หนูพึ่งอายุ 15 ตลอดเวลามาตั้งเเต่เด็กน้อย ยัน ปัจจุบัน หนูมีความสุขมาก ย้อนไปถึงอนุบาล พ่อกับเเม่จะมารับส่งหนูทุกวันหนูเป็นคนไม่มีเพื่อนพ่อเเม่จะเป็นคนที่ทำให้หนูยิ้มได้ตลอดเวลา รูปพวกท่านติดไว้บนฝาผนัง ครอบครัวเราอบอุ่นมาก ไปเที่ยวไหนก็ไปด้วยกันอาจมีบ้างที่เรางอเเงมาก ว่าอยากไปนู้นไปนี้พวกท่านก็ต้องจำยอม เรา ยกตัวอย่างฟาร์มจระเข้ 555 ไปทุกปีผลัดกันไป เเม่บ้างพ่อ ไปงานวัดกันก็ไปทั้งครอบครัว เราเป็นคนที่ดื้อบ้างเงียบมาก ในวัยมัธยมเรามีน้องคะชึ่งมันทำอะไรให้หลายๆอย่างเปลี่ยนไปมาก พูดง่ายๆ ชิวิตเราไม่มีความสุขเลยคะ บันทอนชีวิตเรา เพราะน้องเราซนมาก เกินเด็กธรรมดา ดื้อ ไม่ยอมใคร ไม่กลัวพ่อเเม่ ทำลายเรา หยิก เรา ตบเรา ทำลายข้าวของ เราทนไม่ได้ตั้งเเต่คำที่เเม่พูดว่า"เเม่มีน้องเเล้วนะลูก" ซึ่งเรารู้ก่อนหน้านี้เลยว่าจะเกิดเชี้ยไรตามมาบ้าง เราทำตัวเหลวไหลมาก พูดง่ายๆเลย ทำตัว ไม่มีประโยชน์ไรเลยในชีวิต เเต่ยังดีที่วาดรูปพอได้ เเต่ด้านวิชาการมันเย่มาก
ในวันที่เกิดการทะเลาะ เเม่เอาโทรสับมาให้เราเเปลภาษาต่างประเทศให้ เราเห็นไลห์คนนึงเด้งมา มันชื่อ ไอ้โต มันทำให้พ่อเราต้องช้ำใจ ที่มีเพื่อนเเย่งเมียชาวบ้าน ผญที่ถูกเเย่งไป นั้นก็คือ เเม่เราเอง มันมาทำให้พ่อเชื้อใจเเล้วลับหลังทำตัว ๆงี้ พอเราเห็นข้อความเเม่เากระชากโทรสับออกจากมือเรา เเล้วบอกอย่าดู จนพ่อมาเห็นก็สงสัยเลยถาม นั้นอะไร คุยกับใคร เเม่บอกไม่มี เเต่พ่อก็ขอดู ตื้อจนทะเลาะ เเม่เดินออกไปข้างนอกพ่อเเม่ดึงโทรสับไปมา เเม่วิ่งออกไปตรงหน้าบ้านพร้อมปาโทรสับ พูดง่ายๆ เเม่เรากำลังมีชู้ เราปิดหู เรานอนร้องไห้บนห้องเรา เเล้วพูดช้ำไปมากับตัวมาว่า ไม่ได้ยิน ไม่อยากได้ยิน หยุดเถอะ
เราวิ่งไปหาลุงเเล้วลุงก็มาห้ามปราม พอหยุดทะเลาะ ทั้งคู่เงียบ เเล้วพูดว่าจะเอาไงต่อ เเละถามว่า ทำไมถึงต้องทำตัวไม่เชื่อใจ เเม่ตอบไปว่า ก็ไม่ทำตัวไม่เชื่อใจนี้เเหละ ป๋า เอาเเต่ว่า ด่าไม่เคยเข้าใจอะไรเลย พ่อเลยบอกเพราะรักไง เราทำใจไม่ได้นอนชักดิ้นชักงออยุ่บนพื้น เพราะว่าหายใจไม่ออก เจ็บหัวใจมากถ้าใครไม่มาเห็นตอนนี้เราคงตายไปนานเเล้ว พ่อมาเรียกเราพร้อมตกใจอุ้มเรามาน่งกับปลอบว่า ไม่มีอะไรเเล้วลูกป๋าไม่ทะเลาะกันเเล้ว เราจะอยุ่ด้วยกัน
ป๋าไม่เคยทิ้งหนูกับน้อง ป๋าชื่อสัตย์กับหนู ป๋าจะไม่ด่าหนูเเล้ว พ่อเราก็ร้องไห้ สองวันเเล้ว เเม่ก็เช่นกัน เราไม่อยากเห็นพวกท่านเศร้า เรา ฝืนยิ้ม อดกลั้นน้ำตา ไม่อยากให้น้อง พ่อ เเม่ เห็น วันรุ่งขึ้นพวกท่านเงียบมากเเล้วราก็เห็น ใบสมรส ใช่นั้นเป็นเรื่องจริง ที่พวกเขาจะหย่ากัน

หนูควรทำไงต่อหรอคะ สู้กับชีวิตหรอ เเต่เรากลัวรับไม่ไหว เราคิดถึงเวลาที่ครอบครัวหนูอยุ่ด้วยกัน หัวเราะ สนุกสนาน หนูไม่อยากให้ความสงจำนั้นต้องหายไป หนูไม่อยากให้พ่อเศร้า เเม่ก็ด้วย