ครอบครัว...

ที่บ้านเป็นคนหัวโบราณครับ ทำอะไรนิดหน่อยผิด พูดเล่นด้วยหรือหยอกล้อเหมือนครอบครัวอื่นไม่ได้ เวลาไปที่บ้านเพื่อนเห็นครอบครัวเขาหยอกล้อกันเล่นสนุกสนาน พูดตรงๆเลยว่าอิจฉามากครับแม่ดูเหมือนจะรักน้องเรามากกว่า เวลาเราออกจากบ้านกลับมาที่บ้านก็ถือว่าเร็วกว่าเด็กผู้ชายแถวบ้านนะ เราเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้แว้นไม่เก อยู่ในระเบียบที่ครอบครัวขีดให้เราเต็มใจมากเพราะเราชอบที่จะเรียนชอบที่จะอยู่ที่บ้าน แต่....ที่บ้านเราไม่มีใครกล้าพอที่จะมาเล่นด้วยเพราะด้วยกฏระเบียบที่หลายๆคนว่ามากเกินไปจนทนไม่ได้ เราก็คิดแบบนั้นอยู่ตลอด แม่เรารักน้องมากกว่าเรา เราจะสนิทกับพ่อถึงจะไม่มากแต่ก็โอเคดี เรากับแม่ไม่ถูกกันเลย แค่คุยกันบ้างบางครั้งบางคราว แม่ชอบเอาเราเปรียบกับน้องบ่อยๆ เพราะน้องเราชอบอยู่บ้านไม่ออกไปไหน ต่างกับเราที่โตขึ้น ต้องออกมาทำงานบ้าง รายงานบ้าง สังสรรค์บ้าง แต่ก็ไม่เคยกลับบ้านหลัง 6 โมงเย็น ถ้าเกินนี้จะบอกล่วงหน้า แต่แม่ก็ไม่เห็นความดีเราสักอย่างชอบเอาน้องลูกคนอื่นมาเปรียบตลอดเวลา เราก็เสียใจนะทำอะไรไปแม่ไม่เคยเห็นค่า ต่างกับน้องที่ทำเหมือนกับเราแต่เห็นค่ามากกว่า .... อย่างเช่นเราพูดแซวน้องขึ้นว่า  "เฮ้ย... ได้ข่าวพรุ่งนี้จะมีคนมารับไปเที่ยวเหรอ"
แม่เราก็พูดแทรกขึ้นว่า "คนดี....ใครไปใครมาเขาก็ชวนไปนั้นหร่ะ"   ..... คือเราได้แต่เงียบ ความคิดตีกันในหัว จนบางครั้งคิดเลยนะว่า  ถ้าแม่ไม่รัก ก็ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้  เราไม่ดีตรงไหน บุหรี่ไม่สูบ ไปเรียนถึงจะชอบตื่นสายแต่ก็ทันแถว เรียนไม่เคยโดน 0 ร มส ไม่เคยมี การบ้านทำส่ง ไม่มีการเรียกเข้าห้องปกครอง เบียร์ยอมรับว่ากินแต่ไม่หนัก ไม่เที่ยวกลางคืน จะไปไหนบแกก่อนเสมอ พ่อเราเข้าข้างเรานะแต่ก็ได้แต่เป็นกำลังใจเงียบๆเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกับแม่ อะไรเลี่ยงได้เราเลี่ยง เรายอมรับนะไม่เกลียดแม่หรอก รักเหมือนเดิม เกลียดไม่ลง เราแค่น้อยใจ .... น้อยใจมากเลย เพื่อนๆที่อ่านกระทู้นี้ คิดเห็นอย่างไร ดีครับ เราแค่อยากให้แม่เห็นคุ้นค่าเราบาง....