SOTUS the series (กึ่งรีวิว) : " Gone"

อาจจะเป็นอย่างที่เอ็มบอกก็ได้ "ถ้าบอกแล้วอะไรมันเปลี่ยนไปจากที่เป็นอยู่คงทนไม่ได้" ก้องภพรู้เรื่องนี้อยู่เต็มอกและพยายามรับสภาพเช่นว่านั้นแบบเต็มกลืนเต็มที มันเจ็บจริงปวดจริง และ ทรมานจริง ความรู้สึกที่แผ่ขยายจากจิตใจจนส่งผลออกมาทางกาย มันชัดจนเพื่อนทุกคนเห็นทุกคนทัก และ เขาก็หลุดปากบอกใครไม่ได้ว่าความโรยล้านั้นเกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากอะไร



แต่มันสายเกินไปที่กลับสู่จุดนั้น เขาเลือกพูดไปแล้ว และ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ต้อง "ยอมรับ" ผลที่ตามมา ต้องยอมรับให้ได้ว่าเขา "จาก" ไปแล้วจริง ๆ และ ถ้าไม่อยากให้สถานการณ์แย่มากไปกว่านั้นก็เป็นเพราะที่ต้องหยุดและ "จาก" เขาไปให้ไกลเช่นกัน แต่แล้วเมื่อคน ๆ นึงตัดสินใจว่าจะตัดให้ขาด ใครอีกคนกลับ "รู้สึก" ขึ้นมาว่า " หรือ ... ควรจะไปต่อ "

อาทิตย์ปวดหัวกับความรู้สึกตัวเองมาหลายวัน เพื่อน ... พยายามเพียรถามแล้วถามอีก หากเจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะบอก หรือ จะอธิบายอย่างไร นั่งคิดนอนคิดคนเดียวจนนอนไม่หลับ จนกระทั่งต้องแง้มเรื่องออกมาให้น็อตได้ฟัง " ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร หรือ ควรต้องทำตัวอย่างไร " หากอเมริกาโน่หนึ่งแก้วนั่นเองที่ทำให้อาทิตย์ลึกซึ้งถึงสัจธรรมบางอย่าง



ทุกวันนี้เขาทำอะไร มองไปรอบข้างหากรอบเข้ามาร้อยรัดตัวเองรึเปล่า แบบสอบถามที่เขาลังเลใจระหว่างคำว่า "ชาย" และ "หญิง" ถ้าเกิด ... ถ้าเกิดว่าตรงไปตรงมากับตัวเองล่ะ คงแวบหนึ่งนั้นแหละที่ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในสมอง ยามที่กลับถึงห้อง แล้วจ้องมองดูเกียร์รุ่นสีเงินที่มีคน ๆ นึงเคยบอกเอาไว้ว่า " แทนใจ " สลับกับมองระเบียงห้องที่ว่างเปล่า และ ไฟปิดมืด

หากเป็นเมื่อหลายวันก่อนอาทิตย์ไม่คิดแม้แต่จะมอง และ สด ๆ ร้อน ๆ ไม่เกินวันผ่านมา เขาเพิ่งตัดสายทิ้ง ปิดไฟ แล้วแอบในเงามืดราวคนขี้ขลาด จะเอาอย่างไรดีหรือ " อาทิตย์ " ข้าวของในกล่องไปนั้นไม่อาจตัดใจคืนเจ้าของ เรื่องราววันนั้นยังจำได้ทุกฉากทุกตอน นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เวลานี้ถูกไหม ที่จริงแล้วเขากำลังกังวลกับอะไร  ....

เจ้าตัวพาร่างอ่อนแรงลงมาข้างล่างหอ ... หาอะไรกินตามปกติ กะเพราะไก่ไข่ดาว และ นมเย็นอาจจะช่วยบรรเทาอาการโหวงว่างในใจได้บ้าง  แต่แล้ว ... ใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่หลบลี้มาเป็นเวลานานกลับปรากฎ แต่แล้ว ... สิ่งที่เคยได้ สิ่งที่เคยคิดว่ารำคาญ มาบัดนี้กลับจางหายไป ไม่มีอีกแล้วเสียงเรียกอย่างวันนั้น " พี่อาทิตย์ พี่อาทิตย์ครับ " เหลือเพียงคำว่า " ให้เค้าไปเถอะครับ แล้วผม ... จะมาใหม่ "

ความกังวลทั้งหมดมวลตลอดอาทิตย์จางหายไป เพราะ มันถูกแทนที่และทับถมด้วยอะไรบางอย่างที่ทรงพลังกว่า ความรู้สึกนั้นราวกับถูกถ่วงแขนขาแล้วจับกดลงไปในน้ำ ใช่ไง ... เป็นอย่างที่ต้องการ รุ่นพี่ และ รุ่นน้องธรรมดา ตอนนี้ควรรู้สึกอะไร ? โล่งใจ ? ดีใจ ? ใช่สิเราควรจะรู้สึกอย่างนั้น แต่ความชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้านี่มันอะไรกัน รสชาติของนมเย็นไม่ได้หวานติดปลายลิ้นอีกต่อไปแล้ว