ผมเติบโตเป็นเด็กในยุค90 เรียนในระบบการศึกษาไทยมาตลอด จบปริญญาตรีเกรดแค่ 2.13 ไม่มีญาติเป็นชาวต่างชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษ ไม่ได้เข้าลัทธิโรงเรียนสอนพิเศษ ไม่ได้โตมาในสภาพแวดล้อมที่ใช้หรือคุ้นเคยกับภาษาอังกฤษ ต่างประเทศก็เคยไปแค่ สิงค์โปร์ ฮ่องกง มาเก๊า เสิ่นเจิ้น..ไม่เคยลงแข่งอะไรเกี่ยวกับทักษะทางภาษา และขี้เกียจขั้นเทพเรื่องเรียน

แต่ทำไมผมสามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติที่พูดภาษาอังกฤษได้มากกว่าแค่ประโยคพื้นฐาน (แต่ไม่ถึงขั้นพูดไฟแลบปานนักการฑูตหรอกนะ) เข้าใจมุขตลกในซีรี่ย์ช่องTrue Series และอ่านfan-fictionภาษาอังกฤษได้สบาย และไม่เคยแคปภาพไปถามตามกลุ่มเกมว่า พี่งับไอ้นี่มันให้ทำอะไรเหรอ ทั้งที่ใช้อากู๋ทรานเสลทก็เข้าใจได้แล้ว

ถ้าขนาดคนโคตะระขี้เกียจ เกรดน้อย โตในยุคที่ไม่มีสารพัดตัวช่วยแสนสบายแบบสมัยนี้ ยังมาได้ขนาดนี้ แล้วพวกคุณที่มีหลายสิ่งเพียบพร้อมกว่าผมในช่วงอายุเท่ากัน มีความขยันกว่า ทำไมจะทำไม่ได้

การที่สมัยเด็ก ผมเรียนอนุบาลและประถมในโรงเรียนเอกชนของคริสต์จักรรายหนึ่ง (แต่ไม่ใช่เอกชนไฮโซนะ) ที่เรียนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่อนุบาล (อนุบาลก็เรียน A B C กับคำง่ายๆแล้ว) ก็อาจจะมีส่วน แต่เห็นหลายคนก็จบที่เดียวกับผทในเวลาเดียวกัน ทักษะกลับแย่กว่าผมทั้งที่ผ่านระบบเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกันมาแท้ๆ ถึงบอกว่า คนเรียนก็ส่วนหนึ่งด้วยสำหรับการถกเถียงในประเด็นนี้