อันตัวฉันหวั่นไหวในใจนัก
อัปลักษณ์ยิ่งกว่าสิ่งไหนๆ
ขาดคนรักเพื่อนยามาใส่ใจ
อยู่อาศัยใต้โรงละครนอนลำเค็ญ

ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมนัก
รอความรักที่ไม่มีวันจะได้เห็น
มีชีวิตอยู่ไม่รู้ได้ตายหรือเป็น
ร้อนหรือเย็นเป็นเรื่องธรรมดา

อยู่ใต้โรงละครเหมือนผีร้าย
แต่ในใจนั้นหมายคล้ายคนบ้า
นี่หรือคือชีวิตอนิจจา
ใยฟ้าจึงสร้างมาน่าเห็นใจ



ต้องอยู่อย่างเจียมตัวกลัวไปหมด
อยู่อย่างคนหัวหดหมดสิ้นไร้
กลายเป็นคนสวมหน้ากากกระดากใจ
หมดหนทางหายใจในอีกวัน

จนวันหนึ่งซึ้งเสียงสำเนียงแว่ว
ดังพรแก้วได้ยินเพียงเสียงสวรรค์
แสนไพเราะแต่ความเพราะยังจาบัล
จึงส่งเสียงสำเนียงฝันสอนร้องเพลง

เพื่อให้เธอได้มีเสียงวิเศษ
เหมือนหมู่เมฆเสกลมยากข่มเหง
ให้เธอได้สุขสันต์อย่าหวั่นเกรง
จนได้เพลงแสนไพเราะเพราะเกินคำ


เธอจึงนึกว่าฉันคือเทพสวรรค์
ที่เสกสรรปั้นแต่งคำซ้ำๆ
ให้เธอได้ร้องร่ำคำต่อคำ
จนอิ่มหนำคำร้องก้องในรัก

จนเธอได้ดังใจที่ใฝ่ฝัน
ซึ่งเป็นวันที่เธอรู้อดสูหนัก
ว่าคนที่คอยพร่ำสอนด้วยความรัก
คือชายอัปลักษณ์ที่น่ากลัว

จึงต้องกลับไปยังใต้โรงมหรศพ
ไม่กล้าพบหลบฝืนคืนสลัว
ไม่น่าเลยที่เอาเธอมาพันพัว
ไม่น่าจะลืมตัวจนมัวเมา


ใจจริงอยากได้เธอมาใกล้ชิด
แต่ความผิดของร่างกายทำให้เหงา
อยู่ได้เพียงคืนสงบที่ซบเซา
เหมือนเป็นเงาเหงารำพันฝันเลือนราง

เป็นผีร้ายในโรงละครร้าง
หมดข้ออ้างหมดความฝันอันพราวพร่าง
ชีวิตแสนอับจนหมดหนทาง
ถูกจับวางตรึงติดนิจนิรันดร์.