ร.ด. หนุ่มผู้เคราะห์ร้าย

เรื่องราวสยองขวัญเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 3-4 ปีก่อน ได้มีนักศึกษาวิชาทหารหนุ่ม(ร.ด.) จำนวน 2 นาย  เป็นเพื่อนกันคนหนึ่งชื่อ พีช อีกคนชื่อแบงค์  โดยคนที่ชื่อพีชเป็นหัวหน้าหมวดดังนั้นในเครื่องแบบจึงมีปลอกแขนสีแดง ส่วนคนที่ชื่อเป็นหัวหน้ากองร้อยปอกแขนเป็นสีฟ้า ทั้งสองเป็นนักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 5   ซึ่งในช่วงนั่นเครื่องแบบ ร.ด.ยังเป็นแบบรุ่นก่อน  จึงเป็นชุดที่ค่อนข้างฟิตเข้ารูป เห็นเรือนร่างและมัดกล้ามของร.ด.หนุ่มทั้งสอง  ปีกโดดหอดีแดงที่สวยงาม  หัวเข็มขัดที่เงาวับ รองเท้าคอมแบ็ดสีดำที่เป็นเงามัน  ใบหน้าที่หล่อเหลา ร่างกายที่สูงประมาณ 175-179 เซนติเมตร พร้อมกับบุคลิกที่ดูดีของทั้งสอง ทำให้ ร.ด. หนุ่มทั้ง 2 นายนี้มีลักษณะที่สง่างาม  สมกับเป็นร.ด. หรือ นักศึกษาวิชาทหารในอุดมคติ   วันเป็นเป็นสัปดาห์แห่งการเรียน ร.ด. ในช่วงเดือนตุลาคม ซึ่งใกล้จะจบชั้นปีที่ 5 แล้ว วันนั้นเมื่อทั้ง 2 เรียนร.ด. เสร็จประมาณ 5 โมงเย็นกว่าๆ  ก็พากันไปทานอาหารที่สยาม และดูหนังต่อแต่ปรากฎว่ากว่าจะเสร็จเวลาก็ผ่านไปประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ ช่วงนั้นเป็น ร.ด. 2 นายกำลังจะกลับบ้านโดยบ้านของแบงค์ อยู่แถวพระประแดง   ส่วนของพีชอยู่แถวรังสิต   ทั้งสองเลยกะว่าจะนั้งแท็กซี่แต่ปรากฎว่าช่วงเวลานั้นแท็กซี่ที่จะมารับนั้นหายากมากทั้งสองจึงทั้ง 2 จึงต้องใช้วิธีเรียกแท็กซี่ให้ช่วยขับไปได้ระยะหนึ่ง เพื่อไปต่อแท็กซี่อีกคันแล้วแยกกันกลับบ้าน    เมื่อทั้ง 2 โบกแท็กซี่แล้ว Taxi ขับไปได้ระยะหนึ่ง  taxi จึงบอกว่า  ลงตรงนี้นะหนุ่มทั้ง2  "พอดีเดี๋ยวลุงไปส่งรถไม่ทันตรงนี้คงหารถต่อไปได้ไม่ยากมั้ง "      "ครับลุง"  พีชตอบโดยคิดว่าคงไม่มีอะไร  จากนั้นจึงคุยกับแบงค์ว่าเดินไปซักพักคงเจอรถ แล้วค่อยแยกทางกันกลับได้  ในช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณเที่ยงคืน   " ถ้าเดินตรงไปทางด้านนี้ข้างหน้าคงเจอรถ Taxi คันอื่นอยู่ถึงตอนนั้นค่อยแยกกันกลับก็ได้  หรือถ้ากลับลำบากนายมาพักที่หอเราคืนหนึ่งพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับก็ได้  " แบงค์บอกขอบใจนายสงสัยว่าถ้าเราหารถกลับไม่ได้จริงๆคงต้องรบกวนนายแล้วล่ะนะ    พีชพูดขึ้น     เมื่อ ร.ด. หนุ่มทั้ง 2 เดินไปซักพักหนึ่งก็มีเสียงตะโกนเรียก  "ร.ด. ทั้งสองกำลังไปไหนครับ" ร.ด. ทั้งสองหันกลับมาก็พบว่ามีชายแก่คนหนึ่งสูงประมาณ 168-169 เซนติเมตร ตัวผอมผิวน้ำตาลเข้มออกแดงอายุราว 50-60 ปี  พวกผมกำลังจะกลับบ้านครับ พีชพูด     ชายแก่คนนั้นก็บอกว่าอย่าเพิ่งกลับกันเลย  เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วมาพักบ้านลุงก่อนก็ได้   ขอบคุณครับแต่ไม่เป็นไรครับพวกผมเดินไปอีกหน่อยก็คงเจอ taxi ข้างหน้าแล้ว  พีชพูด     งั้นลุงของวานแรงหนุ่ม ร.ด. ทั้งสองช่วยยกของให้ลุงนิดนึงได้เปล่า     คราวนี้ทั้งแบงค์ ก็พูดขึ้นกับพีชว่าช่วยลุงเค้าหน่อยคงไม่เป็นไรมั้งเพราะเราก็เป็นผู้ชายคงไม่มีอันตรายอะไรหรอก        พีชก็ตกลงตามนั้น         "งั้นตามลุงมาเลย "  ชายแก่คนนั้นพูด  เมื่อ ร.ด.