สวัสดีค่ะ คือที่จะเล่านี่คือเกิดอาการอึดอัดในใจ หาที่ระบายออกไม่ได้ เลยอยากเล่าสู่คนที่เขาไม่รู้จักเราเพราะถ้าเรื่องรู้ถึงหูคนที่เรารู้จัก หรือ ในเครืออาจารย์เองเราคงดูไม่ดีมากๆ ขอเริ่มเรื่องเลยละกันนะคะขอแทนตัวเองว่า วินนะคะ
คือวินเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งตอนแรกเรียนครู แต่มีเหตุจนต้องมาเรียนคณะรัฐศาสตร์ สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าเรียนดร็อปไปปีนึง เสร็จแล้วก็ได้กลับมาเรียนอีก วินปรับตัวใหม่ตั้งใจเรียนแล้วเกิดเหตุคือไปลงวิชาที่เขาบอกว่า โหด ชิบหาไม่เจอเลย ไอ้เราก็เคยลงไงตกไปแล้วด้วย แต่ตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจ พอมาเรียนอาจารย์สอนดีอ่ะ รู้เรื่องดี วิชานี้มีสอนสามคน คนแรกผ่านไป เขาก็โอเคนะดุนิดๆ เจออาจารย์คนนี้ประมาณสองสามครั้ง พอครั้งต่อมาวินก็มาเรียนตามปกติ ไปเรียนแบบโง่ๆหนังสือก็ไม่อ่าน (นี่คือปรับนิสัยแล้วนะ)
ลืมบอกไปว่าเราอ้วนดำ ปากหมา แต่ก็มีสัมมาคาระวะ นะคะ เข้าเรื่องต่อ วันนั้นที่เราเข้าเรียนเรานั่งหลบมุมค่ะ ไม่ได้มองหน้าอจ. ก็เรียนไปได้ยินแต่เสียง แล้วเราก็เลิกเรียนได้เพื่อนมาคนนึง พอเริ่มสนิท เพื่อนมันก็บอกว่า เนี้ยะ อจ.คนนั้นที่สอนเราวิชานี้หล่อมากเลยนะ วินก็ตอบรับตามสไตล์คือออกแนวบ้าผช.อยู่แล้วไง เห็นผช.หล่อนี่เหลียวหลัง แต่ไม่จริงจังกับใคร
อยู่มาวันนึงก็มานั่งเรียนเหมือนเดิมแต่ขยับที่จากหลบมุมมานั่งมองอจ. แต่สายตาสั้นไงเลยมองภาพเบลอๆ แต่แค่ได้ยินเสียงใจมันก็เริ่มสั่น แต่ก็ไม่คิดอะไร แล้วบังเอิญเดินออกจากห้องพร้อมอาจารย์
คุณพระคุณเจ้า!!!! หน้านี่เงาวิ้ง....เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจ เอาละว่ะ เกย์แน่ๆ 555555 เราก็ทำตัวปกติสุดๆไหว้เขาเหมือนนศ.ทั่วไป แต่ใจนี่รัวมาก หลังจากนั้นเราก็เดินออกมาเลยจ้า ในใจก็ว่าเขาเป็นเกย์แต่หัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นแรง แค่นึกถึงยังเพ้อเลย
แล้วคราวนี้เพื่อนในกลุ่มอ่ะมันก็ชอบอจ.ด้วย เราเลยใช้อจ.เป็นหัวข้อในการแย่งผช.กัน5555 ก็เล่นกันเหมือนผญ.แรดทั่วไปนั่นแหละ แย่งกันไปแย่งกันมาจนเพื่อนมันเริ่มเบื่อ มันก็หาคนอื่นมาแทน แต่ไอ้เรานี่สิไม่หยุดจ้า คือพูดถึงตล๊อดๆๆๆ คือใจมันจะรอเรียนวิชานั้นตลอดเลย จากที่ไม่อ่านหนังสือนะ ก็กลับมาอ่าน แบบอ่านแล้วยิ้มไปด้วยเพราะอจ.แกเขียนหนังสือนี้เอง หูยยยยยฟิน พอถึงเวลาเรียนก็ไปเรียน คือ อ่านมาแล้วมาฟังแกสอนด้วยบอกเลยว่าสุดๆ เข้าใจทุกอย่างที่เขาสอน
