เมื่อประมาณ 2 - 3 วันก่อน มีกระทู้หนึ่งถามเกี่ยวกับว่า สิ่งที่เสียใจที่สุดในช่วงวัยรุ่นมีอะไรบ้าง
จขกท.ก็เป็นคนหนึ่งที่เข้าไปตอบ ที่ตอบไปก็มีหลายอย่าง เช่น อารมณ์ร้อนเกินไปจนทำร้ายจิตใจคนรอบข้าง เน้นเรียนอย่างเดียว ไม่ได้ทำกิจกรรมมากนัก
ซึ่งหนึ่งในที่ตอบไปมีคือ "เพื่อนชวนไปลองแคสท์งาน แต่ไม่ไปเพราะตอนนั้นขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่
ตอนนี้กล้าโอกาสก็แทบไม่เหลือแล้ว"

ตอนนี้เวลาดูรายการประกวดเด็กๆ หรืออะไร เคยถามที่บ้านว่า ตอนเด็ก จขกท. ไม่มีแววอะไรแบบนี้เลยเหรอ ก็ได้รับคำตอบว่า
"ไม่มีเลย ตอนเด็กเป็นคนขี้อายมาก ขี้กลัวไปทุกอย่าง" พอนึกย้อนไป เออใช่ เราเป็นคนที่ขี้อายมาก ไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่
แม้ตอนเด็กจะได้ขึ้นแสดงบนเวทีบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ตัวเด่นอะไร เต้นตามๆเขาไป
ซึ่งมันเป็นมาถึงประมาณตอน ม.ปลาย ตอนที่มีคนชวนนี้ อยู่ประมาณ ม.5 มาเรียนกวดวิชาใน กทม. เพื่อนที่ กทม.ชวนให้ไปลองแคสท์งานหนึ่ง แต่ตอนนั้นขี้อายอยู่ ประกอบกับเป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่กล้าไปไหนเท่าไหร่ เลยปฏิเสธไป (เป็น ผช. ที่ไม่ค่อยลุยเท่าไหร่ ซึ่งถือเป็นข้อด้อยประการหนึ่งที่พยายามแก้อยู่)

จุดเปลี่ยนมาอยู่ที่ประมาณ ม.6 ที่ จขกท.เริ่มจะเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง คือเนื่องจากตอนนั้นสอบตรงติดมหาวิทยาลัยแล้ว จึงมีโอกาสได้ลั้นลาได้พอสมควร
จุดเปลี่ยนที่ว่าคือ ในงานที่จัดกันในโรงเรียนงานหนึ่ง จขกท. เสนอหน้าไปร้องเพลงบนเวที ซึ่งเพื่อนๆก็กรี๊ดกันใหญ่ ซึ่ง จขกท.ไม่คิดว่าเพราะร้องเพราะหรือ Popular อะไรหรอก เพียงแต่เขาอาจตกใจหรือไม่เคยเห็นมากกว่า เพราะอย่างที่บอกไป จขกท. เป็นคนขี้อายและไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่

หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย ก็พยายามจะทำหลายอย่าง แต่น่าเสียดายที่หลายอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจคิด ทำให้ จขกท. เลือกที่จะเน้นเรียนก่อนดีกว่า ประกอบกับตอนนั้นค่อนข้างอ้วนเพราะตามใจปาก (มีอาหารให้เลือกทานมากขึ้น) เรื่องวงการก็เลยลดลงไป
แต่ความกล้าในการพูดหรือแสดงออกก็ไม่ได้ลดลงตาม ซึ่งอันนี้ขอยกให้เป็นเครดิตอาจารย์หลายๆท่านที่สอน จขกท. เลย เนื่องจากท่านค่อนข้างเปิดโอกาสให้ถาม แสดงความคิดเห็นค่อนข้างมาก

ตอนนี้ จขกท. เรียนจบแล้ว กำลังเตรียมตัวสอบเข้าทำงานอยู่ในสถานที่ราชการแห่งหนึ่งอยู่ และมีอีกหลายแห่งที่จะพยายามสอบเข้า และก็ศึกษาต่อปริญญาโทด้วย
เป้าหมายของ จขกท. ถ้าไม่นับวงการบันเทิงแล้ว ก็อยากจะทำงานในสถานที่ราชการนั้นๆหรือที่อื่นๆให้ตรงกับสาขาที่เรียนมา หรือไม่ก็เรียนต่อให้จบปริญญาโท - เอก แล้วมาเป็นอาจารย์หรือนักวิชาการในสาขาที่ศึกษามา

ปัจจุบัน จขกท.สูงประมาณ 170 เซนติเมตร เริ่มลดน้ำหนักหลังเรียนจบ ตอนนี้สมส่วนขึ้นมาก จนคนรอบข้างบอกเลยว่าผอมลง (ซึ่งก็ไม่น่าจะเป็นการเอาใจ ลืมบอกไปว่าเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่) ผิวไม่ขาวมาก หน้าตาปานกลางบ้านๆ สไตล์ค่อนข้างไทย เคยฝึกเทควันโดมาบ้าง (แต่ไม่ถึงสายดำเพราะเน้นเรียนอย่างที่ว่า) เคย Workshop การแสดงบ้างที่งานละครของคณะ เล่นกีตาร์, คีย์บอร์ดได้

