ทำยังไงให้กลับมาคุยกัน มองหน้ากัน

เราเป็นรุ่นพี่ม.6 เราเป็นผู้หญิงแต่เราชอบผู้หญิง นะ คือเรื่องมีอยู่ว่า เราคุยกับน้องคนนึง นามสมมุติ A คุยมาสักนานแตแรกก็คุยธรรมดาปกติ ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่พอเริ่มคุยกันทุกวัน นานวันก็ไม่รู้ว่าไปรู้สึกกับน้องAตอนไหนก็ไม่รู้ ความรู้สึกของเรามันเหมือนกับว่าเราได้เจอรักครั้งแรก รักที่เราเขิน ๆทำห่าอะๆไรก็เขิน  แล้วเราบอกชอบเขาตอนเปิดเทอม น้องเขาก็เปลี่ยนสีแชทเป็นสีชมพู คุยกันก็หยอดบ้าง เป็นห่วงบ้าง เราก้คอยถ่ายรูปให้เขาดูตลอดว่าเราทำอะไรไปไหน เวลาอยู่โรงเรียนเราก็ซื้อขนมให้น้องเขา เดินไปหาน้องเขาทักน้องเขา ตอนเย็นๆเลิกเรียนก็ไปนั้งกับกลุ่มเพื่อนเขาเพราะเรามีรุ่นน้องที่สนิทอยู่ในกลุ่มน้องเขา น้องเขาไม่ค่อยพูด เราก็เขินๆอายๆ ไม่ค่อยกล้าจะชวน ลอยกระทงเราชวนน้องเขาไปลอย แต่นับจากวันที่น้องเขาเปลี่ยนสีแชทเป้นสีชมพูได้หกวัน น้องเขาก็ เปลี่ยนแชทเป็นสีฟ้า เราตกใจเราก้ถามน้องน้องเขาบอกว่าน้องเขาแค่ชอบสีฟ้า สีแชทไม่สำคัญหรอก เราก็เข้าใจ เราก็คุยกันต่อไป ไม่นานเราก็ถามน้องเขา ว่า น้องเขารู้สึกยังไงกับเรา น้องบอกว่า มีเพื่อนเขาถามว่า เค้าชอบผู้ชายหรอผู้หญิงเค้าก็บอกว่าผู้ชาย แต่เวลาคุยกับเราน้องเขารู้สึกดี เราก็คุยต่อไป แล้วพอมาสักพักห่างกันแค่ไม่กี่วัน น้องเขาบอกว่ามีอะไรจะบอกเรา เราก็มีอะไรจะถามน้องเขา
พอเจอหน้ากัน เราก็ถามน้องเขาว่า อยากคุยต่อไหม ถ้าไม่อยากจะได้ไม่ตื้อ (เพราะเราสังเกตน้องเขาตอบเราไม่เหมือนเดิมเลยแต่ไอ้เรื่องตอบช้าเราเข้าใจน้องเขาก็ตอบช้าเป็นปกติ ที่เราเห็นได้ชัดคือเหมือนเราพยายามคุยฝ่ายเดียว )
แล้วน้องเขาก็พูดว่า เค้าขอโทษนะมันไม่ใช่
เราก็พูดสวนกลับไปว่า น้องชอบผู้ชายใช่ไหม
น้องก็พูดว่า เค้าขอโทษนะ
ตอนนั้นเรานั่งอยู่ข้างกันแต่แค่คนล้ะมุมเราพยายามยิ้มแต่ก็ฝืนไม่ได้ที่จะร้องไห้ต่อหน้าน้องเขากับเพื่อนของเขา น้องเขาก็ร้องไห้ไม่เสียใจต่างจากเราเลย
เราให้เกียร์กับน้องเขาในวันนั้น ก็ เป็นของชิ้นสุดท้าย
แต่เราก็ยังไม่เลิดคุยกันแต่การคุยก็ไม่ปกติแล้ว
แล้วผ่านมาไม่กี่วันน้องเขาก็พูดกับเราตรงๆว่า เลิกคุยกันเถอะพี่ ขอโทษนะ
เราก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาส่งมาทำเหมือนข้อความไม่เด้งเราก็ตอบกลับไปว่า อ่านไม่ตอบเลยนะ
แล้วน้องเขาก็อ่านแต่ไม่ตอบเราก็ โทรไปสายแรกน้องเขารับ แต่พอเราถามว่า เป็นอะไรหรอทำไมไม่ตอยแชทเลย น้องเขาก็ตัดสาย
เราโทรไปอีก เจ็ดสายน้องเขาก็ไม่รับ แล้วน้องเขาก็พิมพ์กลับมาว่า ก็บอกเลิกคุยแล้วไงไม่อยากคุยแล้ว
จากนั้นเราก็เลิกคุยกัน เราซื้อหนังสือไว้ให้เขาตั้งแตยังไม่เลิกคุยกัน หลังจากไม่ได้คุยกันมาสักพัก เราเลยโทรไปหาน้องเขาว่าเอาหนังสือมั้ยซื้อมานานแล้ว น้องเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แล้วเราก็ปรับความเข้าใจ พยายามไม่สนใจชีวิตเขา แต่เราก็คอยดูคอยมองหาเขา แต่เวลาเจอกันที่โรงเรียน เราก็พยายามนิ่งพยายามคุยกับเพื่อนคุยดังๆยิ้มแย้มและมีความสุข พยายามไม่มองหา แต่เรายังมองเขาเป็นความสุขของเราเสมอ
ตั้งแต่วันนั้นน้องเขาก็ไม่เคยมาไลค์เราเลย มีแต่ IG ที่เราใส่เรื่องราวในแต่ล้ะวันแล้วเราสามารุรู้ได้ว่าใครที่เข้ามาดูบ้าง ซึ้งมีน้องเขามาดู เป็นสิ่งเดียวที่เรายังพอรู้ว่าน้องเขายังมองเราอยู่นิดนึง
เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เราต้องปล่อยให้เราหลุดวงโคจรของกันและกันหรอ หรือมีวิธีอะไรบ้างไหมที่จะทำให้กลับมาคุยกันยิ้มให้กันเหมือนรุ่นนน้องคนอืนๆที่เราทักทายยิ้มให้