คือว่าเรามีปัญหาในใจค่ะมันขัดแย้งกัน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้เราเคยรักแม่สามีมาก เราเคยวางแผนอนาคตกับสามีตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆว่าเราจะช่วยกันดูแลพ่อแม่ของเรากับพ่อแม่ของสามียามพวกท่านชรา (เราเป็นคนที่รักพ่อแม่มาก สามีก็เช่นกัน) แม่สามีก็เหมือนจะดีกับเรานะเราก็รักและเคารพเค้ามากๆ เวลาใครถามถึงพ่อแม่สามีเรามักจะพูดถึงแต่สิ่งดีๆและบอกว่าพวกท่านดีกับเรามาก(ตอนนั้นเราคิดอย่างนี้จริงๆ)
ต่อมาเรามีลูก สามีและแม่สามีก็ขอให้เราเข้าไปอยู่บ้านเค้า เราไม่อยากไปเพราะเรากลัวว่าคนนานๆเจอกันทีก็ดี (เราเป็นคนที่เข้าหาคนไม่เป็นกลัวคนหาว่าประจบ แต่ก็แอบทำสิ่งดีๆบ้างแต่ทำแบบไม่ได้ให้ใครรู้ ก็เลยไม่มีใครเห็น มีแต่สามีที่รู้ เพราะเรากลัวคนจะหาว่าเราเอาหน้า ) เรากลัวว่าจะมีปัญหา เราไม่อยากมีปัญหากับใคร โดยเฉพาะกับครอบครัวสามี เรารักและเห็นครอบครัวสามีเหมือนครอบครัวเรา แต่แม่สามีบอกว่าให้เรานึกถึงสามีและลูก ท่านอยากเลี้ยงหลาน สามมีก็ขอร้องเราจึงยอมไปอยู่ด้วย
แรกๆท่านก็ดีเหมือนที่เคยดี เราก็พยายามอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว(เราเอาใจประจบไม่เป็น เราเลยคิดว่านี่แหละที่เราทำได้) เราไม่เคยสงสัยอะไรเลย ถึงแม้เราจะได้ยินท่านนินทาและว่าร้ายแฟนของน้องชายสามีให้เพื่อนๆของแม่ฟังบ่อยๆ แล้วต่อหน้าท่านก็ทำเป็นดีกับแฟนน้องสามี แต่เราก็ไม่ทันคิดว่าท่านจะทำแบบนี้กับเรา เพราะท่านดีกับเรานี่เนอะ แล้วเราคิดว่าเรามีลูกกับลูกชายเค้าและจดทะเบียนเป็นครอบครัวสมบูรณ์แล้ว ท่านคงไม่อะไรกับเรามั้ง แต่กับแฟนน้องชายสามี เค้าเป็นแค่แฟนกัน ท่านก็คงอยากให้ดูดีๆ เป็นห่วงประสาคนเป็นแม่
จนกระทั่งวันนึงแฟนเราที่รักแม่มากๆ มาด่าว่าเราฉอดๆ ชนิดที่เรางงมากๆ เค้าว่าเราอ่ะ ไม่รักพ่อแม่เค้า ไม่เคารพพ่อแม่เค้า มองแม่เค้าในแง่ร้าย และอีกมากมาย และจบด้วยไล่เรากับลูกออกจากบ้าน เรางงเป็นไก่ตาแตก เหมือนจุดระเบิดของเขา เราได้แต่บอกว่าเราไม่เคยทำ ไม่เคยคิดอย่างนี้สามีเอาอะไรมาพูดมาว่าเรา สามีเราก็บอกว่าแม่เค้าบอก ถ้าไม่เชื่อให้ไปถามแม่เค้า เราแบบตอนนั้นทั้งงง ทั้งเสียใจ ทั้งสติแตกเลย เพราะสามีที่แสนดีไล่เรากับลูกโดยที่ไม่ถามว่าเราทำจริงไหม เราเป็นแบบนั้นไหม และไม่ฟังเราอธิบายใดๆเลย คือเค้ารักแม่เค้ามากๆ แล้วเก็บสิ่งที่แม่พูดมาคิดและสะสมมาตลอดโดยที่ไม่เคยถามหรือบอกเรา
