การเชื่อฟัง ! ของเรา
เราอยากจะทำอะไร จะเป็นเรื่องดี เรื่องไม่ดี จะควร หรือจะไม่ควร จริงๆ ถ้าเราจะทำใครก็ห้ามไม่ได้ ถ้าเราลองมองดูใกล้ๆตัว กลุ่มคนที่ใกล้ชิดกับเรามากที่สุดคือ ครอบครัว ทั้ง พ่อ แม่ พี่น้อง ของเรา เราทุกคนคงเคยอยากจะทำอะไร แต่ครอบครัวห้าม ครอบครัวไม่สนับสนุน พอโดนห้าม ก็จะเกิดพฤติกรรมของคนอยู่ 4 ประเภท
ประเภทแรกคือคนที่ไม่ฟังคำเตือนใดๆของครอบครัว ฉันจะทำแบบนี้ อย่างนี้ ใครจะทำไม เวลาคนในครอบครัวเตือน หรือพยายามบอกว่าไม่ควรทำเพราะอะไร คนเหล่านี้มักจะพูดว่า “เอออออออ รู้แล้วววววว” เสมอ แต่ยังไงก็ทำตามใจตนเองอยู่ดี
ประเภทที่สองคือคนที่อยู่ในกรอบ กฎเกณฑ์ เป็นคนค่อนข้างเชื่อฟังพ่อแม่พี่น้อง จริงๆคนกลุ่มนี้เกือบทุกเรื่องมักจะทำตามคำบอกของครอบครัวเป็นลำดับแรก ไม่ว่าจะอยากทำอะไร อยากจะเรียนอะไร อยากจะไปเที่ยวที่ไหนกับใคร มักจะขออนุญาต ครอบครัวก่อนเสมอ และเมื่อได้คำตอบ ก็จะทำตามแม้ว่าไม่อยากก็ตาม
ประเภทที่สามคือคนที่ดูเหมือนจะเชื่อฟังแต่จริงๆ ไม่ฟัง ทุกครั้งที่ครอบครัวเตือน ครอบครัวห้ามก็จะพยักหน้า แสดงความเข้าใจ และเห็นด้วย จนคนในครอบครัวเชื่อใจ แต่ลับหลังก็ทำตามใจตนเองอยู่ดี แต่เพื่อให้ครอบครัวเกิดความสบายใจ จึงปฏิบัติต่อหน้า อย่างนึง ลับหลัง อย่างนึง
ประเภทที่สี่คือคนที่ทั้งฟังและไม่ฟัง โดยจะประเมินจากเหตุผลทุกๆอย่างทั้งหมดว่าเรื่องไหนควรเชื่อฟังใคร ควรจะทำแบบไหน คนกลุ่มนี้จะมีความอิสระในการเลือกมากที่สุดคือ เลือกโดยไม่ต้องโกหก เลือกด้วยการพูดตรงๆ และตนเองมีอำนาจตัดใจว่า จะทำอะไร ค่อนข้างสูง
คนทั้ง4ประเภทเป็น ประเภทหลักๆที่เราเคยพบ/เคยเห็น หรือเราอาจจะเป็น ประเภทใดประเภทนึงก็ได้
ถ้าลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่เรายังเด็ก เราอาจจะเชื่อฟังพ่อแม่มาก จนกระทั่งเราเข้าโรงเรียนเริ่มเจอเพื่อน เจอโลกกว้างก็เริ่มค่อยๆพัฒนา “การไม่เชื่อฟังพ่อแม่พี่น้อง” มากขึ้น ถ้าใครที่พ่อแม่ดุ ค่อนข้างกำหนดกฎเกณฑ์อย่างเข้มงวดก็อาจจะเชื่อฟังพ่อแม่อยู่มาก
แต่ถ้าข้อกำหนดมากเกินไปจนไม่มีความอิสระบางคนอาจจะแหกกฎในช่วงเวลานี้ก็ได้ ผมขอเรียกว่า “หักดิบ” คล้ายๆกับการเลิกยาเสพติด แต่เป็นการแหกกฎที่พ่อแม่ควบคุมสู่ อิสรภาพที่เลือกได้
แต่หลายครอบครัวพ่อแม่มีความสัมพันธ์กับลูกเหมือนเพื่อน มีความเข้าใจต่อกัน พูดภาษาเดียวกัน คือ ทันยุคทันสมัยของลูก กฎเกณฑ์/ข้อแม้ก็จะมีอย่างพอสมควรไม่มากจนเกินไป ทำให้เราอาจจะมีอิสระมาก มีทางเลือกมาก กล้าคิดกล้าทำ กล้าเสนอแนะ ตรงนี้เองทุกครั้งที่พ่อแม่เตือน เราอาจจะฟังหรือไม่ฟังก็ได้ เพราะเราประเมินจากมุมมองโดยรวม ในขณะที่พ่อแม่ก็ให้ทางเลือกเช่นกัน เพราะมีความเข้าใจดีในสภาพแวดล้อมและยุคสมัย รวมถึงตัวตนของลูกเอง
