ผมเป็นผู้ชาย(ไบ) ทำงานแล้ว มีแฟนแล้วเป็นผู้หญิงอยู่ต่างจังหวัด แต่ตอนนี้ผมกำลังสับสนครับ
เพื่อนสนิทของผมกับตัวผมตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลย สนิทกันเพราะเป็นบัดดี้ออกกำลังกันหลังเลิกงานครับ
ผมชอบทำกับข้าว ทำกินคนเดียวไม่อร่อย กว่าจะกินหมดกับข้าวก็ค้างหลายมื้อแล้ว ส่วนมันมีเครื่องเกมสารพัดกับทีวีจอขนาดวัวอายควายเขิน แต่ไม่มีคนเล่นเกมด้วย เราเลยมีข้อตกลง คือถ้าไม่มีใครติดอะไร ผมหอบกับข้าวมาทำที่บ้านมัน กินเสร็จก็เล่นเกมกันจนดึกแล้วค่อยแยกย้าย ส่วนเสาร์อาทิตย์ผมก็นั่งรถไปหาแฟนที่ต่างจังหวัด
ผมไม่เคยคิดกับมันอย่างอื่นเลย นอกจากเพื่อนกัน
จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ละครับ มันนั่งกินข้าวกะผมอยู่ โทรศัพท์ก็ดัง
ปรากฏว่าอาที่มันรักมากเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการป่วยกำเริบ ไม่มีสติ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พ่อแม่มันอยู่ที่โรงพยาบาล
มันร้องไห้
คิดดูแล้วก็ตลกดีครับ ผมไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้นอกจากในทีวี พระเอกร้องไห้ทีก็เห็นหน้านิ่งๆ น้ำตาไหลตามร่องแก้ม แต่เพื่อนผมมันไม่ได่ร้องอย่างนั้นเลย
มันร้องไห้แบบจัดหนักจัดเต็ม
ร้องแบบพอฟังข่าวแล้วก็สะอึก แล้วก็ก้มหน้า สั่นกระตุกไปทั้งเนื้อทั้งตัว น้ำตาไหลพรากๆ ส่งเสียงโฮลั่นบ้าน ผู้ชายโตๆ แล้วนี่ละครับ
มันน่าจะดูแล้วตลกจะตาย ผู้ชายอายุเฉียดๆ สามสิบ ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่หน้าจานปลาผัดพริกไทยราดข้าว
แต่ทำไมผมไม่ขำก็ไม่รู้ หัวใจผมเหมือนถูกบีบ
ผมเดินไปนั่งข้างๆ มัน กอดมัน กอดธรรมดานี่ละครับ แค่เอาแขนข้างนึงอ้อมไหล่มันแล้วดึงมาแนบกับอกผมไว้ ปล่อยให้มันร้องไห้
ผมอธิบายไม่ได้ว่าทำไมผมต้องทำอย่างนั้น ผมแค่รู้สึกว่าผมทนไม่ได้ที่มันร้องไห้ ผมอยากให้มันแบ่งความเจ็บมาให้ผมบ้าง สักนิดก็ยังดี
ผมกอดมันอยู่สักสองสามนาทีจนมันหยุดตัวสั่น แล้วถึงเดินไปหยิบทิชชูมาส่งให้
หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องอามันสักพัก ชวนมันคุยนอกเรื่องอีกสักพัก มันก็เก็บของเตรียมกลับบ้านเกิดไปหาอา ผมก็ล้างจาน เตรียมเก็บเครื่องครัวกลับบ้านตัวเอง แต่ผมไม่กล้ามองหน้ามันเลย
ระหว่างที่มันขับรถไปส่งผมที่บ้าน เราก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นปกติ แต่ผมกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เพราะผมตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องกอดมันด้วย แล้วทำไมผมต้องอายที่กอดมันด้วย
ถามว่าผมชอบมันไหม อยากเห็นมันแก้ผ้าไหม อยากมีอะไรกับมันรึเปล่า ผมไม่เคยคิดเลยนะครับ
ผมรักแฟนผม เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเราก็มีความสุขมาก ถ้าเธอเรียนโทจบเมื่อไหร่ผมก็วางแผนว่าจะขอเธอหมั้น และจะย้ายมาอยู่จังหวัดใกล้ๆ กับเธอ
แต่ความรู้สึกตอนที่เห็นเพื่อนผมร้องไห้ ตอนที่ผมกอดมัน ผมรู้สึกถึงหลังไหล่มันสั่น ได้ยินเสียงมันกลั้นสะอื้น ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร ผมอยากจะตอบตัวเองให้ได้
ถ้ามันคือความรัก ถ้าผมเริ่มจะรักเพื่อนผม ผมต้องตัดสินใจ ถ้าไม่ห่างเพื่อน ก็ต้องแฟร์กับแฟน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ
เป็นผู้ชาย... กอดเพื่อนสักคนโดยที่ไม่ได้รักจะผิดไหมครับ
เพื่อนสนิทของผมกับตัวผมตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลย สนิทกันเพราะเป็นบัดดี้ออกกำลังกันหลังเลิกงานครับ
ผมชอบทำกับข้าว ทำกินคนเดียวไม่อร่อย กว่าจะกินหมดกับข้าวก็ค้างหลายมื้อแล้ว ส่วนมันมีเครื่องเกมสารพัดกับทีวีจอขนาดวัวอายควายเขิน แต่ไม่มีคนเล่นเกมด้วย เราเลยมีข้อตกลง คือถ้าไม่มีใครติดอะไร ผมหอบกับข้าวมาทำที่บ้านมัน กินเสร็จก็เล่นเกมกันจนดึกแล้วค่อยแยกย้าย ส่วนเสาร์อาทิตย์ผมก็นั่งรถไปหาแฟนที่ต่างจังหวัด
ผมไม่เคยคิดกับมันอย่างอื่นเลย นอกจากเพื่อนกัน
จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ละครับ มันนั่งกินข้าวกะผมอยู่ โทรศัพท์ก็ดัง
ปรากฏว่าอาที่มันรักมากเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการป่วยกำเริบ ไม่มีสติ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พ่อแม่มันอยู่ที่โรงพยาบาล
มันร้องไห้
คิดดูแล้วก็ตลกดีครับ ผมไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้นอกจากในทีวี พระเอกร้องไห้ทีก็เห็นหน้านิ่งๆ น้ำตาไหลตามร่องแก้ม แต่เพื่อนผมมันไม่ได่ร้องอย่างนั้นเลย
มันร้องไห้แบบจัดหนักจัดเต็ม
ร้องแบบพอฟังข่าวแล้วก็สะอึก แล้วก็ก้มหน้า สั่นกระตุกไปทั้งเนื้อทั้งตัว น้ำตาไหลพรากๆ ส่งเสียงโฮลั่นบ้าน ผู้ชายโตๆ แล้วนี่ละครับ
มันน่าจะดูแล้วตลกจะตาย ผู้ชายอายุเฉียดๆ สามสิบ ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่หน้าจานปลาผัดพริกไทยราดข้าว
แต่ทำไมผมไม่ขำก็ไม่รู้ หัวใจผมเหมือนถูกบีบ
ผมเดินไปนั่งข้างๆ มัน กอดมัน กอดธรรมดานี่ละครับ แค่เอาแขนข้างนึงอ้อมไหล่มันแล้วดึงมาแนบกับอกผมไว้ ปล่อยให้มันร้องไห้
ผมอธิบายไม่ได้ว่าทำไมผมต้องทำอย่างนั้น ผมแค่รู้สึกว่าผมทนไม่ได้ที่มันร้องไห้ ผมอยากให้มันแบ่งความเจ็บมาให้ผมบ้าง สักนิดก็ยังดี
ผมกอดมันอยู่สักสองสามนาทีจนมันหยุดตัวสั่น แล้วถึงเดินไปหยิบทิชชูมาส่งให้
หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องอามันสักพัก ชวนมันคุยนอกเรื่องอีกสักพัก มันก็เก็บของเตรียมกลับบ้านเกิดไปหาอา ผมก็ล้างจาน เตรียมเก็บเครื่องครัวกลับบ้านตัวเอง แต่ผมไม่กล้ามองหน้ามันเลย
ระหว่างที่มันขับรถไปส่งผมที่บ้าน เราก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นปกติ แต่ผมกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เพราะผมตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องกอดมันด้วย แล้วทำไมผมต้องอายที่กอดมันด้วย
ถามว่าผมชอบมันไหม อยากเห็นมันแก้ผ้าไหม อยากมีอะไรกับมันรึเปล่า ผมไม่เคยคิดเลยนะครับ
ผมรักแฟนผม เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเราก็มีความสุขมาก ถ้าเธอเรียนโทจบเมื่อไหร่ผมก็วางแผนว่าจะขอเธอหมั้น และจะย้ายมาอยู่จังหวัดใกล้ๆ กับเธอ
แต่ความรู้สึกตอนที่เห็นเพื่อนผมร้องไห้ ตอนที่ผมกอดมัน ผมรู้สึกถึงหลังไหล่มันสั่น ได้ยินเสียงมันกลั้นสะอื้น ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร ผมอยากจะตอบตัวเองให้ได้
ถ้ามันคือความรัก ถ้าผมเริ่มจะรักเพื่อนผม ผมต้องตัดสินใจ ถ้าไม่ห่างเพื่อน ก็ต้องแฟร์กับแฟน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