เอาเป็นว่าหลังจากเราถามแม่สามีว่าเราทำแบบนั้นตอนไหนยังไง เราจะบอกถึงประโยคที่แม่สามีและน้องชายสามีที่เข้าข้างแม่ด่าว่าเราแล้วกัน ท่านว่าเราไม่สวย ให้ส่องกระจกดูหนังหน้า ว่าเราไม่มีอะไรเลย สงสารและสมเพสสามีเราที่มาคบกับคนอย่างเรา ท่านว่าเราสำคัญตัวผิด(ทั้งที่เราไม่เคยคิดอะไรแบบนี้ในหัวเลย พยายามอยู่อย่างเจียมตัวที่สุดแล้ว) ลามปามพ่อแม่เรา เอาเราไปด่าในไลน์ เพื่อนท่านก็มาคอมเม้นว่า ทั้งที่ไม่มีใครรู้จักเราสักคน หาว่าเราเป็นนรก บอกลูกเราเป็นภาระ ไล่เราและบอกให้เราเอาลูกซึ่งก็เป็นลูกของลูกชายท่านและเป็นหลานเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ
สามีเราจากที่ตอนแรกว่าเรา เค้าดันไปเห็นในไลน์แม่(เค้าเป็นเพื่อนกับแม่ในไลน์ แต่เค้าไม่เคยเข้าไปดูอะไรเลย เพราะเค้าเป็นพวกไม่สนใจอะไรเท่าไหร่) แบบนึกครึ้มอะไรไม่รู้ไปเปิดหน้าไทม์ไลน์มั้ง(เรียกงี้ป่ะไม่รู้ เราก็ไม่ค่อยเล่นไลน์) สามีนั่งดูโทรศัพท์แล้วร้องไห้ เค้านิ่งไปพักนึง แล้วขอโทษเราพร้อมยื่นโทรศัพท์เค้ามาให้เราดู เค้าไม่เคยคิดว่าแม่เค้าเป็นอย่างนี้ เค้าไม่รู้ว่าแม่เค้าเกลียดเรา เค้าเสียใจที่ด่าว่าเราและไล่เรากับลูกทั้งที่ไม่ถามไม่ให้โอกาสเราอธิบายอะไรเลย
หลังจากนั้น สามีก็เลยพาเรามาอยู่ข้างนอก ไม่รู้แม่สามีคิดว่าสามีเข้าข้างเราหรือป่าว(ซึ่งความจริงสามีไม่เคยเข้าข้างเราเลย รักแม่มากๆ) แต่อยู่ดีๆพ่อสามีก็บอกจะไม่ส่งสามีเรียนต่อ(พ่อสามีค่อนข้างเชื่อแม่หมดเหมือนกัน) ทั้งที่ก่อนหน้านี้พ่อท่านบอกว่าจะส่งให้ถึงที่สุด สามีเราทำงานแล้ว(จบปวส.) แต่ว่าที่บ้านอยากให้ต่อปริญญาเค้าก็เลยเรียนต่อและทำงานไปด้วย สามีเสียใจหนักไปอีก โทรมาร้องไห้กับเราพร้อมบอกว่าเค้าไม่ได้เรียนแล้ว ทั้งที่อีกปีเดียวก็จบแล้ว เค้าเสียใจทั้งที่เค้าตั้งใจเรียน ไม่ตกเลย ถึงแม้จะต้องทำงานไปด้วยก็ตาม ก็เพื่อพ่อแม่ได้ภูมิใจ เพราะเค้าไม่ได้อยากเรียนแต่แรก แต่พ่อแม่เหมือนเอาเรื่องนี้มาบีบเค้าให้ยอมพ่อแม่(ท่านคงคิดว่าสามีเราเข้าข้างเราจริงๆ) เค้าเลยยิ่งเสียใจหนัก ออกจากบ้านและไม่กลับบ้านอีกเลย เป็นเวลาเกือบๆสามปี ความจริงเรื่องนี้ก็ทำให้เราโกรธและเสียใจเหมือนกัน เพราะเราก็อยากให้สามีเรียนจบ เราเห็นเค้าพยายามาก เราสงสารเขา
