รอบแรกเราเป็นคนขอให้เค้ากลับมาแต่เค้าบอกไม่ สุดท้ายเราาจฟูมฟายมากไปจนเขาบอกว่าขอโทษขอลองใหม่ได้ไหม แล้วเขาก็ดูพยายามจริงๆนะคะ
อีกรอบเราอาจคิดมากจากรอบแรกว่าเขาคงกลับมาเพราะสงสารเราหรือยังไง เราเลยเศร้าๆอยู่คนเดียว จนสุดท้ายเราก็เลยคิดว่าอาจดีที่สุดแล้วเลยบอกกับเขาไปว่าถ้ามันใช่คงได้มาเจอกันอีก ตอนแรกเขาก็บอกว่าไม่เอา พอเราให้เหุผลไปเรื่องเขาก็ตกลง แล้วก็ตกลงกันว่าก็ยังโทรหาได้ปกติ เหมือนเดิม
อีกวันต่อมาเขาทักเรามาตอนเช้า แล้วตอนเย็นเราก็เป็นห่วงแล้วก็คิดถึงด้วยแหละ55 ก็เลยโทรไปถามว่าเป็นยังไงบ้าง แล่วพอเราเห็นหน้าแค่นั้นแหละ เราก็เลยบอกเขาว่าหลายวันนี้เป็นแบบนี้ก่อนได้ไหม เราไม่โอเคที่แบบอยู่ๆจะตัดเขาไปเลย
แล้วจากคำนี้ก็กลายเป็นสนทนายาวหลายชั่วโมง ก็ได้เข้าใจอะไรมากขึ้น แล้วเราก็เห็นจุดที่มันเป็นไปได้ คือเราชอบละก็รักเขามากๆค่ะ เราเป็นคนที่ถ้าเจอคนนี้แล้วคิดว่าใช่ ก็พร้อมจะปรับ จะพยายามจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้นไปพร้อมๆกัน แต่เขาแค่ไม่เหมือนเรา จุดนี้เราก็เข้าใจในความต่าง
อาจเป็นเพราะความดื้อแพ่งของเรา เพระเราคิดว่าระหว่างเรากับเขามันเป็นไปได้จริงๆ เพราะเราอยู่คนละประเทศค่ะ ก็นานๆเจอกันที เวลาสื่อสารทางโทรศัพท์อย่างเดียวเนี่ยบางทีมันก็ทำให้อะไรเล็กๆใหญ่ได้ (เราไม่รู้ว่าคู่อื่นที่อยู่ทางไกลเป็นแบบนี้มั้ยนะ555) แล้วเราพึ่งคุยกันมาได้เกือบปี ก็อาจมีหลายๆอย่างที่ยังไม่ลงตัว เราเชื่อว่ามันเป็นปกติของทุกคู่ เพราะโตมาต่างกัน มันอยู่ที่ว่าคนนั้นต้องการจะไปกับเรามากแค่ไหน ถ้าแค่รัก แต่ไม่ได้ต้องการจะปรับไปด้วยกัน เราก็เชื่อว่ามันเป็นสาเหตุของการแยกทาง เพราะฉนั้นถ้าเจอคนที่ใช่แล้วเราก็ควรจะจับมือกันแน่นๆไม่ใช่หรอคะ??
นั่นแหละค่ะ จากที่เรารู้สึกละอายแล้วรู้สึกว่าเราไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลยตั้งแต่รอบแรกที่เราไปขอร้องเขากลับมา เราก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จะให้คุณค่ากับตัวเองมากกว่านี้
แต่เราทำไม่ได้ค่ะ เรารักเขาละก็มันคือคนนี้อ่ะ เราเลยขอร้องเขาอีกรอบว่าเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เขาก็บอกว่าเขาก็อยาก เขาทำได้ แต่กลัวว่าเราจะทำไม่ได้ (เพราะที่ผ่านมาเรายแมรับว่าเราเป็นคนลืมค่อนข้างยากค่ะ ถ้าพึ่งเกิดขึ้นใหม่ๆเราก็จะนอยไปพักนึง แล้วมันออกทางหน้าเรานี่แหละ555) แต่ที่เขาไม่เป็นคนพูดออกมาเพราะเขารู้สึกผิด เขากลัว เขาเลยไม่ได้เป็นฝ่ายขอคืนดี เขาอยากลองอีก เขาอยากพยายามอีก
พอเขาพูดแบบนี้แหละค่ะ เราเลยจึกขึ้นมา ว่าเราเองก็กลัว เราเองก็รู้สึกผิด แล่วเราก็ละอายที่เหมือนไม่ให้เกียรติตัวเองมากพอ แต่เราเลือกที่จะช่างมัน เราทิ้งความกลัว ความอับอาย ความต่างๆนาๆแล้วเป็นฝ่ายขอร้องคืนดี
เราเลยคิดอยู่นาน แล้วเราเลยบอกว่าช่างมันเถอะ ถ้าเรามีค่าพอเขาคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆเหมือนที่เราพึ่งทำกับเขาไป ความกลัวมันจะไม่มีค่าอะไรเลยด้วยซ้ำ
สรุปก็คือไม่ได้คืนดีค่ะ เราก็ยังอยากให้เขากลับมา อยากมีเขาในชีวิตจริงๆ แต่เราไม่แน่ใจว่าเราลดคุณค่าตัวเองมากไปหรือเปล่า ถ้าในสายตาเขาเรามีค่าพอ เขาคงไม่ปล่อยมือเราใช่มั้ยคะ?
