เราจะมีช่วงที่ดาวน์ลงค่ะ เคยนึกว่าเป็นเพราะประจำเดือนมา แต่บางครั้งมันก็มีอาการตอนไม่ใช่ช่วงประจำเดือน
อาการที่เป็น
1.รู้สึกว่าตัวเองแย่ ด้อยค่า
2.จะรู้สึกอึดอัดใจมาก
3.โมโหง่าย
4.ไม่อยากคุยกับใคร เซื่องซึม
จนมีความรู้สึกว่า ถ้าไม่ร้องไห้ออกมาจะไม่หายค่ะ มันเหมือนมีอะไรกดๆใจไว้
บางครั้งก็เป็นหลายวัน บางครั้งก็แป๊บเดียว
บางวันนี่ ตอนเช้าไปเที่ยวมา ตอนเย็นกลับมานั่งร้องไห้ก็มีค่ะ
หรือบางคืน จู่ๆเราก้สามารถนอนกอดหมอนแล้วร้องไห้ออกมาได้เลย ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องน่าเศร้าอะไร แต่มันปวดใจมากๆ
(เราเคยเป็นไฮเปอเวนค่ะ เครียดจนต้องร้องไห้ พอร้องแล้วหยุดไม่ได้ เป็นครั้งแรกกลัวมาก ครั้งที่สองเป็นต่อหน้าเพื่อนๆค่อนร้อยคนเลย รู้สึกแย่และอ่อนแอมากๆ หลังจากนั้นก็เป็นแบบข้างต้นเรื่อยมาค่ะ)
แล้วก็มีล่าสุด เราป่วยต้องไปโรงพยาบาลกระทันหันกลางดึกค่ะ ญาติไปส่ง หมอสั่งให้ฉีดยาแล้วรอดูอาการแพ้ประมาณครึ่งชั่วโมง
ญาติเค้าเข้ามาดูอาการแป๊บนึงแล้วออกไป พอเค้าออกไปเราน้ำตาซึมเลยค่ะ เป็นครึ่งชั่วโมงที่ทรมานมากค่ะ เราไม่เคยกลัวโรงพยาบาล ไม่กลัวเข็มนะ แต่มันกลัวอะไรไม่รู้ กลัวมากๆ นอนหงายบนเตียง ใจเต้นแรง หายใจเร็วมาก ถ้าไม่ควบคุมตัวเองไว้น่าจะเป็นไฮเปอเวนได้อีกครั้งค่ะ (หรือกรณีนี้เราป่วยเลยจิตใจอ่อนแอคะ)
ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เป้นช่วงหยุดยาว พอไม่ได้เจอเพื่อน เรายิ่งรู้สึกแย่เลยค่ะ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น นอนไม่หลับ(แต่พอได้กลับไปทำกิจวัตรเดิม(เปิดเรียน)ก็นอนหลับได้เป็นปกติค่ะ) มองเพดานได้ทั้งวัน ทรมานจนเผลอคิดไปแว๊บนึงว่า ถ้าได้อะไรมากรีดๆแขนแล้วปล่อยความอึดอัดทรมานนี้ออกไปก็คงดี (แต่ไม่ได้ทำนะคะ)
สำหรับตอนนี้ยังปกติดีค่ะ แต่ไม่รู้เมื่อไรจะเป็นช่วงนั้นอีก ถ้าใครสามารถช่วยอธิบายหรือบอกวิธีรับมืออาการเศร้าแบบนี้ได้ ช่วยเราทีนะคะ
มักมีอาการเศร้าไม่มีสาเหตุ เป็นเพราะเราเครียดเกินไปรึเปล่าคะ
อาการที่เป็น
1.รู้สึกว่าตัวเองแย่ ด้อยค่า
2.จะรู้สึกอึดอัดใจมาก
3.โมโหง่าย
4.ไม่อยากคุยกับใคร เซื่องซึม
จนมีความรู้สึกว่า ถ้าไม่ร้องไห้ออกมาจะไม่หายค่ะ มันเหมือนมีอะไรกดๆใจไว้
บางครั้งก็เป็นหลายวัน บางครั้งก็แป๊บเดียว
บางวันนี่ ตอนเช้าไปเที่ยวมา ตอนเย็นกลับมานั่งร้องไห้ก็มีค่ะ
หรือบางคืน จู่ๆเราก้สามารถนอนกอดหมอนแล้วร้องไห้ออกมาได้เลย ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องน่าเศร้าอะไร แต่มันปวดใจมากๆ
(เราเคยเป็นไฮเปอเวนค่ะ เครียดจนต้องร้องไห้ พอร้องแล้วหยุดไม่ได้ เป็นครั้งแรกกลัวมาก ครั้งที่สองเป็นต่อหน้าเพื่อนๆค่อนร้อยคนเลย รู้สึกแย่และอ่อนแอมากๆ หลังจากนั้นก็เป็นแบบข้างต้นเรื่อยมาค่ะ)
แล้วก็มีล่าสุด เราป่วยต้องไปโรงพยาบาลกระทันหันกลางดึกค่ะ ญาติไปส่ง หมอสั่งให้ฉีดยาแล้วรอดูอาการแพ้ประมาณครึ่งชั่วโมง
ญาติเค้าเข้ามาดูอาการแป๊บนึงแล้วออกไป พอเค้าออกไปเราน้ำตาซึมเลยค่ะ เป็นครึ่งชั่วโมงที่ทรมานมากค่ะ เราไม่เคยกลัวโรงพยาบาล ไม่กลัวเข็มนะ แต่มันกลัวอะไรไม่รู้ กลัวมากๆ นอนหงายบนเตียง ใจเต้นแรง หายใจเร็วมาก ถ้าไม่ควบคุมตัวเองไว้น่าจะเป็นไฮเปอเวนได้อีกครั้งค่ะ (หรือกรณีนี้เราป่วยเลยจิตใจอ่อนแอคะ)
ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เป้นช่วงหยุดยาว พอไม่ได้เจอเพื่อน เรายิ่งรู้สึกแย่เลยค่ะ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น นอนไม่หลับ(แต่พอได้กลับไปทำกิจวัตรเดิม(เปิดเรียน)ก็นอนหลับได้เป็นปกติค่ะ) มองเพดานได้ทั้งวัน ทรมานจนเผลอคิดไปแว๊บนึงว่า ถ้าได้อะไรมากรีดๆแขนแล้วปล่อยความอึดอัดทรมานนี้ออกไปก็คงดี (แต่ไม่ได้ทำนะคะ)
สำหรับตอนนี้ยังปกติดีค่ะ แต่ไม่รู้เมื่อไรจะเป็นช่วงนั้นอีก ถ้าใครสามารถช่วยอธิบายหรือบอกวิธีรับมืออาการเศร้าแบบนี้ได้ ช่วยเราทีนะคะ