หลังจากสามีรู้ว่าแม่เค้าทำอย่างไรเค้าก็อนุญาตให้เราโต้ตอบแม่กับน้องเค้าได้ เค้าบอกเอาเลย ถ้าครอบครัวเค้าไม่หยุด เราเองจากที่เคยคิดดีด้วย ก็ร้ายจากหน้ามือเป็นหลังมือ ด่าแม่สามีเสียๆหายๆเหมือนกัน เหมือนรักมากก็แค้นและเสียใจมาก นี่เราพยายามถามตัวเองนะ เพราะปกติเราไม่เคยเกลียดใครหรือรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนเลย แต่สิ่งที่เราทำขัดแย้งกับเหตุการณ์คือ เราบอกสามีเสมอว่า แม่ยังไงก็คือแม่ ท่านทะเลาะกับเราแต่ไม่เกี่ยวกับสามีนะ เพราะสามีคือคนกลาง ยังไงก็คือแม่ เราเข้าใจให้ติดต่อแม่เหมือนเดิม แต่สามีเราเค้าไม่ยุ่งกับที่บ้านเอง เพราะเค้าเสียใจมาก ในขณะที่เราด่าแม่เค้าแต่เราก็พูดหลายครั้งให้สามีเรากลับบ้านไปหาพ่อแม่ เคยพูดจนทะเลาะกันเลยนะเรื่องให้เค้ากลับบ้าน พูดมาตลอดสามปีเลย
จนวันนึงพ่อกับแม่เค้าติดต่อมาที่ทำงานสามี แต่วันนั้นสามีไม่ไปทำงาน ท่านก็ได้เบอร์สามีมา สามีปิดเครื่องพอดี พอเปิดก็ขึ้นเบอร์ท่านทั้งสอง เราจึงกล่อมสามีอยู่นาน บอกท่านยอมอ่อนติดต่อมาก่อนแล้ว ลองโทรกลับไปดู ถ้าท่านพูดดีก็ขอให้สามีพูดดีๆกับท่าน ขอร้องให้พูดดีๆ ถ้ามีโอกาสดีกันก็อย่าทำให้มันแย่ ยังไงก็พ่อแม่ เราลุ้นมากๆ แต่สุดท้ายก็ดีกัน และท่านบอกสามีเราว่าที่ผ่านมาให้ลืมไปให้หมดได้ไหม และฝากขอโทษเรา
ใจจริงเราก็อยากดีกับท่าน ให้เราขอโทษก่อนก็ได้ ไม่ว่าท่านจะเคยว่าหรือทำอะไรเราแต่ว่าเรารู้สึกผิดที่เคยพูดจาแย่ๆหรือด่าท่านไป เราคิดทบทวนว่าเราคงต้องมีสิ่งไม่ดีหรือไม่เราก็คงไม่ดีหรือไม่ดีพอ คนเป็นแม่รักลูกก็คงอยากให้ลูกคบคนดีๆ ส่วนนึงอาจเป็นที่เราบกพร่องบางอย่างที่เราไม่รู้ตัว และท่านก็ไม่เคยบอก เราก็คิดว่าเราก็อาจจะมีส่วนผิด เราอยากให้อภัยท่านคือเราไม่อยากรู้สึกอะไรทั้งนั้นกับสิ่งที่ผ่านมา แต่เราไม่รู้เป็นอะไร บางครั้งเหมือนสิ่งที่ผ่านมามันยังทำให้เรารู้สึกแย่อยู่บ้าง เราไม่อยากเจอ ไม่อยากเกี่ยวข้องกับที่บ้านสามีอีก ไม่ว่าจะด้วยทางใด เหมือนมันทำตัวไม่ถูก แล้วก็ยอมรับว่าไม่รู้ว่าท่านดีกับเราด้วยจริงหรือไม่ กลัวว่าท่านจะแกล้งดีอีก อันนี้คือตั้งข้อสงสัยกลัวไปเองในใจ บวกกับคำพูดและการกระทำต่างๆที่ท่านและน้องชายสามีทำกับเรา เราไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่อีกใจก็อยากให้อยู่พร้อมหน้า สามมีกับลูกจะได้มีความสุข ครอบครัวจะได้มีความสุข เราว่ามันต้องดีมากแน่ๆ
