สวัสดีเพื่อน ๆ ตอนนี้เราอายุ 25 แล้วจะขอสมมติชื่อนะคะ เราชื่อเมย์ เหตุการณ์ที่เมย์เจอมานั้นเป็นตอนที่เมย์ยังอยู่ ม.5 อยู่ เมย์มีแฟนที่คบกันมาตั้งเเต่ ป.6 ชื่อเอก(นามสมมติ) เมย์กับเอกเรารักกันมาก ตอนจบป.6เมย์กับเอกเลือกที่จะเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกัน เมย์กับเอกได้อยู่ห้องเดียวกัน เราสองคนเป็นคู่รักที่คนในห้องอิจฉา เพราะเอกดูเเลเมย์ดีมาก ค่อยไปรับไปส่งเมย์ตลอด พ่อกับเเม่เราสองคนรู้เรื่องของเรา เอกไม่เคยล่วงเกินเราเลย จนเราสองคนจบ ม.3ด้วยกัน เราก็ตั้งใจว่าจะเรียนต่อที่เดียวกัน เเต่เเล้วจุดเปลี่ยนชีวิตคู่ของเราก็เริ่มต้นขึ้นคะ เมย์เลือกลงเรียนสายวิทย์ ซึ่งเอกเขาไม่ถนัดเเละเรียนไม่ค่อยได้ เขาจึงลงเรียนห้องปกติ เมย์ได้เจอเพื่อนใหม่ในห้อง เอกได้เจอเพื่อนใหม่ในห้อง นานเข้าชีวิตมอปลายของเราก็เปลี่ยนไป เมย์งานเยอะขึ้น กลับบ้านดึกซึ่งเอกก็มานั่งรอในห้องบ้าง วันนั้นเมย์จำได้ว่าวันมะรืนจะเป็นวันวาเลนไทน์ซึ่งทุกปีเอกจะเซอร์ไพร์ได้น่ารักมาก >//< (เขิน) คืนก่อนวันวาเลนไทน์เมย์ใจไม่ดีฝันว่าเอกทิ้งเมย์แล้วไปกับผ็หญิงคนหนึ่งซึ่งตื่นตอนเช้าวันวาเลนไทน์เราก็มาปรึกษาแม่ เเต่เเม่บอกว่ามันไม่มีอะไรหรอก เราก็พยายามไม่คิดมาก เเต่ไลน์ก็เด้งเข้ามา
ติ้ง !!
เอก:เมย์วันนี้ไปโรงเรียนเองนะ เอกต้องไปรับเพื่อน
เราไม่ได้คิดอะไรมาก เราก็เลยติดรถพ่อไปลงที่โรงเรียน บรรยากาศในโรงเรียนมองไปทางไหนก็เป็นสีชมพูหมด เราเดินยิ้มเข้ามาในโรงเรียน เเต่เหมือนมีอะไรบอกให้เราหยุดเดินเเล้วมองไปทางโรงรถของโรงเรียน ซึ่งมีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งนั่งเต็มโรงรถถ้าเราจำไม่ผิดก็คงเป็นเพื่อนในห้องเอก เรามองไปไม่เห็นรถเอกเราคิดว่าเอกคงยังไม่มา กำลังจะก้าวออกเดิน เสียงรถที่คุ้นเคยก็ดังมาตามหลัง เราเลยหันกลับไปมอง เป็นรถของเอกเเต่คนที่ซ้อนเอกเป็นผู้หญิง !! เราคิ้วชนกันทันที ในใจพยายามคิดว่าเพื่อนในห้องมั่ง พยายามไม่คิดอะไร พอรถจอดกลุ่มเพื่อนเอกก็เอ่ยเเซวกัน เอกยิ้มหน้าบานเลย ผู้หญิงข้างหลังก็อมยิ้ม เเล้วก็พากันเดินเข้ามาในโรงเรียน เรากดโทรหาเอก เเล้วมองดูว่าเอกจะรับไหม เเต่เอกก็เเค่หยิบมาดูเเล้วก็ใส่ในกระเป๋าตอนนั้นเราน้ำตาตกในเลย เราเดินกลั้นน้ำตาจนเดินมาถึงห้อง (โรงเรียนไม่มีเข้าเเถวหน้าสนามเพลงออกเมื่อไหรอยู่ที่ไหนก็ร้องที่นั้นเลย) เรามีเพื่อนสนิทอยู่สี่คนเเต่ที่สนิทมีเรื่องอะไรก็บอก เธอชื่อ มะปราง (นามสมมติ) มะปรางเดินเข้ามาหาเห็นเราตาแดงก็พาเราเดินออกมาเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำที่มะปรางพาเดินมาไม่ค่อยมีคนมาเข้าเพราะมันอยู่ข้างหลัง มะปรางกอดเราเเล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลเองเลย
มะปราง:เมย์เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
เมย์:เอก อึก เอกพาผู้หญิงมาโรงเรียนด้วย
มะปราง:แล้วรู้ไหมว่าเป็นใคร ถามเอกยัง
