ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยสมหวังเริ่มความรักเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเคยกับรุ่นน้อง เพื่อน รุ่นพี่ สุดท้ายก็พังหมด
...จนผมได้มารู้จักเพื่อนของเพื่อนต่างสถาบัน เมื่อสี่ปีที่แล้วผมจีบเธอและก็ไม่ติด เพราะเธอมีคนเข้ามามากมาย และผมก็เป็นพวกงี่เง่า อารมร้อน และผมกับเธอก็ไม่ได้คุยกันอีก ผ่านมาปีนึงผมกับเธอก็ได้ติดต่อกันบ้าง พูดคุยกันในแบบเพื่อน แลกเปลี่ยนความรู้สึกในแบบเพื่อน แต่ลึกๆผมไม่เคยคิดกับเธอแค่เพื่อนเลยแต่ไม่ได้อะไรมากมายไม่อยากหวังไม่อยากเจ็บ และผมก็ค่อยๆหายไปจากเธอ จนมาล่าสุดผมก็เริ่มติดต่อกับเธออีกครั้ง ไปกินข้าวกัน กินกาแฟ และผมก็ตัดสินใจที่จะถามเธอว่า.
ผม : ตอนนี้คุยกับใครอยู๋รึป่าว
เธอ: ไม่มี ไม่ได้คุยกับใคร
ผมก็เริ่มคุยกับเธอจริงจังมากขึ้น เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากที่คุยกับเธอจริงจัง ผมจึงตัดสินใจถามเธอว่าคบกันไหม(ลึกๆก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรถามตอนนี้ เพราะทะเลาะกับเธอเรื่องคนในอดีตของเธออยู่บ่อยๆ) เธอตอบผมว่ายังไม่พร้อม ยังกลัวความผิดหวัง ไม่อยากเสียใจ บราๆๆ ผมก็เลยบอกเธอว่า"จะขังตัวเองไว้กับอดีตทำไม เราผิดหวังกับความรักมามาก แต่เราก็เลือกที่อยากจะมีความรัก" เธอก็ยังให้คำตอบเดิม เธอบอกผมว่าเธอรู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่กับผม แต่เธอก็ยังดึงตัวเองกับไปจมกับอดีตของเธอ. หลังจากนั้นผมก็ยังคุยกับเธออยู่ แต่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น มันเป็นผมมาจากผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย สับสน รู้สึกว่าสิ่งที่ทำอยู่เมื่อไหร่เธอจะชัดเจนกับผม รู้สึกนอยและเหนื่อย จนเข้าเดือนที่สองก็ได้คำตอบแบบเดิม.
ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่รึป่าว ถ้าผมไม่ใช่ผมก็จะได้ไม่ต้องหวัง ไม่ต้องรอเธอ
ผม : ผมไม่ใช่ใช่ไหม?
เธอ: เจอกันในเวลาที่ไม่ใช่ ให้ถือว่าไม่ใช่.
ตอนนี้ผมสับสนมาก ไม่เข้าใจว่าต้องนานแค่ไหนถึงจะใช่ (ส่วนตัวผมคิดว่า ถ้าคนมันจะใช่จะมาตอนไหนมันก็ใช่ ส่วนคนที่ไม่ใช่ต่อให้ดีแค่ไหนมันก็ไม่ใช่อยู่ดี)
คนไม่ใช่ จะมีสักวันที่กลายเป็นคนที่ใช่ไหมครับ ?
...จนผมได้มารู้จักเพื่อนของเพื่อนต่างสถาบัน เมื่อสี่ปีที่แล้วผมจีบเธอและก็ไม่ติด เพราะเธอมีคนเข้ามามากมาย และผมก็เป็นพวกงี่เง่า อารมร้อน และผมกับเธอก็ไม่ได้คุยกันอีก ผ่านมาปีนึงผมกับเธอก็ได้ติดต่อกันบ้าง พูดคุยกันในแบบเพื่อน แลกเปลี่ยนความรู้สึกในแบบเพื่อน แต่ลึกๆผมไม่เคยคิดกับเธอแค่เพื่อนเลยแต่ไม่ได้อะไรมากมายไม่อยากหวังไม่อยากเจ็บ และผมก็ค่อยๆหายไปจากเธอ จนมาล่าสุดผมก็เริ่มติดต่อกับเธออีกครั้ง ไปกินข้าวกัน กินกาแฟ และผมก็ตัดสินใจที่จะถามเธอว่า.
ผม : ตอนนี้คุยกับใครอยู๋รึป่าว
เธอ: ไม่มี ไม่ได้คุยกับใคร
ผมก็เริ่มคุยกับเธอจริงจังมากขึ้น เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากที่คุยกับเธอจริงจัง ผมจึงตัดสินใจถามเธอว่าคบกันไหม(ลึกๆก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรถามตอนนี้ เพราะทะเลาะกับเธอเรื่องคนในอดีตของเธออยู่บ่อยๆ) เธอตอบผมว่ายังไม่พร้อม ยังกลัวความผิดหวัง ไม่อยากเสียใจ บราๆๆ ผมก็เลยบอกเธอว่า"จะขังตัวเองไว้กับอดีตทำไม เราผิดหวังกับความรักมามาก แต่เราก็เลือกที่อยากจะมีความรัก" เธอก็ยังให้คำตอบเดิม เธอบอกผมว่าเธอรู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่กับผม แต่เธอก็ยังดึงตัวเองกับไปจมกับอดีตของเธอ. หลังจากนั้นผมก็ยังคุยกับเธออยู่ แต่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น มันเป็นผมมาจากผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย สับสน รู้สึกว่าสิ่งที่ทำอยู่เมื่อไหร่เธอจะชัดเจนกับผม รู้สึกนอยและเหนื่อย จนเข้าเดือนที่สองก็ได้คำตอบแบบเดิม.
ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่รึป่าว ถ้าผมไม่ใช่ผมก็จะได้ไม่ต้องหวัง ไม่ต้องรอเธอ
ผม : ผมไม่ใช่ใช่ไหม?
เธอ: เจอกันในเวลาที่ไม่ใช่ ให้ถือว่าไม่ใช่.
ตอนนี้ผมสับสนมาก ไม่เข้าใจว่าต้องนานแค่ไหนถึงจะใช่ (ส่วนตัวผมคิดว่า ถ้าคนมันจะใช่จะมาตอนไหนมันก็ใช่ ส่วนคนที่ไม่ใช่ต่อให้ดีแค่ไหนมันก็ไม่ใช่อยู่ดี)