ทำไมต้องเป็นเราคนเดียวที่ต้องช่วยพ่อแม่ใช้หนี้

เริ่มเรื่องเลยนะคะ คือบ้านเรามีกัน 4 คน มีเรา พ่อ แม่ และน้องชาย พ่อกับแม่ทำงานเป็นพนักงานฝ่ายผลิตอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ก้ได้เงินเดือมและมีโบนัส และคือพื้นฐานครอบครัวก็จัดได้ว่าจนค่ะ พ่อแม่มีหนี้เยอะ คือมันมาจากความไม่พร้อมในหลายๆอย่าง แต่มีความดันทุลัง อยากมีอยากได้ นี่ออกตัวก่อนนะคะว่าเราไม่ได้เอาพ่อแม่มาขายนะ แต่เรากำลังแสดงความคิดเห็น ว่าที่เพราะเป็นหนี้ขนาดนี้มันมาจากอะไร หรือเพราะอะไร แล้วแบบมันก็เป้นหนี้สะสมอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เล็กจนโตเรารับรู้มาตลอด คือเหมือนมีเหตุให้ต้องเสียเงิน ให้ต้องไปกู้หนี้ยืมสินคนอื่นมาไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่บัตรเครดิต ธนาคาร(ผ่อนบ้าน, Refinance รถยนต์) รามไปถึงหนี้นอกระบบ ทั้งกับญาติและเพื่อนๆคนรู้จักของแม่จากที่ทำงาน ตอนเราเรียนมหาลัย ส่วนหนึงพวกค่าเทอม เรากู้ กยศ. ค่ากินค่าใช้ ค่าหอพัก ก็จากที่บ้าน จนเราเรียนจบ เราก็หางานทำและมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง แต่!! เราได้ใช้เงินของตัวเองได้แค่ไม่กี่เดือน แม่ก็ขอบัตร ATM เราไปกู้เงินนอกระบบกับคนที่ทำงาน คือเจ้าหนี้เงินกู้นั่นแหละ แกไปกู้มา 50,000 ดอกเบี้ย 100 ละ10 คือต้องจ่ายตอกเบี้ยไปป่าวๆเดือนละ 5000 และแม่ก็เอาเงินที่เหลือในบัตรเราเอาไปโปะ ตรงนั้นตรงนี้มั่วไปหมด ซึ่งเราก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรตรงไหนยังไงบ้าง แกก็ไม่ได้แจกแจงขนาดนั้น ทีแรกเราก็ไม่อะไร เพราะยังไงก็คนในครอบครัว หนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากเราที่ส่งเราเรียน แม้ไม่ได้มากมายอะไรเพราะอย่างที่บอกเรากู้เงินเรียนมาตั้งแต่ ม.6 ยาวยันจบมหาลัย ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป ซึ่งโดยที่เราแทบไม่ได้ใช้เงินที่ตัวเองหามาได้เลยยย (อ๋อลืมบอกไป เราได้เงินเดือนประมาน 15000 บาท เราอยู่ต่างจังหวัดนะคะ ทำงานอยู่ในนิคมอุตสาหกรรม อยู่บ้านกับพ่อแม่ มีรถรับส่ง ) เราได้ใช้แค่เอาเงินไปทำงาน อาทิตย์ละ 500 และค่าโทรศัพท์รายเดือนประมาน 700 บาทที่เราต้องจ่ายทุกเดือน เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ ของใช้ประจำตัวก็นานๆถึงจะได้ซื้อ ไปเที่ยวหรอ อย่าหวัง ดีที่เรามีแฟนไปไหนมาไหนกับแฟนเรา เค้าก็ออกให้เกือบหมก (ซึ่งเราไม่ค่อยชอบ เหมือนเราไปเกาะเค้ายังไงไม่รู้) เราทำงานมา 2ปี เราไม่มีเงินเก็บ ไม่ได้ไปไหน ไม่มีอะไรเลยในชีวิต เพราะเราต้องช่วยเหลือและเอาเงินที่หามาได้เกือบทั้งหมดเพื่อช่วยทางบ้าน และหนี้ก้อนนี้ของครอบครัวไม่รู้ว่าอีกกี่ปีจะหมด เราเหนื่อยเหลือเกินค่ะ เราท้อแท้ในชีวิตมาก เราเคยอยากหารายได้เสริมแต่แค่เงินลงทุนเรายังไม่มีเลย ชีวิตทุกวันนี้ต้องแบมือขอเงินตัวเองจากแม่ เราเริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ น้องเราก็ยังเรียนไม่จบ และก็ไม่รู้ว่าจบมาแล้วจะช่วยเหลืออะไรได้บ้างมั้ยก็ไม่รู้ และแม่ก็ดูจะไม่ได้คาดหวังอะไรกับน้องแกพูดแบบว่า "แค่มันดูแลตัวเองได้ อยากได้อะไรก็ให้มันหาเอา "  แต่พอมองมาที่เรา เรากลับไม่เคยได้อะไรเลย เราไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง ได้ทำอะไรอย่างที่ต้องการเลย เงินยังไม่ได้ใช้เลย
มันแย่มากเลยค่ะ เราท้อแท้และสินหวังกับชีวิตมากกก จนบางครั้งเราอยากฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเราจะต้องทนอยู่กับหนี้สินนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เราอายุ 25 แล้ว คนอายุเท่านี้เค้าทำอะไรกันเราไม่เคยได้ทำเลย วันๆได้อยู่แต่บ้าน เพราะไปไหนมากไม่ได้ ไม่มีเงิน


สำนวนการเขียนอาจจะไม่ค่อยดีนัก อ่านแล้วจะงงกันมั้ยไม่ทราบต้องขออภัยด้วยนะคะ ถือซะว่ามาฟังคนบ่น เราอยากระบายความทุกข์นี้ออกมา ใครเจอปัญหานี้อยู่บ้างมั้ย แล้วคุณแก้มันยังไง อยู่กับมันยังไงไม่ให้เป็นทุกข์ เราท้อแท้กับชีวิตมากกก เราไม่มีกำลังใจเลยค่ะ