เมย์:เรา อึก โทรหาเอกเเล้ว เอกไม่รับหยิบไปดูเเล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าเลย
มะปราง:อย่าคิดมากดิเมย์ เอกมันรักเมย์นะคบกันมาตั้งนานเเล้ว
เมย์:จะพยายามไม่คิดมากนะ
มะปราง:วันนี้วันวาเลนไทน์นิ เอกมันอาจจะเตรียมเซอร์ไพร์ก็ได้นะ
เมย์:ใช่ เราลืมไปเลย
มะปราง:งั้นก็เช็ดน้ำตาเเล้วเดินกลับห้องเถอะ
เรากับมะปรางเดินกลับมาที่ห้อง วันนี้ไม่ค่อยเรียนหนักเพราะโรงเรียนมีงาน พักกลางวันทุกคนก็ไปอยู่ที่ลานหน้าเวทีเพราะรอดูคอนเสริต์ เราก็ไปเพราะเพื่อนลากไป เราต้องเดินผ่านสวนหย่อมเพื่อไปที่ลานเวที กลุ่มของเมย์กำลังจะเดินไปก็ได้ยินเสียงผู้ชายคุยกันเสียงดังมาก
"ไอ่เอก กับน้องนั้นก็คบกันละ ทำไมไม่เลิกกับเมย์หวะ" เดียวๆนะตอนนั้นเราได้ยินเราถึงกับก้าวไม่ออก เพื่อนในกลุ่มเราก็ได้ยิน มะปรางเดินมาโอบไหล่เราไว้ เรทุกคนพยายามไม่ส่งเสียงเพราะรอฟังว่าจะพูดอะไรกันต่อ เเต่เเล้วคำพูดที่เรารอฟังมันทำเอาเราแทบก้าวไม่ออก
"กูจะขอเลิกเมย์วันนี้เเหละ"เราเข่าทรุดตรงนั้นเลย มะปรางจับเรายืนเเล้วเดินเข้ามาในวงที่พวกของเอกคุยกันทันที เอกทำหน้ายังไม่รู้ตอนเมย์เดินเข้ามากับเพื่อนเพราะมะปรางกอดเราไว้เเล้วหันหลังเราไปหาเอก มะปรางตะโกนด่าเอกทันที เเต่เอกก็เงียบไม่ยอมตอบอะไร มะปรางถามอะไรเอกก็เอาเเต่เงียบ เพื่อนเอกที่ยืนข้างๆก็เเก้ต่างให้เอกต่างๆนาๆ เราเช็ดน้ำตาก่อนจะหันหน้ามามองเอก เรารวบรวมความกล้าเเล้วถามเอกออกไปตรงๆ
"เอกจะเลิกกับเมย์ใช่ไหม"เเต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ เมย์ถามอยู่อย่างนั้นถามวนไปเลยๆ ในตอนเเรกที่มีน้ำตา ในใจกลับมีอารมณ์โกรธเข้ามาเเทน
"จะเลิกก็ตอบดิหวะ!! เงียบทำไม เงียบทำไม!!"เราตะโกนออกไป น้ำตาที่ตอนแรกหายไปมันเริ่มกลับมาอีกรอบ เอกถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบเราออกมา
"ขอโทษนะเมย์ เเต่เอกเบื่อเมย์เเล้วอะ ตลอดที่คบกันมาอะไรๆมันก็เดิมๆเอกอย่างเจอสิ่งใหม่ๆอะเมย์ อย่ารั้งเอกเลยนะ"เอกพูดจบน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลมาทันที เพื่อนเราเพื่อนเอกที่อยู่ในเหตุการณ์อึ่งไปตามๆกัน เราเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปตรงหน้าเอก
"ขอเรากอดเอกเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม"เอกไม่ตอบเเต่กอดเรา เอกเป็นคนผละออกมาก่อน เรายิ้มให้ก่อนจะเดินออกมา เพื่อนก็วิ่งตามออกมากัน เราไม่มีอารมณืจะดูอะไรทั้งนั้น เราเลยขอลาครูกลับบ้านตอนแรกก็ยากเพราะครูไม่ให้ออกโรงเรียนเเต่เราขอเเม่มารับ ซึ่งเเม่ก็มารับเพราะเราบอกปวดหัว เรากลับถึงบ้านเราวิ่งขึ้นห้องไปร้องไห้เลย จนเผื่อหลับไป เเม่เข้ามาปลุก เเม่ถามทำไมถึงร้องไห้ ร้องไห้ทำไม เราก็บอกเเม่ตามตรงว่าเลิกกับเอก เเม่บอกว่า "นั้นแหละรสชาติความรัก ตอนแรกอะไรๆมันก็ดีไปหมดเเต่พอนานไปอะไรก็เริ่มเปลี่ยน ความรักในตอนนี้มันยังไม่มั่นคง ไม่เเน่นอน คนเราต้องเจออะไรอีกมากกว่าจะสมหวัง เเต่สิ่งที่ลูกจะมีเเละทำให้ลูกยิ้มได้ตลอดไปก็คือ พ่อกับเเม่ที่อยู่ข้างลูกไม่ว่าลูกจะเสียใจจะมีความสุขหรืออะไร พ่อกับเเม่ก็จะอยู่ข้างๆลูกไม่ไปไหน"เเม่พูดจบเราก็กอดเเม่เเล้วร้องไห้ เเม่บอกให้เราอาบน้ำเเล้วลงไปทานข้าวเราก็ลงไป เราบอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็ให้กำลังใจเรา วันรุ่งขี้นเรากลับมาเรียนตามปกติ ใครถามทำไมถึงเลิกกับเอกเราก็ยิ้มกลับไปไม่ตอบ เราได้ยินเพื่อนเล่ากันว่าพอเอกเลิกกับเราก็คบกับน้องคนนั้นออกสื่อเลย เวลาเดินผ่านกันเมย์ส่งยิ้มให้เอกเเต่เอกกลับหันหน้าหนี ซึ่งตอนแรกๆก็ทำใจไม่ค่อยได้กลับบ้านมาก็เอาเเต่ร้องไห้เเต่พอนานเข้าก็ทำใจได้ จนพอขึ้นมอหก พวกเราต้องวุ่นเรื่องเรียนต่อกัน เอกก็ยังคบกับน้องคนนั้น จนเข้าเทอมสอง มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ห้องเอกชอบมองหน้าเรา เเต่เราก็ไม่คิดอะไรจนพอผ่านไปผู้ชายคนนี้ชอบซื้อของเเล้วเอามาไว้ที่โต๊ะให้ วันเสาร์เรามาเที่ยวห้างคนเดียว ผู้ชายที่ชอบซื้อของให้เราก็เดินเข้ามา
"หวัดดีเมย์"
"เอ่อ หวัดดีนายชื่อ..."
"ชื่อ บอล"
"อ่อ บอลมาเที่ยวหรอ"
"ใช่มาเที่ยว เมย์อะมาเที่ยวคนเดียวหรอ เห็นยืนอยู่คนเดียว"
"อ่า ใช่"
"ไปดูหนังไหม เราเลี้ยงเอง ^_^"
"เกรงใจอะบอล เรากำลังกลับนะไว้คราวหน้านะ"
"ได้ ๆ บายๆนะเมย์เจอกันที่โรงเรียน"เหตุการณ์วันนั้นทำให้บอลกับเมย์เจอกันบ่อยขึ้น บอลชอบซื้อขนมเอามาเเจกเพื่อนเมย์ มานั่งทานข้าวกลางวันด้วยมั่ง เวลาไปเที่ยวกันในกลุ่มบอลก็จะไปด้วย โดยให้เหตุผลว่ามะปรางชวน ตอนเเรกไอ่เราก็คิดสงสัยจะเป็นเเฟนกับมะปรางเเต่มันไม่ใช่ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นหลังจากนนี้ เพื่อนคนอื่นส่งไลน์มาบอกว่าให้ไปโรงอาหารก่อนเลยพอดีมาหาครู ตอนเเรกบอกจะไปด้วยเพื่อนก็ไล่ให้ไปก่อนเลย เราก็เลยจำใจยอมมาโรงอาหารมาจองโต๊ะ นั่งรออยู่นานพอสมควรกดโทรหาใครก็ไม่รับ จะลุกออกจากโต๊ะอยู่เเล้ว บอลก็ร้องเพลงมือถือช่อดอกไม้เดินเข้ามาหา เพื่อนตัวดีเดินตามข้างหลัง คนในโรงอาหารก็ยกมือถือขึ้นถ่ายบ้าง เเซวบ้าง เรายิ้มอย่างเดียวเลย จำได้ว่าบอลร้องเพลง
เป็นแฟนกันนะ ฉันว่ามันจะดีกับเราสองคน ฉันและเทอจะได้ไม่ต้องทนเหงาใจที่เกิดขึ้นข้างในนั้น
ถ้าหากเราสองได้กุมมือเกี่ยวแขนไปด้วยกัน และวันที่ฝนตกคงโรแมนติกน่าดู
เทอคิดเหมือนฉันไหม โอ้ ภาวนา ให้เธอหันมาก่อน โอ้ ภายในใจ ฉันมันเต้นไปหมดแล้ว
*ก็บอกความในใจที่มีแล้วให้เทอได้ลองตัดสิน
โปรดเทอลองพิจารณา ผช คนนี้สักที คนที่ไม่มีใคร
แค่อยากให้เธอมาร่วมใช้เส้นทางนี้ไปด้วยกัน คือเส้นทางแห่งรักเราสองคน
บอลคุกเข่าเเล้วให้ช่อดอกไม้เรา ตอนนั้นเรารู้ความหมายเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเอกสนิทกับเราเพราะอะไร ลองดูอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไรตอนนั้นใจคิดแบบนั้นก็ยื่นมือไปรับช่อดอกไม้ กำลังจะรับช่อดอกไม้เเต่ก็มีคนมาปัดช่อดอกไม้ ได้ยินเสียงอือฮาเต็มโรงอาหารเราหันไปมองเอกมองบอล
"คนนี้เเฟนกู มีสิทธิ์อะไรมาคุกเข่าก็แฟนกู"
