มันคือความรัก?
ผมเป็นคนหนึ่งครับที่มีความรักให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ผมกับเธอคนนี้เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนครับ และก็กลายมาเป็นแฟนกัน
และเรื่องเกิดขึ้นหลังจากนี้ครับ
เรารักกันมากครับ ผมมีเธอคนเดียวในหัวใจ ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เผลอมองคนอื่นบ้าง
ผมพยายามทำทุกๆอย่างเพื่อเธอ ผมซักผ้าให้เธอ ผมช่วยงานเธอครับ
ผมจ่ายค่าข้าวทุกมื้อที่เรากินด้วยกัน (ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่ได้รวยอะไรมาก)
และเธอก็ย้ายมาอยู่กับผม ผมทำตัวเสมือนกับพ่อบ้านคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
เรารักกันมากครับ เธอจะรอทานข้าวพร้อมกับผมในทุกๆ เย็น
เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกครับ
เวลาผมไปที่ไหนผมจะโทรบอกเธอตลอด
และทุกเวลาพักเราจะโทรหากันเสมอ
ถ้าเธอโทรมาแล้วผมไม่ได้รับ ผมจะรีบโทรกลับทันที
เช่นเดียวกันถ้าผมโทรหาเธอแล้วเธอไม่ได้รับเธอจะรีบโทรกลับเช่นกัน
และเธอก็คือคนที่พร้อมจะคุยกับผมได้ตลอดเวลา
เธอเป็นคนที่เอาใจใส่ในตัวผมเป็นอย่างมาก
ผมจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ
ชีวิตคู่ของเราช่างเป็นชีวิตคู่ที่น่าอิจฉาสำหรับคนอื่นๆ
เป็นแบบนี้อยู่ปีนึง
....จนวันหนึ่ง....
...
..
.
เธอเริ่มเปลี่ยนไป เธอเริ่มจะโทรหาผมน้อยลง หรือแทบจะไม่โทรเลย ผมก็เห็นการเปลี่ยนแปลง แต่ก็คิดเสมอว่าเธอคงงานยุ่ง ผมโทรหาเธอก็ไม่รับสาย และก็ไม่โทรกลับ ก็เลยเป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรรึป่าว ผมเริ่มไม่สบายใจ และวันนี้เธอก็กลับดึกเป็นพิเศษ เธอบอกผมว่าพี่ชวนไปทานข้าว ผมก็เลยบอกว่าวันหลังก็บอกเราก่อนนะ ติดต่อไม่ได้แบบนี้เราเป็นห่วง และวันถัดๆ ไปก็เริ่มเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ผมรอเธอมาทานข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน แต่โทรหาเธอเธอก็ไม่ยอมรับสายผม และก็จะกลับบ้านในตอนดึกๆ แล้วบอกกับผมว่าที่ไม่ได้รับสายเพราะปิดเสียงเอาไว้ ผมก็เริ่มไม่สบายใจแล้วว่า ทำไมเป็นแบบนี้ หรือเธออาจจะเจอคนอื่นที่ใช่กว่าผม และในทุกๆ วันผมก็จะโทรหาเธอตามปกติ แต่ส่วนใหญ่เธอก็จะไม่รับสายและไม่โทรกลับ เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ ผมก็ได้แต่เศร้าอยู่คนเดียว และไม่อาจที่จะสบายใจอยู่ได้ที่รู้ว่าคนที่รักเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผมก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี เลยพยายามจับผิดว่า เธอจะมีคนอื่นรึป่าว แต่ดูคร่าวๆ แล้วคิดว่าเธอคงจะมีคนอื่น และพอถึงวันสำคัญวันนึงครับ วันวาเลนไทน์ วันที่คนเราเขาจะอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวกัน เพราะคืนก่อน เธอบอกกับผมว่า ที่ทำงานจะมีการจับของขวัญ ผมก็เลยบอกเธอว่าเดี่ยวตอนเย็นเดี่ยวไปหาซื้อของขวัญกันนะ และก็ไม่ต่างอะไร ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมต้องรอเก้อ ของขวัญก็ไม่ได้ซื้อ แต่ผมประดิษฐ์ของขวัญชิ้นหนึ่งให้กับเธอ สำหรับผมแล้วผมตั้งใจทำมันอย่างมาก และผมก็ไม่รู้ว่าสำหรับเธอแล้วมันจะมีคุณค่าบ้างรึป่าว ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าเธอน่าจะมีคนอื่นแน่นอน ผมเลยพยายามสืบ ผมแอบดูโทรศัพท์เธอเวลาข้อความเข้า ผมจะเห็นผู้ชายคนนึงไลน์มาหาประจำ และพอผู้ชายคนนี้ไลน์มาเขาก็จะทำท่าทีมีพิรุด ผมก็เลยพอจะเข้าใจอะไรมาบางอย่าง แล้วผมกับเธอก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ เธอเริ่มจะไม่กลับบ้าน บางทีเธอก็จะหายไป สามสี่วัน หรือหนึ่งสัปดาห์ โดยที่ผมไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย แต่ผมโทรหาเธอติดนะครับ แต่เธอไม่เคยรับสายผมเลย ณ ตอนนี้ ผมไม่รู้เลยครับว่าผมอยู่ในสถานะอะไร ผมได้แต่เศร้าอยู่ทั้งวันครับ ออกไปทำงาน ก็ไม่เป็นอันทำงาน จะนอนก็นอนไม่ค่อยหลับ แล้วเธอก็มาๆ ไปๆ แบบนี้อยู่เรื่อยๆ แล้วผมก็สืบทราบจนได้ว่าผช.อีกคนที่เธอคุยอยู่คือรุ่นที่ในที่ทำงานเดียวกันกับเธอนั่นเองครับ
พอวันหนึ่งครับผมดีใจมากที่รู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นจะได้ย้ายที่ทำงานเพื่อเลื่อนตำแหน่ง
ผมก็คิดว่าเธอจะได้กลับมาคบกับผมคนเดียวซักที
แต่ ชีวิตจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ครับ
เธอได้ไปเรียนต่อในที่ที่ใกล้กับรุ่นพี่คนนั้นได้ย้ายงานไป
ผมจึงถามเธอว่า เธอรักพี่เขาใช่ไหม แต่ผมก็ไม่ได้คำตอบอะไร
ผมถามว่า เธอรักผมไหม เธอตอบว่า รัก
ผมจึงถามว่าทำไมต้องไปเรียนที่นั่นด้วยหละ ที่อื่นมีตั้งเยอะทำไมต้องเลือกที่นั่นด้วย ผมก็ได้ความเงียบเป็นคำตอบ ผมเครียดครับ เครียดมาก
ไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี ผมบอกเธอหลายครั้งครับ ว่าถ้าเป็นแบบนี้เธอต้องเลือกนะ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้
แล้วเธอก็ไปเรียนครับ ผมก็ติดต่อเธอแทบจะไม่ได้ เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ผมก็ได้แต่รอวันที่เธอกลับมา พอเธอกลับมาก็มาอยู่กับผม แล้วเธอก็กลับไปเรียน ผมรู้เลยครับว่าผมมีเรื่องค้างๆ คาๆ ในใจอยู่ตลอด ผมพยายามหาที่ปรึกษา ขอบคุณที่ปรึกษาทุกคนที่ให้กำลังใจผมเสมอมานะครับ
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปไว้จะมาเล่าต่อนะครับ