จริงๆแล้ว"การเชื่อฟัง"ของคน4ประเภท ก็อาจจะเกิดจากอิทธิพลของการเลี้ยงดูจากครอบครัวเป็นพื้นฐาน และปัจจัยจากเพื่อน ครู คนรู้จัก ดารา คนดัง ละคร หรือสื่อต่าง ที่เป็นตัวกล่อมเกลาพฤติกรรมการเชื่อฟังของเรา ว่าเราจะเชื่อพ่อเชื่อแม่ เชื่อพี่น้องของเราไหม ถ้าพูดไปให้ลึกๆ คงจะยาวและมีปัจจัยอีกมาก
แต่อยากจะให้สังเกตว่า การเชื่อฟัง แม้แต่กับครอบครัวที่ใกล้ชิดเราที่สุด เราก็อาจจะไม่ฟัง ไม่แคร์ ไม่สนใจ และจะทำตามใจตนเอง แต่หลายครั้งเราเชื่อเพื่อน เชื่อคนที่รู้จักกันไม่นาน (ไม่ได้หมายความว่าคนกลุ่มนี้เป็นคนไม่ดีนะครับ เพราะบางครั้งเพื่อนที่รู้จักกันแค่1-2ปี กลับจริงใจกว่าเพื่อนที่รู้จักกันเป็น10ปี ก็ได้)
และหลายครั้ง เรื่องที่เราถูกตักเตือน ถูกแนะนำนั้นเป็นเรื่องเดียวกัน เป็นเรื่องเดิมๆ แต่มาจากคนละคน เช่นว่า เราเลือกเชื่อเมื่อเพื่อนเตือน มากกว่าเชื่อครอบครัวทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน เป็นต้น แล้วทำไมเราเลือกที่จะเชื่อ อีกคน มากกว่า อีกคน ….
ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะ ......
เพราะเราอาจจะให้ความสำคัญกับใครก็ตามที่สนับสนุนเรา เห็นดีเห็นงามกับเรา เช่นว่า “ใครบอกว่าที่เราทำ ดีแล้วแต่อาจจะปรับนิด ปรับหน่อยให้ดูดีขึ้น” เราชอบฟังคำพูดแบบนี้ มากกว่า การห้าม การบอกว่าอย่าทำ
เพราะเราเชื่อฟังคนที่ คนอื่นยอมรับ คือคนๆนั้นอาจจะมีความน่าเชื่อถือมาก่อนแล้ว พูดง่ายๆคือ พูดอะไรเราเชื่อไปซะหมดก็ได้ และเราเข้าใจเอาว่า สิ่งที่คนนี้พูดคือ ถูกต้อง ควรทำ
เพราะเราไม่เชื่อใครในครั้งแรกเลย แต่เมื่อหลายๆคนบอกไปในทางเดียวกันเราจึงเริ่มเชื่อ เริ่มเก็บมาคิด ทั้งที่ตอนแรกเราละเลย การเตือน หรือ คำแนะนำนั้นไป
เพราะฉะนั้นแม้ว่าเราจะมั่นใจแค่ไหนในการทำอะไร แต่เมื่อมีคนติ คนเตือน เราควรจะฟังไว้และเก็บมาคิดว่าจริงหรือไม่จริง แต่ไม่ใช่ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ เพราะมันอาจจะมีความสำคัญ
โดยเฉพาะคำแนะนำจากคนที่บ้างครั้งเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขา แต่คำแนะนำของเขาอาจจะถูกต้องหรือเหมาะสมที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ อย่าลืมกลับมาขอบคุณเขาด้วยนะครับ ... .