"ไอ่เอก เเต่กับเมย์เลิกกันเเล้วคบกับน้องนั้นไม่ใช่รึไง"
"กูเลิกกับน้องนั้นเเล้วเว้ย เเล้วตอนนนี้กูมาทวงเมย์คืน"
"งั้นก็ถามเมย์ดิว่าเมย์จะเลือกใคร"บอลหันมาหาเราที่ตอนนี้เพื่อนบังหน้าเราไว้ บอลพยักหน้าให้เพื่อนเเวกทางให้เรา ใจเราคิดถึงเอกนะ ดีใจที่เอกเลิกกับน้องคนนั้น เเต่เหตุการณ์วันนั้นมันย้อนกลับมาในหัวทันที
"ขอโทษนะบอล"บอลทำหน้าไม่ถูกเลยเราจำได้ เอกที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยิ้มทันทีเรถอดหายใจก่อนจะพูดต่อ"ขอโทษนะบอลที่ทำให้ต้องเสียเวลาทะเลาะกับผู้ชายแบบนี้ ต่อไปช่วยดูเเลเราดีๆได้ไหมเราไม่อยากเริ่มใหม่อีกแล้วนะ"พูดจบเราก็ยิ้มให้บอล บอลกอดเราทันทีจนตัวเราลอยเลย เอกทำถ้าจะชกบอลเเต่เพื่อนเราก็บังบอลไว้ให้ เอกโกรธฟุดฟัดเเล้วเดินออกไป เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปบอลมักจะโดนเอกเเกล้งทำให้เข้าใจผิดเสมอ เเต่บอลก็ไม่สนใจ จนเอกไปเจอผู้หญิงใหม่ก็เลิกยุ่งกับเราเเละบอล จนเรากับบอลคบกันจนจบมอหกเข้ามหาลัยด้วยกัน จนตอนนี้เมย์กับบอลก็ยังคบกันอยู่ ไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคตจะเป็นอย่างไรเเต่ตอนนี้เมย์กับบอลมีความสุขมาก บอลเสมอต้นเสมอปลายมาต่อ เราไม่เคยทะเลาะกัน ส่วมมากเราจะเเกล้งกันมากกว่าอบอลไปรับไปส่งที่ทำงาน เราวางแผนจะเเต่งงานกันเร็วๆนี้ ซึ่งบอลเขาอยากให้เมย์ลาออกจากงานเดิมเเล้วเปิดร้านขายกาแฟเเถวบ้านเเล้วบอลจะเลี้ยงเมย์เอง ซึ่งเมย์ก็ไม่ขัดใจ ดีใจที่บอลดีกับเมย์เสมอมา ใกล้งานเเต่งเข้ามาทุกทีเเล้วคะตื่นเต้น เเล้วอยากมาเเชร์ประสบการณ์ความรักให้ฟัง กว่าจะผ่านอะไรมามันต้องเจอทั้งทุกข์บ้างสุขบ้าง เเต่จนตอนนี้เราก็มีความสุขมากๆเเล้ว เจอคนที่ดีเจอเพื่อนที่ดี เเต่เราก็ยังแอบติดตามข่าวของเอก(ตอนเรียนจบมอหกใหม่ๆ)เพราะได้ยินมะปรางบอกว่าหลังจากนั้นเอกก็กลายเป็นคนละคนไปเลย เเต่ช่วงหลังๆมานี่ไม่ได้ติดตามข่าวเเล้ว
สุดท้ายอยากจะบอกกับวัยรุ่นที่กำลังมีความรักตอนนี้ว่า บางคนอาจเจอคนที่ดี บางคนอาจจะเสียใจอยู่เเต่อยากให้คิดเอาไว้เสมอว่าชีวิตมันไม่ได้โรยไปด้วยดอกกุหลาบเสมอไป เราต้องเจอทุกข์บ้างสุขบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ความรักในวัยเรียนอาจจะยังไม่แน่นอนอย่าเผื่อเอาตัวเองไปเสี่ยงกับเรื่องอย่างว่า มีอะไรก็บอกกันตรงๆไม่โกหกใส่กัน คนรักกันไม่เอาในเขามาใส่ใจเราเราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร ชีวิตคู่มันยังต้องมีอะไรอีกเยอะ บทเรียนของชีวิตมันต้องเรียนรู้เเละผ่านมันไปอยู่เสมอ ไม่มีใครรู้ว่าบทเรียนชีวิตบทเรียนสุดท้ายจะเป็นเรื่องอะไร จะเจอบทเรียนที่นากสักแค่ไหน เเต่เราก็ต้องผ่านมันไปได้ เเต่พอเราผ่านมันไปได้เราก็จะเจอความสุขที่เรารอคอย
#เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจอมากับตัวเอง อยากเอามาเเชร์ให้ทุกคนได้ลองอ่านลองคิดดู ขอบคุณคะ ติชมได้ไว้มีเรื่องอะไรจะมาเเชร์ให้อ่านกันนะคะ#
ความรัก บางที่อาจไม่ยืนยาวแบบที่เราคิดใช่ไหมคะ
ติ้ง !!
