาเอง....เธอยิ้ม...หอมที่เเก้มผมเบาๆ
.......ความรักของผมเริ่มต้นแล้ว.......
วันนั้น...ถ้าไม่กล้าพอ ถ้าไม่มี 22 วินาทีที่ได้บอกความในใจไป วันนี้เราคงไม่มีกัน
ความรัก....ไม่ได้บอกว่าหนทางของมันจะราบเรียบไม่มีอุปสรรค แต่ความรัก....กลับสอนให้กุมมือแล้วผ่านพ้นไปด้วยกัน หรือแม้กระทั้งแค่รู้จักแค่ได้รัก....เท่านั้นเอง
รักแรกพบ
ช่วงเช้าอากาศหนาวๆ ผมคว้าเสื้อคลุมเดินออกจากที่พัก ไม่ไกลมีร้านกาแฟเล็กๆร้านนึงที่ชอบมานั่งเขียนเรื่องประจำ
ยังเช้าอยู่แต่ในร้านมีลูกค้าแล้ว ผมเดินไปต่อแถวแล้วก้มหน้าก้มตาหารูปที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์จนได้ยินเสียงพนักงานบอกให้ขยับมาข้างหน้าหน่อยค่ะ เงยหน้าขึ้นมามีคนเข้าแถวต่อจากผมยาวเลย
ผู้หญิงที่ยืนต่อจากผม มองหน้าผมเเบบ....น่าเบื่อ......แต่พอผมเห็นหน้าเธอชัดๆกลับไม่อยากละสายตา
เธอ...ผมยาวสีเหมือนน้ำผึ้งต้องแสงแดดยามเช้า ไดร์ลอนเกลียวคลายๆที่ปลายผม สวมหมวกแก๊ปและแจ๊คเก็ตกีฬาสีดำ กางเกงยีนส์เข้ารูปสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบ ผิวขาวจมูกโด่งสวยไม่ศัลยกรรม^^
ปกติผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงขาวนะ แต่ครั้งนี้....เหมือนต้องมนต์
และเธอก็ค้อนผมอย่างไม่เกรงใจ ค้อนแรงมาก😂😂
ก็สมควร....มองอะไรตั้งแต่หัวจรดเท้าขนาดนั้น พอสติกลับมารีบขอโทษคนข้างหลังแล้วขยับไปสั่งกาแฟ เธอก็ยังค้อนผมอยู่😅
ผมได้กาแฟถือจะไปนั่งโต๊ะเดิม แต่มีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ เลยไปนั่งอีกโต๊ะใกล้ๆ
อยากเขียนเรื่องต่อให้เสร็จแต่ตากลับมองแต่เธอ เธอถือกาแฟเดินมาทางผม
ใจผมเต้นแรง!!! เธอเดินมาใกล้ๆแล้วส่งกาแฟให้ผู้ชายคนที่นั่งที่โต๊ะนั่น
.....หัวใจสลายเลย💔......เธอมีแฟนแล้ว
รู้สึกเจ็บและผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเกิดอะไร? เล่นตลกกันใช่ไหม...พยายามไม่มองแล้วรีบๆกินกาแฟจะกลับแล้ว งอนเธอหรือเป็นอะไรก็ไม่รู้งงตัวเองเหมือนกัน ผมกระดกกาแฟจากแก้วพรวดเดียวหมดแล้วเก็บของเดินไปเข้าห้องน้ำ
พอเปิดประตูห้องน้ำมาเห็นเธอกำลังเดินมา.....ทำยังไงดีๆหัวใจร้อนรน!!อยากรู้จักเธอ อยากรู้จักทั้งๆที่โดนสายตารังเกียจ อยากรู้จักทั้งๆที่เห็นว่าเธอมีใครแล้ว
เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ....เพิ่งเจอเธอเอง
ผม....ห้ามใจไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว "ขอเวลา 22 วินาที ผมขอพูดสิ่งที่อยากบอกคุณ" ผมพูดคำนี้ออกไป เธอมองหน้าผมงงๆ แต่ไม่ได้ขยับไปไหน ผมมองตาเธอแล้วพูดช้าๆ
"ผมรู้สึกแปลกมากที่ชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร และคงเสียใจมาก....ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกนี้ผ่านไปโดยไม่ได้บอกคุณ"
