ภาพจาก https://pixabay.com/th/%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B9%82%E0%B8%9B%E0%B9%88%E0%B8%87-%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%A1-%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88-%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A-1449079/

มีคนถามว่าทำไมไม่เปิดเฟซ
หรือปวด head บางวันพลันสงสัย
ไม่อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างหรือไร
หรือหมดไปกับสิ่งใดนะเวลา

ผมตอบว่ามีความสุขบนถนนนักเขียน
จึงวนเวียนมาเขียนนิยายวันละหลายหน้า
อีกบทกลอนพอประมาณกาลเวลา
ถ้าว่างจะรีบมาไม่ล้าเลย

เขาฟังแล้วมีคำถามตามมาอีก
ว่าหลบหลีกความวุ่นวายไม่ผ่าเผย
เข้าเฟซเถอะอย่ากลัวใครจะละเลย
ได้มาเผยตัวตนคนสำคัญ

ผมตอบไปว่าสิ่งใดที่ผมชอบ
ไม่รู้รอบแต่เป็นเพียงเสียงในฝัน
ชอบอยู่ตรงนี้ทำแบบนี้ทุกทุกวัน
มันคือสิ่งสำคัญอีกด้านนึง

เขาถามต่อว่ามันสุขกันแบบไหน
เขียนออกไปใครเขาจะอ่านใครเข้าถึง
งานแปลกๆดูแตกต่างไม่ตราตรึง
ยากเป็นหนึ่งมาเข้าเฟซจะสมใจ

ตอบอีกครั้งไม่ได้หวังจะเป็นหนึ่ง
แต่หวังพึ่งพาฝันอันสดใส
เป็นพื้นที่ส่วนตัวของหัวใจ
เป็นพลังก้าวไปในหนทาง

เป็นที่ให้ความฝันได้กระจายออก
เป็นที่บอกความคิดสถิตสร้าง
เป็นที่หาคนร่วมฝันบนเส้นทาง
ไม่จืดจางทางเด่นเป็นอย่างดี

ก็เลยย้ำอีกครั้งย้ำอีกครั้ง
เป็นรอยฝังความทรงจำนำวิถี
เป็นเส้นทางวางก่อต่อฤดี
เป็นพื้นที่ส่วนตัวของหัวใจ.