เอก:เมย์วันนี้ไปโรงเรียนเองนะ เอกต้องไปรับเพื่อน
เราไม่ได้คิดอะไรมาก เราก็เลยติดรถพ่อไปลงที่โรงเรียน บรรยากาศในโรงเรียนมองไปทางไหนก็เป็นสีชมพูหมด เราเดินยิ้มเข้ามาในโรงเรียน เเต่เหมือนมีอะไรบอกให้เราหยุดเดินเเล้วมองไปทางโรงรถของโรงเรียน ซึ่งมีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งนั่งเต็มโรงรถถ้าเราจำไม่ผิดก็คงเป็นเพื่อนในห้องเอก เรามองไปไม่เห็นรถเอกเราคิดว่าเอกคงยังไม่มา กำลังจะก้าวออกเดิน เสียงรถที่คุ้นเคยก็ดังมาตามหลัง เราเลยหันกลับไปมอง เป็นรถของเอกเเต่คนที่ซ้อนเอกเป็นผู้หญิง !! เราคิ้วชนกันทันที ในใจพยายามคิดว่าเพื่อนในห้องมั่ง พยายามไม่คิดอะไร พอรถจอดกลุ่มเพื่อนเอกก็เอ่ยเเซวกัน เอกยิ้มหน้าบานเลย ผู้หญิงข้างหลังก็อมยิ้ม เเล้วก็พากันเดินเข้ามาในโรงเรียน เรากดโทรหาเอก เเล้วมองดูว่าเอกจะรับไหม เเต่เอกก็เเค่หยิบมาดูเเล้วก็ใส่ในกระเป๋าตอนนั้นเราน้ำตาตกในเลย เราเดินกลั้นน้ำตาจนเดินมาถึงห้อง (โรงเรียนไม่มีเข้าเเถวหน้าสนามเพลงออกเมื่อไหรอยู่ที่ไหนก็ร้องที่นั้นเลย) เรามีเพื่อนสนิทอยู่สี่คนเเต่ที่สนิทมีเรื่องอะไรก็บอก เธอชื่อ มะปราง (นามสมมติ) มะปรางเดินเข้ามาหาเห็นเราตาแดงก็พาเราเดินออกมาเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำที่มะปรางพาเดินมาไม่ค่อยมีคนมาเข้าเพราะมันอยู่ข้างหลัง มะปรางกอดเราเเล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลเองเลย
มะปราง:เมย์เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
เมย์:เอก อึก เอกพาผู้หญิงมาโรงเรียนด้วย
มะปราง:แล้วรู้ไหมว่าเป็นใคร ถามเอกยัง
เมย์:เรา อึก โทรหาเอกเเล้ว เอกไม่รับหยิบไปดูเเล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าเลย
มะปราง:อย่าคิดมากดิเมย์ เอกมันรักเมย์นะคบกันมาตั้งนานเเล้ว
เมย์:จะพยายามไม่คิดมากนะ
มะปราง:วันนี้วันวาเลนไทน์นิ เอกมันอาจจะเตรียมเซอร์ไพร์ก็ได้นะ
เมย์:ใช่ เราลืมไปเลย
มะปราง:งั้นก็เช็ดน้ำตาเเล้วเดินกลับห้องเถอะ
เรากับมะปรางเดินกลับมาที่ห้อง วันนี้ไม่ค่อยเรียนหนักเพราะโรงเรียนมีงาน พักกลางวันทุกคนก็ไปอยู่ที่ลานหน้าเวทีเพราะรอดูคอนเสริต์ เราก็ไปเพราะเพื่อนลากไป เราต้องเดินผ่านสวนหย่อมเพื่อไปที่ลานเวที กลุ่มของเมย์กำลังจะเดินไปก็ได้ยินเสียงผู้ชายคุยกันเสียงดังมาก
"ไอ่เอก กับน้องนั้นก็คบกันละ ทำไมไม่เลิกกับเมย์หวะ" เดียวๆนะตอนนั้นเราได้ยินเราถึงกับก้าวไม่ออก เพื่อนในกลุ่มเราก็ได้ยิน มะปรางเดินมาโอบไหล่เราไว้ เรทุกคนพยายามไม่ส่งเสียงเพราะรอฟังว่าจะพูดอะไรกันต่อ เเต่เเล้วคำพูดที่เรารอฟังมันทำเอาเราแทบก้าวไม่ออก
