สวัสดีครับสมาชิกชาวพันทิปทุกท่าน
นี่เป็นกระทู้แรกของผม
กระทู้แรกก็เปิดมาเป็นเรื่องปัญหาเลยซะงั้น T^T
ผิดพลาดประการได ขออภัยด้วยนะครับ
ตามหัวเรื่องเลยครับ
ผมเป็นนิสิตมหาลัย เรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 แล้วครับ
ช่วงปีที่ผ่านมา ครอบครัวของผมได้เจอกับวิกฤตครอบครัว คือการวางแผนใช้เงินผิดพลาดครับ
บวกกับหนึ่งในผู้ปกครองป่วย ต้องรับการรักษาที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง ต้องใช้ค่าใช้จ่ายสูงด้วยครับ
ดังนั้น ทำให้เงินเก็บของครอบครัวหายไปเยอะ .... บ้านผมมีลูกสองคนครับ ศึกษาในระดับมหาลัยกันทั้งสอง
คนนึงอยู่ต่างจังหวัด ส่วนผมศึกษาอยู่มหาลัยใกล้บ้านเกิด และพ่อกับแม่ก็ต้องยังส่งค่าเทอม ค่าหอ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ให้ ระหว่างการเรียนครับ นับวันเงินมันก็ยิ่งน้อยลงครับ เงินเดือนของพ่อแม่ที่ได้แต่ละเดือนก็ไม่พอใช้ ไหนต้องใข้หนี้ธนาคารที่ติดเค้าอยู่ ค่าใช้จ่ายในบ้านต่างๆ นาๆ
และพอเงินเก็บเริ่มหมด เริ่มหมุนไม่ทัน ก็ทำให้ท่านต้องหยิบยืมนอกระบบ นับวันก็ยิ่งเยอะขึ้น .... พอถึงจุดๆ นึง ถึงเวลาที่เจ้าหนี้ทวง แล้วไม่มีเงินจะคืนเค้า ทำให้หนึ่งในผู้ปกครอง ต้องลาออกจากข้าราชการ เพื่อที่จะได้เงินก้อนมาปิดหนี้ต่างๆ ครับ .....
ซึ่งสำหรับผม ผมไม่คิดว่าจะเจอชีวิตที่พลิกผันแบบนี้ ส่วนตัวผมเองก็ยอมรับว่า ผมเองก็ใช้เงินไม่ประหยัด มันอาจจะเป็นเพราะว่า ทางบ้านไม่บอกเรื่องนี้ให้ทราบเลย และผมคงเคยตัวด้วยที่ใช้ชีวิตค่อนข้างราบรื่นมาตลอด .... แต่พอได้มารับรู้เรื่องแบบนี้ ผมเองก็ตกใจ บอกไม่ถูก หมดคำพูดไปเลยครับ
แล้วคราวนี้ ผมรู้สึกว่า ผมโตพอที่อยากจะหาทางออกช่วยครอบครัวได้แล้วครับ แต่จะให้ผมหยุดเรียนไปเลยอันนี้ มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะทางบ้านไม่ยอมแน่ๆ ถึงท่านจะไม่มี ท่านก็ไม่ยอมให้ออกแน่ๆ ครับ ผมเคยถามท่านไปแล้วครั้งนึง ..... ผมเคยไปสมัครงาน Part-time เพื่ออยากแบ่งเบา แต่มันจัดการเวลาไม่ได้เลยครับ ส่วนมากเรียนเลิกค่ำทุกวัน มันกระทบต่อชั่วโมงการทำงานบ้าง ทำให้ชั่วโมงงานน้อย เงินน้อย แล้วเจ้านายก็บ่น ต่างๆ นาๆ ครับ ทำให้ผมต้องออกจากงาน เพื่อทุ่มเมกับการเรียนหนังสือ ซึ่งผมคิดว่าเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้
ตามสาเหตุที่พูดถึงข้างบน มันแค่บางส่วนนะครับ
ผมเลยอยากจะขอคำแนะนำจากสมาชิกชาวพันทิปว่า ผมควรทำอย่างไรดี ควรหาทางออกทางไหนดี ผมยังคงอยากทำงาน หารายได้ช่วยท่าน พอได้จ่ายค่าหอเองได้ ค่าอยู่กินได้ มีเงินเก็บไว้
ตอนนี้ผมรู้สึกตกต่ำมากครับ พ่อกับแม่ก็คงไม่น้อยไปจากผม ท่านคงคิดมากกว่าผมมาก และยิ่งเวลาที่ผมเห็นคนส่งข้อความมาทวงหนี้ท่าน ผมยิ่งไม่กล้ามองหน้าท่านเลยครับ ผมรู้สึกสงสารท่าน และรู้สึกแย่ ที่เป็นคนที่ทำให้เกิดหนี้ ที่ท่านยืมมาเพื่อให้ผมใช้ศึกษา และใช้ชีวิต
