อีกหนึ่งประสบการณ์ที่สำคัญที่สุดในชีวิตที่อยากบอกต่อ...
ฉันเกิดในรัชกาลที่9 ที่มีพระมหากษัตริย์ชื่อ "ภูมิพล"
" ข้ า ว พ อ เ พี ย ง ข อ ง พ่ อ "
จริงๆ เราไปกราบพ่อมาตั้งแต่วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน 2559
เรานั่งแท็กซี่มาถึง รร.รัตนโกสินทร์ เวลาประมาน เที่ยงคืนครึ่ง
คืนนี้มีคนมาจากต่างจังหวัดเยอะมาก
เค้าได้มานั่งรอตั้งแถวอยู่ก่อนแล้ว
บริเวณที่นั่งรอตรงนี้ไม่ลำบากนะคะ มีรถห้องน้ำ มีเซเว่นใกล้ๆ
จากนั้นเราก็นั่งต่อคิวรอจนถึงประมานเกือบตี 4
ประตูท้องสนามหลวงก็จะเปิด
ควรเตรียมบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่ตรวจให้เรียบร้อย
หลังจากตรวจเสร็จเรียบร้อย ผ่านเข้ามาในบริเวณสนามหลวง
ใครใคร่วิ่งก็วิ่ง ใครใคร่เดินก็เดิน นะคะ
เพราะทุกคนจะต้องมาตั้งแถวใหม่เรียง 4 อีกครั้ง
จากนั้นก็รอเจ้าหน้าที่บอก และเดินตามคนข้างหน้าไปเรื่อยๆ ค่ะ
เดินตัดสนามหลวงมาก็จะเจอแถวเก้าอี้วางเรียงยาว
เรามาถึงชุดแรก เลยได้นั่งเก้าอี้รอเลยค่ะ
ถามว่าเหนื่อยไหม พูดเลยว่าไม่!!
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ เห็นคนเฒ่าคนแก่ คนพิการ คนตาบอด
มันทำให้เรารับรู้ได้เลยว่า ความเหนื่อยของเรา มันไม่เท่าของพวกเค้าเลยจริงๆ
สิ่งที่ควรมีติดตัวคือพลาสติกรองนั่ง พัด ยาดม
ตอนที่รอแถวข้างนอกมีคนใจดีแบ่งถุงดำให้เรามารองนั่ง ตอนนั้นรู้สึกดีมากเลยนะ
พอตอนลุกมา เราก็เลยเก็บใส่กระเป๋ามาด้วย
พอมาถึงข้างในสนามหลวง ตัวเราเองได้นั่งเก้าอี้
แต่มีคุนลุงคุนป้าแถวอื่นที่ต้องนั่งกับพื้น
บางคนเค้าไม่ได้เตรียมที่รองนั่งมา
เรารีบควักออกมาให้โดยไม่รีรอ
เห้ยย!! มันคือความรู้สึกดีที่ส่งต่อให้กันได้ง่ายๆอ่ะ
ประตูวังจะเปิดเวลาตี 5 นะคะ
แถวก็จะเริ่มทะยอยเดินเข้าไปในบริเวณพระบรมมหาราชวัง
ยืนต่อแถวรออีกสักพัก แถวก็จะเริ่มขยับไปเรื่อยๆ
จากนั้นก็จะได้รับถุงพลาสติกสีดำไว้ใส่รองเท้าค่ะ
เดินตามแถวไปเรื่อยๆ น้ำตาก็เริ่มไหล
ใกล้เข้ามาทุกที ความจริงที่อยู่ตรงหน้า
ก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นๆ ใจนี้แทบจะหยุดเต้น
สายตาเรามองไปข้างหน้าอย่างเดียว
ในสมองตอนนั้นมันว่างเปล่ามาก
ได้ยินแค่เสียง "กราบ"
เหมือนหูอื้อ เหมือนใจหยุดเต้น
ตามองเพียงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม
มันตื้นตัน ตื่นเต้น เสียใจ ดีใจ ภูมิใจ
อธิบายไม่ถูก แต่เชื่อว่าทุกคนที่มา รู้สึกเดียวกัน
เราโชคดีเหลือเกินได้อยู่แถวแรกเลย หน้าสุดเลย
โชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ตรงนี้
โชคดีที่ได้รับรู้สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
สำหรับใครที่ตั้งใจจะมานะคะ
เลือกวันที่ตัวเองสะดวกที่สุด วันที่ตัวเองพร้อม
วันที่จะไม่รีบ วันที่ไม่ได้มีธุระต่อ
วันนั้นเราจะมองเห็นคุณค่าของคนรอบข้างมากขึ้นค่ะ
เราเชื่อว่าไม่มีวันไหนที่คนจะน้อยไปกว่านี้
ทุกอย่างอยู่ที่จังหวะ และโอกาส เท่านั้นจริงๆ
#บันทึกไว้ในความทรงจำ ระหว่างทางกลับ
ท้องฟ้าตีห้าครึ่ง ส่งพวกเรากลับบ้าน
สำหรับการแต่งการนะคะ
ผญ. เสื้อดำ กระโปรงยาวเลยเข่าสีดำ
ผช. เสื้อดำได้หมด กางเกงดำ งดยีนส์!!