ถามว่าทำไมถึงอยากทำงานในวงการบันเทิง (ที่มีกิตติศัพท์ร่ำลือถึงความรุนแรง ชนิดที่ว่า "คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า") ก็เหมือนๆกับหลายๆคน คือเรื่องรายได้ที่ค่อนข้างมาก หากใช้จ่ายเหมาะสม ไม่ฟุ่มเฟือย กับอีกอย่างหนึ่งคือชื่อเสียง ซึ่งอันหลังนี่ไม่หวังเท่าไหร่ เพราะต้องใช้เวลาค่อนข้างมาก ในการสร้างขึ้นมา เท่าที่เห็นหลายคนชื่อเสียงกระแสมา แต่ก็เป๊บเดียว แล้วก็ไป อีกอย่างหนึ่งที่คิดว่าจะได้คือ การฝึกทักษะเพิ่มเติม และเป็นการพัฒนาบุคลิกภาพของตนให้ดีขึ้นด้วย

อันที่จริงแล้ว ถ้า จขกท. ได้มีโอกาสมาทำงานส่วนนี้ จขทกท. ก็ไม่คิดอยากจะอยู่ในวงการนี้นาน อาจจะสักพักหนึ่ง แล้วก็กลับมาทำงานในสายของตนตามเดิม ซึ่ง จขกท. คิดว่า ถ้าเรียนจบ มาทำงานตรงสายเลย มันดู "ชืด" เกินไปหน่อยอ่ะ อย่างน้อย ชีวิตนี้เกิดมาครั้งหนึ่ง น่าจะสร้างความ "ไม่ชืด" โดยการมีส่วนร่วม ในภาพยนตร์ หรือละครอะไรสักเรื่องจะดีกว่า (จขกท.เคยแข่งขันวิชาการระหว่างโรงเรียนมาบ้าง แต่คิดว่ามันยังค่อนข้างธรรมดาอยู่ อีกอย่างก็ไม่เคยได้เหรียญทองด้วย) เป็นการสร้างเกียรติประวัติแบบว่า ครั้งหนึ่งในชีวิต เคยได้มาทำงาน มาอะไรแบบนี้ ต่อไปอายุมาก มีลูกมีหลานจะได้บอกได้ว่า นี่นะ เคยทำงานแบบนี้มาก่อนนะ เคยทำงานร่วมกับดาราคนนี้ด้วยนะ เป็นต้น

ถ้าจะถามอีกว่า ทำไมต้องมาถามว่ามีโอกาสไหม ก็ต้องตอบว่า ในสมัยนี้ มีโอกาสน้อยมากหรือแทบจะไม่มีแล้ว ที่หลายคนจะได้เข้าวงการบันเทิงแบบ
ฉุกละหุกหรือตกกระไดพลอยโจน อย่างน้อยคือต้องมีเวทีประกวดก่อน หรือ (ซึ่งส่วนใหญ่สมัยนี้จะเป็นแบบหลัง) มักจะผ่าน Academy โรงเรียนสอนด้านต่างๆมาตั้งแต่อายุยังน้อยๆเลย เลยไม่แน่ใจว่า คนที่อายุเลย 20 มาแล้วจะยังมีโอกาสอยู่หรือเปล่า
(เคยตั้งกระทู้ถามไปเมื่อนานมาแล้วว่ามีใครบ้างที่ได้เข้าวงการตอนอายุค่อนข้างมาก)

ตอนนี้ก็พยายามหาโอกาสไปแคสดู (มีลูกพี่ลูกน้องเรียนสาขานี้ เคยมีงานด้วยเลยอาจถามอะไรเขาได้บ้าง) ถ้ามีโอกาสอยากลองไปเรียน Acting หรือเรียนร้องเพลง เพื่อให้ตนเองมีความสามารถพิเศษเพิ่มบ้าง
ที่จริงการเรียนสองอย่างนี้ เคยอยากเรียนมานานแล้วตั้งแต่มัธยมต้น แต่ว่านอกจากเน้นเรียนอย่างเดียวแล้ว สาเหตุอีกประการหนึ่งคือ จขกท. "คิดไปเอง" ว่าที่บ้านจะไม่ให้เรียน เพราะ จขกท.รูสึกว่า ตั้งแต่เด็กที่บ้านจะเน้นให้เรียนเป็นหลักมากกว่า (แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไรมาก) อีกอย่างตอนนั้นคุณแม่ไม่ค่อยสบาย คุณพ่อต้องช่วยดูแลและมีค่าใช้จ่ายหลายอย่าง เลยไม่กล้ารบกวนอะไรท่านมากนัก พอโตมา ลองไปถามท่านย้อนดู ท่านก็บอกว่า ถ้าจะเรียนหรืออะไรก็ได้ เลยน่าเสียดายว่า รู้แบบนี้น่าจะลองถามท่าน แล้วเรียนไปแล้ว ไม่ใช่คิดไปเองฝ่ายเดียว  จขกท. ว่าถ้าได้เรียนมันน่าจะเป็นผลดี นอกจากจะได้ความสามารถพิเศษ (ถ้าตั้งใจเรียนจริงๆ) แล้ว มันจะช่วยฝึกให้ จขกท.แบ่งเวลาได้ด้วย แต่มันก็ผ่านมาแล้ว

ตรงนี้อยากฝากเป็นอุทธาหรณ์เลยว่า หากอยากทำอะไรที่ถูกต้องแล้ว ควรรีบทำเมื่อมีโอกาส อย่าไปคิดก่อนว่า ทำไม่ได้ แต่ต้องลองทำ และควรลองถามที่ดูก่อนว่า สนับสนุนได้ไหม เรียนได้ไหม (ในกรณีที่ยังหาเงินใช้เองไม่ได้) ถ้าได้ ก็ทำเลย ถ้าไม่ได้ ก็อาจลองประณีประนอมดูก่อน หลายสถานการณ์มีวิธีการรับมือแตกต่างกัน จขกท. ไม่อาจไปตัดสินหรือหาวิธีการให้แต่ละคนได้

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีความฝัน และพยายามทำให้ประสบความสำเร็จจ้า