คือมันมีความรู้สึกขัดแย้งในใจแบบนี้ เราไม่เข้าใจตัวเอง เราอยากไม่รู้สึกอะไรเลย เราจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีเราว่าครอบครัวอยู่พร้อมหน้าสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด เราให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก แต่ติดตรงความรู้สึกเราที่เราไม่เข้าใจตัวเอง เราควรทำอย่างไรดีคะ เราตัดมันออกไปไม่ได้เลย เราอยากรู้สึกแต่ดีๆกับพ่อแม่สามีแบบเต็มๆความรู้สึกแบบเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ให้เจอก็อบอกตามตรงว่า ยังไม่อยากเจอไม่รู้ทำไมค่ะ
ปล. ที่เราเล่าคืออยากให้ทราบถึงที่มาที่ไปของเรื่องราวที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกนี้นะคะ ไม่ได้ต้องการให้ใครว่าร้ายหรือมองแม่สามีหรือครอบครัวสามีไม่ดี มันผ่านมาแล้วค่ะ
ผิดถูกอย่างไรขอคำแนะนำสั่งสอนได้เลยค่ะ เราอยากแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ
ทำอย่างไรให้ลืมสิ่งที่แม่สามีทำได้คะ
ก่อนหน้านี้เราเคยรักแม่สามีมาก เราเคยวางแผนอนาคตกับสามีตั้งแต่เริ่มคบกันใหม่ๆว่าเราจะช่วยกันดูแลพ่อแม่ของเรากับพ่อแม่ของสามียามพวกท่านชรา (เราเป็นคนที่รักพ่อแม่มาก สามีก็เช่นกัน) แม่สามีก็เหมือนจะดีกับเรานะเราก็รักและเคารพเค้ามากๆ เวลาใครถามถึงพ่อแม่สามีเรามักจะพูดถึงแต่สิ่งดีๆและบอกว่าพวกท่านดีกับเรามาก(ตอนนั้นเราคิดอย่างนี้จริงๆ)
ต่อมาเรามีลูก สามีและแม่สามีก็ขอให้เราเข้าไปอยู่บ้านเค้า เราไม่อยากไปเพราะเรากลัวว่าคนนานๆเจอกันทีก็ดี (เราเป็นคนที่เข้าหาคนไม่เป็นกลัวคนหาว่าประจบ แต่ก็แอบทำสิ่งดีๆบ้างแต่ทำแบบไม่ได้ให้ใครรู้ ก็เลยไม่มีใครเห็น มีแต่สามีที่รู้ เพราะเรากลัวคนจะหาว่าเราเอาหน้า ) เรากลัวว่าจะมีปัญหา เราไม่อยากมีปัญหากับใคร โดยเฉพาะกับครอบครัวสามี เรารักและเห็นครอบครัวสามีเหมือนครอบครัวเรา แต่แม่สามีบอกว่าให้เรานึกถึงสามีและลูก ท่านอยากเลี้ยงหลาน สามมีก็ขอร้องเราจึงยอมไปอยู่ด้วย
