ความสัมพันธ์ที่รอความชัดเจน..

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ขอพื้นที่ระบายล่ะกัน คือเรื่องมันมีอยู่ว่าปัจจุบันเราคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ซึ่งเค้าทำงานแล้วอายุยี่สิบกว่าๆ ส่วนเรากำลังเรียนอยู่ในระดับมหาลัย ซึ่งจริงๆแล้วเราก็รุจักกันมาตั้งนานแล้วค่ะ เนื่องจากพี่เค้าเคยเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทเรา ขอย้อนไปตอนมัธยมล่ะกันตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้า และเรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันโดยมีเรา เพื่อนสนิทเรา และพี่เค้าที่ตอนนั้นยังคบกันอยู่กับเพื่อนเรา และวันหนึ่งได้เกิดจุดพีกที่ทำให้เพื่อนเราและพี่คนนั้นต้องเลิกกัน โดยที่พี่เค้าจับได้ว่าเพื่อนเราไปมีคนอื่นและจับได้โดยเห็นเค้านอนอยู่บนเตียงด้วยกันสองคน (เรื่องนี้เราก็ไม่รุรายละเอียดอะไรมาก พึ่งจะมารุทีหลัง) ส่วนปัจจุบันเพื่อนเราก็คบกับคนนั้นมาเปงปีแล้วค่ะ ส่วนพี่คนนั้นเหรอคะ คงเจ็บหนักมากจากเหตุการณ์วันนั้น เรารุสึกเสียดายนะจริงๆเค้าเปงคู่ที่ดูรักกันมากและเราก็สนับสนุนเค้ามาตลอด เราเคยไม่เข้าใจเพื่อนเรานะ เราเลยถามไปตรงๆว่าทำไมทำแบบนี้ เพื่อนเราก็บอกประมาณว่าถ้าเลือกสุขสบายก็เลือกพี่ แต่ถ้าเลือกรักจริงๆก็เลือกคนนั้น ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้ นั้นคงเริ่มเปงจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราเห็นเพื่อนเราในอีกมุมนึง ซึ่งจริงๆแล้วเพื่อนเราเปงคนแรงๆ ส่วนเรานะเหรอพูดน้อยไม่ค่อยสู้คน หลายคนมองว่าเราร้ายเงียบ มีไม่กี่คนที่จะรุจักเราจริงๆ เราไม่ได้ร้ายและก็จะไม่ทำใครก่อนด้วย ถ้าเค้าไม่ยุ่งกับเราก่อนนะ ตอนอยู่มหาลัยจริงๆเราก็ไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนเราเท่าไหร่ พี่เค้าตั้งแต่เลิกกับเพื่อนเรา เราก็ขาดการติดต่อไปเลย จนวันหนึ่งที่เรารุสึกว่าชีวิตเราเจอมรสุมมาก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนคนที่ไว้ใจที่สุดหักหลังเรา เรื่องครอบครัว และเรื่องไม่มีเงินเรียนต่อ เรารับไม่ได้จึงออกมาแบบไม่ให้ใครรับรู้อะไรเรียกว่าเราหนีปัญหาก็ได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่สู้คน แต่เราไม่อยากมีปัญหากันคนที่ขึ้นชื่อว่า"เพื่อน"เพราะส่วนตัวแล้วเราเปงคนที่แคร์เพื่อนมาก มากจนบางที่เราลืมแคร์ตัวเอง เราตัดสินใจที่จะหยุดเรียนเราทักเพื่อนเราไปหลังจากที่ไม่ได้คุยกันนานเราเล่าปัญหาทุกอย่างให้เค้าฟัง และเราก็บอกว่าเราจะไม่เรียนแล้ว รุไหมคะคำตอบที่ได้จากเพื่อนคือคำดูถูกค่ะ ลึกซึ้ง ส่วนพี่คนนั้นที่หายไปอยู่ๆเค้าก็ทักเรามาแล้วก็ถามเราเพราะเห็นว่าหายไปจากโลกโซเชียว ตอนนั้นที่พี่เค้าทักมารุสึกบาดแผลที่หัวใจเค้ายังไม่ค่อยหายดีเท่าไหร่นะคะ เราเหมือนคนที่ต่างคนต่างก็มีปัญหาและพอเรามาคุยกันก็รุสึกเหมือนมาแชร์ปัญหากันน่ะค่ะ เราเลยเล่าเรื่องของเราให้พี่เค้าฟัง พี่เค้าด้วยความที่โตเปงผู้ใหญ่ เค้ามีมีทางออกดีๆให้เราเสมอค่ะ และพี่เค้าก็ให้กำลังใจเรานะคะ จนเราตัดสินใจที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่และได้เรียนในสิ่งที่เรารักและถนัด เราก็คอยเปงกำลังใจให้พี่เค้า เพราะเราก็รุว่าพี่เค้าต้องเจออะไรมาบ้าง บวกกับเราก็ต่างคนต่างรุนิสัยกันอยู่แล้ว เลยไม่ต้องพูดอะไรมาก ช่วงที่เราคุยกันตอนนั้นเราก็มีคนคุยอยู่แล้ว ส่วนพี่เค้าก็ไม่ต่างกับเรา พี่เค้าก็พยายามเปิดใจคุยกับคนนึงอยู่ ซึ่งเราก็รุเรื่องของพี่เค้า พอๆกับที่พี่เค้ารุเรื่องของเรา เราคุยกันแบบพี่น้องอ่าค่ะ มีอะไรก็ปรึกษาก็แชร์กันตลอด จนเราได้รุอีกว่าเพื่อนเราคนนั้นตามราวีทุกคนที่เข้ามาในชวิตพี่เค้า จนคนที่พี่เค้าคุยๆก็คุยกับพี่เค้าได้ไม่นาน สุดท้ายพี่เค้าก็กลับมาอยู่คนเดียว ส่วนเราน่ะเหรอค่ะ พึ่งจะมารุตัวว่ารุสึกอึดอัดกับคนที่คุยอยู่ด้วยความที่เค้าเปงเด็ก และเราก็นิสัยเด็ก ขนาดเรื่องของเราเองเรายังแก้ปัญหาไม่ได้เลยค่ะ แต่เราต้องกลับไปคอยแก้ปัญหาให้เค้า เราเหนื่อยเลยตัดสินใจขออยู่คนเดียวดีกว่า เรากับพี่เค้าเลยต่างฝ่ายต่างไม่มีใคร เราได้พูดคุย และได้รุจักกับพี่เค้ามากขึ้น มากขึ้นกว่าตอนก่อนหน้าซึ่งเราก็พอรุจักกันในประมาณหนึ่ง เรารุสึกว่าพี่เค้าทำใจเรื่องเก่าๆได้แล้วเราก็รุสึกดีนะที่เห็นพี่เค้ากลับมามีความสุขอีกครั้ง พี่เค้าเลิกยุ่งกับเรื่องความรักแล้วมุ่งแต่งาน เราก็มีโอกาสได้ไปช่วยพี่เค้า เนื่องจากช่วงนั้นเปงช่วงที่เราหยุดเรียน เราก็ไม่มีอะไรทำ พี่เค้ากลัวเราฟรุ้งซ่าน ก็ชวนเราไปช่วยถือของ ซื้อของ ทำงานของพี่เค้า แล้วก็ชวนดูหนัง กินข้าวไปตามปกติ ไม่บ่อยหรอกค่ะนานๆครั้ง พอเปิดเทอมเรากลับมาเรียนสถานที่ใหม่ เจอเพื่อนใหม่ๆเราต้องปรับตัวเยอะเลยค่ะ แต่นั้นก็ไม่สำคัญ เพราะเรารุสึกตัวอีกทีเราก็คุยกับพี่เค้ามาตลอด ทุกคืนเราก็มานั่งเฝ้าโทรศัพท์พี่เค้า เรามีเรื่องโม้กันยืดยาว เราไม่รุหรอกค่ะว่าสถานะที่เราเปงอยู่ตอนนี้คืออะไร แต่มันรุสึกดีมาก มากจนต่างฝ่ายต่างลืมเรื่องของเพื่อนเก่าเราคนนั้นไปเลย จนวันหนึ่งเพื่อนเราคนนั้นก็ทักมาเค้นว่าเราคุยกับพี่เค้าเหรอ และก็หาเรื่องเราในแชทต่างๆนาๆ ทั้งที่เค้าก็มีแฟนอยู่แล้วคบกันมาก็เปงปีๆด้วย เราก็รุนะคะว่าคุยกับแฟนเก่าเพื่อนมันเปงเรื่องที่ผิด แต่ความรุสึกเหล่านั้นมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ไม่มีใครห้ามได้ มันเปงเรื่องของความรุสึก เราเอาเรื่องที่เพื่อนเราทักมาไปบอกพี่เค้า เหตุการณ์วันนั้นเราจำได้ดีเลยค่ะ เสียงในสายโทรศัพย์เราเปงเสียงผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้ พร้อมพูดว่าไม่รุฟ้าเล่นตลกอะไรกับเรา พี่ขอบคุณความรุสึกดีๆ พี่ไม่อยากให้น้องต้องมาเดือดร้อนเพราะพี่ เรารุสึกได้ถึงความอ่อนแอของพี่เค้า แล้วความรุสึกที่ไม่เคยชัดเจน คืนนั้นเราก็ได้พูดคุยกัน ทุกอย่างชัดเจน แต่เราก็ไม่รุจะเดินต่อยังไง ด้วยความที่ว่าที่ทำงานพี่เค้าก็มีปัญหา การเงินพี่เค้าก็แย่ พร้อมกับมาเจอเรื่องของเราอีก ไม่ต้องพูดอะไรมากเราก็รับรู้ความรุสึกของพี่เค้าได้ทั้งหมด รวมถึงความรุสึกเราด้วย พี่เค้ากลัวว่าเพื่อนเราจะมาหาเรื่องเรา และเราก็พึ่งเริ่มต้นใหม่กับที่เรียนใหม่ พี่เค้าเลยเสนอว่าหรือเราถอยมาเปงพี่น้องกันเหมือนเดิม แต่ก็ให้เผื่อใจไว้ด้วย เพราะเรื่องของเรายังไงก็เปงไปไม่ได้ เจอประโยคนั้นบอกเลยค่ะว่าจุกมาก เราพึ่งจะรุคำตอบว่าพี่เค้าก็รุสึกเหมือนที่เรารุสึก แต่เราต้องหยุดความสัมพันธ์แค่นี้เหรอ มันไม่ยุติธรรมเลย มันเปงความสับสนที่เกิดขึ้นในใจ พี่เค้าบอกให้เราเปงคนตัดสินใจทำเพราะพี่เค้าทำไม่ได้ บอกตรงๆเราเองก็ทำไม่ได้ เพราะเรารุสึกมากเกินกว่าคำๆนั้นไปแล้ว เราก็เข้าใจนะพี่เค้าไม่อยากให้เรามีปัญหากับเพื่อน แต่บอกตรงๆตอนนี้เราเองก็รุสึกกับเพื่อนไม่ดีไปแล้ว ด้วยนิสัยของเพื่อนเรา ที่คอยจิกกัดเราอยู่ จริงๆมันเกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว แต่เราไม่เคยตอบโต้ ถามว่าเรากลัวเพื่อนเราไหมเราก็กลัวนะ เพราะถ้าเราคบกับพี่เค้าจริงๆ เพื่อนเราคงไม่ปล่อยเราแน่ แต่อีกใจนึงก็อยากทำตามหัวใจ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องของเรากับพี่เค้าเป็นไปไม่ได้เลยเหรออ  ทั้งๆที่เพื่อนเราก็เลิกกับพี่เค้าไปตั้งนานแล้วแล้วปัจจุบันก็คบกับคนนั้นมีความสุขดี และก็คบมาเปงปีแล้วด้วย ทำไมเค้าถึงไม่ปล่อยให้พี่เค้าได้เจอใครบ้าง ทำไมเค้าไม่ปล่อยเรา ความรุสึกคือเราควรคบกับพี่เค้าต่อแล้วรอผลที่จะตามมา หรือเราควรหยุดทุกอย่างแค่นี้ แต่ถ้าจะให้กลับไปเปงเพื่อนเหมือนเดิมกับเพื่อน ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะความรุสึกเราเราเสียไปตั้งแต่เค้าดูถูกเราแล้ว อีกอย่างเพื่อนแท้ต้องไม่บาดหมางกันเพราะเรื่องผู้ชาย เราเคยมีเหตุการณ์แบบนี้ที่เพื่อนเราไปคบกับแฟนเก่าเรา แต่เราก็ยังเปงเพื่อนกันปกตินะ เราใจดีเกินไปรึเปล่า ปัจจุบันเราก็ยังคุยกับพี่เค้าอยู่แต่ไม่บ่อยเหมือนก่อนหน้าเพราะพี่เค้าก็ระวังเราเรื่องเพื่อนเรา แต่เพื่อนเราตอนนี้ก็ตามราวีเราอยู่แต่เราเฉยๆไม่ตอบโต้ และไม่บอกพี่เค้าเพราะพี่เค้าก็เครียดเรื่องงานอยู่ และเราเองก็ทุ่มเวลาให้กับเรื่องเรียน จะว่าไปเราอดทนมากเกินไปรึเปล่า แสนดีแล้วได้อะไร เราแค่อยากลองทำตามใจบ้างเพราะที่ผ่านมาเราเสียสละทุกอย่างแม้แต่แฟนตัวเองให้เพื่อน ชีวิตเราก็อยากมีรักจริงๆกับเค้าสักครั้งนะ และเราก็รุสึกว่าที่ได้รุจักกับพี่เค้ามันไม่ใช่แค่ความบังเอิญ เราแค่อยากลองทำตามใจดูสักครั้ง ดีกว่าเสียดายที่ครั้งหนึ่งมีโอกาสแต่ก็ปล่อยให้เค้าหลุดมือไป....