SOTUS the series (กึ่งรีวิว) : " Love goes never without fear "

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์นี้มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนไหน ชั้นแรกก็แค่อยาก .... อยากไปไหนมาไหนด้วยกัน .... บ้าง หากมันก็ใช่ข้ออ้างเสียทีเดียวหรอก เฮียตั้มบอกว่าเจ้ฝนท้องมันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีในฐานะที่เขาเป็นน้องสาย และ ใครอีกคนก็เป็นน้องสายโค แล้วก็เป็นอะไรอย่างอื่นที่มากกว่า "พี่น้อง" มันก็เรื่องธรรมดานี่จะไปเลือกของด้วยกัน

อาจจะเป็นเพราะความเขินอาย แก้เกี้ยว ว่ามันไม่ใช่การเดท ทำให้เขาพูดถึง "หลาน" ของอีกฝ่าย แล้วเรื่องสัพเพเหระพวกนั้น เหมือนธนูยิงเข้ามากลางใจ คนที่อยู่ตรงหน้าแทบจะเรียกได้ว่าเป็น perfect guy แล้วยิ่งพูดมาว่าอยากมีลูกชาย คนที่อยู่ในฐานะที่โตกว่า แถมต่อสู้กับอารมณ์ตัวเองมาหลายเวลา ก็มีใจดิ่งวูบลงมานั่นแหละ ยิ่งสถานการณ์ต่อมาเมื่อก้องภพเจอกับแพรไพลิน ... มันยิ่งเลวร้ายเข้าไปอีก

ผู้ชายอย่างเขายืนดูเด็กผู้หญิงที่เป็นถึงดาวมหาลัยนั่งคุยกับ "เด็ก" ในสังกัดอย่างออกรส "เด็ก" คนนั้นที่เขาเพิ่งมานึกได้นี่แหละว่าเจ้าตัวเป็นถึงเดือนมหาลัยเหมือนกัน รสนิยมก็ใกล้ ๆ กัน เขาไม่ชอบใจเลย สายตาที่มองกัน เรื่องที่คุยกัน รู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนนอก แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นตัวเองที่อดจะคิดมากไปไม่ได้ว่า .... หรือบางที เจ้าเด็กนั่นอาจจะชอบสาวสวยอย่างแพรก็ได้ ก็รู้อยู่หรอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ ก็รู้ว่าคนข้าง ๆ เป็นมนุษย์มีเหตุผล และ เมื่อตัดสินใจแล้วก็คือตัดสินใจเลย แต่ .... มันก็อดคิดไม่ได้



ความหมกมุ่นครุ่นคิดยกระดับเป็นความหงุดหงิดฉุนเฉียว .... ทำไมล่ะ ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนั้นกับใครด้วย ความหมั่นไส้ที่เห็นเดือนมหาลัยสุดหล่อลุกขึ้นปกป้องดาวมหาลัยรุ่นเดียวกันกลายเป็นชะนวนเชื้อไฟที่ทำให้อาทิตย์ตวาดใครอีกคนไป ตอนนั้นเขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำ ตัวเองเป็นอะไร ไม่พอใจ ไม่ชอบใจ แต่ก็ออกปากบอกใครไม่ได้ วุ่นวายใจกังวลใจเขาจะต้องเสียเจ้านั่นไปให้ใครรึเปล่า แล้วท้ายที่สุดถึงกับคิดไปไกล แล้วถ้าต่อไปเจ้าเด็กนั่นจะเสียอนาคตไหม จะเสียใจไหมที่อยู่กับเรา สาระพันความคิดร้อยแปดล้วนเป็นเรื่องร้ายที่เข้ามาในหัวของอาทิตย์ ไม่สบายใจจนไม่เป็นอันพูดจาจนเพื่อนฝูงสังเกต

เท่านั้นเอง ... เพียงแค่หนึ่งคำถาม ความอัดอั้นที่ไม่เคยคิดจะเปิดเผยให้ใครรู้ก็แปรเปลี่ยนเป็นคำพูดยืดยาว ถ้ามันเป็นแบบนั้น ถ้ามันเป็นแบบนี้ ถ้ามันเป็นอย่างงั้น ... ก็ทำอย่างงี้เลยดีกว่าไหม มีแต่คำว่า "ถ้า" แล้วไงล่ะ .... เพื่อนรักอย่างน็อตสะกิดแรง ๆ ได้ถาม " เขา " คนนั้นแล้วรึยัง คิดยังไง แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในอนาคตมันยังไง สำคัญกว่าคนที่ตรงหน้าอีกอย่างนั้นหรือ ? แล้วนี่นะเพื่อนฝูง ... สิ่งที่กำลังรู้สึก มันไม่ใช่อิจฉาหรอกนะ การที่หงุดหงิดงุ่นง่านเวลาที่ใครเข้ามาใกล้ ... ศัพท์เทคนิคเขาเรียก "หึง" จะโวยวายหรือจะอะไรก็แล้วแต่เถอะนะ ไม่ยอมรับก็ได้ แต่ "ใจ" เป็นอย่างไรก็มีแต่คนที่รู้สึกเท่านั้นนั่นแหละที่รู้ดี



เมื่อ "รัก" เราก็กลัวไปสารพัด คิดแทนอีกฝ่ายไปสารพัดอย่าง ถ้าหากมันจะเป็นอย่างนั้น ถ้าหากมันจะเป็นแบบนี้ แต่เราจะ "จัดการ" กับความกลัวนั้นในรูปแบบใด เด็กผู้ชายคนนั้น " ก้องภพ " นายคิดว่าเขาผ่านด่านไหนมาเล่าอาทิตย์กว่าจะมาถึงจุดนี้ กว่าจะกล้าสารภาพรักเขากลัวมามากเท่าไหร่ คิดดูเอาเองแล้วกันการที่เขากล้าทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร การที่เขาแสดงออกทุกครั้งว่านายมีความหมายสำคัญสำหรับเขาขนาดไหน แม้กระทั่งตอนที่นายมโนไปเองแล้วตวาดเขาเสียยกใหญ่ หรือ หงุดหงิดที่ใครมาอยู่ใกล้ เขาก็ยัง "รัก" โดยที่ไม่หวังให้นายมารักตอบ



ไม่สิมันต้องไม่ใช่ .... ถูกไหม เชือกถักสองเส้นนั้นคงเป็นคำตอบ และ เป็น "คำตอบ" ที่ชัดเจนยิ่งกว่าเมื่อเขาตัดสินใจ "เปิดเผย" มันออกมากอย่างไม่หลบซ่อน ก็ให้มันรู้กันไปสิเดือนมหาลัยมี "เจ้าของ" แล้ว ก็ให้มันรู้กันไปทางนั้นกล้ามาถึงขนาดนี้หากเขา "ป๊อด" แล้วยังจะสมควรเป็นพี่ว้าก แล้วก็เป็นแฟนคน "กล้า" แบบก้องภพอย่างนั้นหรือ และ ที่สำคัญ ... คำตอบมันก็เป็นเรื่องสั้น ๆ ง่าย ๆ ที่ก็รู้มานานแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของก้องถูกไหมที่จะหน้าตาดี เรียนดี มีความ perfect แบบนั้น แล้วก็มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาที่จะ "หึง" หากใครมาใกล้คนของเขาแบบนั้น มันเป็นเพราะ "รัก" น่ะสิ และ เมื่อมันเป็นเพราะเหตุนี้ก็แค่บอกออกไปให้รู้ทั่วกันว่า "รัก" และ บอกให้จะแจ้งกับใครอีกคนที่ดูจะ popular เสียจริงว่าเป็น "คนเดียว" ที่รัก