เธอนิ่ง.......คงคิดว่าผมเป็นคนบ้าหรือสติไม่ดี แต่ผมก็ได้พูดไปแล้วพูดแบบที่รู้สึก...ซึ่งแน่ใจว่าความรู้สึกนี้ปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ ผมยิ้มให้เธอและเดินจากมา
"เดี๋ยวค่ะ....เอ่อ....มีเบอร์มั้ย" เสียงเธอถาม
ผมรีบหันกลับ!!!ใจสั่นไปหมด เบอร์โทรศัพท์ เฟสบุ๊ค ไอดีไลน์ อิเมล์ บ้านเลขที่ด้วยดีมั้ย (ไม่ดีมั้ง☺) ผมจดๆใส่ลงกระดาษสมุดแล้วฉีกส่งให้เธอ เธอรับไว้ ทำหน้าตาว่างเปล่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอ...ไม่ได้ยิ้มให้ไม่ได้อะไรสักอย่าง แต่สวรรค์อยู่ในใจผมแล้วตอนนั้น
2 เดือนผ่านไป....เงียบ....ไม่มีการติดต่อจากเธอสักทาง.....ไม่เป็นไร เธอมีแฟนแล้วนี่....ผมคิดแบบนี้แล้วเจ็บทุกทีตลกดีทีเจ็บทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ร้านกาแฟร้านเดิม....ผมมานั่งเขียนเรื่องตั้งแต่เช้าจนบ่ายแล้ว ง่วงจังเมื่อยตาด้วยผมหลับตาเอาหัวพิงกับผนังร้าน "นั่งด้วยได้มั้ย" เสียงนึงปลุกผมให้ลืมตา ผมรีบลุกขึ้นยืนจนสมุดปากกากระเด็น "เธอ" เธอคนนั้นที่ผมคิดถึง...รอ...และ...เจ็บหน่วงๆในใจ
พยายามข่มน้ำเสียงให้ปกติ "ตามสบายครับ" แต่หน้าตาผมคงดีใจเปิดเผยไปหมดแล้วเธอยิ้ม^^....ผมยิ้ม☺
นึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว คุณสบายดีมั้ย? มาจากไหน...ไปไหนมา....ทานอะไรรึยัง...วันนี้อากาศดีจัง....สารพัดคำถามเชยๆที่ถามไป....ก็แค่อยากชวนคุย ไม่อยากให้รู้สึกไม่คุ้นกัน เธอไม่ใช่คนที่นี่ แวะมาหาแฟนอาทิตย์ละครั้ง เธอเพิ่งกลับจากบ้านแฟนเลยแวะมากินกาแฟ
เงียบ....ผมเงียบ....จะทำยังไงให้รับรู้แล้วไม่เจ็บ ในเมื่อเรา...ไม่ได้เป็นอะไรกัน และผมก็คุยต่อ...พยายามซ่อนความรู้สึกไว้ วันนี้มีเธออยู่ตรงหน้าได้รู้จักได้คุยกัน....ต้องดีใจถึงจะถูก....ไม่ใช่หรือ
วันนั้น....ผมได้เฟสกับเบอร์โทรเธอมา อย่างน้อยได้เป็นเพื่อนกันก็ดีถมเถไป เดินไปส่งเธอที่รถบอกให้ขับรถดีๆ
ได้เจอเธออีกครั้ง....เห็นยิ้มเธอแล้ว....ไม่อยากปล่อยเธอให้หายไปอีกเลย
เธอกลับไปแล้วผมลองเปิดดูเฟสเธอ มีรูปที่เธอถ่ายสวยๆทั้งนั้น มีรูปเธอ มีรูปแฟน......มีสถานะที่เธอโพสไม่ค่อยโอเคนัก ผมไม่แอดเธอแต่คอยตามดู
วันนึง....ที่ผมเข้าไปดู เห็นแฟนเธอกับเธอทะเลาะกันไปมา ไม่กี่ชัวโมงจากนั้นมีรูปเธอเกือบโป๊เนื้อตัวเขียวช้ำ แฟนเธอเป็นคนแท็กรูปนั้นพร้อมคำว่า "เลิกกับกูตาย"
ผมกดโทรศัพท์โทรหาเธอ เป็นครั้งแรกที่โทรหา ไม่คิดว่าเราจะต้องคุยกันในวันที่หนักๆแบบนี้ เธออยู่รพ. โดนเขาทำร้าย เพราะเธอบอกเลิก...หลังจากจับได้ว่าเค้ามีใครอีกคน ผมเก็บของยัดๆใส่กระเป๋าแล้วรีบไปหาเธอที่รพ.