แล้ววินก็ต้องเรียนวิชาอื่นด้วยก็ไปส่งงานอจ.แทนว่า อจ.แชนนะคะ คือวันนั้นเราก็จะไปส่งงานอจ.แชน แต่อจ.สายเสมอค่ะ เราเลยต้องนั่งรอหน้าห้อง แล้วโซนนั้นมันเป็นห้องพักอจ.ทั้งเหล่าทัพเลย ระหว่างรอก็นั่งทำงานรอไปด้วย แต่วินดันตาดีค่ะ เห็นหวานใจเดินเข้าไปห้องพักอจ.ผญ.คนนึ่งที่เราไม่รู้จัก แล้วแกก็เดินออกมา คืออีนี่นั่งจ้องประตูตั้งแต่เขาเดินเข้าไป (ในใจเขามีสัมติงกับอจ.คนนั้นเปล่าว่ะ)
พอเขาเดินออกมาอีนี่ยกมือไหว้ทันที เขาก็หันมารับไหว้แบบงงๆนะ แล้วก็เดินออกไป วินก็หันกลับไปมองเพื่อน (สมมติว่าชื่อแจน)แจนมันมองหน้าเรา เราก็นี่อาการออกชัดเจนมาก เขินจนตัวบิดตัวงอ (เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยอีห่า) แต่ เขาเดินกลับมาจ้าาาาา แล้วโผล่หน้าเข้ามามองเรา(มันมีที่กั้นเป็นซอยๆ)
"มารอใครอ่ะ"โอ้ยยยยย แค่คำถามเดียวตอบไม่ถูกเลยกู แจนมันก็ทำท่าจะตอบอีนี่ก็กดมือมันไว้ แจนมันก็เข้าใจเงียบไว้
"มารออจ.แชนหรอ"เขาถามต่อเลยจ้าอีนี่ก็เหมือนจะได้สติ
"คะ ค่ะ"คือเสียงสั่นมาก สัมผัสได้เลย
"นัดไว้หรอ"ยัง ยังจะถามต่ออี๊กกกกก
"ค่ะ นัดเอาไว้แล้วแต่ยังไม่มาเลย"ดึงสติกลับมาได้ก็พยายามตอบกลับแบบยาวๆ หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป คือ รู้นะว่ามันปกตอทุกอย่างอ่ะ เขาก็ถามทั่วๆไป แต่แค่นั้นอ่ะ วินแทบกรี๊ด คือแทบชักดิ้นชักงอ แจนมันก็บอกว่าหน้าแดงมากเลย แล้วไอ้อาการหน้าร้อนเป็นไงเพิ่งรู้จัก โอ้ยยยย หัวใจอีวินจะวาย สุดท้ายแยกย้ายกับแจนเพราะอจ.แชนเบี้ยวนัด
หลังจากนั้นเราก็ไปเรียนไปนั่งมองอจ.มีกลุ่มเพือนที่เข้าเรียนด้วย เราก็สนิทประมาณนึง วินก็บอกมันไปว่าเนี้ยะชอบอจ.เขามากเลยแต่มันกลับคิดว่าวินพูดเล่น คือกูกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ไม่มีใครเชื่อ55555 คือหลังจากนั้นเราก็ได้เจออจ.เฉพาะวันที่มีเรียนเท่านั้น แล้ว
มันมีเรื่องตรงที่ว่า อจ.แชนส่งตัวเราไปช่วยงาน อจ.กี้ แล้วอจ.กี้อ่ะดันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับหวานใจเราไง โอ้ยเพิ่งรู้ตอนเปิดประตูห้องเข้าไปในห้องอจ.กี้ พอออกมาจากห้องนั้นนะ เรากระโดดกอดแจนเลย มันก็ด่าเราเป็นเอามากคือแจนมันก็ยังคิดว่าเราเล่นเอาฮา
ระหว่างนั้นนะก็มีเจอกันบ้างประปรายเช่น ขึ้นลิฟต์ด้วยกันบ้าง แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
