แต่งงานแล้วชีวิตแย่ลง

เพราะการเกิดความรัก และการแต่งงาน การตัดสินใจอยู่ร่วมกัน ของคนส่วนใหญ่นั้น  เกิดจากความพอใจกันจากลักษณะภายนอก  

พอว่า พอใจในคุณสมบัติลักษณะภายนอกของกันและกันแล้ว  ก็จะไม่มองถึงข้อบกพร่องของอีกฝ่ายเลย  พอความเสน่หาเริ่มเจือจางนั่นล่ะ  ถึงจะเริ่มเห็น แต่แต่งงานอยู่กินกันเป็นที่รับรู้ในหมู่สังคมไปแล้ว  ทีนี่ก็มาติดว่า สังคมจะคิดยังไงถ้าจะเลิก  ไม่อยากมีประวัติว่าแต่งงานหม้อข้าวไม่ทันดำก็เลิก  ยิ่งจัดงานแต่งใหญ่โตก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้า  เพราะก็ยังหวังอยากจะมีครอบครัวอยู่อีก   กลายเป็นปัญหาที่คิดไม่ตก

ถ้าจะคิดพิจารณาให้ดี  ปัญหามันเกิดจากกิเลสในใจตน จากความยึดติดสถานภาพภายนอกทั้งนั้น  

ฉันตัดใจแต่งงานครั้งแรกตอนอายุ 27   บอกตรงๆ เลยว่าไม่ใช่เพราะความรักในตัวผู้ชายที่จะแต่งงานด้วย  แต่เพราะอยากมีครอบครัวที่เป็นปรกติ เช่นผู้คนอื่นๆ (นี่ก็คือความยึดติด)  แต่หลังแต่งงานไม่นาน  ก็เริ่มเห็นว่า  สถานะครอบครัวที่เคยวาดฝันนั้น  มันไม่ใช่   ก็ถามตัวเองว่า  แล้วเราจะคงสถานะความเป็นครอบครัวอย่างนี้ไว้เพื่ออะไร

แล้วฉันก็ตัดสินใจเลิกโดยไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น   ในเมื่อต่างคนต่างก็ว่ากันไม่ดี  (มีคนมาบอก ว่าอดีตสามีเอาฉันไปเล่าในหมู่พวกถึงความไม่ดีของฉัน หลายครั้ง)   ฉันไม่แคร์ ที่จะต้องตกอยู่ในสถานะ แม่ร้างลูกติด   เพราะฉันไม่คิดที่จะแต่งงานเป็นครอบครัวใหม่อีก

ช่วงปีแรกๆ ที่ฉันตัดสินใจเลิก  อดีตสามียังตามงอนง้อ ขอคืนดี อ้างเพื่อลูก อ้างว่าญาติผู้ใหญ่แนะนำ    แต่ฉันไม่สน   เหตุผลที่สำคัญ คือ  คนไม่รักกัน อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข รังแต่จะมีปัญหาไม่หยุดหย่อน

10 ปีต่อมา  ได้พบกับสามีคนปัจจุบัน  ขอแต่งงาน  ฉันบอกเขาทันทีว่า ฉันจะไม่แต่งงานกับคนที่ยังไม่ได้รักฉัน ที่ตัวตนของฉัน  ซึ่งตอนนี้แต่งงานมา เกือบ 8 ปี   และสามีก็เพิ่งตัดสินใจซื้อบ้าน    นั่นหมายความว่า  สามีฉันมั่นใจแล้วว่าฉันดีพอถึงซื้อบ้านเพื่อจะอยู่ร่วมชีวิตกันถึงบั้นปลาย

ปัญหาระหว่างผัวเมีย  มีเรื่องขัดข้อง  ต้องเปิดใจเปิดปากพูดบอกกัน  ถ้าคุยแล้วแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรตามที่ต้องการไม่ได้  ก็เลิก   เอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเพื่ออะไร