สวัสดีค่ะชาวพันทิพย์ทุกท่าน
หลังจากแอบอ่านเรื่องราวของสมาชิกท่านอื่นๆมานาน วันนี้มีเรื่องอยากจะขอระบายและขอคำปรึกษาเองบ้าง อาจจะยาวหน่อยนะคะ
เป็นเรื่องของเรากับแฟนค่ะ
เราอายุเลข3กว่าๆแล้ว แฟนอายุเลข4กลางๆแล้ว คือพบกันตอนอายุมากแล้ว
เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรกันมาก คุยกันตรงๆ ใช้เหตุผลกันมากกว่า
เราคบกับแฟนมาเกือบปีแล้ว มีแผนจะให้แฟนย้ายมาอยู่กับเราปีหน้า
เพราะเรามีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆของเราเองที่บ้านอยู่เกือบเหนือสุดแดนสยาม
ส่วนแฟนทำงานประจำอยู่เกือบใต้สุดแดนสยาม
เราเป็นคนตรงๆ ทุกอย่างเราจะคุยและถามตรงๆ ตอนที่จะเริ่มคบกันเราก็ถามแฟนตรงๆ ว่าถ้าคบกันเราไปอยู่กับเค้าไม่ได้นะ เค้าต้องเป็นฝ่ายมาอยู่กับเรานะ เค้าจะโอเคมั้ย เค้าเก็บไปคิดซักพัก เค้าก็ตกลงจะมาอยู่กับเรา
ตอนนี้แฟนก็อยากมาช่วยงานเราเพราะเห็นเราเหนื่อยมาก แต่ติดที่ทำงานตอนนี้เลยยังออกไม่ได้ ซึ่งเรารอได้ไม่มีปัญหาอะไร
เราพากันไปพบผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและวางแผนเตรียมให้ผู้ใหญ่มาคุยสู่ขอกันให้ถูกต้องตามประเพณีก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน
ปัญหาตอนนี้คือเรากลัว
กลัวว่าเราจะไปกันไม่รอดเพราะความต่าง ความต้องการและความพอดีที่ไม่เท่ากัน
เวลาทำงาน เวลาตื่น เวลานอนของเรากับแฟนไม่ตรงกันเลย
เราตื่นกลางวัน เค้าตื่นกลางคืน
เราตื่นแต่เช้าทำงาน ทุกวันเราจะคอยเวลาโทรปลุกเค้าให้ตื่นไปทำงานตอนเย็นและรอจนเค้าเลิกงานตอนดึก เพื่อจะได้คุยกันวันละไม่กี่นาทีก่อนที่เราจะต้องรีบเข้านอน
แฟนเราเค้าเป็นคนจริงจัง เค้าจะชอบหงุดหงิดเวลาที่เค้าเหนื่อยหรือเครียดจากงาน เค้าจะไม่ชอบคุยกับใคร จะอยากอยู่เงียบๆคนเดียว
ส่วนเรายิ่งเหนื่อยยิ่งเครียด ยิ่งต้องการกำลังใจ อยากอ้อน อยากอ่อนแอ อยากให้เค้ารับฟัง
มันก็เลยสวนทางกัน
ตัวเราเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ด้วย และอ่อนไหวง่ายมาก และเราก็ยอมรับนะว่าเราเป็นคนที่ขาด เวลามีแฟนก็จะติดแฟน แต่ไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล แค่พูดบอกกันตรงๆเราก็เข้าใจ ถึงจะขัดต่อความต้องการของเราแต่เราก็พยายามทำความเข้าใจ ใช้เหตุผลให้มากกว่าอารมและความเอาแต่ใจของตัวเอง
บางทีเค้าบอกเราว่าวันนี้เค้าอารมไม่ดีนะยังไม่อยากคุยกับใคร เราก็โอเค เข้าใจ ไม่กวน