รองเท้า ควรเลือกที่ใส่สบายที่สุด แต่ต้องสุภาพ
สีอะไรก็ได้ค่ะ แต่ไม่ควรสีฉูดฉาดนะคะ
เพราะเราต้องเดินไกล ยืนรออีก
เวลาจะรู้สึกยาวนานมากขึ้นนะคะ ถ้าโดนรองเท้ากัด!!
ทางเจ้าหน้าที่เค้าอะลุ่มอะล่วยให้แล้วค่ะ
เพราะด่านสุดท้ายเค้าจะแจกถุงดำให้เราใส่รองเท้าและถือหิ้วไปค่ะ
พอเสร็จก็เอาถุงมาคืนค่ะ ถุงก็จะถูกเวียนกลับไปให้คนอื่นใช้ต่อค่ะ
กระทู้นี้อาจไม่ได้มีข้อมูลที่ละเอียด
เราแค่อยากเล่าเรื่องราวความทรงจำดีๆ ในครั้งนี้
เที่ยงคืนครึ่ง - ตีห้าครึ่ง ไม่นานเลย
[CR] ครั้งหนึ่งในชีวิต...28 พฤศจิกายน 2559
ฉันเกิดในรัชกาลที่9 ที่มีพระมหากษัตริย์ชื่อ "ภูมิพล"
" ข้ า ว พ อ เ พี ย ง ข อ ง พ่ อ "
จริงๆ เราไปกราบพ่อมาตั้งแต่วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน 2559
เรานั่งแท็กซี่มาถึง รร.รัตนโกสินทร์ เวลาประมาน เที่ยงคืนครึ่ง
คืนนี้มีคนมาจากต่างจังหวัดเยอะมาก
เค้าได้มานั่งรอตั้งแถวอยู่ก่อนแล้ว
บริเวณที่นั่งรอตรงนี้ไม่ลำบากนะคะ มีรถห้องน้ำ มีเซเว่นใกล้ๆ
จากนั้นเราก็นั่งต่อคิวรอจนถึงประมานเกือบตี 4
ประตูท้องสนามหลวงก็จะเปิด
ควรเตรียมบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่ตรวจให้เรียบร้อย
หลังจากตรวจเสร็จเรียบร้อย ผ่านเข้ามาในบริเวณสนามหลวง
ใครใคร่วิ่งก็วิ่ง ใครใคร่เดินก็เดิน นะคะ
เพราะทุกคนจะต้องมาตั้งแถวใหม่เรียง 4 อีกครั้ง
จากนั้นก็รอเจ้าหน้าที่บอก และเดินตามคนข้างหน้าไปเรื่อยๆ ค่ะ
เดินตัดสนามหลวงมาก็จะเจอแถวเก้าอี้วางเรียงยาว
เรามาถึงชุดแรก เลยได้นั่งเก้าอี้รอเลยค่ะ
ถามว่าเหนื่อยไหม พูดเลยว่าไม่!!
