ก่อนอื่นผมขอเเนะนำตัวก่อนว่าตัวผมนั้น ยังเป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงที่ค่อนข้างสับสนในเส้นทางของตัวเองพอได้ยินอะไรเข้าหน่อยก็รู้สึกหวั่นไหวได้ง่ายๆ คือผมกำลังสับสนกับชีวิตตัวเองว่า ตัวเองควรจะเดินเส้นทางไหน หรือ ควรเริ่มต้นยังไง ผมรู้ว่า ผมควรตอบคำถามในใจตัวเองว่าชอบอะไรผมหาเจอเเล้วด้วยเเต่คำพูดบางอย่างทำให้ผมรู้สึกเขว้ๆ
.
.
.
ความฝันของผมคือ การได้เป็นเชฟ ผมคิดว่าหลังจากจบม.6 จะไปเข้าวิทยาลัยดุสิตธานี จากนั้นก็หมั่นตั้งใจฝึกฝนฝีมือ จนสามารถไปอินเทิร์นชิพที่ต่างประเทศ อยากจะไปทำงานในทีมครัวที่เป็นระดับมิชลินสตาร์สักครั้งเก็บเงิน เเล้วมาเปิดร้าน(ธุรกิจส่วนตัว)ในเมืองหลวงหรือบ้านเกิด มีรายได้ที่น่าพอใจ เลี้ยงครอบครัวได้อะไรทำนองนี้(อนึ่งผมรู้ว่า งานครัวนั้นหนักมาก เเต่ผมรับมันไหว ผมกลับชอบด้วยซ้ำกับเเรงกดดันในครัว หรืออะไรทำนองนี้)
.
.
.
เเต่พี่ชายผมเค้ามักพูดว่า "พี่มีตังส่งเเกเรียนได้เเต่เเกน่ะ อยากจะเป็นจริงรึป่าว ถ้าเป็นเชฟเเกต้องหมกมุ่นในรสชาติ ไม่สนใจเรื่องเงินทอง ไม่สนใจเรื่องธุรกิจส่วนตัว(การเปิดร้าน) สิ่งสำคัญสำหรับเเกคือ มิชลินสตาร์ เท่านั้น เชฟดังๆส่วนใหญ่เขาก็ไม่ได้มีร้านเป็นของตัวเอง มีเเต่ชื่อร้านเท่านั้นเเหละที่เป็นของเขา เพราะเขาโด่งดังจากการทำอาหารเจ้าของจริงๆเลยให้เกียรติเชฟ โดยการใช้ชื่อในการทำร้าน เชฟเเค่ถือหุ้นบางส่วน เชฟจริงๆเขาไม่หมกมุ่นเรื่องธุรกิจหรอก เขาหมกมุ่นกับอาหาร ทำยังไงให้มันเพอร์เฟ็ค ทำยังไงให้มันอร่อย พี่ว่าเเกไม่ได้อยากเป็นเชฟ เเกก็เเค่อยากมีร้านเป็นของตัวเอง" พี่ผมเขาก็พูดเเบบนี้ ซึ่งผมยอมรับว่าใช่ ผมอยากมีร้านเป็นของตัวเอง เพราะมันรู้สึกเป็นสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ เเต่ผมเองก็รู้สึกอยากเป็นเชฟอยู่ดี การได้ทำอาหารมันทำให้ผมมีความสุข ลองทำสูตรใหม่ๆเเล้วมันสนุกดี ผมไม่ได้คลั่งไคล้ในรสชาติ ไม่ได้หมกมุ่นเหมือนพี่ว่า ผมรู้สึกไขว่เขว้กับคำพูดที่บอกว่า จริงๆ ผมไม่ได้อยากเป็นเชฟ ผมรู้ว่าความชอบเราหมดกันได้ เเต่ ผมก็ยังรู้สึกผูกพันธ์กับมันอยู่หน่อยๆ ตกลงเเล้วเชฟคืออะไรต้องมีอะไรถึงเป็นได้? เเล้วการจะเป็นเชฟต้องมีความปรารถนาในรสชาติ ในมิชลินสตาร์ ไม่หมกมุ่นเรื่องอย่างอื่นนอกจากอาหาร จริงรึป่าวครับ?
