เรื่องราวที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกิดกับเราเองค่ะ ทุกวันนี้เราได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง
ว่าทำไมคนที่ตายไปแล้วเขาถึงไม่รู้ตัวเองว่าตาย?
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังสอบโปรเจคค่ะ
ต้องรีบทดลองงาน เพื่อส่งความก้าวหน้า
ให้อาจารย์ที่ปรึกษา เราเองกลับบ้านดึกทุกวัน
จนอาเราเป็นห่วงก็เลยมารอรับที่หน้าปากซอย ระหว่างที่กำลังกลับบ้าน เราเจอ ตาแป๊ะ
(ใหญ่ที่บ้านเรารู้จักกันเป็นอย่างดี)
เราเห็นตาแป๊ะกำลังปั่นจักรยาน แต่
ท่าทางแปลกๆคือ หน้าตานิ่งๆแบบคนปกตินะ
และตาลอยๆมองตรงข้างหน้าอย่างเดียว
กำลังปั่นสวนเราไป เราก็ถามอา"อาดึกแล้วตายังไม่กลับบ้านอีก" เราเองก็เรียก "ตาแป๊ะคะ ตาแป๊ะคะ" ตอนนั้นไม่ค่อยเจอแกนานมากๆก็จะยกมือไหว้ แต่ตาเขาก็ไม่หันมามองเราเลย ก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรอาบอกสงสัยแกรีบกลับบ้านมั้ง
พอเช้าวันถัดมาอาเราไปที่บ้านตาแป๊ะ
เพื่อจะเอากางเกงไปตัด คือขอบรรยายก่อนนะคะ บ้านคุณตาเขาเป็นร้านเย็บผ้าค่ะ ตาเขาเป็นคนเวียดนามแท้ๆ แต่อพยพมาอยู่ไทยยี่สิบกว่าปีแล้วค่ะ
ส่วนตามีลูกสาว1คน ลูกชายอีก1คน รับจ้างเย็บผ้าในบ้านนั่นล้ะ อายุพอควรลูกแกรุ่นป้าๆน่ะ
ไปถึงที่ร้านมีเพื่อนๆเขานั่งอยู่ในร้านสองคน อาเราก็เอาผ้าไปเย็บ และก็ถาม ลูกสาวแกว่า "เมื่อวานเจอตาแป๊ะปั่นจักรตอนห้าทุ่มกว่าๆไปไหนมาหรอกลับบ้านดึกจัง" ป้าที่เป็นลูกของตาแกก็เงียบค่ะ
เพื่อนคุณป้าแกที่นั่งคุยด้วยเงียบชะงักเลยตอนนั้น
สักพักป้าเขามองอาเราด้วยสีหน้าตกใจ และพูดบอกว่า "ตาแป๊ะแกตายได้ 2 เดือนแล้วนะ ตาแกไปอาบน้าริมคลองปกติ แต่จมน้ำตายไปตอนไหน ไม่รู้ เพื่อนตาแกไปเจอเลยช่วยกันพอขึ้นมา"
ตอนนั้นอากับเราก็อึ้งค่ะ (แล้วเมื่อวานเราเจอใครกันล่ะ) และป้าก็พูดอีก "ศพตาป้าเอาไปที่เวียดนาม ตาแกเคยบอกว่าถ้าแกตายไป อย่าพาแกกลับเวียดนามนะ แกอยากอยู่ที่ไทย แต่ป้าไม่ได้ทำตามที่แกบอก แกคงไม่พอใจล่ะ คนแถวซอยเจอกันหลายคนแล้ว "
อาเราก็สงสารแกสุดๆ คือตาเขาเป็นคนดีนะ มาอยู่ไทยนานมาก อาเราบอกแกหนีมา ตอนนั้นสงครามอะไรสักอย่างที่เวียดนามและตอนนั้นลำบากมากๆ ตาแกเลยหนีขึ้นเรือมาลงที่ไทยค่ะ และก็มีภรรยาคนไทย ช่วยกันทำมาหากินจนมีเงินระดับนึงเลยล่ะ. หลังจากที่เรากับอา เจอตาแป๊ะและเจอป้าที่เป็นลูกสาวแกบอกความจริง เรากับอาก็เข้าใจว่า สงสัยตาเขามาของส่วนบุญหรือเปล่า ก็เลยทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ตาแกไป แต่ตัวเราก็มีฝันถึงบ้างเพราะตอนเรายังเล็กเราคลุกคลีกับตาเขาบ่อยและหลัง
แล้วจากนั้นบ้านเราก็ไม่เคยเจอตาแกกันอีกเลย
เป็นไปได้ไหมคะ ที่คนเราตายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตัวเองตาย?