แต่บางทีเค้ายังไม่ได้บอกอะไร พอเราคุยถามตามปกติไปเจอตะวาดกลับมาเราก็ตกใจ และร้องไห้แบบหยุดไม่อยู่
จากตอนแรกๆที่คบกันเค้าจะคอยถามเราตลอด เหนื่อยมั้ย เป็นยังไง นั่นนี่ เค้าเองจะทำอะไร จะไปไหน ก็บอกก็รายงานเองโดยที่เราไม่ต้องคอยถาม
แต่ตอนนี้เค้าไม่เคยถามความเป็นไปอะไรของเราเลย จะไปไหนจะทำอะไรก็ไม่อยากบอกเราเหมือนเคย บางทีเรารู้สึกเหมือนว่าเค้ารำคาญ แต่เก็บไว้ ซึ่งเราไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น เราอยากคบกันแบบสบายๆ รักกัน ปรับตัวเข้าหากัน มีความสบายใจทั้ง2ฝ่าย
เราเลยเปิดอกคุยกับเค้าตรงๆ ถามเค้าว่าเบื่อมั้ยที่ต้องคุยกันทุกวัน เค้าบอกว่าเอาตรงๆนะ เค้าเบื่อ.. 2-3วันคุยกันทีก็ดีนะ.. เป็นคำตอบที่ทำให้รู้สึกเจ็บแปลบๆในอกแปลกๆ
เค้าบอกกับเราว่า เค้าเบื่อนะที่จะต้องคอยบอกคอยรายงานทุกอย่าง เค้าใช้ชีวิตแบบตื่นไปทำงาน กลับมาทำงานต่อ ดูหนังบ้าง ทำนั่นนี่เล็กๆน้อยๆอะไรของเค้าไปอย่างงี้ทุกวันมาตลอด
เราเลยบอกเค้าว่า ถ้าคุยกันแค่นี้ตัวเองยังเบื่อ แล้วถ้ามาอยู่ด้วยกันจะไม่ยิ่งแย่เหรอ เค้าก็เงียบไป
เราบอกเค้าว่า เรารู้สึกนะว่าเค้าไม่ค่อยอยากคุย บางทีรู้สึกว่าเค้ารำคาญเราด้วย.. เค้าก็สวนกลับมาว่าไม่ได้รำคาญนะ
เราบอกเค้าว่าเรายอมรับนะว่าเราขาด ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น ขาดอะไรซักอย่างมาตั้งแต่เด็ก เราถึงติดแฟน เค้าบอกว่าไม่ต้องกลัวหรอกว่าเค้าจะไม่ไปอยู่ด้วย เค้าอาจจะไปเร็วๆนี้แหละ
เราบอกว่าเราไม่ได้กลัวเรื่องนั้น แต่ยิ่งนานวัน ยิ่งเหมือนเราต้องการเค้าอยู่ฝ่ายเดียว ต้องการความรักความเอาใจใส่ แต่เหมือนเค้าไม่ได้ต้องการเลย หรือเค้าอาจจะยังติดต้องการชีวิตอิสระ ชีวิตชายโสดหรือเปล่า แล้วอย่างงี้อยู่ด้วยกันจะไหวเหรอ ในเมื่อความต้องการมันต่างกัน
เค้าบอกว่ามันก็ต้องค่อยๆปรับตัวกัน อยู่ด้วยกันจริงๆอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ เค้าบอกให้เราอย่าคิดมากและนอนพักซะ เพราะเหนื่อยกับงานมาทั้งวันแล้ว
ในบางครั้งเรารู้สึกนะว่าเราต่างคนต่างห่วงใยกัน แต่เราเป็นพวกแสดงออกชัดเจน ส่วนแฟนเป็นพวกไม่ค่อยจะแสดงออกเลย หรือไม่อยากจะแสดงออกก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างในโซเชียลเค้าก็ไม่มีรูปหรือเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเราเลยแต่เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเค้าก็บอกว่าเราคือแฟนเค้า แต่ไม่มีตัวตนในโลกโซเชียลของเค้า คือยังไม่ยอมคบกันแบบเปิดเผยออกสื่อนั่นแหละ แต่สำหรับเรา ไม่ว่าในชีวิตจริงหรือโซเชียลเราเปิดเผยหมดเพาะเราตรงๆ ชัดเจน ไม่ชอบหลบๆซ่อนๆไม่ว่าทางไหนก็ตาม หลายๆอย่างที่ต่างกัน เลยทำให้เราไม่มั่นใจว่าเราจะไปกันรอดรึเปล่า
