สวัสดีครับ...
ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังเขาคงคิดว่าผมนี่เพ้อเจ้อมากอ้ะ แต่อย่างว่าใครเขาจะเชื่อใช่ไหมครับมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้? ย้อนกลับไปประมาณสามถึงสี่ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมเรียนม.สี่อยู่มาวันนึงมีน้องผู้หญิงสองคนมาขอเบอร์ผม(เหมือนหล่ออ้ะเนอะ5555 ซึ่งหนึ่งในสองคนนั้นเป็นแฟนผมในปัจจุบัน) ผมก็ให้ไปแต่ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นอยากได้ พอเวลาผ่านไปสักระยะนึงเพื่อนของน้องเค้าก็มาคบกับเพื่อนผม เลยทำให้ผมได้รู้จักเธอตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย เพราะตอนนั้นผมเองก็มีแฟนแล้วๆเธอก็มีแฟนเหมือนกัน วันนึงแฟนของเพื่อนผมเล่าให้ผมฟังว่าเพื่อนของน้องเค้าชอบผมมาก(คือแฟนผมในปัจจุบัน) ด้วยความที่ว่าผมเป็นคนขี้แกล้งชอบแหย่อยู่แล้วด้วย พอผมรู้อย่างงั้นแล้วผมก็เลยทั้งแกล้งทั้งแหย่สารพัด โดยที่ผมไม่ทันว่าเธอจะคิดยังไงกับผมบ้าง แต่ผมก็ทำอย่างนั้นมาตลอดจนเธอเรียนจบม.ต้นที่โรงเรียนนั้นไป แล้วย้ายไปเรียนต่อที่ กทม. หลังจากนั้นเธอก็หายไปเลยไม่ได้ติดต่อกันอีก ยอมรับเลยว่าตอนที่เธอเรียนจบไปผมรู้สึกคิดถึงน้ะครับ เพราะแต่ก่อนผมมีคนให้แกล้งให้แหย่ตลอดแล้วพอเธอไม่อยู่มันรู้สึกว่างๆยังไงไม่รู้ นั้นคือการเจอกันของเราครั้งแรก...
ผ่านไปหลายเดือนตอนนั้นผมเล่นเฟสบุ๊คอยู่ที่บ้านแล้วเจอเฟสบุ๊คของเธอโดยบังเอิญ แบบเฟสบุ๊คมันชอบแนะนำคนที่เรารู้จักให้แอดใช่ไหมล้ะแบบนั้นเลย ผมเลยกดแอดเธอไปเลยอย่างไม่ลังเล อย่างว่าแหละครับไม่ได้เจอกันนานมันก็คิดถึงอ้ะเนอะ พอเธอกดรับแอดผมปั้บผมกดทักเธอไปทันทีเลยครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันตลอดจนเราตกลงว่าเราจะคบกันเป็นแฟน ตอนที่เธออยู่ในสถานะน้องสาวเธอก็ดีอยู่แล้วสำหรับผม แล้วตอนนี้เธอกลายเป็นแฟนผมทำให้รู้สึกว่าผมสำคัญกับเธอมาก เธอดูแลผมใส่ใจผมตลอดคุยกันทุกวันบางวันก็เปิดกล้องคุยกัน เนื่องจากเธอเรียนที่ กทม. เลยทำให้เราเจอกันน้อยลงหรือแทบจะไม่ได้เจอกันเลย จนมาช่วงที่มีแข่งกีฬาภูมิภาคพอดี ตอนนั้นโรงเรียนผมส่งชื่อแข่งด้วยเลยทำให้พวกผมต้องซ้อมกันหนักขึ้น มันเลยทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่ยิ่งเวลามันผ่านไปนานๆ ผมก็ค่อยๆหายไป วันนึงผมจะทักไลน์ไปหาเธอแต่กับไปเห็นสเตตัสว่ามันไม่ใช่ชื่อผม แต่กับเป็นชื่อย่อของใครสักคนนึงตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ด้วยความปากหนักของผมๆเลยไม่ยอมถามเธอไปตรงๆ มันเลยทำให้ผมหายไปเฉยๆ พอเวลาผ่านไปสักพักผมก็ทักไลน์ไปหาเธอใหม่เพื่อที่จะขอโทษและอธิบายให้เธอฟัง และก็จะง้อเธอด้วยแต่อย่างว่าครับมันนานเกินไปกว่าที่ผมจะรู้สึกตัวได้ เธอก็มีแฟนใหม่ไปแล้วผมก็เลยกลับมา-แห้วเหมือนเดิม อย่างว่าแหละครับเราเป็นทำพังเองอ้ะเนอะก็ต้องทำใจในสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นเธอก็หายจากผมไปอีกครั้งเฟสบุ๊คเธอ ไลน์เธอทักไปแต่เธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา นั้นคือการกันครั้งที่สองของเรา...
