ผมเป็นคนหนึ่งที่เเอบชอบผญ.คนหนึ่งอยู่ ทุกครั้งที่เจอจะได้เเต่เเอบมองเธอ

เเต่ในบ้างครั้งผมก็รู้สึกว่าเธออาจมองผมเเต่มันไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าเธอมองผมจริงรึเปล่า
ในหลายครั้งที่เพื่อนบอกให้ผมไปบอกชอบเธอได้เเล้ว
เเต่ก็ไม่กล้า
ตามจริงผมอยากบอกชอบเธอมาตลอด เเต่ก็กลัวไม่เป็นเเบบที่เราคิดกลัวเขาไม่ชอบเราเเล้วเรากับเขาอาจจะไม่ได้คุยกันอีก เลยต้องทนเเอบมองมาตลอด

มีวันหนึ่งผมกำลังเดินลงบรรไดเเละเธอกำลังขึ่นบรรไดผมกับเธอเดินสวนกัน ในตอนเเรกผมกับเธอซบตากันเเต่ก็ไม่มีใครพุดอะไรกันเลย
ตอนเเรกผมมองเเบบตกใจเธอเองก็เช่นกันเเละสายตาของเธอจากที่สบตากับผมเเล้วก็มองลงมาที่พื่นเเทน
ผมเองก็เช่นกัน เเละต่างคนต่างเดินไป

ผมเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมเธอคุยกับผมน้อยมากทั้งๆทีกับคนอื่นเธอคุยได้ตลอดเเต่กับผมเธอกับคุยกับผมน้อยมาก
บ้างครั้งมันก็เศร้านะคับทีได้เเต่เเอบมอง

ผมควรบอกชอบเธอเลยดีไหมคับเเต่ก็กลัวคำตอบเหมือนกัน