ชั้นเคยมีรักที่ดีแต่ชั้นกลับทิ้งมันไปเพราะเหตุผลที่โบราณและขัดไม่ได้ ความรักครั้งใหม่ที่ชั้นกำลังพบเจอชั้นไม่ค่อยแน่ใจนักว่ามันจะดีจริงๆรึเปล่า รักครั้งนี้ชั้นเป็นคนวิ่งเข้าไปหามันเอง วิ่งเข้าไปพร้อมกับเชือกที่จะมัดเรา2คนไว้ให้อยู่ด้วยกัน เชือกเส้นแรกของชั้นเขามัดชั้นไว้ด้วยความรักที่เรามีให้กันและกัน และมันไม่เคยที่จะรัดแน่นเกินหรือหลวมเกินไปมีบางครั้งอาจรัดแน่นไปบ้างจนเจ็บ แต่บางครั้งก็นุ่มนวลจนหลงใหลมันดีมากเท่าที่ชั้นเคยมีความรักมาแต่ชั้นกับตัดเชือกเส้นนี้ทิ้งโดยไม่ใยดี ชั้นไม่เคยหันไปมองเจ้าของเชือกอีกเลยไม่รู้เพราะอะไรชั้นถึงทำเช่นนี้ อาจเป็นเพราะชั้นต้องการที่จะผูกเชือกเส้นใหม่กับใครอีกคน ใครที่ทำให้ชั้นยอมทิ้งความสุขแบบนั้นมา
เชือกเส้นใหม่นี้ชั้นเป็นคนผูกให้เขาเอง เชือกที่เชื่อมเรา2คนให้วิ่งไปพร้อมๆกัน มันดีมาก ถึงเขาจะไม่ค่อยแสดงท่าทีว่ารักชั้นแต่เขาก็ยังคงจับชั้นและวิ่งไปพร้อมๆกัน แต่วันเวลามักไม่แน่นอน จากวันที่เรา2เคยจับมือและวิ่งไปพร้อมกันมันคงทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างที่ชั้นไม่อาจรู้ได้ เขาปล่อยมือชั้น แต่เรา2คนก็ยังวิ่งไปด้วยกันพร้อมกับเชือกที่ชั้นผูกไว้ บางครั้งเชือกที่ข้อมือของเขาใกล้จะหลุด แต่ก็เป็นชั้นที่เป็นคนผูกมันไว้ให้อย่างเดิม ชั้นเห็นว่าเขามองที่ข้อมือของเขาเมื่อเชือกมันใกล้จะหลุดออกไปแต่ทำไมเขาถึงไม่คิดจะทำอะไรกับมันเลยล่ะ เขาไม่คิดจะผูกมันไว้กับข้อมือของเขาหรอ เขาไม่สนใจเชือกที่ชั้นผูกให้รึไงกันน่ะ แต่ช่างเถอะถึงยังไงชั้นก็เป็นคนผูกมันกลับเขาไปในทุกๆครั้งที่มันใกล้จะหลุดอยู่ดี และเขาก็ไม่ว่าอะไร แต่มันก็ยังไม่ดีขึ้นชั้นรู้สึกว่าเขาวิ่งเร็วซะเหลือเกินจนมันทำให้เชือกที่เราผูกไว้ด้วยกันมันตึงจนชั้นเจ็บข้อมือไปหมดและเขาก็ไม่หันมามองชั้นด้วยซ้ำเขาไม่คิดบางรึไงว่าการที่เขาวิ่งเร็วแบบนั้นมันทำให้ชั้นเจ็บข้อมือไปหมด แต่การที่เขาวิ่งเร็วนำหน้าชั้นไปแบบนั้นมันทำให้ชั้นได้เห็นว่าแขนอีกข้างของเขามันผูกเชือกอยู่อีก2เส้น นั้นไม่ใช่เชือกของชั้น ทำไมกันล่ะนั้นเชือกของใครกัน ชั้นถามเขาแต่เขากลับไม่ตอบ เขาจับมือชั้นและวิ่งต่อไป ชั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างนั้นหรอเขาอยากจะจับมือชั้นแล้ววิ่งไปด้วยกันเหมือนแต่ก่อนแล้วใช่มั้ย แต่ถึงเขาจะกลับมาจับมือชั้นแต่เขาก็ไม่เคยถามชั้นซักคำว่ารอยแผลที่ข้อมือมันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ก็ช่างมันเถอะเขาอาจไม่เห็นก็ได้ แต่ไม่นานนักเขาก็ปล่อยมือชั้นอีกแล้วเขาก็วิ่งเร็วซะเหลือเกินชั้นได้แต่เดินตามเขา ชั้นรู้สึกว่าเชือกของชั้นมันเริ่มจะขาดเข้าไปทุกที ชั้นหาอุปกรณ์หลายสิ่งหลายอย่างเพื่อมาซ้อมเชือกของชั้นเส้นนี้ ชั้นไม่อยากให้มันขาดไปเลย แต่การที่ชั้นซ้อมเชือกเส้นนี้ชั้นก็เจ็บข้อมือซะเหลือเกิน และเขาก็ยังวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆมันทำให้เชือกยิ่งขาดเร็วขึ้น แล้วเขาก็หยุด เขารู้สึกแล้วใช่มั้ยว่าชั้นไม่ได้อยู่ข้างๆเขา เขาวิ่งกลับมาหาชั้น ชั้นดีใจเหลือเกินเขาช่วยชั้นซ่อมเชือกของเราแล้วเขาก็วิ่งอีกครั้ง ทำไมกันเขาไม่คิดจะรอชั้นบ้างล่ะ เดี๋ยวสิ ชั้นวิ่งไม่ทันแล้วน่ะ รอชั้นก่อนได้มั้ย เขาช่วยซ่อมเชือกให้ชั้นแต่ไม่รักษาแผลที่ข้อมือชั้นเลย ตอนนี้มันทั้งแสบและปวดเหลือเกิน ชั้นไม่มีแรงจะวิ่งต่อไปแล้วแต่ชั้นไม่อยากให้เชือกเส้นนี้ขาดเลย แต่มันก็เจ็บที่ข้อมือเหลือเกิน ทุกครั้งที่เขาวิ่งทุกครั้งที่เขาขยับเชือกเส้นนี้ก็เสียดสีกับข้อมือของชั้นจนเจ็บไปหมด ชั้นควรจะทำยังไงต่อไปดี ควรจะรีบวิ่งไปหาเขาแล้วตัดเชือกอีก2นั้นเส้นดีรึเปล่าเพราะมันอาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาวิ่งเร็วขนาดนี้ หรือว่าจะวิ่งไปอยู่ข้างๆเขาให้วันนึงเขาจับมือและวิ่งไปพร้อมกันอีกครั้ง หรือสุดท้ายแล้วชั้นจะตัดเชือกเส้นนี้ทิ้งไปดีล่ะ ชั้นเจ็บข้อมือไปหมดแล้วแต่อีกใจนึงชั้นก็คิดว่าร่างกายจะเป็นยังไงก็ขอแค่ให้เขากลับมาวิ่งด้วยกันเหมือนเดิมแค่นี้ก็พอใจแล้ว.....ชั้นควรทำยังไงต่อไป???
(มือใหม่หัดแต่ง อาจพิมพ์ตกหล่นไปบ้าง เว้นวรรคผิดบ้าง ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^)
จะทำยังไงกับเชือกของชั้นดีล่ะ
เชือกเส้นใหม่นี้ชั้นเป็นคนผูกให้เขาเอง เชือกที่เชื่อมเรา2คนให้วิ่งไปพร้อมๆกัน มันดีมาก ถึงเขาจะไม่ค่อยแสดงท่าทีว่ารักชั้นแต่เขาก็ยังคงจับชั้นและวิ่งไปพร้อมๆกัน แต่วันเวลามักไม่แน่นอน จากวันที่เรา2เคยจับมือและวิ่งไปพร้อมกันมันคงทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างที่ชั้นไม่อาจรู้ได้ เขาปล่อยมือชั้น แต่เรา2คนก็ยังวิ่งไปด้วยกันพร้อมกับเชือกที่ชั้นผูกไว้ บางครั้งเชือกที่ข้อมือของเขาใกล้จะหลุด แต่ก็เป็นชั้นที่เป็นคนผูกมันไว้ให้อย่างเดิม ชั้นเห็นว่าเขามองที่ข้อมือของเขาเมื่อเชือกมันใกล้จะหลุดออกไปแต่ทำไมเขาถึงไม่คิดจะทำอะไรกับมันเลยล่ะ เขาไม่คิดจะผูกมันไว้กับข้อมือของเขาหรอ เขาไม่สนใจเชือกที่ชั้นผูกให้รึไงกันน่ะ แต่ช่างเถอะถึงยังไงชั้นก็เป็นคนผูกมันกลับเขาไปในทุกๆครั้งที่มันใกล้จะหลุดอยู่ดี