ผู้หญิงขอให้ผู้ชายกลับมามันน่าอายมั้ยคะ
อีกรอบเราอาจคิดมากจากรอบแรกว่าเขาคงกลับมาเพราะสงสารเราหรือยังไง เราเลยเศร้าๆอยู่คนเดียว จนสุดท้ายเราก็เลยคิดว่าอาจดีที่สุดแล้วเลยบอกกับเขาไปว่าถ้ามันใช่คงได้มาเจอกันอีก ตอนแรกเขาก็บอกว่าไม่เอา พอเราให้เหุผลไปเรื่องเขาก็ตกลง แล้วก็ตกลงกันว่าก็ยังโทรหาได้ปกติ เหมือนเดิม
อีกวันต่อมาเขาทักเรามาตอนเช้า แล้วตอนเย็นเราก็เป็นห่วงแล้วก็คิดถึงด้วยแหละ55 ก็เลยโทรไปถามว่าเป็นยังไงบ้าง แล่วพอเราเห็นหน้าแค่นั้นแหละ เราก็เลยบอกเขาว่าหลายวันนี้เป็นแบบนี้ก่อนได้ไหม เราไม่โอเคที่แบบอยู่ๆจะตัดเขาไปเลย
แล้วจากคำนี้ก็กลายเป็นสนทนายาวหลายชั่วโมง ก็ได้เข้าใจอะไรมากขึ้น แล้วเราก็เห็นจุดที่มันเป็นไปได้ คือเราชอบละก็รักเขามากๆค่ะ เราเป็นคนที่ถ้าเจอคนนี้แล้วคิดว่าใช่ ก็พร้อมจะปรับ จะพยายามจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้นไปพร้อมๆกัน แต่เขาแค่ไม่เหมือนเรา จุดนี้เราก็เข้าใจในความต่าง
อาจเป็นเพราะความดื้อแพ่งของเรา เพระเราคิดว่าระหว่างเรากับเขามันเป็นไปได้จริงๆ เพราะเราอยู่คนละประเทศค่ะ ก็นานๆเจอกันที เวลาสื่อสารทางโทรศัพท์อย่างเดียวเนี่ยบางทีมันก็ทำให้อะไรเล็กๆใหญ่ได้ (เราไม่รู้ว่าคู่อื่นที่อยู่ทางไกลเป็นแบบนี้มั้ยนะ555) แล้วเราพึ่งคุยกันมาได้เกือบปี ก็อาจมีหลายๆอย่างที่ยังไม่ลงตัว เราเชื่อว่ามันเป็นปกติของทุกคู่ เพราะโตมาต่างกัน มันอยู่ที่ว่าคนนั้นต้องการจะไปกับเรามากแค่ไหน ถ้าแค่รัก แต่ไม่ได้ต้องการจะปรับไปด้วยกัน เราก็เชื่อว่ามันเป็นสาเหตุของการแยกทาง เพราะฉนั้นถ้าเจอคนที่ใช่แล้วเราก็ควรจะจับมือกันแน่นๆไม่ใช่หรอคะ??
นั่นแหละค่ะ จากที่เรารู้สึกละอายแล้วรู้สึกว่าเราไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลยตั้งแต่รอบแรกที่เราไปขอร้องเขากลับมา เราก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จะให้คุณค่ากับตัวเองมากกว่านี้
แต่เราทำไม่ได้ค่ะ เรารักเขาละก็มันคือคนนี้อ่ะ เราเลยขอร้องเขาอีกรอบว่าเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เขาก็บอกว่าเขาก็อยาก เขาทำได้ แต่กลัวว่าเราจะทำไม่ได้ (เพราะที่ผ่านมาเรายแมรับว่าเราเป็นคนลืมค่อนข้างยากค่ะ ถ้าพึ่งเกิดขึ้นใหม่ๆเราก็จะนอยไปพักนึง แล้วมันออกทางหน้าเรานี่แหละ555) แต่ที่เขาไม่เป็นคนพูดออกมาเพราะเขารู้สึกผิด เขากลัว เขาเลยไม่ได้เป็นฝ่ายขอคืนดี เขาอยากลองอีก เขาอยากพยายามอีก
พอเขาพูดแบบนี้แหละค่ะ เราเลยจึกขึ้นมา ว่าเราเองก็กลัว เราเองก็รู้สึกผิด แล่วเราก็ละอายที่เหมือนไม่ให้เกียรติตัวเองมากพอ แต่เราเลือกที่จะช่างมัน เราทิ้งความกลัว ความอับอาย ความต่างๆนาๆแล้วเป็นฝ่ายขอร้องคืนดี
เราเลยคิดอยู่นาน แล้วเราเลยบอกว่าช่างมันเถอะ ถ้าเรามีค่าพอเขาคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆเหมือนที่เราพึ่งทำกับเขาไป ความกลัวมันจะไม่มีค่าอะไรเลยด้วยซ้ำ
สรุปก็คือไม่ได้คืนดีค่ะ เราก็ยังอยากให้เขากลับมา อยากมีเขาในชีวิตจริงๆ แต่เราไม่แน่ใจว่าเราลดคุณค่าตัวเองมากไปหรือเปล่า ถ้าในสายตาเขาเรามีค่าพอ เขาคงไม่ปล่อยมือเราใช่มั้ยคะ?