หลังจากสอบเสร็จเราก็มาช่วยงานอจ.ต่อแล้วก็มีโอกาสเจอแบบแปป จนงานวันที่สาม มันเป็นงานค้ลายๆงานอบรม เราก็ช่วยงานอจ.อีกคนเลยอยู่ในงานนั้นด้วย ก็มีนศ.จากมหาลัยอื่นที่ขึ้นบรรยายคู่ น้องคนนั้นขอให้เราช่วยถ่ายรูปให้ เราก็ทำหน้าที่ตากล้องจำเป็นแบบเต็มใจสุดๆเพราะหวานใจเรานั่งอยู่บนนั้นด้วย
ระหว่างที่ถ่ายเราก็เดินไปมุมโน้นมุมนี้ แล้วดันยิ้มดิ คือแค่เห็นหน้าเขาแล้วหุบยิ้มไม่ได้ หวานใจนี่มองวินเลยนะ คือวินว่าวินไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ยิ่งตอนที่วินเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายเก็บไว้ส่วนตัว เขายิ่งมอง ไม่ว่าไปทางไหนเขาก็มอง แต่วินไม่รู้ว่ามองแบบไหนเพราะเขามองนิ่งมาก มองเฉยๆไม่แสดงอาการอะไรเลย คือไม่ได้มองแค่ครั้งสองครั้งหรือมองแล้ววหลบ ต้องใช้คำว่าจ้องมากกว่า จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่ามองทำไม
พองานจบลง ต่างก็แยกย้ายกันแต่หวานใจเขาไม่ได้กลับอ่ะ เขาเดินมาถามอะไรไม่รู้อีนี่ไม่ได้ฟัง แจนมันตอบแทน แต่หลังจากนั้นมันบอกว่าตอนถามหวานใจเขามองหน้าวินตลอดเลยว่ะ แจนมันบอกแบบนี้ อีวินเริ่มใจบ่ดี แต่เขานิ่งมากเลยจับไต๋อะไรไม่ได้ แล้วพออีกวันมันเป็นวันที่นร.จะมาเยอะแล้วเราอ่ะไปรอเพื่อนที่ไปหาอจ.อีกคนเพื่อถามเรื่องงาน แล้วคราวนี้เด็กก็เริ่มทยอยมา มันก็ต้องมีคนช่วยดูแลคือเห็นนะว่าหวานใจเรานั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยแล้วคุยงานอยู่ เราเลยไม่กล้าเข้าไป แต่หวานใจกลับเดินออกมาตามเด็กๆเข้าห้องเองสะนี่เลยได้สบตากันแวบนึง
พอต่อมาเราก็มีโอกาสมาช่วยงานอจ.กี้อีก แล้วฟ้ามันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ พอไปถึงห้องอจ.กี้ดันไม่มีคนอยู่เรากับแจนก็นั่งรอ นั่งไปสักพักนังเพื่อนยากก็บอกว่าปวดขี้สะงั้น เราก็เออๆ ไปๆสะ ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ คือชั้นนั้นมันเงียบจนได้ยินเสียงคนเดิน เราเลยคิดว่า ผู้ช่วยอจ.กี้มาแน่นอน แต่ผิดคลาด หวานใจเราต่างหาก ซึ่งวันนั้นเขาไม่มีสอนและไม่ใช่วันที่เหล่าอจ.จะเข้ามา แต่เขากลับมาอ่ะ พอเปิดประตูเข้ามาเขามองหน้าเราตกใจนิดๆ แล้วเดินเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วหันมาถาม
"มาเก็บห้องหรอ" อุ้ยๆรู้ด้วยว่าเรามาทำอะไร
"ค่ะ"ตอบได้แค่นั้นแหละ ไม่กล้ามองหน้าด้วย แต่ในใจ คือ ขอกอดได้ไหมคะอจ.
