คือ พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราเรียนปฐมค่ะ เราก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย จนเราโตถึงรู้เรื่องราวต่างๆจากญาติพี่น้อง ว่าพ่อเรามีเมียน้อย ติดยา ไม่เคยกับมาหาลูกเลย จนแม่เราทนไม่ไหว ต้องเลิกลากับพ่อไป โดยที่ลูกไม่รู้เรื่องเลย แม่เราหน้าสงสารมากค่ะ เรามีพี่อีกคนเป็นผู้ชาย แม่เราโชคดีที่มีลูกผู้ชาย นิสัยดี พี่เราไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรีค่ะ แม่เราต้องจำใจจากลูกเพราะไม่มีเงิน มาทำงานใน กทม ส่งเราเรียนจบได้แค่ ม.3ค่ะ เพราะแม่ไม่ไหวแล้ว เพราะตอนนั้นพี่เราเข้ามหาลัยแล้วค่ะ ค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้น (พี่เราเรียนราม) เราจึงยอมตัดอนาคตตัวเองเพื่อให้พี่ได้เรียน เพราะเรารู้ตัวเองค่ะว่าเราค่อนค่างเก จึงออกดีกว่าไม่อยากเป็นภาระของแม่
ตอนนี้พี่เราเรียนด้วยทำงานด้วยค่ะ
จนวันนึงพ่อติดต่อมาทางเฟชบุ๊ค บอกว่าคิดถึงพวกเรา ทั้งที่เค้าทิ้งพวกเราไปเป็น10ปี
ถ้าเป็นพวกคุณจะทำยังไงค่ะ คือความรู้สึกจิงๆ เราไม่เคยคิดถึงพ่อเลยค่ะ เราโกรธพ่อมากที่ทำให้แม่เสียใจ แม่ต้องแบกทุกอย่างใว้คนเดียว พ่อปล่อยให้แม่ลำบากมาโดยตลอด
จนมาวันนี้ครอบครัวเราดีขึ้น พ่อบอกอยากเจอพวกเรา เราจะ ทำยังไงดีค่ะ? พ่อมีลูกกับแฟนใหม่เค้าด้วยค่ะ
'ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ที่พิมพ์ยาวเลย ขอพื้นที่ในการละบายเรื่องครอบครัวค่ะ
ใครต้องพลัดพลากจากพ่อตัวเองบ้างค่ะ
ตอนนี้พี่เราเรียนด้วยทำงานด้วยค่ะ
จนวันนึงพ่อติดต่อมาทางเฟชบุ๊ค บอกว่าคิดถึงพวกเรา ทั้งที่เค้าทิ้งพวกเราไปเป็น10ปี
ถ้าเป็นพวกคุณจะทำยังไงค่ะ คือความรู้สึกจิงๆ เราไม่เคยคิดถึงพ่อเลยค่ะ เราโกรธพ่อมากที่ทำให้แม่เสียใจ แม่ต้องแบกทุกอย่างใว้คนเดียว พ่อปล่อยให้แม่ลำบากมาโดยตลอด
จนมาวันนี้ครอบครัวเราดีขึ้น พ่อบอกอยากเจอพวกเรา เราจะ ทำยังไงดีค่ะ? พ่อมีลูกกับแฟนใหม่เค้าด้วยค่ะ
'ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ที่พิมพ์ยาวเลย ขอพื้นที่ในการละบายเรื่องครอบครัวค่ะ