สวัสดีค่ะ เราเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งนะ เริ่มเลยแล้วกัน..
เราอายุ 24 เขา 37 เรารู้จักกันทางแชทที่เป็นแอพสีเหลืองๆ เขาเป็นคนแอดเรามาก่อน เราก็รับนะ แต่ไม่คิดว่าจะคุยกันสักเท่าไร พอคุยๆไปรู้อายุปัป เราก็แบบว่าตกใจอ่ะ เยอะจัง! เริ่มจะมีอคติ คิดว่าคุยแก้เหงาเฉยๆ ไม่คิดจะสานสัมพันธ์แน่ๆ อีกอย่างครอบครัวเราคงไม่ยอมรับแน่ๆ แต่ก็คุยๆกันไปนะ เขาเป็นคนที่คุยสนุกดี ทำให้เรารุ้สึกว่าเหมือนคุยกับคนรุ่นๆเดียวกัน กวนมากๆ เขาเป็นคนพูดอะไรตรงๆ (แต่อะไรที่เขาปิดบัง เราก็ไม่อาจจะรู้ได้) แต่คนที่อายุเยอะก็ไว้ใจไม่ค่อยได้เนาะ ผ่านอะไรมาเยอะไง ตั้งแต่เริ่มคุยกัน เขาทักเรามาทุกวัน ไม่เคยหาย แต่เป็นเราเนี่ยแหละที่ตีตัวออกห่าง แต่ก็ยังรักษาน้ำใจเค้านะ ทักบ้างเป็นบางครั้ง คิดซะว่าเป็นเพื่อนกัน เราก็อยากเจอหน้าเขานะ แต่ต่างคนต่างไม่มีเวลา
จนวันนึงหลังจากที่เราคุยกันมาได้ประมาณ 2-3 อาทิตย์ เขามาทำธุระใกล้ๆที่ทำงานเรา ตอนเย็นเลยนัดเจอกัน จริงๆก็แค่อยากเห็นหน้า แต่เจอกันคุยกันไม่ถึง 10 นาที ต่างคนต่างก็ต้องรีบไปทำธุระ แต่เราเห็นหน้าเขาปุปก็คิดเหมือนเดิมแค่เพื่อนกันก็พอละ หลังจากนั้นเขาก็คุยกับเราเหมือนเดิม แต่ก็คิดนะเขาอาจจะไม่ชอบเราหรอก เด่วก็เลิกคุยไปเอง แต่คิดผิดจ้า ทักทุกวันเหมือนเดิม เราก็เหมือนเดิมทักมั้งไม่ทักมั้ง หลังจากนั้นประมาณ 2-3 เดือน เป็นเราเองที่นัดเจอเขา เพราะแค่อยากให้มาเป็นเพื่อนเดินเล่นเฉยๆ (เรานี่แอบนิสัยไม่ดีเนาะ) ไม่ได้คิดไรเลย ไม่รุ้ว่าเขาคิดอะไรมั้งรึป่าว การเจอกันครั้งนี้ ทำให้เราได้คุยกันนานขึ้น เห็นการกระทำของเขามากขึ้น (เขาเรียกเราว่า หนู ด้วยนะน่ารักเนาะ อิอิ) และทำให้เราลดอคติที่มีต่อเขาลงมากๆเลยแหละ เป็นคนที่เอาใจใส่มาก ช่วยถือของให้ (ปกติไม่มีใครเคยถือให้ไง) หลังจากเจอกันครั้งนั้น เราก็นัดเจอเขาบ่อยขึ้น อาจจะชอบมากขึ้นด้วยอ่ะ แต่ตอนนี้สถานะก็ยังไม่ชัดเจน แต่เราก็ไม่ซีเรียส ทำวันนี้ให้ดีก็พอละ มีความสุขดี
ขอบคุณนะ ที่อ่านกระทู้ของเรา ^^
ใครเคยมีแฟนที่อายุห่างกันมากๆไหม ควรจะพูดกับครบครัวยังไง?
เราอายุ 24 เขา 37 เรารู้จักกันทางแชทที่เป็นแอพสีเหลืองๆ เขาเป็นคนแอดเรามาก่อน เราก็รับนะ แต่ไม่คิดว่าจะคุยกันสักเท่าไร พอคุยๆไปรู้อายุปัป เราก็แบบว่าตกใจอ่ะ เยอะจัง! เริ่มจะมีอคติ คิดว่าคุยแก้เหงาเฉยๆ ไม่คิดจะสานสัมพันธ์แน่ๆ อีกอย่างครอบครัวเราคงไม่ยอมรับแน่ๆ แต่ก็คุยๆกันไปนะ เขาเป็นคนที่คุยสนุกดี ทำให้เรารุ้สึกว่าเหมือนคุยกับคนรุ่นๆเดียวกัน กวนมากๆ เขาเป็นคนพูดอะไรตรงๆ (แต่อะไรที่เขาปิดบัง เราก็ไม่อาจจะรู้ได้) แต่คนที่อายุเยอะก็ไว้ใจไม่ค่อยได้เนาะ ผ่านอะไรมาเยอะไง ตั้งแต่เริ่มคุยกัน เขาทักเรามาทุกวัน ไม่เคยหาย แต่เป็นเราเนี่ยแหละที่ตีตัวออกห่าง แต่ก็ยังรักษาน้ำใจเค้านะ ทักบ้างเป็นบางครั้ง คิดซะว่าเป็นเพื่อนกัน เราก็อยากเจอหน้าเขานะ แต่ต่างคนต่างไม่มีเวลา
จนวันนึงหลังจากที่เราคุยกันมาได้ประมาณ 2-3 อาทิตย์ เขามาทำธุระใกล้ๆที่ทำงานเรา ตอนเย็นเลยนัดเจอกัน จริงๆก็แค่อยากเห็นหน้า แต่เจอกันคุยกันไม่ถึง 10 นาที ต่างคนต่างก็ต้องรีบไปทำธุระ แต่เราเห็นหน้าเขาปุปก็คิดเหมือนเดิมแค่เพื่อนกันก็พอละ หลังจากนั้นเขาก็คุยกับเราเหมือนเดิม แต่ก็คิดนะเขาอาจจะไม่ชอบเราหรอก เด่วก็เลิกคุยไปเอง แต่คิดผิดจ้า ทักทุกวันเหมือนเดิม เราก็เหมือนเดิมทักมั้งไม่ทักมั้ง หลังจากนั้นประมาณ 2-3 เดือน เป็นเราเองที่นัดเจอเขา เพราะแค่อยากให้มาเป็นเพื่อนเดินเล่นเฉยๆ (เรานี่แอบนิสัยไม่ดีเนาะ) ไม่ได้คิดไรเลย ไม่รุ้ว่าเขาคิดอะไรมั้งรึป่าว การเจอกันครั้งนี้ ทำให้เราได้คุยกันนานขึ้น เห็นการกระทำของเขามากขึ้น (เขาเรียกเราว่า หนู ด้วยนะน่ารักเนาะ อิอิ) และทำให้เราลดอคติที่มีต่อเขาลงมากๆเลยแหละ เป็นคนที่เอาใจใส่มาก ช่วยถือของให้ (ปกติไม่มีใครเคยถือให้ไง) หลังจากเจอกันครั้งนั้น เราก็นัดเจอเขาบ่อยขึ้น อาจจะชอบมากขึ้นด้วยอ่ะ แต่ตอนนี้สถานะก็ยังไม่ชัดเจน แต่เราก็ไม่ซีเรียส ทำวันนี้ให้ดีก็พอละ มีความสุขดี
ขอบคุณนะ ที่อ่านกระทู้ของเรา ^^