พอเขาเห็นว่าอยู่ในห้องกันสองคน เขาก็เดินออกไปจากห้อง คือดูรู้เลยว่าเขากลัวจะเสียหาย55555 แล้วเพื่อนแจนก็กลับมาพอดี แปปนึงหวานใจเรากลับมาอีกแต่เราไม่กล้ามองตอบ แล้วเขาก็ออกไปอีก คราวนี้แจนมันบอกว่าเขามองเรานะไม่ได้มองแจนเลยเราก็เออๆพยายามไม่คิดอะไร
ระหว่างทำงานหวานใจเราหายไป ไม่มาให้เห็ฯเลยพอช่วยงานเสร็จนังวินกับคุณแจนก็เดินออกมาจากห้องจะกลับบ้าน บระเจ้า!! ดันเดินสวนกัน นังวินไม่กล้ามองหน้าค่ะ หัวใจจะวาย (เป็นเอามาก)
"เสร็จแล้วหรอ" ในใจนึก จะถามทำไมมมมมม เราก็ตอบยิ้มๆแม้ อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนั้นเสียจริงๆ
ิ แล้วหลังจากวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ที่แย่คืออะไรรู้ไหม เรามักจะเดินไปที่ห้องพักอจ.โดยที่ไม่มีกิจอะไรเลย แล้วก็ลงมา ไม่พอนะยังไปนั่งฟังเขาสอนทั้งที่ไปเห็นหน้า(แอบอยู่นอกห้อง) คือทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว ทำตัวเหมือนพวกสโตกเกอร์ทุกวันนี้พยายามตัดใจ ลบรูปเขาออกให้หมด แต่เราดันเอาเก็บไปฝันเว้ย ว่าเขามารับไปเที่ยว แต่ขนาดฝันยังร้ายอ่ะ เพราะเขาขอดูแลในฐานนะพี่ชาย งื้อออออ (ฝัน
ไรว่ะ) แต่ หลังจากนั้นไม่นานเราก็บอกได้เลยว่า ความฝันมันไม่เลวร้ายเท่าความจริง
ไม่รู้ว่าหวานใจเราเขาไปรู้อะไรมาหรือเปล่า แต่เขาเหมือนหลบหน้าเรา แอดเฟสไปก็ไม่รับคือเราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแล้วแบบ เหมือนคนบ้านั่งเสริชข้อมูลของเขาทั้งวัน ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร คือแบบอยู่ๆก็อยากร้องไห้
กลับมานั่งคิดเหมือนพาตัวเองเข้ามาในวงกตของตัวเองแล้วกลับออกไม่ได้อ่ะ คือแบบไม่รู้จะทำอะไรกับตัวเองแล้วแหละ นี่พูดจริงๆ ฟังแต่เพลงอกหัก ท่องไว้ในใจเราต่างกันเกินไป
แล้วเลยรู้สึกไหมว่าบางการมีความหวังบ้าง ยังดีกว่า ไม่มีอะไรเลย คือตอนนี้เหมือนเขาตัดความหวังของเราทุกทาง หรือ การไม่มีหวังเลยคือดีสุดแล้วแต่เราคิดไปแล้วทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีหวัง
ที่จริงมีหลายเหตุการณ์นะที่ทำให้เราเลิกงมงายกับตัวเองไม่ได้ เอามาเล่าไม่หมดเลยเอามาแบบกระชับๆ
ขอบคุณที่อ่าน ใครเคยเป็นช่วยแนะนำหน่อย พอดีนี่ครั้งแรก ไม่เคยชอบใครจริงจังเท่านี้เลย
แอบชอบอาจารย์....เพ้อฝันฝ่ายเดียว มีใครเคยเป็นไหม แล้วจัดการกับความรู้สึกอย่างไรบ้าง
คือวินเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งตอนแรกเรียนครู แต่มีเหตุจนต้องมาเรียนคณะรัฐศาสตร์ สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าเรียนดร็อปไปปีนึง เสร็จแล้วก็ได้กลับมาเรียนอีก วินปรับตัวใหม่ตั้งใจเรียนแล้วเกิดเหตุคือไปลงวิชาที่เขาบอกว่า โหด ชิบหาไม่เจอเลย ไอ้เราก็เคยลงไงตกไปแล้วด้วย แต่ตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจ พอมาเรียนอาจารย์สอนดีอ่ะ รู้เรื่องดี วิชานี้มีสอนสามคน คนแรกผ่านไป เขาก็โอเคนะดุนิดๆ เจออาจารย์คนนี้ประมาณสองสามครั้ง พอครั้งต่อมาวินก็มาเรียนตามปกติ ไปเรียนแบบโง่ๆหนังสือก็ไม่อ่าน (นี่คือปรับนิสัยแล้วนะ)
