ทุกคนคงเคยได้ยิน หรือรู้จัก โรคซึมเศร้า กันมาบ้าง
หลายคนเข้าใจ และหลายคนก็มองเป็นเรื่องตลกเรียกร้องความสนใจ
กระทู้นี้ ฉันอยากนำเสนอในส่วนของจิตใจคนใกล้ชิดผู้ป่วยค่ะ  ขณะนี้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า และไบโพลาร์ร่วมด้วย ขณะนี้ mania อยู่ค่ะ พลังงานล้น เหลือ นอนไม่หลับ ฟุ้งซ่านมาก แต่ไม่เศร้า 555

จะเล่าแบบย่อๆนะคะ
ฉันเป็นคนเรียนเก่งค่ะ รับผิดชอบสูง เป็นเด็กดี เป็นหน้าเป็นตาของพ่อแม่  สอบได้ที่1ทุกครั้ง ตั้งแต่ อ.1-ป.6. ไม่เคยโดนบังคับให้เรียนพิเศษ ชั้นมัธยมก็ติดtop ten ของชั้นปีทุกเทอม  
จุดเปลี่ยนในชีวิตคือ พ่อตายค่ะ ตอนจะขึ้นม.1 แม่เครียดและเหงา โชคดีบ้างที่มีลุง พี่ชายของแม่ มาอยู่ดูแลเรา ลุงเป็นตุ๊ดค่ะ สปอยเรามาก เรามีหน้าที่แค่เรียน อ่านหนังสือ แน่นอนไม่มีติวเข้มค่ะ ผลการเรียนดีมาก
ต่อมา ช่วงม.3 ลุงเราป่วยค่ะ  แม่เราก็ดูแลรักษาสุดชีวิต ยื้อจนถึงที่สุด และลุงเราก็จากไปค่ะ ตอนเราจะขึ้นม.4  เราก็จะไปสอบเรียนต่อที่อื่น แม่เราก็วุ่นมาก จนเราก็อด เรียนที่เดิม แต่เพื่อนสนิท ไปเรียนที่อื่นหมดแล้ว เพื่อนสนิทที่เหลือเรียนสายศิลป์ภาษากันหมด มีเราเลือกวิทย์คนเดียว
เหตุการณ์เหมือนจะดีค่ะ เราโดดเด่นมาก ทั้งเรียนและกิจกรรม เป็นพิธีกรหน้าเสาธง เป็นตัวแทนรร. แข่งขัน ทำทุกอย่างที่เด่น จนได้เรื่องค่ะ เราถูกเพื่อน เขียนด่า ประจาน ต่อว่าเราที่เราขายขนม ที่รร.  มันbully แบบสยองมาก สำหรับเราโลกสวย อายุ16
และมีเรื่องกับอาจารย์ในรร.ค่ะ  จนเราเครียด ปวดท้องทุกวัน ไม่อยากไปโรงเรียน ขาดเรียนติดกัน เรากลัวเพื่อนมากๆ แต่ไม่ยอมบอกแม่ จนเราป่วยเป็นภูมิแพ้อากาศหนักมาก เราร้องไห้ทุกเช้าที่จะต้องไปรร.  แม่เราจัดการดรอปเรียนให้เราค่ะ 1 เทอม
จากนั้นเราย้าย รร. ค่ะ ที่ใหม่เราโอเคมาก แต่ก็มีปัญหาbully เรื่อยๆ เราก็ไม่ค่อยแคร์เพราะคิดว่าเปนเพื่อนใหม่  เราเรียนดีมาก จนสอบติดโควต้าคณะแพทย์ค่ะ
ตอนนั้น เป็นนางฟ้าเลย ได้รับช่อดอกไม้หน้าเสาธง เก๋มาก รร.  ตจว.  เห่อมาก เรื่องเรานี่ดังทั้งจังหวัด แม่เรางี้หน้าบาน
แต่ความจริง เราอยากเรียนครุศาสตร์ หรือ อักษรที่ฬ มากกว่า แต่ติดโควต้า เดือน มค.  ก็ดีใจค่ะ รายงานตัวเลย ไม่สอบอีก