ไม่รู้ตัวเราเองผิดปกติหรือคนรอบๆตัวเราผิดปกติ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงาน เพื่อนๆเราเอง แฟน ครอบครัว แม้แต่คนที่เราไม่รู้จัก เราก็รู้สึกคนอื่นขัดหูขัดตาเราไปหมด
เช่นคนในบ้าน เรื่องเล็กๆน้อยๆก็บ่นทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เราก็ไม่เข้าใจเรื่องเล็กๆก็บ่น เห็นแฟนขับรถเราก็รู้สึกขัดใจ ทำไมไม่ขับแบบนี้ ทำไมถึงขับแบบนั้น ทำไมมันไม่คิดอะไรเยอะๆกว่านี้ เห็นเพื่อนร่วมงานชอบซื้อของเหมือนๆกัน ตามๆกัน เราก็คิดว่าทำไมต้องทำตามกัน ทำไมไม่มีความคิดของตัวเอง ทำไมไม่มีจุดยืน เห็นคนอื่นๆแย่งกันลงบันไดเลื่อนที่บีทีเอส แต่บันไดเดินไม่มีใครลง ซึ่งบันไดเลื่อนกับบันไดเดินมันติดกัน แต่ไปเบียดกันลงบันไดเลื่อน ขัดใจเรามาก พนักงานสะดวกซื้อไม่ซ้อนถุงใส่เบียร์ เราก็ได้แต่คิดว่าถุงมันจะขาดแต่เราเป็นคนไม่พูด จะรอดูผลงาน ซึ่งมันก็ขาดจริงๆ ล่าสุดปีใหม่ไปเที่ยวก็เจอคนแย่งที่จอดรถกัน เจอในร้านอาหารสั่งอาหารว่าจะเอาหวานๆไม่ใส่ชูรสไม่เอาผักแบบนั้นจะเอาผักแบบนี้ เห้ออ... ที่เล่ามาคือส่วนนึงน้อยนิดที่เราเจอนะคะ แต่ชีวิตจริงๆเราเจออะไรก็รู้สึกหงุดหงิดคนอื่นไปหมด แต่เราไม่พูดอะไรนะ เราก็เฉยๆ มีใครเป็นคนคิดไปทุกๆเรื่องเหมือนเราไหมคะ เจอใครก็รู้สึกไม่อยากอยู่ร่วม ไม่อยากอยู่กับคนอื่น ไม่ชอบคนคิดน้อย ไม่ชอบคนเรื่องมาก เพราะเราเป็นคนง่ายๆ กินอะไรก็ได้ นอนไหนก็ได้ อยู่ยังไงก็ได้ ตอนนี้ อยากหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆบนภูเขา บนเกาะ อยู่ทะเล ใช้ชีวิตเงียบๆคนเดียว เห้อ...
ไม่รู้ว่าแบบนี้คือโรคจิตชนิดหนึ่งหรือเปล่า หรือเราคิดเยอะคิดลึกเกินไป หรือเป็นโรคอะไรที่มีชื่อเรียกซักอย่าง บางทีก็เบื่อตัวเอง พยายามไม่สนใจ แต่พอเจออะไรมันก็คิดขึ้นมาเองว่าทำไมๆๆๆ ถึงเป็นแบบนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมๆๆ แต่ก็ได้แค่ติด ไม่พูด ไม่แสดงออก เพราะคิดว่าถ้าพูดไปคนอื่นคงจะคิดว่าเรามันเรื่องเยอะ เรามันคิดมาก เรามันวุ่นวาย แล้วมันก็ต้องเจอแบบนี้ในชีวิตตลอดเวลา
เบื่อโลก อยากอยู่คนเดียว...
เช่นคนในบ้าน เรื่องเล็กๆน้อยๆก็บ่นทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เราก็ไม่เข้าใจเรื่องเล็กๆก็บ่น เห็นแฟนขับรถเราก็รู้สึกขัดใจ ทำไมไม่ขับแบบนี้ ทำไมถึงขับแบบนั้น ทำไมมันไม่คิดอะไรเยอะๆกว่านี้ เห็นเพื่อนร่วมงานชอบซื้อของเหมือนๆกัน ตามๆกัน เราก็คิดว่าทำไมต้องทำตามกัน ทำไมไม่มีความคิดของตัวเอง ทำไมไม่มีจุดยืน เห็นคนอื่นๆแย่งกันลงบันไดเลื่อนที่บีทีเอส แต่บันไดเดินไม่มีใครลง ซึ่งบันไดเลื่อนกับบันไดเดินมันติดกัน แต่ไปเบียดกันลงบันไดเลื่อน ขัดใจเรามาก พนักงานสะดวกซื้อไม่ซ้อนถุงใส่เบียร์ เราก็ได้แต่คิดว่าถุงมันจะขาดแต่เราเป็นคนไม่พูด จะรอดูผลงาน ซึ่งมันก็ขาดจริงๆ ล่าสุดปีใหม่ไปเที่ยวก็เจอคนแย่งที่จอดรถกัน เจอในร้านอาหารสั่งอาหารว่าจะเอาหวานๆไม่ใส่ชูรสไม่เอาผักแบบนั้นจะเอาผักแบบนี้ เห้ออ... ที่เล่ามาคือส่วนนึงน้อยนิดที่เราเจอนะคะ แต่ชีวิตจริงๆเราเจออะไรก็รู้สึกหงุดหงิดคนอื่นไปหมด แต่เราไม่พูดอะไรนะ เราก็เฉยๆ มีใครเป็นคนคิดไปทุกๆเรื่องเหมือนเราไหมคะ เจอใครก็รู้สึกไม่อยากอยู่ร่วม ไม่อยากอยู่กับคนอื่น ไม่ชอบคนคิดน้อย ไม่ชอบคนเรื่องมาก เพราะเราเป็นคนง่ายๆ กินอะไรก็ได้ นอนไหนก็ได้ อยู่ยังไงก็ได้ ตอนนี้ อยากหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆบนภูเขา บนเกาะ อยู่ทะเล ใช้ชีวิตเงียบๆคนเดียว เห้อ...
ไม่รู้ว่าแบบนี้คือโรคจิตชนิดหนึ่งหรือเปล่า หรือเราคิดเยอะคิดลึกเกินไป หรือเป็นโรคอะไรที่มีชื่อเรียกซักอย่าง บางทีก็เบื่อตัวเอง พยายามไม่สนใจ แต่พอเจออะไรมันก็คิดขึ้นมาเองว่าทำไมๆๆๆ ถึงเป็นแบบนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมๆๆ แต่ก็ได้แค่ติด ไม่พูด ไม่แสดงออก เพราะคิดว่าถ้าพูดไปคนอื่นคงจะคิดว่าเรามันเรื่องเยอะ เรามันคิดมาก เรามันวุ่นวาย แล้วมันก็ต้องเจอแบบนี้ในชีวิตตลอดเวลา