ลืมบอกไปว่าเราอ้วนดำ ปากหมา แต่ก็มีสัมมาคาระวะ นะคะ เข้าเรื่องต่อ วันนั้นที่เราเข้าเรียนเรานั่งหลบมุมค่ะ ไม่ได้มองหน้าอจ. ก็เรียนไปได้ยินแต่เสียง แล้วเราก็เลิกเรียนได้เพื่อนมาคนนึง พอเริ่มสนิท เพื่อนมันก็บอกว่า เนี้ยะ อจ.คนนั้นที่สอนเราวิชานี้หล่อมากเลยนะ วินก็ตอบรับตามสไตล์คือออกแนวบ้าผช.อยู่แล้วไง เห็นผช.หล่อนี่เหลียวหลัง แต่ไม่จริงจังกับใคร
อยู่มาวันนึงก็มานั่งเรียนเหมือนเดิมแต่ขยับที่จากหลบมุมมานั่งมองอจ. แต่สายตาสั้นไงเลยมองภาพเบลอๆ แต่แค่ได้ยินเสียงใจมันก็เริ่มสั่น แต่ก็ไม่คิดอะไร แล้วบังเอิญเดินออกจากห้องพร้อมอาจารย์
คุณพระคุณเจ้า!!!! หน้านี่เงาวิ้ง....เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจ เอาละว่ะ เกย์แน่ๆ 555555 เราก็ทำตัวปกติสุดๆไหว้เขาเหมือนนศ.ทั่วไป แต่ใจนี่รัวมาก หลังจากนั้นเราก็เดินออกมาเลยจ้า ในใจก็ว่าเขาเป็นเกย์แต่หัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นแรง แค่นึกถึงยังเพ้อเลย
แล้วคราวนี้เพื่อนในกลุ่มอ่ะมันก็ชอบอจ.ด้วย เราเลยใช้อจ.เป็นหัวข้อในการแย่งผช.กัน5555 ก็เล่นกันเหมือนผญ.แรดทั่วไปนั่นแหละ แย่งกันไปแย่งกันมาจนเพื่อนมันเริ่มเบื่อ มันก็หาคนอื่นมาแทน แต่ไอ้เรานี่สิไม่หยุดจ้า คือพูดถึงตล๊อดๆๆๆ คือใจมันจะรอเรียนวิชานั้นตลอดเลย จากที่ไม่อ่านหนังสือนะ ก็กลับมาอ่าน แบบอ่านแล้วยิ้มไปด้วยเพราะอจ.แกเขียนหนังสือนี้เอง หูยยยยยฟิน พอถึงเวลาเรียนก็ไปเรียน คือ อ่านมาแล้วมาฟังแกสอนด้วยบอกเลยว่าสุดๆ เข้าใจทุกอย่างที่เขาสอน
แล้ววินก็ต้องเรียนวิชาอื่นด้วยก็ไปส่งงานอจ.แทนว่า อจ.แชนนะคะ คือวันนั้นเราก็จะไปส่งงานอจ.แชน แต่อจ.สายเสมอค่ะ เราเลยต้องนั่งรอหน้าห้อง แล้วโซนนั้นมันเป็นห้องพักอจ.ทั้งเหล่าทัพเลย ระหว่างรอก็นั่งทำงานรอไปด้วย แต่วินดันตาดีค่ะ เห็นหวานใจเดินเข้าไปห้องพักอจ.ผญ.คนนึ่งที่เราไม่รู้จัก แล้วแกก็เดินออกมา คืออีนี่นั่งจ้องประตูตั้งแต่เขาเดินเข้าไป (ในใจเขามีสัมติงกับอจ.คนนั้นเปล่าว่ะ)
พอเขาเดินออกมาอีนี่ยกมือไหว้ทันที เขาก็หันมารับไหว้แบบงงๆนะ แล้วก็เดินออกไป วินก็หันกลับไปมองเพื่อน (สมมติว่าชื่อแจน)แจนมันมองหน้าเรา เราก็นี่อาการออกชัดเจนมาก เขินจนตัวบิดตัวงอ (เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยอีห่า) แต่ เขาเดินกลับมาจ้าาาาา แล้วโผล่หน้าเข้ามามองเรา(มันมีที่กั้นเป็นซอยๆ)
"มารอใครอ่ะ"โอ้ยยยยย แค่คำถามเดียวตอบไม่ถูกเลยกู แจนมันก็ทำท่าจะตอบอีนี่ก็กดมือมันไว้ แจนมันก็เข้าใจเงียบไว้
"มารออจ.แชนหรอ"เขาถามต่อเลยจ้าอีนี่ก็เหมือนจะได้สติ
"คะ ค่ะ"คือเสียงสั่นมาก สัมผัสได้เลย
"นัดไว้หรอ"ยัง ยังจะถามต่ออี๊กกกกก
"ค่ะ นัดเอาไว้แล้วแต่ยังไม่มาเลย"ดึงสติกลับมาได้ก็พยายามตอบกลับแบบยาวๆ หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป คือ รู้นะว่ามันปกตอทุกอย่างอ่ะ เขาก็ถามทั่วๆไป แต่แค่นั้นอ่ะ วินแทบกรี๊ด คือแทบชักดิ้นชักงอ แจนมันก็บอกว่าหน้าแดงมากเลย แล้วไอ้อาการหน้าร้อนเป็นไงเพิ่งรู้จัก โอ้ยยยย หัวใจอีวินจะวาย สุดท้ายแยกย้ายกับแจนเพราะอจ.แชนเบี้ยวนัด
