ตอนเเรกพ่อเเม่เราไม่ให้มีเเฟนเพราะอะไรก็ไม่รู้เเต่สำหรับเเม่ก็คงกลัวว่าการเรียนเราจะตก เเต่ผลการเรียนเราก็ออกมาก็ดีตลอดน้ะ ก็ 3กว่าตลอด พ่อพวกเขารู้ว่าเรามีเเฟนตอนม 3 เเล้วละหื้มเเทบจะเอาออกจาก รร เขาไม่เคยมองเราเลยว่าเราเป็นคนยังไง ไม่เคยถามตัวเองเลยว่าทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้ อยู่ที่บ้านก็ช่วยงานตลอดเสาร์-อาทิตย์ ตื่นมาก็ทำของหลังจากนั้นก็ไปขายของตลอดอยู่ที่ร้านตลอด ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนเลย เพื่อนก็ไม่ค่อยจะสนใจเราหรอกเพราะไม่มีเวลาให้พวกมัน ออกไปไหนด้วยไม่ได้ อาจเป็นเพราะเราพึ่งย้ายมาอยู่ด้วยเเหละ พอมีเเฟนเเล้วก็ดีหน่อยไม่เหงาดี เเต่เราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี พอเราย้ายมาเรียนอยู่ในเมือง เราก็เจอมันทุกวันเลยเช้าเย็น เเต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลเพราะต้องรอรถรับส่งเราก็อยู่เเถวๆ รร กัน เเล้วก็มีปัญหาอีกมีครูเห็นละเอาไปบอกเเม่เรา เห้อเราเเค่อยู่ด้วยกันเฉยๆเว้ย เสาอาทิตก็ไม่ได้เจอเพื่อนก็ไม่มีคบ อย่างน้อยเสาอาทิตก็ให้เราเข้าสังคมเพื่อนบ้างเเบบนี้จะไม่มีเเฟนก็ได้อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน ก็ไม่ได้ขอไปทุกเสาทิตย์จะไม่ขอตังด้วยจะไม่ทำให้เดือดร้อนหรอก เเต่ถ้าให้มีก็จะเอามาไหว้เอาให้รู้จักเอามาช่วยงานที่บ้าน จะอยู่ในสายตาเเน่นอนไม่ต้องเป็นห่วง
ทำยังไงดีค้ะ พ่อไม่ยอมเข้าใจเรื่องมีแฟน