"กูจะขอเลิกเมย์วันนี้เเหละ"เราเข่าทรุดตรงนั้นเลย มะปรางจับเรายืนเเล้วเดินเข้ามาในวงที่พวกของเอกคุยกันทันที เอกทำหน้ายังไม่รู้ตอนเมย์เดินเข้ามากับเพื่อนเพราะมะปรางกอดเราไว้เเล้วหันหลังเราไปหาเอก มะปรางตะโกนด่าเอกทันที เเต่เอกก็เงียบไม่ยอมตอบอะไร มะปรางถามอะไรเอกก็เอาเเต่เงียบ เพื่อนเอกที่ยืนข้างๆก็เเก้ต่างให้เอกต่างๆนาๆ เราเช็ดน้ำตาก่อนจะหันหน้ามามองเอก เรารวบรวมความกล้าเเล้วถามเอกออกไปตรงๆ
"เอกจะเลิกกับเมย์ใช่ไหม"เเต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ เมย์ถามอยู่อย่างนั้นถามวนไปเลยๆ ในตอนเเรกที่มีน้ำตา ในใจกลับมีอารมณ์โกรธเข้ามาเเทน
"จะเลิกก็ตอบดิหวะ!! เงียบทำไม เงียบทำไม!!"เราตะโกนออกไป น้ำตาที่ตอนแรกหายไปมันเริ่มกลับมาอีกรอบ เอกถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบเราออกมา
"ขอโทษนะเมย์ เเต่เอกเบื่อเมย์เเล้วอะ ตลอดที่คบกันมาอะไรๆมันก็เดิมๆเอกอย่างเจอสิ่งใหม่ๆอะเมย์ อย่ารั้งเอกเลยนะ"เอกพูดจบน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลมาทันที เพื่อนเราเพื่อนเอกที่อยู่ในเหตุการณ์อึ่งไปตามๆกัน เราเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปตรงหน้าเอก
"ขอเรากอดเอกเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม"เอกไม่ตอบเเต่กอดเรา เอกเป็นคนผละออกมาก่อน เรายิ้มให้ก่อนจะเดินออกมา เพื่อนก็วิ่งตามออกมากัน เราไม่มีอารมณืจะดูอะไรทั้งนั้น เราเลยขอลาครูกลับบ้านตอนแรกก็ยากเพราะครูไม่ให้ออกโรงเรียนเเต่เราขอเเม่มารับ ซึ่งเเม่ก็มารับเพราะเราบอกปวดหัว เรากลับถึงบ้านเราวิ่งขึ้นห้องไปร้องไห้เลย จนเผื่อหลับไป เเม่เข้ามาปลุก เเม่ถามทำไมถึงร้องไห้ ร้องไห้ทำไม เราก็บอกเเม่ตามตรงว่าเลิกกับเอก เเม่บอกว่า "นั้นแหละรสชาติความรัก ตอนแรกอะไรๆมันก็ดีไปหมดเเต่พอนานไปอะไรก็เริ่มเปลี่ยน ความรักในตอนนี้มันยังไม่มั่นคง ไม่เเน่นอน คนเราต้องเจออะไรอีกมากกว่าจะสมหวัง เเต่สิ่งที่ลูกจะมีเเละทำให้ลูกยิ้มได้ตลอดไปก็คือ พ่อกับเเม่ที่อยู่ข้างลูกไม่ว่าลูกจะเสียใจจะมีความสุขหรืออะไร พ่อกับเเม่ก็จะอยู่ข้างๆลูกไม่ไปไหน"เเม่พูดจบเราก็กอดเเม่เเล้วร้องไห้ เเม่บอกให้เราอาบน้ำเเล้วลงไปทานข้าวเราก็ลงไป เราบอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็ให้กำลังใจเรา วันรุ่งขี้นเรากลับมาเรียนตามปกติ ใครถามทำไมถึงเลิกกับเอกเราก็ยิ้มกลับไปไม่ตอบ เราได้ยินเพื่อนเล่ากันว่าพอเอกเลิกกับเราก็คบกับน้องคนนั้นออกสื่อเลย เวลาเดินผ่านกันเมย์ส่งยิ้มให้เอกเเต่เอกกลับหันหน้าหนี ซึ่งตอนแรกๆก็ทำใจไม่ค่อยได้กลับบ้านมาก็เอาเเต่ร้องไห้เเต่พอนานเข้าก็ทำใจได้ จนพอขึ้นมอหก พวกเราต้องวุ่นเรื่องเรียนต่อกัน เอกก็ยังคบกับน้องคนนั้น จนเข้าเทอมสอง มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ห้องเอกชอบมองหน้าเรา เเต่เราก็ไม่คิดอะไรจนพอผ่านไปผู้ชายคนนี้ชอบซื้อของเเล้วเอามาไว้ที่โต๊ะให้ วันเสาร์เรามาเที่ยวห้างคนเดียว ผู้ชายที่ชอบซื้อของให้เราก็เดินเข้ามา
"หวัดดีเมย์"
"เอ่อ หวัดดีนายชื่อ..."