หลังจากนั้นเราก็ไปเรียนไปนั่งมองอจ.มีกลุ่มเพือนที่เข้าเรียนด้วย เราก็สนิทประมาณนึง วินก็บอกมันไปว่าเนี้ยะชอบอจ.เขามากเลยแต่มันกลับคิดว่าวินพูดเล่น คือกูกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ไม่มีใครเชื่อ55555 คือหลังจากนั้นเราก็ได้เจออจ.เฉพาะวันที่มีเรียนเท่านั้น แล้ว
ระหว่างนั้นนะก็มีเจอกันบ้างประปรายเช่น ขึ้นลิฟต์ด้วยกันบ้าง แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
หลังจากสอบเสร็จเราก็มาช่วยงานอจ.ต่อแล้วก็มีโอกาสเจอแบบแปป จนงานวันที่สาม มันเป็นงานค้ลายๆงานอบรม เราก็ช่วยงานอจ.อีกคนเลยอยู่ในงานนั้นด้วย ก็มีนศ.จากมหาลัยอื่นที่ขึ้นบรรยายคู่ น้องคนนั้นขอให้เราช่วยถ่ายรูปให้ เราก็ทำหน้าที่ตากล้องจำเป็นแบบเต็มใจสุดๆเพราะหวานใจเรานั่งอยู่บนนั้นด้วย
ระหว่างที่ถ่ายเราก็เดินไปมุมโน้นมุมนี้ แล้วดันยิ้มดิ คือแค่เห็นหน้าเขาแล้วหุบยิ้มไม่ได้ หวานใจนี่มองวินเลยนะ คือวินว่าวินไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ยิ่งตอนที่วินเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายเก็บไว้ส่วนตัว เขายิ่งมอง ไม่ว่าไปทางไหนเขาก็มอง แต่วินไม่รู้ว่ามองแบบไหนเพราะเขามองนิ่งมาก มองเฉยๆไม่แสดงอาการอะไรเลย คือไม่ได้มองแค่ครั้งสองครั้งหรือมองแล้ววหลบ ต้องใช้คำว่าจ้องมากกว่า จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่ามองทำไม
พองานจบลง ต่างก็แยกย้ายกันแต่หวานใจเขาไม่ได้กลับอ่ะ เขาเดินมาถามอะไรไม่รู้อีนี่ไม่ได้ฟัง แจนมันตอบแทน แต่หลังจากนั้นมันบอกว่าตอนถามหวานใจเขามองหน้าวินตลอดเลยว่ะ แจนมันบอกแบบนี้ อีวินเริ่มใจบ่ดี แต่เขานิ่งมากเลยจับไต๋อะไรไม่ได้ แล้วพออีกวันมันเป็นวันที่นร.จะมาเยอะแล้วเราอ่ะไปรอเพื่อนที่ไปหาอจ.อีกคนเพื่อถามเรื่องงาน แล้วคราวนี้เด็กก็เริ่มทยอยมา มันก็ต้องมีคนช่วยดูแลคือเห็นนะว่าหวานใจเรานั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยแล้วคุยงานอยู่ เราเลยไม่กล้าเข้าไป แต่หวานใจกลับเดินออกมาตามเด็กๆเข้าห้องเองสะนี่เลยได้สบตากันแวบนึง
พอต่อมาเราก็มีโอกาสมาช่วยงานอจ.กี้อีก แล้วฟ้ามันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ พอไปถึงห้องอจ.กี้ดันไม่มีคนอยู่เรากับแจนก็นั่งรอ นั่งไปสักพักนังเพื่อนยากก็บอกว่าปวดขี้สะงั้น เราก็เออๆ ไปๆสะ ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ คือชั้นนั้นมันเงียบจนได้ยินเสียงคนเดิน เราเลยคิดว่า ผู้ช่วยอจ.กี้มาแน่นอน แต่ผิดคลาด หวานใจเราต่างหาก ซึ่งวันนั้นเขาไม่มีสอนและไม่ใช่วันที่เหล่าอจ.จะเข้ามา แต่เขากลับมาอ่ะ พอเปิดประตูเข้ามาเขามองหน้าเราตกใจนิดๆ แล้วเดินเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วหันมาถาม
"มาเก็บห้องหรอ" อุ้ยๆรู้ด้วยว่าเรามาทำอะไร
"ค่ะ"ตอบได้แค่นั้นแหละ ไม่กล้ามองหน้าด้วย แต่ในใจ คือ ขอกอดได้ไหมคะอจ.