หากอยู่ด้วยกันแล้วมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องฝืนใจ หรือทนอะไรซักอย่าง สำหรับเรามันไม่โอเค
คนเรามันเปลี่ยนได้ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ก็ต้องฝืนใจทำ
ความอดทนของคนทุกคนก็มีขีดจำกัด วันนี้ทนได้ ใช่ว่าจะทนได้ตลอดไป
เรากลัวว่าหากความต้องการและความพอดีของเราต่างกันขนาดนี้ หากต้องฝืน ต้องทน ซักวันมันจะไม่รอดเอา
เราคิดนะว่าจะลองทำแบบที่แฟนต้องการดู 2-3วันคุยกันซักที
แต่เรารู้ตัวเองดีว่าเอาจริงๆเราไม่โอเคกับมันแน่ๆ เรามีปัญหาแน่นอน
คือถ้าเราจะทำอย่างงั้นได้คือเราหมดใจเตรียมเลิกแล้ว อย่างงั้นอ่ะทำได้แน่นอน เพราะเราจะไม่สนใจเลย (ประโยคนี้เราก็พูดกับแฟน)
ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรดี ที่จะเป็นการทดลองปรับตัวเข้าหากัน ที่จะไม่เหมือนการทำเพื่อประชดประชันกัน หรือฝืนใจกันจนเกินไป ขอปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิพย์ช่วยแนะนำเราด้วยค่ะ
จะทำยังไงดีเมื่อความต้องการและความพอดีไม่เท่ากัน
หลังจากแอบอ่านเรื่องราวของสมาชิกท่านอื่นๆมานาน วันนี้มีเรื่องอยากจะขอระบายและขอคำปรึกษาเองบ้าง อาจจะยาวหน่อยนะคะ
เป็นเรื่องของเรากับแฟนค่ะ
เราอายุเลข3กว่าๆแล้ว แฟนอายุเลข4กลางๆแล้ว คือพบกันตอนอายุมากแล้ว
เราคบกับแฟนมาเกือบปีแล้ว มีแผนจะให้แฟนย้ายมาอยู่กับเราปีหน้า
เพราะเรามีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆของเราเองที่บ้านอยู่เกือบเหนือสุดแดนสยาม
ส่วนแฟนทำงานประจำอยู่เกือบใต้สุดแดนสยาม
เราเป็นคนตรงๆ ทุกอย่างเราจะคุยและถามตรงๆ ตอนที่จะเริ่มคบกันเราก็ถามแฟนตรงๆ ว่าถ้าคบกันเราไปอยู่กับเค้าไม่ได้นะ เค้าต้องเป็นฝ่ายมาอยู่กับเรานะ เค้าจะโอเคมั้ย เค้าเก็บไปคิดซักพัก เค้าก็ตกลงจะมาอยู่กับเรา
ตอนนี้แฟนก็อยากมาช่วยงานเราเพราะเห็นเราเหนื่อยมาก แต่ติดที่ทำงานตอนนี้เลยยังออกไม่ได้ ซึ่งเรารอได้ไม่มีปัญหาอะไร
เราพากันไปพบผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและวางแผนเตรียมให้ผู้ใหญ่มาคุยสู่ขอกันให้ถูกต้องตามประเพณีก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน
ปัญหาตอนนี้คือเรากลัว