--------------------------------------------
โลกตรงข้าม
ขอขอบพระคุณครับ
การเชื่อฟัง ของเราทุกคน
เราอยากจะทำอะไร จะเป็นเรื่องดี เรื่องไม่ดี จะควร หรือจะไม่ควร จริงๆ ถ้าเราจะทำใครก็ห้ามไม่ได้ ถ้าเราลองมองดูใกล้ๆตัว กลุ่มคนที่ใกล้ชิดกับเรามากที่สุดคือ ครอบครัว ทั้ง พ่อ แม่ พี่น้อง ของเรา เราทุกคนคงเคยอยากจะทำอะไร แต่ครอบครัวห้าม ครอบครัวไม่สนับสนุน พอโดนห้าม ก็จะเกิดพฤติกรรมของคนอยู่ 4 ประเภท
ประเภทแรกคือคนที่ไม่ฟังคำเตือนใดๆของครอบครัว ฉันจะทำแบบนี้ อย่างนี้ ใครจะทำไม เวลาคนในครอบครัวเตือน หรือพยายามบอกว่าไม่ควรทำเพราะอะไร คนเหล่านี้มักจะพูดว่า “เอออออออ รู้แล้วววววว” เสมอ แต่ยังไงก็ทำตามใจตนเองอยู่ดี
ประเภทที่สองคือคนที่อยู่ในกรอบ กฎเกณฑ์ เป็นคนค่อนข้างเชื่อฟังพ่อแม่พี่น้อง จริงๆคนกลุ่มนี้เกือบทุกเรื่องมักจะทำตามคำบอกของครอบครัวเป็นลำดับแรก ไม่ว่าจะอยากทำอะไร อยากจะเรียนอะไร อยากจะไปเที่ยวที่ไหนกับใคร มักจะขออนุญาต ครอบครัวก่อนเสมอ และเมื่อได้คำตอบ ก็จะทำตามแม้ว่าไม่อยากก็ตาม
ประเภทที่สามคือคนที่ดูเหมือนจะเชื่อฟังแต่จริงๆ ไม่ฟัง ทุกครั้งที่ครอบครัวเตือน ครอบครัวห้ามก็จะพยักหน้า แสดงความเข้าใจ และเห็นด้วย จนคนในครอบครัวเชื่อใจ แต่ลับหลังก็ทำตามใจตนเองอยู่ดี แต่เพื่อให้ครอบครัวเกิดความสบายใจ จึงปฏิบัติต่อหน้า อย่างนึง ลับหลัง อย่างนึง
ประเภทที่สี่คือคนที่ทั้งฟังและไม่ฟัง โดยจะประเมินจากเหตุผลทุกๆอย่างทั้งหมดว่าเรื่องไหนควรเชื่อฟังใคร ควรจะทำแบบไหน คนกลุ่มนี้จะมีความอิสระในการเลือกมากที่สุดคือ เลือกโดยไม่ต้องโกหก เลือกด้วยการพูดตรงๆ และตนเองมีอำนาจตัดใจว่า จะทำอะไร ค่อนข้างสูง
คนทั้ง4ประเภทเป็น ประเภทหลักๆที่เราเคยพบ/เคยเห็น หรือเราอาจจะเป็น ประเภทใดประเภทนึงก็ได้
ถ้าลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่เรายังเด็ก เราอาจจะเชื่อฟังพ่อแม่มาก จนกระทั่งเราเข้าโรงเรียนเริ่มเจอเพื่อน เจอโลกกว้างก็เริ่มค่อยๆพัฒนา “การไม่เชื่อฟังพ่อแม่พี่น้อง” มากขึ้น ถ้าใครที่พ่อแม่ดุ ค่อนข้างกำหนดกฎเกณฑ์อย่างเข้มงวดก็อาจจะเชื่อฟังพ่อแม่อยู่มาก
แต่ถ้าข้อกำหนดมากเกินไปจนไม่มีความอิสระบางคนอาจจะแหกกฎในช่วงเวลานี้ก็ได้ ผมขอเรียกว่า “หักดิบ” คล้ายๆกับการเลิกยาเสพติด แต่เป็นการแหกกฎที่พ่อแม่ควบคุมสู่ อิสรภาพที่เลือกได้