"ชื่อ บอล"
"อ่อ บอลมาเที่ยวหรอ"
"ใช่มาเที่ยว เมย์อะมาเที่ยวคนเดียวหรอ เห็นยืนอยู่คนเดียว"
"อ่า ใช่"
"ไปดูหนังไหม เราเลี้ยงเอง ^_^"
"เกรงใจอะบอล เรากำลังกลับนะไว้คราวหน้านะ"
"ได้ ๆ บายๆนะเมย์เจอกันที่โรงเรียน"เหตุการณ์วันนั้นทำให้บอลกับเมย์เจอกันบ่อยขึ้น บอลชอบซื้อขนมเอามาเเจกเพื่อนเมย์ มานั่งทานข้าวกลางวันด้วยมั่ง เวลาไปเที่ยวกันในกลุ่มบอลก็จะไปด้วย โดยให้เหตุผลว่ามะปรางชวน ตอนเเรกไอ่เราก็คิดสงสัยจะเป็นเเฟนกับมะปรางเเต่มันไม่ใช่ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นหลังจากนนี้ เพื่อนคนอื่นส่งไลน์มาบอกว่าให้ไปโรงอาหารก่อนเลยพอดีมาหาครู ตอนเเรกบอกจะไปด้วยเพื่อนก็ไล่ให้ไปก่อนเลย เราก็เลยจำใจยอมมาโรงอาหารมาจองโต๊ะ นั่งรออยู่นานพอสมควรกดโทรหาใครก็ไม่รับ จะลุกออกจากโต๊ะอยู่เเล้ว บอลก็ร้องเพลงมือถือช่อดอกไม้เดินเข้ามาหา เพื่อนตัวดีเดินตามข้างหลัง คนในโรงอาหารก็ยกมือถือขึ้นถ่ายบ้าง เเซวบ้าง เรายิ้มอย่างเดียวเลย จำได้ว่าบอลร้องเพลง
เป็นแฟนกันนะ ฉันว่ามันจะดีกับเราสองคน ฉันและเทอจะได้ไม่ต้องทนเหงาใจที่เกิดขึ้นข้างในนั้น
ถ้าหากเราสองได้กุมมือเกี่ยวแขนไปด้วยกัน และวันที่ฝนตกคงโรแมนติกน่าดู
เทอคิดเหมือนฉันไหม โอ้ ภาวนา ให้เธอหันมาก่อน โอ้ ภายในใจ ฉันมันเต้นไปหมดแล้ว
*ก็บอกความในใจที่มีแล้วให้เทอได้ลองตัดสิน
โปรดเทอลองพิจารณา ผช คนนี้สักที คนที่ไม่มีใคร
แค่อยากให้เธอมาร่วมใช้เส้นทางนี้ไปด้วยกัน คือเส้นทางแห่งรักเราสองคน
บอลคุกเข่าเเล้วให้ช่อดอกไม้เรา ตอนนั้นเรารู้ความหมายเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเอกสนิทกับเราเพราะอะไร ลองดูอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไรตอนนั้นใจคิดแบบนั้นก็ยื่นมือไปรับช่อดอกไม้ กำลังจะรับช่อดอกไม้เเต่ก็มีคนมาปัดช่อดอกไม้ ได้ยินเสียงอือฮาเต็มโรงอาหารเราหันไปมองเอกมองบอล
"คนนี้เเฟนกู มีสิทธิ์อะไรมาคุกเข่าก็แฟนกู"
"ไอ่เอก เเต่กับเมย์เลิกกันเเล้วคบกับน้องนั้นไม่ใช่รึไง"
"กูเลิกกับน้องนั้นเเล้วเว้ย เเล้วตอนนนี้กูมาทวงเมย์คืน"
"งั้นก็ถามเมย์ดิว่าเมย์จะเลือกใคร"บอลหันมาหาเราที่ตอนนี้เพื่อนบังหน้าเราไว้ บอลพยักหน้าให้เพื่อนเเวกทางให้เรา ใจเราคิดถึงเอกนะ ดีใจที่เอกเลิกกับน้องคนนั้น เเต่เหตุการณ์วันนั้นมันย้อนกลับมาในหัวทันที