กลัวว่าเราจะไปกันไม่รอดเพราะความต่าง ความต้องการและความพอดีที่ไม่เท่ากัน
เวลาทำงาน เวลาตื่น เวลานอนของเรากับแฟนไม่ตรงกันเลย
เราตื่นกลางวัน เค้าตื่นกลางคืน
เราตื่นแต่เช้าทำงาน ทุกวันเราจะคอยเวลาโทรปลุกเค้าให้ตื่นไปทำงานตอนเย็นและรอจนเค้าเลิกงานตอนดึก เพื่อจะได้คุยกันวันละไม่กี่นาทีก่อนที่เราจะต้องรีบเข้านอน
แฟนเราเค้าเป็นคนจริงจัง เค้าจะชอบหงุดหงิดเวลาที่เค้าเหนื่อยหรือเครียดจากงาน เค้าจะไม่ชอบคุยกับใคร จะอยากอยู่เงียบๆคนเดียว
ส่วนเรายิ่งเหนื่อยยิ่งเครียด ยิ่งต้องการกำลังใจ อยากอ้อน อยากอ่อนแอ อยากให้เค้ารับฟัง
มันก็เลยสวนทางกัน
ตัวเราเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ด้วย และอ่อนไหวง่ายมาก และเราก็ยอมรับนะว่าเราเป็นคนที่ขาด เวลามีแฟนก็จะติดแฟน แต่ไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล แค่พูดบอกกันตรงๆเราก็เข้าใจ ถึงจะขัดต่อความต้องการของเราแต่เราก็พยายามทำความเข้าใจ ใช้เหตุผลให้มากกว่าอารมและความเอาแต่ใจของตัวเอง
บางทีเค้าบอกเราว่าวันนี้เค้าอารมไม่ดีนะยังไม่อยากคุยกับใคร เราก็โอเค เข้าใจ ไม่กวน
แต่บางทีเค้ายังไม่ได้บอกอะไร พอเราคุยถามตามปกติไปเจอตะวาดกลับมาเราก็ตกใจ และร้องไห้แบบหยุดไม่อยู่
จากตอนแรกๆที่คบกันเค้าจะคอยถามเราตลอด เหนื่อยมั้ย เป็นยังไง นั่นนี่ เค้าเองจะทำอะไร จะไปไหน ก็บอกก็รายงานเองโดยที่เราไม่ต้องคอยถาม
แต่ตอนนี้เค้าไม่เคยถามความเป็นไปอะไรของเราเลย จะไปไหนจะทำอะไรก็ไม่อยากบอกเราเหมือนเคย บางทีเรารู้สึกเหมือนว่าเค้ารำคาญ แต่เก็บไว้ ซึ่งเราไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น เราอยากคบกันแบบสบายๆ รักกัน ปรับตัวเข้าหากัน มีความสบายใจทั้ง2ฝ่าย
เราเลยเปิดอกคุยกับเค้าตรงๆ ถามเค้าว่าเบื่อมั้ยที่ต้องคุยกันทุกวัน เค้าบอกว่าเอาตรงๆนะ เค้าเบื่อ.. 2-3วันคุยกันทีก็ดีนะ.. เป็นคำตอบที่ทำให้รู้สึกเจ็บแปลบๆในอกแปลกๆ
เค้าบอกกับเราว่า เค้าเบื่อนะที่จะต้องคอยบอกคอยรายงานทุกอย่าง เค้าใช้ชีวิตแบบตื่นไปทำงาน กลับมาทำงานต่อ ดูหนังบ้าง ทำนั่นนี่เล็กๆน้อยๆอะไรของเค้าไปอย่างงี้ทุกวันมาตลอด
เราเลยบอกเค้าว่า ถ้าคุยกันแค่นี้ตัวเองยังเบื่อ แล้วถ้ามาอยู่ด้วยกันจะไม่ยิ่งแย่เหรอ เค้าก็เงียบไป
เราบอกเค้าว่า เรารู้สึกนะว่าเค้าไม่ค่อยอยากคุย บางทีรู้สึกว่าเค้ารำคาญเราด้วย.. เค้าก็สวนกลับมาว่าไม่ได้รำคาญนะ