และเขาก็ไม่ว่าอะไร แต่มันก็ยังไม่ดีขึ้นชั้นรู้สึกว่าเขาวิ่งเร็วซะเหลือเกินจนมันทำให้เชือกที่เราผูกไว้ด้วยกันมันตึงจนชั้นเจ็บข้อมือไปหมดและเขาก็ไม่หันมามองชั้นด้วยซ้ำเขาไม่คิดบางรึไงว่าการที่เขาวิ่งเร็วแบบนั้นมันทำให้ชั้นเจ็บข้อมือไปหมด แต่การที่เขาวิ่งเร็วนำหน้าชั้นไปแบบนั้นมันทำให้ชั้นได้เห็นว่าแขนอีกข้างของเขามันผูกเชือกอยู่อีก2เส้น นั้นไม่ใช่เชือกของชั้น ทำไมกันล่ะนั้นเชือกของใครกัน ชั้นถามเขาแต่เขากลับไม่ตอบ เขาจับมือชั้นและวิ่งต่อไป ชั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างนั้นหรอเขาอยากจะจับมือชั้นแล้ววิ่งไปด้วยกันเหมือนแต่ก่อนแล้วใช่มั้ย แต่ถึงเขาจะกลับมาจับมือชั้นแต่เขาก็ไม่เคยถามชั้นซักคำว่ารอยแผลที่ข้อมือมันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ก็ช่างมันเถอะเขาอาจไม่เห็นก็ได้ แต่ไม่นานนักเขาก็ปล่อยมือชั้นอีกแล้วเขาก็วิ่งเร็วซะเหลือเกินชั้นได้แต่เดินตามเขา ชั้นรู้สึกว่าเชือกของชั้นมันเริ่มจะขาดเข้าไปทุกที ชั้นหาอุปกรณ์หลายสิ่งหลายอย่างเพื่อมาซ้อมเชือกของชั้นเส้นนี้ ชั้นไม่อยากให้มันขาดไปเลย แต่การที่ชั้นซ้อมเชือกเส้นนี้ชั้นก็เจ็บข้อมือซะเหลือเกิน และเขาก็ยังวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆมันทำให้เชือกยิ่งขาดเร็วขึ้น แล้วเขาก็หยุด เขารู้สึกแล้วใช่มั้ยว่าชั้นไม่ได้อยู่ข้างๆเขา เขาวิ่งกลับมาหาชั้น ชั้นดีใจเหลือเกินเขาช่วยชั้นซ่อมเชือกของเราแล้วเขาก็วิ่งอีกครั้ง ทำไมกันเขาไม่คิดจะรอชั้นบ้างล่ะ เดี๋ยวสิ ชั้นวิ่งไม่ทันแล้วน่ะ รอชั้นก่อนได้มั้ย เขาช่วยซ่อมเชือกให้ชั้นแต่ไม่รักษาแผลที่ข้อมือชั้นเลย ตอนนี้มันทั้งแสบและปวดเหลือเกิน ชั้นไม่มีแรงจะวิ่งต่อไปแล้วแต่ชั้นไม่อยากให้เชือกเส้นนี้ขาดเลย แต่มันก็เจ็บที่ข้อมือเหลือเกิน ทุกครั้งที่เขาวิ่งทุกครั้งที่เขาขยับเชือกเส้นนี้ก็เสียดสีกับข้อมือของชั้นจนเจ็บไปหมด ชั้นควรจะทำยังไงต่อไปดี ควรจะรีบวิ่งไปหาเขาแล้วตัดเชือกอีก2นั้นเส้นดีรึเปล่าเพราะมันอาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาวิ่งเร็วขนาดนี้ หรือว่าจะวิ่งไปอยู่ข้างๆเขาให้วันนึงเขาจับมือและวิ่งไปพร้อมกันอีกครั้ง หรือสุดท้ายแล้วชั้นจะตัดเชือกเส้นนี้ทิ้งไปดีล่ะ ชั้นเจ็บข้อมือไปหมดแล้วแต่อีกใจนึงชั้นก็คิดว่าร่างกายจะเป็นยังไงก็ขอแค่ให้เขากลับมาวิ่งด้วยกันเหมือนเดิมแค่นี้ก็พอใจแล้ว.....ชั้นควรทำยังไงต่อไป???
(มือใหม่หัดแต่ง อาจพิมพ์ตกหล่นไปบ้าง เว้นวรรคผิดบ้าง ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^)