หัวเธอแตกหมอเย็บแล้วพันผ้าไว้ แฟนเธอจับหัวเธอกระแทกกับขอบโต๊ะ เนื้อตัวเขียวช้ำและเจ็บที่ชายโครงจากการโดนเตะหลายครั้ง ผู้ชายแบบไหนที่ทำร้ายผู้หญิงปางตายได้แบบนี้ เห็นเธอแล้วน้ำตาไหล
เสียงโวยวายดังลั่น....เขามา...และเดินปรี่เข้ามาหาเธอ ผมลุกขึ้นขวาง....เขามองหน้าแล้วด่าเธอแบบเสียๆหายๆ ประมาณว่า...นี่ใช่มั้ยเหตุผลที่เลิก ไม่ใช่เค้ามีใครแต่เพราะเธอมีใคร เค้ากำหมัดและชกมาที่คางผมเต็มๆและง้างจะชกซ้ำ แต่โดนผมถีบกระเด็นไปแทบติดประตูห้อง แล้วตามไปเตะเข้าที่ชายโครงหลายครั้ง ชกหน้าไปหลายทีจนหน้าเค้าและมือผมแตกเลือดออกเต็มไปหมด ผมเหมือนพายุ บ้าคลั่งและหยุดไม่ได้ จนเจ้าหน้าที่หลายคนต้องมาจับตัวผมแยกออกมา
เหตุการณ์นั้นทำให้เราต้องไปโรงพักข้อหาทำร้ายร่างกาย ซึ่งกล้องวงจรปิดมีหลักฐานว่าเค้าเป็นคนทำก่อน เราจบที่ยอมความและจ่ายเงินค่าปรับ และเค้าเจ็บหนักต้องรักษาตัวที่รพ.
ผมเฝ้าเธออยู่หลายวัน...ที่นี่เธอไม่มีใครและไม่ยอมให้บอกทางบ้านว่าอยู่รพ. ผมเปลี่ยนจากร้านกาแฟมานั่งทำงานข้างเตียงเธอแทน อาการเธอดีขึ้นเรื่อยๆแฟนเธอก็คอยโทรมาเรื่อยๆทั้งขู่ทั้งขอคืนดี และผู้หญิงคนใหม่ของแฟนเธอก็เข้ามาด่าเธอและผมที่ทำให้เขาเจ็บตัว
เธอคงเจ็บกับสิ่งที่ไม่จบ....ผมก็เจ็บแต่ยังจับมือเธอไว้ และบอกผู้หญิงคนนั้นไปว่า...ไปดูแลกันดีๆและอย่ามายุ่งกับเรา เห็นน้ำหนักตีนผมแล้วใช่มั้ย? และถ้าอยากให้ผู้ชายคนนั้นติดคุกข้อหาข่มขู่และพยายามฆ่า หลักฐานผมพร้อมแล้ว....เธอรีบเดินออกไป
เธอจับมือผมร้องไห้....ผมเอาตัวเธอเข้ามากอดสงสารเธอ อ้อมแขนผมมันอาจแทนที่ใครไม่ได้แต่มือที่กุมไว้....ต่อไปนี้บอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อย
"ผมรักเธอ" รักตั้งแต่แรกพบ ไม่ได้ต้องการอะไร...ไม่มีคำพูดอะไรที่บอกว่าทำไปทำไม
ผมดูแลอยู่ข้างๆแบบนั้นจนเธอหายดี
หมอให้กลับบ้านได้แล้ว เธอกอดผมจนแน่นบอกจะกลับมาหา...ผมหอมเธอที่หน้าผาก
บอกเธอว่าอาทิตย์หน้าไม่ต้องมานะ...ผมจะไปหาเอง....เธอยิ้ม...หอมที่เเก้มผมเบาๆ
.......ความรักของผมเริ่มต้นแล้ว.......
วันนั้น...ถ้าไม่กล้าพอ ถ้าไม่มี 22 วินาทีที่ได้บอกความในใจไป วันนี้เราคงไม่มีกัน
ความรัก....ไม่ได้บอกว่าหนทางของมันจะราบเรียบไม่มีอุปสรรค แต่ความรัก....กลับสอนให้กุมมือแล้วผ่านพ้นไปด้วยกัน หรือแม้กระทั้งแค่รู้จักแค่ได้รัก....เท่านั้นเอง