ช่วยแนะนำและชี้ทางให้ผมด้วยนะครับ ผมรู้สึกเป็นทุกข์มากๆ เลยครับ
ขอบคุณมากครับ
เจอวิกฤตชีวิต หาทางออกไม่ได้ อยากให้ชาวพันทิปช่วยชี้ทาง
นี่เป็นกระทู้แรกของผม
กระทู้แรกก็เปิดมาเป็นเรื่องปัญหาเลยซะงั้น T^T
ผิดพลาดประการได ขออภัยด้วยนะครับ
ตามหัวเรื่องเลยครับ
ผมเป็นนิสิตมหาลัย เรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 แล้วครับ
ช่วงปีที่ผ่านมา ครอบครัวของผมได้เจอกับวิกฤตครอบครัว คือการวางแผนใช้เงินผิดพลาดครับ
บวกกับหนึ่งในผู้ปกครองป่วย ต้องรับการรักษาที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง ต้องใช้ค่าใช้จ่ายสูงด้วยครับ
ดังนั้น ทำให้เงินเก็บของครอบครัวหายไปเยอะ .... บ้านผมมีลูกสองคนครับ ศึกษาในระดับมหาลัยกันทั้งสอง
คนนึงอยู่ต่างจังหวัด ส่วนผมศึกษาอยู่มหาลัยใกล้บ้านเกิด และพ่อกับแม่ก็ต้องยังส่งค่าเทอม ค่าหอ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ให้ ระหว่างการเรียนครับ นับวันเงินมันก็ยิ่งน้อยลงครับ เงินเดือนของพ่อแม่ที่ได้แต่ละเดือนก็ไม่พอใช้ ไหนต้องใข้หนี้ธนาคารที่ติดเค้าอยู่ ค่าใช้จ่ายในบ้านต่างๆ นาๆ
และพอเงินเก็บเริ่มหมด เริ่มหมุนไม่ทัน ก็ทำให้ท่านต้องหยิบยืมนอกระบบ นับวันก็ยิ่งเยอะขึ้น .... พอถึงจุดๆ นึง ถึงเวลาที่เจ้าหนี้ทวง แล้วไม่มีเงินจะคืนเค้า ทำให้หนึ่งในผู้ปกครอง ต้องลาออกจากข้าราชการ เพื่อที่จะได้เงินก้อนมาปิดหนี้ต่างๆ ครับ .....
ซึ่งสำหรับผม ผมไม่คิดว่าจะเจอชีวิตที่พลิกผันแบบนี้ ส่วนตัวผมเองก็ยอมรับว่า ผมเองก็ใช้เงินไม่ประหยัด มันอาจจะเป็นเพราะว่า ทางบ้านไม่บอกเรื่องนี้ให้ทราบเลย และผมคงเคยตัวด้วยที่ใช้ชีวิตค่อนข้างราบรื่นมาตลอด .... แต่พอได้มารับรู้เรื่องแบบนี้ ผมเองก็ตกใจ บอกไม่ถูก หมดคำพูดไปเลยครับ
แล้วคราวนี้ ผมรู้สึกว่า ผมโตพอที่อยากจะหาทางออกช่วยครอบครัวได้แล้วครับ แต่จะให้ผมหยุดเรียนไปเลยอันนี้ มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะทางบ้านไม่ยอมแน่ๆ ถึงท่านจะไม่มี ท่านก็ไม่ยอมให้ออกแน่ๆ ครับ ผมเคยถามท่านไปแล้วครั้งนึง ..... ผมเคยไปสมัครงาน Part-time เพื่ออยากแบ่งเบา แต่มันจัดการเวลาไม่ได้เลยครับ ส่วนมากเรียนเลิกค่ำทุกวัน มันกระทบต่อชั่วโมงการทำงานบ้าง ทำให้ชั่วโมงงานน้อย เงินน้อย แล้วเจ้านายก็บ่น ต่างๆ นาๆ ครับ ทำให้ผมต้องออกจากงาน เพื่อทุ่มเมกับการเรียนหนังสือ ซึ่งผมคิดว่าเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้
ตามสาเหตุที่พูดถึงข้างบน มันแค่บางส่วนนะครับ
ตอนนี้ผมรู้สึกตกต่ำมากครับ พ่อกับแม่ก็คงไม่น้อยไปจากผม ท่านคงคิดมากกว่าผมมาก และยิ่งเวลาที่ผมเห็นคนส่งข้อความมาทวงหนี้ท่าน ผมยิ่งไม่กล้ามองหน้าท่านเลยครับ ผมรู้สึกสงสารท่าน และรู้สึกแย่ ที่เป็นคนที่ทำให้เกิดหนี้ ที่ท่านยืมมาเพื่อให้ผมใช้ศึกษา และใช้ชีวิต
ช่วยแนะนำและชี้ทางให้ผมด้วยนะครับ ผมรู้สึกเป็นทุกข์มากๆ เลยครับ
ขอบคุณมากครับ