สิ่งเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่
30/11/2016 ณ โรงเรียนขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
วันนี้ ประมาณเที่ยงกว่าๆ หลังระฆังพักกลางวันดังขึ้นเพื่อเตือนให้นักเรียนเข้าชั้นเรียนเพื่อเรียนตามปกติ แต่จะมีนักเรียนบางส่วนแยกออกมาเพื่อฝึกซ้อมกิจกรรมเพื่อเป็นตัวแทนเขตพื้นที่การศึกษาไปแข่งขันศิลปหัตถกรรมระดับภาค ครั้งที่ 66 ซึ่งผมก็ได้เดินเข้าไปดูการฝึกซ้อม และในขณะที่ผมได้เฝ้าดูการฝึกซ้อมของนักเรียนนั้นได้มีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า คุณครูครับทำไมคุณครูไม่สอน ป.6 เหมือนเดิม แล้วก็มีเสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมาอีกว่า ใช่ๆ ทำไมคุณครูไม่กลับไปสอน ป.6 เหมือนเดิม พวกเราอยากเรียนกับคุณครู ด้วยความเป็นกันเองกับนักเรียนผมเลยตอบอยากเสียงดังกลับไปว่า ไม่อ่ะ ป.6 ดื้อ คุณครูเกลียดนักเรียนดื้อ (ซึ่งในเหตุการณ์จริงออกอากาศไม่ได้แต่ก็ประมาณนี้) เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเงยหน้ามองผมแล้วก็ยิ้ม แล้วก็พูดว่า “คุณครูมันจะร้องไห้แล้ว” (พูดถึงเพื่อนนักเรียนที่นั่งก้มหน้านั่งอยู่ข้างๆ) แล้วนักเรียนคนนั้นก็พูดขึ้นว่า พวกเรารู้ว่าคุณครูโกหก คุณครูไม่ได้เกลียดพวกเราหรอก คุณครูอ่ะรักพวกเรา คุณครูรู้มั้ยตั้งแต่เรียนว่าที่ผ่านมาพวกเรานับเลขภาษาอังกฤษถึงแค่ 10 เอง พอครูมาสอนพวกเรานับได้ถึง 100 พวกเราอยากเรียนภาษาอังกฤษคุณครูกลับมาสอนพวกเรานะ แล้วผมก้อเดินออกมาจากจุดนั้น (น้ำตาคลอนิดหนึ่ง) แล้วในหัวผมก็ได้คิดถึงคำที่พ่อได้ทรงตรัสว่า “เป็นครูใช่ไหม ขอฝากเด็กๆด้วยนะ ช่วยสอนให้เขาเป็นคนดี” (ที่มา : แฟนเพจ เฟซบุ๊ก เรารัก สมเด็จพระเทพฯ : Our Beloved Princess Maha Chakri Sirindhorn)
สิ่งเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ #คำที่พ่อสอน
30/11/2016 ณ โรงเรียนขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
วันนี้ ประมาณเที่ยงกว่าๆ หลังระฆังพักกลางวันดังขึ้นเพื่อเตือนให้นักเรียนเข้าชั้นเรียนเพื่อเรียนตามปกติ แต่จะมีนักเรียนบางส่วนแยกออกมาเพื่อฝึกซ้อมกิจกรรมเพื่อเป็นตัวแทนเขตพื้นที่การศึกษาไปแข่งขันศิลปหัตถกรรมระดับภาค ครั้งที่ 66 ซึ่งผมก็ได้เดินเข้าไปดูการฝึกซ้อม และในขณะที่ผมได้เฝ้าดูการฝึกซ้อมของนักเรียนนั้นได้มีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า คุณครูครับทำไมคุณครูไม่สอน ป.6 เหมือนเดิม แล้วก็มีเสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมาอีกว่า ใช่ๆ ทำไมคุณครูไม่กลับไปสอน ป.6 เหมือนเดิม พวกเราอยากเรียนกับคุณครู ด้วยความเป็นกันเองกับนักเรียนผมเลยตอบอยากเสียงดังกลับไปว่า ไม่อ่ะ ป.6 ดื้อ คุณครูเกลียดนักเรียนดื้อ (ซึ่งในเหตุการณ์จริงออกอากาศไม่ได้แต่ก็ประมาณนี้) เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเงยหน้ามองผมแล้วก็ยิ้ม แล้วก็พูดว่า “คุณครูมันจะร้องไห้แล้ว” (พูดถึงเพื่อนนักเรียนที่นั่งก้มหน้านั่งอยู่ข้างๆ) แล้วนักเรียนคนนั้นก็พูดขึ้นว่า พวกเรารู้ว่าคุณครูโกหก คุณครูไม่ได้เกลียดพวกเราหรอก คุณครูอ่ะรักพวกเรา คุณครูรู้มั้ยตั้งแต่เรียนว่าที่ผ่านมาพวกเรานับเลขภาษาอังกฤษถึงแค่ 10 เอง พอครูมาสอนพวกเรานับได้ถึง 100 พวกเราอยากเรียนภาษาอังกฤษคุณครูกลับมาสอนพวกเรานะ แล้วผมก้อเดินออกมาจากจุดนั้น (น้ำตาคลอนิดหนึ่ง) แล้วในหัวผมก็ได้คิดถึงคำที่พ่อได้ทรงตรัสว่า “เป็นครูใช่ไหม ขอฝากเด็กๆด้วยนะ ช่วยสอนให้เขาเป็นคนดี” (ที่มา : แฟนเพจ เฟซบุ๊ก เรารัก สมเด็จพระเทพฯ : Our Beloved Princess Maha Chakri Sirindhorn)