ผ่านไปประมาณสักครึ่งปีได้ผมเล่นไอจีแล้วผมเจอไอจีของเธอผมเลยกดฟอลโล่เธอไว้มันเลยทำให้ผมได้รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม? เธอมีความสุขดีหรือป่าว? ผมเห็นเธอมีความสุขผมเองก็ดีใจ จากนั้นผมก็ติดตามไอจีของเธอมาตลอดจนเมื่อเดือนที่แล้วเธอกดฟอลโล่ไอจีผมกลับมา แล้วก็แถมยังแอดเฟสบุ๊คผมกลับมาด้วย ตอนนั้นผมก็งงน้ะครับว่าทำไมจู่ๆเธอถึงฟอลโล่ผม แอดเฟสบุ๊คผมมาแต่ผมก็แอบดีใจนิดๆน้ะครับเหมือนโอกาสที่เรารอคอยมันกำลังจะมาถึง พอผมกดรับแอดเธอปั้บผมก็กดทักหาเธอทันทีเลยครับ อย่างว่าแหละคนไม่ได้คุยกันนานมันก็คิดถึงอ้ะเนอะ ผมก็ถามสารทุกข์สุกดิบของเธอเพราะผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน หลังจากนั้นเราก็คุยกันตลอดชนิดที่ว่าถ้าว่างหรือไม่ได้ทำอะไรก็คุยกันตลอด ช่วงนั้นโรงเรียนของเธอปิดเทอมพอดีเธอเลยต้องกลับมาอยู่ที่นี่ อีกอย่างมีตอนนั้นเธอค่อนข้างที่ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนของเธอสักเท่าไหร่ เหมือนไม่เข้ากันหรืออะไรสักอย่าง ตอนนั้นผมก็หวังน้ะครับว่าเธออาจจะเลิกกับแฟนของเธอ อย่างว่าแหละครับเธอมีแฟนแล้วผมคงไม่ไปแย่งเธอคืนมาหรอกคงกลับมาเป็นพี่ชายกับน้องสาวกันเหมือนเดิม พอเธอกลับมาอยู่ที่นี่ได้สักพักผมก็ชวนออกไปดูหนังด้วยเพราะเราไม่ได้เจอกันนานแล้วอีกอย่างเธออยากดูหนังเรื่องนั้นพอดี เราก็ตกลงไปดูหนังกันพอดูหนังผมก็ไปส่งเธอที่บ้าน ระหว่างทางกลับบ้านเราคุยกันปกติถามเรื่องนั้นคุยเรื่องนี้ หลังจากวันนั้นได้ไม่นานเธอก็บอกกับผมว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว เพราะแฟนเธอมีคนอื่นแล้วก็อีกหลายๆเรื่องที่เธอเล่าให้ผมฟัง หลังจากนั้นผมก็ขอโอกาสแก้ตัวใหม่กับเธอ อย่างว่าแหละผมเคยทำพังมาแล้วเธอคงไม่ยอมให้โอกาสผมง่ายๆหรอก แต่เธอกับให้โอกาสผมอีกครั้งตอนนั้นผมดีใจมาก แล้วเราก็คบกันตั้งวันนั้นจนถึงปัจจุบัน และนี่คือการเจอกันครั้งที่สาม...
ผมไม่รู้ว่าการเจอกันของเรามันเรียกว่าอะไรตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ มันคืออะไรความบังเอิญใช่ไหมหรือมันคือพรมลิขิตกันแน่ แต่ตอนนี้ผมรักเธอมากผมเคยเสียเธอไปครั้งนึงแล้วผมจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว ขอบคุณน้ะที่ยอมให้โอกาส ขอบคุณรอยยิ้มของเธอ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขของผม ขอบคุณที่กลับมาเป็นความทรงจำของเรา รักเธอน้ะ
หากอ่านแล้ววนไปวนมาก็ขอโทษด้วยน้ะครับ ผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง
เรื่องบังเอิญหรือพรมลิขิต?
ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังเขาคงคิดว่าผมนี่เพ้อเจ้อมากอ้ะ แต่อย่างว่าใครเขาจะเชื่อใช่ไหมครับมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้? ย้อนกลับไปประมาณสามถึงสี่ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมเรียนม.สี่อยู่มาวันนึงมีน้องผู้หญิงสองคนมาขอเบอร์ผม(เหมือนหล่ออ้ะเนอะ5555 ซึ่งหนึ่งในสองคนนั้นเป็นแฟนผมในปัจจุบัน) ผมก็ให้ไปแต่ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นอยากได้ พอเวลาผ่านไปสักระยะนึงเพื่อนของน้องเค้าก็มาคบกับเพื่อนผม เลยทำให้ผมได้รู้จักเธอตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย เพราะตอนนั้นผมเองก็มีแฟนแล้วๆเธอก็มีแฟนเหมือนกัน วันนึงแฟนของเพื่อนผมเล่าให้ผมฟังว่าเพื่อนของน้องเค้าชอบผมมาก(คือแฟนผมในปัจจุบัน) ด้วยความที่ว่าผมเป็นคนขี้แกล้งชอบแหย่อยู่แล้วด้วย พอผมรู้อย่างงั้นแล้วผมก็เลยทั้งแกล้งทั้งแหย่สารพัด โดยที่ผมไม่ทันว่าเธอจะคิดยังไงกับผมบ้าง แต่ผมก็ทำอย่างนั้นมาตลอดจนเธอเรียนจบม.ต้นที่โรงเรียนนั้นไป แล้วย้ายไปเรียนต่อที่ กทม. หลังจากนั้นเธอก็หายไปเลยไม่ได้ติดต่อกันอีก ยอมรับเลยว่าตอนที่เธอเรียนจบไปผมรู้สึกคิดถึงน้ะครับ เพราะแต่ก่อนผมมีคนให้แกล้งให้แหย่ตลอดแล้วพอเธอไม่อยู่มันรู้สึกว่างๆยังไงไม่รู้ นั้นคือการเจอกันของเราครั้งแรก...
