ผู้ชายวัยทำงาน ที่ชอบไปไหนมาไหนกับแม่ และโสด จะถูกมองว่า ลูกแหง่มั๊ย เหมือนถูกกดดันจากคนรอบตัว

อายุ 26
โสดมาร่วม 7 ปี

แต่ก่อนเป้นคนเข้ากับคนง่าย จนกระทั่งเป็นผู้ใหญ่ขึ้น กลายเป็นว่ามีโลกส่วนตัวสูง
เลือกคบคน  สังคม  
ง่ายๆก็คือ ผมสนิทใจ ไปไหนกับเพื่อนสนิท สมัยมัธยม ห้าคน เท่านั้น    
งานรวมญาติ ก็ไปให้เขาเห็นหน้าแปปๆ แต่ไม่ค้างคืนด้วย ไม่ใช่ไลฟ์สไตล์บอกไม่ถูก
จน ญาติๆหาว่าเราไม่เข้าสังคม  

เวลาไปไหน เดินห้าง หรืออะไรก็ไปกับแม่นี่แหละสบายใจสุด
จน ญาติ และคนรู้จักหลายคน ก็บอกว่าหน้าตาก็หล่อ ทำไมไม่มีแฟนซักที เป็นเกย์ รึป่าว  อย่าติดแม่ให้มาก อย่าเป็นลูกแหง่

ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นคนแนวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเทียบกับวัยรุ่น ซึ่งตรงข้ามกับปัจจุบัน
ชอบไปที่คนเยอะๆ เพราะเหงา  เช่น ตลาด ห้าง  ยิม  บาร์  ไนท์คลับ  แต่ไม่ชอบอยุ่กับคนรู้จักเยอะๆ ไม่ชอบคุย
พูดน้อย   ไม่กล้าจีบใคร  ไม่คุยทั่วเหมือนก่อน  ชอบคนที่หน้าตาง่าย  แต่จะเลือกคนคุยยาก  จะคิดแล้วคิดอีก  ว่าชอบจริงรึป่าว หรือแค่หลง สุดท้ายก็เลิกล้มไป   ในแต่ละปี จะมีคนคุยด้วย ปีละ 1-2 คน  มากสุดสี่เดือน ก็จบกัน  ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่เขาเทเรา  หรือเราเบื่อ

อ่านมาเขาว่า แนว perfectionism  หรือไม่ถึงขั้นนั้น   อันนี้ถือว่ามีความผิดปกติทางจิตรึป่าว