เราบอกเค้าว่าเรายอมรับนะว่าเราขาด ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น ขาดอะไรซักอย่างมาตั้งแต่เด็ก เราถึงติดแฟน เค้าบอกว่าไม่ต้องกลัวหรอกว่าเค้าจะไม่ไปอยู่ด้วย เค้าอาจจะไปเร็วๆนี้แหละ
เราบอกว่าเราไม่ได้กลัวเรื่องนั้น แต่ยิ่งนานวัน ยิ่งเหมือนเราต้องการเค้าอยู่ฝ่ายเดียว ต้องการความรักความเอาใจใส่ แต่เหมือนเค้าไม่ได้ต้องการเลย หรือเค้าอาจจะยังติดต้องการชีวิตอิสระ ชีวิตชายโสดหรือเปล่า แล้วอย่างงี้อยู่ด้วยกันจะไหวเหรอ ในเมื่อความต้องการมันต่างกัน
เค้าบอกว่ามันก็ต้องค่อยๆปรับตัวกัน อยู่ด้วยกันจริงๆอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ เค้าบอกให้เราอย่าคิดมากและนอนพักซะ เพราะเหนื่อยกับงานมาทั้งวันแล้ว
ในบางครั้งเรารู้สึกนะว่าเราต่างคนต่างห่วงใยกัน แต่เราเป็นพวกแสดงออกชัดเจน ส่วนแฟนเป็นพวกไม่ค่อยจะแสดงออกเลย หรือไม่อยากจะแสดงออกก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างในโซเชียลเค้าก็ไม่มีรูปหรือเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเราเลยแต่เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเค้าก็บอกว่าเราคือแฟนเค้า แต่ไม่มีตัวตนในโลกโซเชียลของเค้า คือยังไม่ยอมคบกันแบบเปิดเผยออกสื่อนั่นแหละ แต่สำหรับเรา ไม่ว่าในชีวิตจริงหรือโซเชียลเราเปิดเผยหมดเพาะเราตรงๆ ชัดเจน ไม่ชอบหลบๆซ่อนๆไม่ว่าทางไหนก็ตาม หลายๆอย่างที่ต่างกัน เลยทำให้เราไม่มั่นใจว่าเราจะไปกันรอดรึเปล่า
หากอยู่ด้วยกันแล้วมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องฝืนใจ หรือทนอะไรซักอย่าง สำหรับเรามันไม่โอเค
คนเรามันเปลี่ยนได้ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ถ้าเปลี่ยนไม่ได้ก็ต้องฝืนใจทำ
ความอดทนของคนทุกคนก็มีขีดจำกัด วันนี้ทนได้ ใช่ว่าจะทนได้ตลอดไป
เรากลัวว่าหากความต้องการและความพอดีของเราต่างกันขนาดนี้ หากต้องฝืน ต้องทน ซักวันมันจะไม่รอดเอา
เราคิดนะว่าจะลองทำแบบที่แฟนต้องการดู 2-3วันคุยกันซักที
แต่เรารู้ตัวเองดีว่าเอาจริงๆเราไม่โอเคกับมันแน่ๆ เรามีปัญหาแน่นอน
คือถ้าเราจะทำอย่างงั้นได้คือเราหมดใจเตรียมเลิกแล้ว อย่างงั้นอ่ะทำได้แน่นอน เพราะเราจะไม่สนใจเลย (ประโยคนี้เราก็พูดกับแฟน)
ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรดี ที่จะเป็นการทดลองปรับตัวเข้าหากัน ที่จะไม่เหมือนการทำเพื่อประชดประชันกัน หรือฝืนใจกันจนเกินไป ขอปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิพย์ช่วยแนะนำเราด้วยค่ะ