ว่าทำไมคนที่ตายไปแล้วเขาถึงไม่รู้ตัวเองว่าตาย?
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังสอบโปรเจคค่ะ
ต้องรีบทดลองงาน เพื่อส่งความก้าวหน้า
ให้อาจารย์ที่ปรึกษา เราเองกลับบ้านดึกทุกวัน
จนอาเราเป็นห่วงก็เลยมารอรับที่หน้าปากซอย ระหว่างที่กำลังกลับบ้าน เราเจอ ตาแป๊ะ
(ใหญ่ที่บ้านเรารู้จักกันเป็นอย่างดี)
เราเห็นตาแป๊ะกำลังปั่นจักรยาน แต่
ท่าทางแปลกๆคือ หน้าตานิ่งๆแบบคนปกตินะ
และตาลอยๆมองตรงข้างหน้าอย่างเดียว
กำลังปั่นสวนเราไป เราก็ถามอา"อาดึกแล้วตายังไม่กลับบ้านอีก" เราเองก็เรียก "ตาแป๊ะคะ ตาแป๊ะคะ" ตอนนั้นไม่ค่อยเจอแกนานมากๆก็จะยกมือไหว้ แต่ตาเขาก็ไม่หันมามองเราเลย ก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรอาบอกสงสัยแกรีบกลับบ้านมั้ง
พอเช้าวันถัดมาอาเราไปที่บ้านตาแป๊ะ
เพื่อจะเอากางเกงไปตัด คือขอบรรยายก่อนนะคะ บ้านคุณตาเขาเป็นร้านเย็บผ้าค่ะ ตาเขาเป็นคนเวียดนามแท้ๆ แต่อพยพมาอยู่ไทยยี่สิบกว่าปีแล้วค่ะ
ส่วนตามีลูกสาว1คน ลูกชายอีก1คน รับจ้างเย็บผ้าในบ้านนั่นล้ะ อายุพอควรลูกแกรุ่นป้าๆน่ะ
ไปถึงที่ร้านมีเพื่อนๆเขานั่งอยู่ในร้านสองคน อาเราก็เอาผ้าไปเย็บ และก็ถาม ลูกสาวแกว่า "เมื่อวานเจอตาแป๊ะปั่นจักรตอนห้าทุ่มกว่าๆไปไหนมาหรอกลับบ้านดึกจัง" ป้าที่เป็นลูกของตาแกก็เงียบค่ะ
เพื่อนคุณป้าแกที่นั่งคุยด้วยเงียบชะงักเลยตอนนั้น
สักพักป้าเขามองอาเราด้วยสีหน้าตกใจ และพูดบอกว่า "ตาแป๊ะแกตายได้ 2 เดือนแล้วนะ ตาแกไปอาบน้าริมคลองปกติ แต่จมน้ำตายไปตอนไหน ไม่รู้ เพื่อนตาแกไปเจอเลยช่วยกันพอขึ้นมา"
ตอนนั้นอากับเราก็อึ้งค่ะ (แล้วเมื่อวานเราเจอใครกันล่ะ) และป้าก็พูดอีก "ศพตาป้าเอาไปที่เวียดนาม ตาแกเคยบอกว่าถ้าแกตายไป อย่าพาแกกลับเวียดนามนะ แกอยากอยู่ที่ไทย แต่ป้าไม่ได้ทำตามที่แกบอก แกคงไม่พอใจล่ะ คนแถวซอยเจอกันหลายคนแล้ว "
อาเราก็สงสารแกสุดๆ คือตาเขาเป็นคนดีนะ มาอยู่ไทยนานมาก อาเราบอกแกหนีมา ตอนนั้นสงครามอะไรสักอย่างที่เวียดนามและตอนนั้นลำบากมากๆ ตาแกเลยหนีขึ้นเรือมาลงที่ไทยค่ะ และก็มีภรรยาคนไทย ช่วยกันทำมาหากินจนมีเงินระดับนึงเลยล่ะ. หลังจากที่เรากับอา เจอตาแป๊ะและเจอป้าที่เป็นลูกสาวแกบอกความจริง เรากับอาก็เข้าใจว่า สงสัยตาเขามาของส่วนบุญหรือเปล่า ก็เลยทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ตาแกไป แต่ตัวเราก็มีฝันถึงบ้างเพราะตอนเรายังเล็กเราคลุกคลีกับตาเขาบ่อยและหลัง
แล้วจากนั้นบ้านเราก็ไม่เคยเจอตาแกกันอีกเลย