"ขอโทษนะบอล"บอลทำหน้าไม่ถูกเลยเราจำได้ เอกที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยิ้มทันทีเรถอดหายใจก่อนจะพูดต่อ"ขอโทษนะบอลที่ทำให้ต้องเสียเวลาทะเลาะกับผู้ชายแบบนี้ ต่อไปช่วยดูเเลเราดีๆได้ไหมเราไม่อยากเริ่มใหม่อีกแล้วนะ"พูดจบเราก็ยิ้มให้บอล บอลกอดเราทันทีจนตัวเราลอยเลย เอกทำถ้าจะชกบอลเเต่เพื่อนเราก็บังบอลไว้ให้ เอกโกรธฟุดฟัดเเล้วเดินออกไป เหตุการณ์วันนั้นผ่านไปบอลมักจะโดนเอกเเกล้งทำให้เข้าใจผิดเสมอ เเต่บอลก็ไม่สนใจ จนเอกไปเจอผู้หญิงใหม่ก็เลิกยุ่งกับเราเเละบอล จนเรากับบอลคบกันจนจบมอหกเข้ามหาลัยด้วยกัน จนตอนนี้เมย์กับบอลก็ยังคบกันอยู่ ไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคตจะเป็นอย่างไรเเต่ตอนนี้เมย์กับบอลมีความสุขมาก บอลเสมอต้นเสมอปลายมาต่อ เราไม่เคยทะเลาะกัน ส่วมมากเราจะเเกล้งกันมากกว่าอบอลไปรับไปส่งที่ทำงาน เราวางแผนจะเเต่งงานกันเร็วๆนี้ ซึ่งบอลเขาอยากให้เมย์ลาออกจากงานเดิมเเล้วเปิดร้านขายกาแฟเเถวบ้านเเล้วบอลจะเลี้ยงเมย์เอง ซึ่งเมย์ก็ไม่ขัดใจ ดีใจที่บอลดีกับเมย์เสมอมา ใกล้งานเเต่งเข้ามาทุกทีเเล้วคะตื่นเต้น เเล้วอยากมาเเชร์ประสบการณ์ความรักให้ฟัง กว่าจะผ่านอะไรมามันต้องเจอทั้งทุกข์บ้างสุขบ้าง เเต่จนตอนนี้เราก็มีความสุขมากๆเเล้ว เจอคนที่ดีเจอเพื่อนที่ดี เเต่เราก็ยังแอบติดตามข่าวของเอก(ตอนเรียนจบมอหกใหม่ๆ)เพราะได้ยินมะปรางบอกว่าหลังจากนั้นเอกก็กลายเป็นคนละคนไปเลย เเต่ช่วงหลังๆมานี่ไม่ได้ติดตามข่าวเเล้ว
สุดท้ายอยากจะบอกกับวัยรุ่นที่กำลังมีความรักตอนนี้ว่า บางคนอาจเจอคนที่ดี บางคนอาจจะเสียใจอยู่เเต่อยากให้คิดเอาไว้เสมอว่าชีวิตมันไม่ได้โรยไปด้วยดอกกุหลาบเสมอไป เราต้องเจอทุกข์บ้างสุขบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ความรักในวัยเรียนอาจจะยังไม่แน่นอนอย่าเผื่อเอาตัวเองไปเสี่ยงกับเรื่องอย่างว่า มีอะไรก็บอกกันตรงๆไม่โกหกใส่กัน คนรักกันไม่เอาในเขามาใส่ใจเราเราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร ชีวิตคู่มันยังต้องมีอะไรอีกเยอะ บทเรียนของชีวิตมันต้องเรียนรู้เเละผ่านมันไปอยู่เสมอ ไม่มีใครรู้ว่าบทเรียนชีวิตบทเรียนสุดท้ายจะเป็นเรื่องอะไร จะเจอบทเรียนที่นากสักแค่ไหน เเต่เราก็ต้องผ่านมันไปได้ เเต่พอเราผ่านมันไปได้เราก็จะเจอความสุขที่เรารอคอย
#เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจอมากับตัวเอง อยากเอามาเเชร์ให้ทุกคนได้ลองอ่านลองคิดดู ขอบคุณคะ ติชมได้ไว้มีเรื่องอะไรจะมาเเชร์ให้อ่านกันนะคะ#