ทั้งสองตามชายแก่คนนั้นไปบ้านของชายแก่คนนั้น   “ เชิญเข้าบ้านลุงมาได้เลยไม่ต้องถอดรองเท้า”  ชายแก่คนนั้นพูด   โดยบ้านของชายแก่คนนั้นเป็นบ้านหลังค่อนข้างใหญ่3-4 ชั้น ออกแนวคฤหัสถ์ มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างอยู่หน้าบ้าน แนวคล้ายบ้านนกอินทรีแบบในละคร  เมื่อหนุ่ม ร.ด. ทั้ง 2 เดินเข้าไปในบ้านแล้วบอกว่ามีไรให้พวกผมช่วยเหรอครับลุง   พีชพูดขึ้น  ตามลุงมาเลย  ตามมา ๆ ๆ   ชายแก่คนนั้นพูด เมื่อ ร.ด. หนุ่มทั้งสองเดินขึ้นไปถึงชั้นสามจนไปถึงห้องๆหนึ่ง ซึ่งลูกบิดประตูเป็นสีทอง   “เปิดออกสิ”  ชายแก่คนนั้นพูด  เมื่อ ร.ด. พีช เปิดประตูออก   แบงค์ก็ทำการเปิดไฟในห้องนั้น   เมื่อเปิดไฟขึ้นนักศึกษาวิชาทหารหนุ่มทั้ง 2 ก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น  เพราะสิ่งที่ปรากฎในห้องนั้นเต็มไปด้วยร่างของนักศึกษาวิชาทหาร(ร.ด.)ชายตั้งแต่ปี 1-5   โดยที่แต่ละนายนั้นมีลักษณะที่งดงามเหมือนคัดเลือกมาถูกสตาฟในท่ายืนบางนายอยู่ในท่ายืนตรง บางนายอยู่ในท่าวันทยาหัตถ์ สวมหมวกไบเล่ซึ่งทุกนายถูกเซทท่าไว้อย่างดี  ขณะที่นักศึกษาวิชาหนุ่มทั้งสองยืนตะลึงอยู่นั้นก็ รู้สึกหมดสติไปด้วยลูกดอกอาบยาสลบ ซึ่งผู้ที่ยิงออกมาคือ ชายแก่ผิวคล้ำคนนั้นนั้นเอง  “ หึหึ ร.ด. ระดับชั้นปีที่ 5 แถมยังเป็นหัวหน้าหมวดและหัวหน้ากองร้อย แบบนี้หายากซะด้วย เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ”   ชายแก่คนนี้พูด   ร่าง ร.ด.หนุ่มทั้ง ถูกสะพายหลังมาจากนั้นจากนั้นชายแก่ก็ฉีดยาสตาฟอย่างอ่อน โดยชายแก่คิดว่าอีก 1 อาทิตย์จะใช้ยาแบบเข้มข้นให้สตาฟอยู่แบบถาวรเลย ลงที่ร.ด.หนุ่มทั้ง 2 หลังจากนั้น ร.ด. ทั้ง 2 ถูกสตาฟในท่าวันทยาหัตถ์  ในห้องแห่งนั้นขณะที่ยังมีลมหายใจ  เมื่อเวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ฤทธิ์ของน้ำยาสตาฟเริ่มหมดลง ร.ด.หนุ่มทั้งสองเริ่มขยับตัวด้านจึงพยามยามหนีออกมาก่อนออกได้คว้ากระเป๋าตังตัวเองที่ถูกวางไว้หน้าห้องนั้น  เมื่อหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ โดยในช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณ 7 โมงเช้าทั้งสองอยากกลับไปบ้านแต่ เมื่อนึกได้ว่า วันนี้ตรงกับวันเรียน ร.ด. และทั้ง 2 หยุดไปหลายครั้งแล้วจึงจำเป็นต้องกลับไปเรียนที่ศูนย์ฝึกโดยที่ยังไม่ทันได้กลับบ้านเลย เรื่องที่เกิดขึ้น ร.ด.ทั้ง 2 รู้สึกอาย เลยตกลงกันว่าจะปิดเป็นความลับเลยไม่ได้เล่าให้เพื่อน ร.ด. คนอื่นฟัง     เมื่อเรียนเสร็จบังเอิญครูฝึกวานให้ทั้ง 2 ช่วยงานเอกสารจนถึงตอนเย็นซึ่งเป็นช่วงเวลาประมาณ 19.30 น  เมื่อเสร็จธุระทั้งสองได้ไปทานข้าวที่ห้างแห่งหนึ่งจนเวลาประมาณ 3 ทุ่ม   ซึ่งหา Taxi ได้ง่ายกว่าเดิม    แต่บังเอิญโชคร้าย ร.ด. ทั้ง 2 หารู้ไม่ว่าถูกเครื่องติดตามขนาดเล็กไว้ที่กระเป๋าเป้  เมื่อ Taxi มาจอดให้ถึงทางแยกแห่งหนึ่งทั้ง 2 จึงแยกทางกันเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่อยู่ดีๆทั้งสองจึงต้องสลบหมดสติไป ร่างของทั้งสองได้ถูกฉีดน้ำยาสตาฟแบบเข้มข้นถูกเซทท่าไว้ในท่าวันทยหัตถ์ ในห้องแห่งนั้นของชายแก่   เวลาผ่านไป 3-4 วันทั้งสองเริ่มหายใจน้อยลง ลมหายใจค่อยๆหมดลงเรื่อยๆ จนไม่มีลมหายใจอีกต่อไป แต่ร่างของทั้งสองก็ถูกตั้งไว้ในที่แห่งนั้นไม่เน่าเปลื่อยเป็นของสะสมของชายแก่ตนนั้น