แรกๆท่านก็ดีเหมือนที่เคยดี เราก็พยายามอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว(เราเอาใจประจบไม่เป็น เราเลยคิดว่านี่แหละที่เราทำได้) เราไม่เคยสงสัยอะไรเลย ถึงแม้เราจะได้ยินท่านนินทาและว่าร้ายแฟนของน้องชายสามีให้เพื่อนๆของแม่ฟังบ่อยๆ แล้วต่อหน้าท่านก็ทำเป็นดีกับแฟนน้องสามี แต่เราก็ไม่ทันคิดว่าท่านจะทำแบบนี้กับเรา เพราะท่านดีกับเรานี่เนอะ แล้วเราคิดว่าเรามีลูกกับลูกชายเค้าและจดทะเบียนเป็นครอบครัวสมบูรณ์แล้ว ท่านคงไม่อะไรกับเรามั้ง แต่กับแฟนน้องชายสามี เค้าเป็นแค่แฟนกัน ท่านก็คงอยากให้ดูดีๆ เป็นห่วงประสาคนเป็นแม่
จนกระทั่งวันนึงแฟนเราที่รักแม่มากๆ มาด่าว่าเราฉอดๆ ชนิดที่เรางงมากๆ เค้าว่าเราอ่ะ ไม่รักพ่อแม่เค้า ไม่เคารพพ่อแม่เค้า มองแม่เค้าในแง่ร้าย และอีกมากมาย และจบด้วยไล่เรากับลูกออกจากบ้าน เรางงเป็นไก่ตาแตก เหมือนจุดระเบิดของเขา เราได้แต่บอกว่าเราไม่เคยทำ ไม่เคยคิดอย่างนี้สามีเอาอะไรมาพูดมาว่าเรา สามีเราก็บอกว่าแม่เค้าบอก ถ้าไม่เชื่อให้ไปถามแม่เค้า เราแบบตอนนั้นทั้งงง ทั้งเสียใจ ทั้งสติแตกเลย เพราะสามีที่แสนดีไล่เรากับลูกโดยที่ไม่ถามว่าเราทำจริงไหม เราเป็นแบบนั้นไหม และไม่ฟังเราอธิบายใดๆเลย คือเค้ารักแม่เค้ามากๆ แล้วเก็บสิ่งที่แม่พูดมาคิดและสะสมมาตลอดโดยที่ไม่เคยถามหรือบอกเรา
เอาเป็นว่าหลังจากเราถามแม่สามีว่าเราทำแบบนั้นตอนไหนยังไง เราจะบอกถึงประโยคที่แม่สามีและน้องชายสามีที่เข้าข้างแม่ด่าว่าเราแล้วกัน ท่านว่าเราไม่สวย ให้ส่องกระจกดูหนังหน้า ว่าเราไม่มีอะไรเลย สงสารและสมเพสสามีเราที่มาคบกับคนอย่างเรา ท่านว่าเราสำคัญตัวผิด(ทั้งที่เราไม่เคยคิดอะไรแบบนี้ในหัวเลย พยายามอยู่อย่างเจียมตัวที่สุดแล้ว) ลามปามพ่อแม่เรา เอาเราไปด่าในไลน์ เพื่อนท่านก็มาคอมเม้นว่า ทั้งที่ไม่มีใครรู้จักเราสักคน หาว่าเราเป็นนรก บอกลูกเราเป็นภาระ ไล่เราและบอกให้เราเอาลูกซึ่งก็เป็นลูกของลูกชายท่านและเป็นหลานเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ
สามีเราจากที่ตอนแรกว่าเรา เค้าดันไปเห็นในไลน์แม่(เค้าเป็นเพื่อนกับแม่ในไลน์ แต่เค้าไม่เคยเข้าไปดูอะไรเลย เพราะเค้าเป็นพวกไม่สนใจอะไรเท่าไหร่) แบบนึกครึ้มอะไรไม่รู้ไปเปิดหน้าไทม์ไลน์มั้ง(เรียกงี้ป่ะไม่รู้ เราก็ไม่ค่อยเล่นไลน์) สามีนั่งดูโทรศัพท์แล้วร้องไห้ เค้านิ่งไปพักนึง แล้วขอโทษเราพร้อมยื่นโทรศัพท์เค้ามาให้เราดู เค้าไม่เคยคิดว่าแม่เค้าเป็นอย่างนี้ เค้าไม่รู้ว่าแม่เค้าเกลียดเรา เค้าเสียใจที่ด่าว่าเราและไล่เรากับลูกทั้งที่ไม่ถามไม่ให้โอกาสเราอธิบายอะไรเลย
