โปรเจคมหาลัยทำให้ใจผมพัง

สวัสดีครับ เรื่องที่ผมจะเล่ามันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมเพิ่งเลิกกับแฟน คือ ผมกับแฟนเรียนคนละที่ ผมเรียนที่มหาลัยรัฐแห่งหนึ่งที่หาดใหญ่ และเค้าเรียนเอกชนดังย่านรังสิตคลองหลวง เค้าเป็นคนหาดใหญ่ครับ เราเจอกันที่หาดใหญ่ คบกันมามีความสุขมากๆ มีอะไรช่วยเหลือกันมาก็เยอะ  ปัญหามันเริ่มเกิดขึ้นมาเมื่อเดือนกว่าๆนี้เอง หลังจากที่เค้ามีปัญหาส่วนตัวของเค้า แล้วผมก็ช่วยอย่างเต็มที่จนปัญหาเบาลง ผมไปกลับกรุงเทพ - หาดใหญ่ทุกๆ1-2เดือน แล้วแต่โอกาส แต่เดือนที่แล้วผมไปบ่อยมาก เพราะเค้ามีปัญหาส่วนตัวแล้วผมอยากช่วยก็เลยไป พอเคลียร์เสร็จ เค้าบอกผมว่าช่วงนี้ไม่ได้คุยกันนะ เพราะว่ามีโปรเจค ที่ต้องส่งเร็วๆนี้ เราก็โอเค แต่ผมทักไปถามว่ากินข้าวหรือยัง เป็นไงบ้าง แต่เค้ากลับโมโหแล้วต่อว่าผมตลอด เป็นแบบนี้ประมาณ1อาทิตย์ ครั้งล่าสุดผมทักไปถามปกติคนเป็นแฟน เค้ายิ่งต่อว่า บอกว่าผมไม่เค้าใจที่เค้าบอก ถ้าทนไม่ได้ก็เลิกกัน! ผมตกใจมาก ตอนนั้นขับรถไปกับเพื่อน ปกติเป้นคนล่าเริง จนเพื่อนสงสัยว่าเป็นอะไรทะเลาะกันอีกแล้วหรอ ผมก็ไม่ตอบ สิ่งที่ผมไม่เค้าใจว่าทำไมแค่ทักไปถามว่ากินอะไรหรือยัง ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น แค่เวลา1-2นาทีไม่มีเวลาเลยหรอ  ผ่านวันนั้นมาประมาณ3วัน ผมทนไม่ไหว ตอนเช้าลุกจากที่นอนนั่งคิดสักพัก จับกุญแจรถได้ขับรถจากหาดใหญ่ขึ้นกรุงเทพทันที ตั้งใจจะไปเคลียร์ปัญหา เพราะผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์หรือพิมพ์แชทเพื่อแก้ปัญหาที่เกิด อยากจะได้ยินจากปากของเค้า ผมขับรถถึงกรุงเทพประมาณเที่ยงคืนพอถึงบ้านของแฟน ผมรีบขึ้นไปเคาะประตูห้องเค้าทันที พอเค้าออกจากห้องมา เค้ามีสีหน้าที่ตกใจแล้วเริ่มโกรธผมมาก แล้วเค้าก็บอกผมให้ลงไปข้างล่าง แล้วผมก็ลงไปข้างล่าง เค้าบอกผมให้กลับไปเรื่องของเรามันจบไปแล้ว ผมถามว่าทำไม เค้าบอกว่าผมงี้เง้า เค้าไม่ยอมฟังผมเลย ได้แต่บอกให้รีบกลับออกจากบ้านเค้า ผมยืนยันว่าไม่ไป เค้าบอกถ้าไม่ไปเค้าออกไปจากบ้านเอง แล้วเค้าก็หยิบกุญแจรถแล้วรีบขับออกไปผมรีบเปิดประตูรถเค้าแต่ก็ไม่ทัน หลังจากที่เค้าออกจากบ้านไปผมเริ่มสงสัย ทำไมเค้าถึงไม่ไห้ผมเข้าไปในห้อง ปกติเค้าไม่เคยเป็นคนแบบนี้ ผมเลยรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเปิดประตูห้อง สิ่งที่ผมไม่อยากจะให้เกิดขึ้น มันได้เกิดกันผมแล้ว เค้าพาคนอื่นมานอนที่บ้าน ผมทำอะไรไม่ถูกเลยตอนนั้น!!!!! มันพูดไม่ออก เดินลงจากบนบ้าน แล้วมาเจอเค้าขับรถกลับบ้านเข้ามา ตอนนั้นเค้าท่าทางโมโหแล้วพูดอยู่ประโยคเดียว ให้ผมกลับไปก่อน ผมได้แต่อ้อนวอนเค้าว่าผมไม่มีที่ไปขับรถมาเหนื่อยมากขอนอนที่บ้านได้ไหม เค้าบอกไม่!!! เพราะว่ามีเพื่อนเค้านอนอยู่ สิ่งที่ผมเจ็บมากคือ เค้าโกหกผม เพราะว่าคนที่นอนอยู่บนห้องกับเค้าไม่ใช่เพื่อน เพราะเพื่อนเค้าผมรู้จักทุกคน และเพื่อนเค้าก็รู้จักผมกันทั้งนั้น ตอนนั้นมันจุกมาก จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เค้าไล่ผมให้กลับอย่างเดียว ผมได้แต่ถามว่าทำไมทำกับผมแบบนี้ ทำไมทำอย่างนี้ เค้าไม่ตอบ!! จนตี2ผมตัดสินใจขับรถกลับหาดใหญ่ แล้วบอกเค้าทิ้งท้ายแค่ว่า รักกันนานๆนะ ผมขับรถออกมาแบบงงๆ ตอนนั้นยัง งง กูฝันไปแน่ๆ กูมาทำอะไรที่นี่ กูเป็นอะไร ทำต้องเจอเรื่องแบบนี้ ตั้งคำถามมากมาย ผมขับรถมาถึงอำเภอปราณบุรี ประจวบคีรีขันธ์ ตอนนั้นเหมือนหายใจไม่ออก น้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้ ตั้งสติได้รีบแวะข้างทางเลยคับ หลังจากจอดรถผมร้องไห้จนจะขาดใจไปตรงนั้นเลย มันอธบายไม่ได้เลย ทรมานมากคับ หลังจากที่ผมตั้งสติได้ มันหลายชั่วโมงมาก ผมก็ค่อยๆขับรถกลับหาดใหญ่ ตั้งแต่8โมงเช้าจนถึงหาดใหญ่5ดมงเย็น ระหว่างทางผมคิดมาตลอด ผมต้องทำใจให้ได้ ไม่อยากเสียใจแล้ว จนถึงวันนี้ผมคิดถึงเค้าตลอดเลยคับ ความคิดถึงที่ปนความเสียใจ และตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ  ขอบคุณมากนะครับที่อ่านมาจนถึงประโยคนี้ แชร์ประสบการณ์สู่กันฟัง ^_^ วันที่ผมไปเคลียร์กับเค้า มันคือวันครบรอบของเรา2คนคับ 18พฤศจิกา2559