ฝันว่าอยากเป็นเชฟ
.
.
.
ความฝันของผมคือ การได้เป็นเชฟ ผมคิดว่าหลังจากจบม.6 จะไปเข้าวิทยาลัยดุสิตธานี จากนั้นก็หมั่นตั้งใจฝึกฝนฝีมือ จนสามารถไปอินเทิร์นชิพที่ต่างประเทศ อยากจะไปทำงานในทีมครัวที่เป็นระดับมิชลินสตาร์สักครั้งเก็บเงิน เเล้วมาเปิดร้าน(ธุรกิจส่วนตัว)ในเมืองหลวงหรือบ้านเกิด มีรายได้ที่น่าพอใจ เลี้ยงครอบครัวได้อะไรทำนองนี้(อนึ่งผมรู้ว่า งานครัวนั้นหนักมาก เเต่ผมรับมันไหว ผมกลับชอบด้วยซ้ำกับเเรงกดดันในครัว หรืออะไรทำนองนี้)
.
.
.
เเต่พี่ชายผมเค้ามักพูดว่า "พี่มีตังส่งเเกเรียนได้เเต่เเกน่ะ อยากจะเป็นจริงรึป่าว ถ้าเป็นเชฟเเกต้องหมกมุ่นในรสชาติ ไม่สนใจเรื่องเงินทอง ไม่สนใจเรื่องธุรกิจส่วนตัว(การเปิดร้าน) สิ่งสำคัญสำหรับเเกคือ มิชลินสตาร์ เท่านั้น เชฟดังๆส่วนใหญ่เขาก็ไม่ได้มีร้านเป็นของตัวเอง มีเเต่ชื่อร้านเท่านั้นเเหละที่เป็นของเขา เพราะเขาโด่งดังจากการทำอาหารเจ้าของจริงๆเลยให้เกียรติเชฟ โดยการใช้ชื่อในการทำร้าน เชฟเเค่ถือหุ้นบางส่วน เชฟจริงๆเขาไม่หมกมุ่นเรื่องธุรกิจหรอก เขาหมกมุ่นกับอาหาร ทำยังไงให้มันเพอร์เฟ็ค ทำยังไงให้มันอร่อย พี่ว่าเเกไม่ได้อยากเป็นเชฟ เเกก็เเค่อยากมีร้านเป็นของตัวเอง" พี่ผมเขาก็พูดเเบบนี้ ซึ่งผมยอมรับว่าใช่ ผมอยากมีร้านเป็นของตัวเอง เพราะมันรู้สึกเป็นสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ เเต่ผมเองก็รู้สึกอยากเป็นเชฟอยู่ดี การได้ทำอาหารมันทำให้ผมมีความสุข ลองทำสูตรใหม่ๆเเล้วมันสนุกดี ผมไม่ได้คลั่งไคล้ในรสชาติ ไม่ได้หมกมุ่นเหมือนพี่ว่า ผมรู้สึกไขว่เขว้กับคำพูดที่บอกว่า จริงๆ ผมไม่ได้อยากเป็นเชฟ ผมรู้ว่าความชอบเราหมดกันได้ เเต่ ผมก็ยังรู้สึกผูกพันธ์กับมันอยู่หน่อยๆ ตกลงเเล้วเชฟคืออะไรต้องมีอะไรถึงเป็นได้? เเล้วการจะเป็นเชฟต้องมีความปรารถนาในรสชาติ ในมิชลินสตาร์ ไม่หมกมุ่นเรื่องอย่างอื่นนอกจากอาหาร จริงรึป่าวครับ?