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ เห็นคนเฒ่าคนแก่ คนพิการ คนตาบอด
มันทำให้เรารับรู้ได้เลยว่า ความเหนื่อยของเรา มันไม่เท่าของพวกเค้าเลยจริงๆ
สิ่งที่ควรมีติดตัวคือพลาสติกรองนั่ง พัด ยาดม
ตอนที่รอแถวข้างนอกมีคนใจดีแบ่งถุงดำให้เรามารองนั่ง ตอนนั้นรู้สึกดีมากเลยนะ
พอตอนลุกมา เราก็เลยเก็บใส่กระเป๋ามาด้วย
พอมาถึงข้างในสนามหลวง ตัวเราเองได้นั่งเก้าอี้
แต่มีคุนลุงคุนป้าแถวอื่นที่ต้องนั่งกับพื้น
บางคนเค้าไม่ได้เตรียมที่รองนั่งมา
เรารีบควักออกมาให้โดยไม่รีรอ
เห้ยย!! มันคือความรู้สึกดีที่ส่งต่อให้กันได้ง่ายๆอ่ะ
ประตูวังจะเปิดเวลาตี 5 นะคะ
แถวก็จะเริ่มทะยอยเดินเข้าไปในบริเวณพระบรมมหาราชวัง
ยืนต่อแถวรออีกสักพัก แถวก็จะเริ่มขยับไปเรื่อยๆ
จากนั้นก็จะได้รับถุงพลาสติกสีดำไว้ใส่รองเท้าค่ะ
เดินตามแถวไปเรื่อยๆ น้ำตาก็เริ่มไหล
ใกล้เข้ามาทุกที ความจริงที่อยู่ตรงหน้า
ก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นๆ ใจนี้แทบจะหยุดเต้น
สายตาเรามองไปข้างหน้าอย่างเดียว
ในสมองตอนนั้นมันว่างเปล่ามาก
ได้ยินแค่เสียง "กราบ"
เหมือนหูอื้อ เหมือนใจหยุดเต้น
ตามองเพียงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม
มันตื้นตัน ตื่นเต้น เสียใจ ดีใจ ภูมิใจ
อธิบายไม่ถูก แต่เชื่อว่าทุกคนที่มา รู้สึกเดียวกัน
เราโชคดีเหลือเกินได้อยู่แถวแรกเลย หน้าสุดเลย
โชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ตรงนี้
โชคดีที่ได้รับรู้สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
สำหรับใครที่ตั้งใจจะมานะคะ
เลือกวันที่ตัวเองสะดวกที่สุด วันที่ตัวเองพร้อม
วันที่จะไม่รีบ วันที่ไม่ได้มีธุระต่อ
วันนั้นเราจะมองเห็นคุณค่าของคนรอบข้างมากขึ้นค่ะ
เราเชื่อว่าไม่มีวันไหนที่คนจะน้อยไปกว่านี้
ทุกอย่างอยู่ที่จังหวะ และโอกาส เท่านั้นจริงๆ
#บันทึกไว้ในความทรงจำ ระหว่างทางกลับ
ท้องฟ้าตีห้าครึ่ง ส่งพวกเรากลับบ้าน
สำหรับการแต่งการนะคะ
ผญ. เสื้อดำ กระโปรงยาวเลยเข่าสีดำ
ผช. เสื้อดำได้หมด กางเกงดำ งดยีนส์!!
รองเท้า ควรเลือกที่ใส่สบายที่สุด แต่ต้องสุภาพ
สีอะไรก็ได้ค่ะ แต่ไม่ควรสีฉูดฉาดนะคะ
เพราะเราต้องเดินไกล ยืนรออีก
เวลาจะรู้สึกยาวนานมากขึ้นนะคะ ถ้าโดนรองเท้ากัด!!
ทางเจ้าหน้าที่เค้าอะลุ่มอะล่วยให้แล้วค่ะ
เพราะด่านสุดท้ายเค้าจะแจกถุงดำให้เราใส่รองเท้าและถือหิ้วไปค่ะ
พอเสร็จก็เอาถุงมาคืนค่ะ ถุงก็จะถูกเวียนกลับไปให้คนอื่นใช้ต่อค่ะ
กระทู้นี้อาจไม่ได้มีข้อมูลที่ละเอียด
เราแค่อยากเล่าเรื่องราวความทรงจำดีๆ ในครั้งนี้
เที่ยงคืนครึ่ง - ตีห้าครึ่ง ไม่นานเลย