ผมกะเเฟนเราคบกันมา6ปี เเต่มีช่วงนึง ผมทํางานเพื่อหาตังพาเค้าไปเที่ยว ไปสตูลอะครับ เค้าอย่ากไปหลีเป๊ะ ผมก็ทําทุกอย่างที่ได้เงินเอาหมด ไม่ปฎิเสท เเต่มีอยู่วันนึงผมขับรถพาเธอไปส่งที่ ม อ่อ ผมกะเเฟนเราห่างกัน6ปี เราคบกันมาตั้งเเต่เค้าอยู่ม4 จนจะจบปริญญาตรีเเล้ว ผมมองเค้าเหม่อลอย ไม่เหมือนเดิมฟังเพลงแปลกๆ ถามไรก็ไม่ตอบ มีตกใจ ก็รู้เเล้วว่าเค้ามีคนอื่น ผมก็เเย๊บๆไป ว่าฉันไม่โอนะ เเอบคุยไรกันนะ รู้นะ เค้าก็บอกว่าเปล่าไม่ได้คุยกะไครทั้งนั้น เคลียดเรืองเรียน แกก็รีบๆไปทํางานเถอะ นับตั้งวันนั้น เค้าก็เปลียนไป จากที่ไปใหนมาใหน จะทักเฟสมาบอก โทรมาหา เราทะเลาะกันคุยคํา2คําเค้าก็หงุดหงิด แบบไม่อย่ากคุยอารมไม่ดี อย่าพรึ้งโทรมาได้ปะลําคาญ เคผมเข้าใจเลยมะกวน ทักเเชทไปถามว่าคุยในนี้เนอะ ได้อารมดี ได้ไม่หงุดหงิด ใจเย็นสู้เสืออะครับ รู้ทั้งรู้ว่าาเค้าคุยกัน เพื่อนเค้าทักมาบอกว่าใหม่ คบกะทามนะ ไปใหนมาใหนด้วยกันตลอด เช้ามารับ เย็นพาไปกินข้าว พาไปดูหนัง พาไป ตจว ผมเสียใจนะเเต่ก็พยายามถาม เค้าก็ปฎิเสท เลยขอถือวิสาสะ เเอบเข้าเฟสนาง เจอบทสนทนนา 3หมื่นกว่าข้อความในเเชทเฟสรูปเป็นร้อย เลยโทรไปถามว่า เพื่อนหรอ หรือไคร ทําไมต้องโกหก ทําไม่ไม่พูดความจริง บอกมาตรงๆก็ได้ เค้าก็ยังยืนยันว่าเพื่อน ไม่ได้เป็นไรกัน ผมเลยทักไปหากิ๊กเค้าเลยรู้ความจริงว่า เค้าคุยกันมาตั้งเเต่เดือนสิงหาคมเเล้ว โทร เฟสทาม ไปใหนด้วยกัน ไปตจว จุกนะ เเต่ใจยอมรับไม่ได้ ตามตื้อเธอ ดักรอเธอ จนเมื่อสามวันที่ผ่านมา ผมเข้าไปหาเธอที่บ้าน ถามว่าจะเอาไง เเม่เค้าก็อยู่ เค้าก็เเบบไงก็เลิก จบเพียงเท่านี้ ตั้งเเต่เจอผมมาเค้าไม่เคยมีความสุขเลย มีเเต่เรืองมีเเต่ปัญหา ผมเลยถามเเม่เค้าว่า เเม่ตัดสินเลยครับ ถ้าเเม่ไม่อนุญาตให้ผมคบกะน้อง เคผมไปเอง เพราะผมมันจน จะไปสู้อะไรกับคนรวยๆที่ขับbmwz4 ส่วนผมขับเเค่ยาริส เเถมต้องผ่อนอีก ผมอะมันก็เเค่คนธรรมดาจะไปสู้อะไรกับคนที่มีพร้อมทุกอย่าง เเม่เค้าก็เเบบเลิกกันเถอะลูกจะได้ไม่เป็นเวรเป็นกรรมต่อกัน จุกมากๆ ผมนี้โง่เนอะ ยอมให้เค้าเอามีดกรีดเเขนยอมเป็นกระสอบทรายให้เค้าทําร้ายมาตลอด ผมก็ยอมเเละครับ ในเมื่อครอบครัวเค้าไม่โอ ก็อย่าไปฝื่นเลย เค้าโทรไปหาพี่ผม พี่สาวผมก็โทรมาว่า ปล่อยเค้าไปเถอะผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นค่าในตัวเราเราก็อย่าไปหวังไรกะเค้าเลย สักวันจะได้เจอคนดีๆเอง พูดเสร็จผมขับรถกลับ ร้องให้นะ ร้องให้มาตลอดที่รู้ คือจะว่าผมโง่ก็ได้ เเต่เราก็จากกันด้วยดี ไม่มีปัญหาอะไรกัน วินๆไป เเต่ผมบอกเธอว่าผมจะรอนะ รอวันที่เธอไม่เหลือไครผมยังรักเธอนะ นานเเค่ใหนก็จะรอ ผมเลยเดินไปยิบ จี้Swarovski เเล้วเอาไปให้เธอ เธอบอกว่าเงินที่ผมให้เธอเดือนละ5000 5ปีเท่าไหร่ไม่รู้ จะโอนคืนให้ ผมบอกเธอไปว่าไม่เอาหรอก เธอเก็บไว้ใช้เถอะ ยามไม่มีจะได้ไม่ต้องไปขอยืมไคร ถือเสียว่าเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ผมให้เค้า เสียใจมากๆ อย่ากได้คนที่มาปลอบนะ เชื่อไหมผมกลับมาบ้านเปิดดูรูปเก่าๆที่ไปใหนมาใหนด้วยกัน ร้องให้โห่เลยพี่ๆผมต้องขึ้นมาปลอบเเม่ผมพี่เขยผมต้องรีบกลับมาดูผม ขนาดเค้าติดงาน ผมคิดสั้นนะตอนนั้น เดินลงไปเอาปืนมาจะฆ่าตัวตาย คือจะด่าจะว่าไงก็ได้ เเต่มีเสียงนึงที่ทําให้ความคิดผมสงบได้ คือเเม่ผม เค้าเดินขึ้นมาบอกว่า เต้ยถึงไม่มีไครรักลูกเเต่เเม่รักหนูนะ ถ้าหนูคิดสั้นเเม่เสียใจนะ พ่อก็ไม่ได้อยู่เเล้ว อยู่กันเเค่4คน มีไรก็มาบอกเเม่เนอะ อย่าคิดสั้น ผมล๊อคประตูห้องนะครับ เค้าพูดตรงประตู ก็รู้สึกผิดมากๆ ที่คิดเเบบนั้น นะตอนนี้ถามผมว่าทําใจได้ยัง ยังครับ ยังทําใจไม่ได้ ไปร้านอาหารทุกวันเลยพี่พาไปกินทุกวัน ผมไม่ดีเนอะ เเค่ต้องการกําลังใจครับ ผมพรึ้งไปพบจิตเเพทย์มา อาการไม่ค่อยดี อีกนิดครับ คนที่มาจีบเเฟนผมเป็นเพื่อนสมัย ม.ปลายครับที่โรงเรียนสายปัญญารังสิตเค้าทักเเชทมาจีบตื้อๆจนเค้าหลงเเล้วก็ตีจากผม โง่จังเลยเรา ยอมเป็นควายให้เค้าหลอก
สวัสดีครับ ผมเพิ่งเลิกกับเเฟนได้เเค่2-3วัน เพียงเเค่อย่ากมาระบายเท่านั้นเอง