หลังจากนั้น สามีก็เลยพาเรามาอยู่ข้างนอก ไม่รู้แม่สามีคิดว่าสามีเข้าข้างเราหรือป่าว(ซึ่งความจริงสามีไม่เคยเข้าข้างเราเลย รักแม่มากๆ) แต่อยู่ดีๆพ่อสามีก็บอกจะไม่ส่งสามีเรียนต่อ(พ่อสามีค่อนข้างเชื่อแม่หมดเหมือนกัน) ทั้งที่ก่อนหน้านี้พ่อท่านบอกว่าจะส่งให้ถึงที่สุด สามีเราทำงานแล้ว(จบปวส.) แต่ว่าที่บ้านอยากให้ต่อปริญญาเค้าก็เลยเรียนต่อและทำงานไปด้วย สามีเสียใจหนักไปอีก โทรมาร้องไห้กับเราพร้อมบอกว่าเค้าไม่ได้เรียนแล้ว ทั้งที่อีกปีเดียวก็จบแล้ว เค้าเสียใจทั้งที่เค้าตั้งใจเรียน ไม่ตกเลย ถึงแม้จะต้องทำงานไปด้วยก็ตาม ก็เพื่อพ่อแม่ได้ภูมิใจ เพราะเค้าไม่ได้อยากเรียนแต่แรก แต่พ่อแม่เหมือนเอาเรื่องนี้มาบีบเค้าให้ยอมพ่อแม่(ท่านคงคิดว่าสามีเราเข้าข้างเราจริงๆ) เค้าเลยยิ่งเสียใจหนัก ออกจากบ้านและไม่กลับบ้านอีกเลย เป็นเวลาเกือบๆสามปี ความจริงเรื่องนี้ก็ทำให้เราโกรธและเสียใจเหมือนกัน เพราะเราก็อยากให้สามีเรียนจบ เราเห็นเค้าพยายามาก เราสงสารเขา
หลังจากสามีรู้ว่าแม่เค้าทำอย่างไรเค้าก็อนุญาตให้เราโต้ตอบแม่กับน้องเค้าได้ เค้าบอกเอาเลย ถ้าครอบครัวเค้าไม่หยุด เราเองจากที่เคยคิดดีด้วย ก็ร้ายจากหน้ามือเป็นหลังมือ ด่าแม่สามีเสียๆหายๆเหมือนกัน เหมือนรักมากก็แค้นและเสียใจมาก นี่เราพยายามถามตัวเองนะ เพราะปกติเราไม่เคยเกลียดใครหรือรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนเลย แต่สิ่งที่เราทำขัดแย้งกับเหตุการณ์คือ เราบอกสามีเสมอว่า แม่ยังไงก็คือแม่ ท่านทะเลาะกับเราแต่ไม่เกี่ยวกับสามีนะ เพราะสามีคือคนกลาง ยังไงก็คือแม่ เราเข้าใจให้ติดต่อแม่เหมือนเดิม แต่สามีเราเค้าไม่ยุ่งกับที่บ้านเอง เพราะเค้าเสียใจมาก ในขณะที่เราด่าแม่เค้าแต่เราก็พูดหลายครั้งให้สามีเรากลับบ้านไปหาพ่อแม่ เคยพูดจนทะเลาะกันเลยนะเรื่องให้เค้ากลับบ้าน พูดมาตลอดสามปีเลย
จนวันนึงพ่อกับแม่เค้าติดต่อมาที่ทำงานสามี แต่วันนั้นสามีไม่ไปทำงาน ท่านก็ได้เบอร์สามีมา สามีปิดเครื่องพอดี พอเปิดก็ขึ้นเบอร์ท่านทั้งสอง เราจึงกล่อมสามีอยู่นาน บอกท่านยอมอ่อนติดต่อมาก่อนแล้ว ลองโทรกลับไปดู ถ้าท่านพูดดีก็ขอให้สามีพูดดีๆกับท่าน ขอร้องให้พูดดีๆ ถ้ามีโอกาสดีกันก็อย่าทำให้มันแย่ ยังไงก็พ่อแม่ เราลุ้นมากๆ แต่สุดท้ายก็ดีกัน และท่านบอกสามีเราว่าที่ผ่านมาให้ลืมไปให้หมดได้ไหม และฝากขอโทษเรา