แต่หลายครอบครัวพ่อแม่มีความสัมพันธ์กับลูกเหมือนเพื่อน มีความเข้าใจต่อกัน พูดภาษาเดียวกัน คือ ทันยุคทันสมัยของลูก กฎเกณฑ์/ข้อแม้ก็จะมีอย่างพอสมควรไม่มากจนเกินไป ทำให้เราอาจจะมีอิสระมาก มีทางเลือกมาก กล้าคิดกล้าทำ กล้าเสนอแนะ ตรงนี้เองทุกครั้งที่พ่อแม่เตือน เราอาจจะฟังหรือไม่ฟังก็ได้ เพราะเราประเมินจากมุมมองโดยรวม ในขณะที่พ่อแม่ก็ให้ทางเลือกเช่นกัน เพราะมีความเข้าใจดีในสภาพแวดล้อมและยุคสมัย รวมถึงตัวตนของลูกเอง
จริงๆแล้ว"การเชื่อฟัง"ของคน4ประเภท ก็อาจจะเกิดจากอิทธิพลของการเลี้ยงดูจากครอบครัวเป็นพื้นฐาน และปัจจัยจากเพื่อน ครู คนรู้จัก ดารา คนดัง ละคร หรือสื่อต่าง ที่เป็นตัวกล่อมเกลาพฤติกรรมการเชื่อฟังของเรา ว่าเราจะเชื่อพ่อเชื่อแม่ เชื่อพี่น้องของเราไหม ถ้าพูดไปให้ลึกๆ คงจะยาวและมีปัจจัยอีกมาก
แต่อยากจะให้สังเกตว่า การเชื่อฟัง แม้แต่กับครอบครัวที่ใกล้ชิดเราที่สุด เราก็อาจจะไม่ฟัง ไม่แคร์ ไม่สนใจ และจะทำตามใจตนเอง แต่หลายครั้งเราเชื่อเพื่อน เชื่อคนที่รู้จักกันไม่นาน (ไม่ได้หมายความว่าคนกลุ่มนี้เป็นคนไม่ดีนะครับ เพราะบางครั้งเพื่อนที่รู้จักกันแค่1-2ปี กลับจริงใจกว่าเพื่อนที่รู้จักกันเป็น10ปี ก็ได้)
และหลายครั้ง เรื่องที่เราถูกตักเตือน ถูกแนะนำนั้นเป็นเรื่องเดียวกัน เป็นเรื่องเดิมๆ แต่มาจากคนละคน เช่นว่า เราเลือกเชื่อเมื่อเพื่อนเตือน มากกว่าเชื่อครอบครัวทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน เป็นต้น แล้วทำไมเราเลือกที่จะเชื่อ อีกคน มากกว่า อีกคน ….
ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะ ......
เพราะเราอาจจะให้ความสำคัญกับใครก็ตามที่สนับสนุนเรา เห็นดีเห็นงามกับเรา เช่นว่า “ใครบอกว่าที่เราทำ ดีแล้วแต่อาจจะปรับนิด ปรับหน่อยให้ดูดีขึ้น” เราชอบฟังคำพูดแบบนี้ มากกว่า การห้าม การบอกว่าอย่าทำ
เพราะเราเชื่อฟังคนที่ คนอื่นยอมรับ คือคนๆนั้นอาจจะมีความน่าเชื่อถือมาก่อนแล้ว พูดง่ายๆคือ พูดอะไรเราเชื่อไปซะหมดก็ได้ และเราเข้าใจเอาว่า สิ่งที่คนนี้พูดคือ ถูกต้อง ควรทำ
เพราะเราไม่เชื่อใครในครั้งแรกเลย แต่เมื่อหลายๆคนบอกไปในทางเดียวกันเราจึงเริ่มเชื่อ เริ่มเก็บมาคิด ทั้งที่ตอนแรกเราละเลย การเตือน หรือ คำแนะนำนั้นไป
เพราะฉะนั้นแม้ว่าเราจะมั่นใจแค่ไหนในการทำอะไร แต่เมื่อมีคนติ คนเตือน เราควรจะฟังไว้และเก็บมาคิดว่าจริงหรือไม่จริง แต่ไม่ใช่ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ เพราะมันอาจจะมีความสำคัญ
โดยเฉพาะคำแนะนำจากคนที่บ้างครั้งเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขา แต่คำแนะนำของเขาอาจจะถูกต้องหรือเหมาะสมที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ อย่าลืมกลับมาขอบคุณเขาด้วยนะครับ ... .
--------------------------------------------
โลกตรงข้าม
ขอขอบพระคุณครับ