พอเขาเห็นว่าอยู่ในห้องกันสองคน เขาก็เดินออกไปจากห้อง คือดูรู้เลยว่าเขากลัวจะเสียหาย55555 แล้วเพื่อนแจนก็กลับมาพอดี แปปนึงหวานใจเรากลับมาอีกแต่เราไม่กล้ามองตอบ แล้วเขาก็ออกไปอีก คราวนี้แจนมันบอกว่าเขามองเรานะไม่ได้มองแจนเลยเราก็เออๆพยายามไม่คิดอะไร
ระหว่างทำงานหวานใจเราหายไป ไม่มาให้เห็ฯเลยพอช่วยงานเสร็จนังวินกับคุณแจนก็เดินออกมาจากห้องจะกลับบ้าน บระเจ้า!! ดันเดินสวนกัน นังวินไม่กล้ามองหน้าค่ะ หัวใจจะวาย (เป็นเอามาก)
"เสร็จแล้วหรอ" ในใจนึก จะถามทำไมมมมมม เราก็ตอบยิ้มๆแม้ อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนั้นเสียจริงๆ
ิ แล้วหลังจากวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ที่แย่คืออะไรรู้ไหม เรามักจะเดินไปที่ห้องพักอจ.โดยที่ไม่มีกิจอะไรเลย แล้วก็ลงมา ไม่พอนะยังไปนั่งฟังเขาสอนทั้งที่ไปเห็นหน้า(แอบอยู่นอกห้อง) คือทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว ทำตัวเหมือนพวกสโตกเกอร์ทุกวันนี้พยายามตัดใจ ลบรูปเขาออกให้หมด แต่เราดันเอาเก็บไปฝันเว้ย ว่าเขามารับไปเที่ยว แต่ขนาดฝันยังร้ายอ่ะ เพราะเขาขอดูแลในฐานนะพี่ชาย งื้อออออ (ฝัน
ไม่รู้ว่าหวานใจเราเขาไปรู้อะไรมาหรือเปล่า แต่เขาเหมือนหลบหน้าเรา แอดเฟสไปก็ไม่รับคือเราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแล้วแบบ เหมือนคนบ้านั่งเสริชข้อมูลของเขาทั้งวัน ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร คือแบบอยู่ๆก็อยากร้องไห้
กลับมานั่งคิดเหมือนพาตัวเองเข้ามาในวงกตของตัวเองแล้วกลับออกไม่ได้อ่ะ คือแบบไม่รู้จะทำอะไรกับตัวเองแล้วแหละ นี่พูดจริงๆ ฟังแต่เพลงอกหัก ท่องไว้ในใจเราต่างกันเกินไป
แล้วเลยรู้สึกไหมว่าบางการมีความหวังบ้าง ยังดีกว่า ไม่มีอะไรเลย คือตอนนี้เหมือนเขาตัดความหวังของเราทุกทาง หรือ การไม่มีหวังเลยคือดีสุดแล้วแต่เราคิดไปแล้วทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีหวัง
ที่จริงมีหลายเหตุการณ์นะที่ทำให้เราเลิกงมงายกับตัวเองไม่ได้ เอามาเล่าไม่หมดเลยเอามาแบบกระชับๆ
ขอบคุณที่อ่าน ใครเคยเป็นช่วยแนะนำหน่อย พอดีนี่ครั้งแรก ไม่เคยชอบใครจริงจังเท่านี้เลย