ใจจริงเราก็อยากดีกับท่าน ให้เราขอโทษก่อนก็ได้ ไม่ว่าท่านจะเคยว่าหรือทำอะไรเราแต่ว่าเรารู้สึกผิดที่เคยพูดจาแย่ๆหรือด่าท่านไป เราคิดทบทวนว่าเราคงต้องมีสิ่งไม่ดีหรือไม่เราก็คงไม่ดีหรือไม่ดีพอ คนเป็นแม่รักลูกก็คงอยากให้ลูกคบคนดีๆ ส่วนนึงอาจเป็นที่เราบกพร่องบางอย่างที่เราไม่รู้ตัว และท่านก็ไม่เคยบอก เราก็คิดว่าเราก็อาจจะมีส่วนผิด เราอยากให้อภัยท่านคือเราไม่อยากรู้สึกอะไรทั้งนั้นกับสิ่งที่ผ่านมา แต่เราไม่รู้เป็นอะไร บางครั้งเหมือนสิ่งที่ผ่านมามันยังทำให้เรารู้สึกแย่อยู่บ้าง เราไม่อยากเจอ ไม่อยากเกี่ยวข้องกับที่บ้านสามีอีก ไม่ว่าจะด้วยทางใด เหมือนมันทำตัวไม่ถูก แล้วก็ยอมรับว่าไม่รู้ว่าท่านดีกับเราด้วยจริงหรือไม่ กลัวว่าท่านจะแกล้งดีอีก อันนี้คือตั้งข้อสงสัยกลัวไปเองในใจ บวกกับคำพูดและการกระทำต่างๆที่ท่านและน้องชายสามีทำกับเรา เราไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่อีกใจก็อยากให้อยู่พร้อมหน้า สามมีกับลูกจะได้มีความสุข ครอบครัวจะได้มีความสุข เราว่ามันต้องดีมากแน่ๆ
คือมันมีความรู้สึกขัดแย้งในใจแบบนี้ เราไม่เข้าใจตัวเอง เราอยากไม่รู้สึกอะไรเลย เราจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีเราว่าครอบครัวอยู่พร้อมหน้าสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด เราให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก แต่ติดตรงความรู้สึกเราที่เราไม่เข้าใจตัวเอง เราควรทำอย่างไรดีคะ เราตัดมันออกไปไม่ได้เลย เราอยากรู้สึกแต่ดีๆกับพ่อแม่สามีแบบเต็มๆความรู้สึกแบบเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ให้เจอก็อบอกตามตรงว่า ยังไม่อยากเจอไม่รู้ทำไมค่ะ
ปล. ที่เราเล่าคืออยากให้ทราบถึงที่มาที่ไปของเรื่องราวที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกนี้นะคะ ไม่ได้ต้องการให้ใครว่าร้ายหรือมองแม่สามีหรือครอบครัวสามีไม่ดี มันผ่านมาแล้วค่ะ
ผิดถูกอย่างไรขอคำแนะนำสั่งสอนได้เลยค่ะ เราอยากแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