ผ่านไปหลายเดือนตอนนั้นผมเล่นเฟสบุ๊คอยู่ที่บ้านแล้วเจอเฟสบุ๊คของเธอโดยบังเอิญ แบบเฟสบุ๊คมันชอบแนะนำคนที่เรารู้จักให้แอดใช่ไหมล้ะแบบนั้นเลย ผมเลยกดแอดเธอไปเลยอย่างไม่ลังเล อย่างว่าแหละครับไม่ได้เจอกันนานมันก็คิดถึงอ้ะเนอะ พอเธอกดรับแอดผมปั้บผมกดทักเธอไปทันทีเลยครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันตลอดจนเราตกลงว่าเราจะคบกันเป็นแฟน ตอนที่เธออยู่ในสถานะน้องสาวเธอก็ดีอยู่แล้วสำหรับผม แล้วตอนนี้เธอกลายเป็นแฟนผมทำให้รู้สึกว่าผมสำคัญกับเธอมาก เธอดูแลผมใส่ใจผมตลอดคุยกันทุกวันบางวันก็เปิดกล้องคุยกัน เนื่องจากเธอเรียนที่ กทม. เลยทำให้เราเจอกันน้อยลงหรือแทบจะไม่ได้เจอกันเลย จนมาช่วงที่มีแข่งกีฬาภูมิภาคพอดี ตอนนั้นโรงเรียนผมส่งชื่อแข่งด้วยเลยทำให้พวกผมต้องซ้อมกันหนักขึ้น มันเลยทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่ยิ่งเวลามันผ่านไปนานๆ ผมก็ค่อยๆหายไป วันนึงผมจะทักไลน์ไปหาเธอแต่กับไปเห็นสเตตัสว่ามันไม่ใช่ชื่อผม แต่กับเป็นชื่อย่อของใครสักคนนึงตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ด้วยความปากหนักของผมๆเลยไม่ยอมถามเธอไปตรงๆ มันเลยทำให้ผมหายไปเฉยๆ พอเวลาผ่านไปสักพักผมก็ทักไลน์ไปหาเธอใหม่เพื่อที่จะขอโทษและอธิบายให้เธอฟัง และก็จะง้อเธอด้วยแต่อย่างว่าครับมันนานเกินไปกว่าที่ผมจะรู้สึกตัวได้ เธอก็มีแฟนใหม่ไปแล้วผมก็เลยกลับมา-แห้วเหมือนเดิม อย่างว่าแหละครับเราเป็นทำพังเองอ้ะเนอะก็ต้องทำใจในสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นเธอก็หายจากผมไปอีกครั้งเฟสบุ๊คเธอ ไลน์เธอทักไปแต่เธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา นั้นคือการกันครั้งที่สองของเรา...
ผ่านไปประมาณสักครึ่งปีได้ผมเล่นไอจีแล้วผมเจอไอจีของเธอผมเลยกดฟอลโล่เธอไว้มันเลยทำให้ผมได้รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม? เธอมีความสุขดีหรือป่าว? ผมเห็นเธอมีความสุขผมเองก็ดีใจ จากนั้นผมก็ติดตามไอจีของเธอมาตลอดจนเมื่อเดือนที่แล้วเธอกดฟอลโล่ไอจีผมกลับมา แล้วก็แถมยังแอดเฟสบุ๊คผมกลับมาด้วย ตอนนั้นผมก็งงน้ะครับว่าทำไมจู่ๆเธอถึงฟอลโล่ผม แอดเฟสบุ๊คผมมาแต่ผมก็แอบดีใจนิดๆน้ะครับเหมือนโอกาสที่เรารอคอยมันกำลังจะมาถึง พอผมกดรับแอดเธอปั้บผมก็กดทักหาเธอทันทีเลยครับ อย่างว่าแหละคนไม่ได้คุยกันนานมันก็คิดถึงอ้ะเนอะ ผมก็ถามสารทุกข์สุกดิบของเธอเพราะผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน หลังจากนั้นเราก็คุยกันตลอดชนิดที่ว่าถ้าว่างหรือไม่ได้ทำอะไรก็คุยกันตลอด ช่วงนั้นโรงเรียนของเธอปิดเทอมพอดีเธอเลยต้องกลับมาอยู่ที่นี่ อีกอย่างมีตอนนั้นเธอค่อนข้างที่ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนของเธอสักเท่าไหร่ เหมือนไม่เข้ากันหรืออะไรสักอย่าง ตอนนั้นผมก็หวังน้ะครับว่าเธออาจจะเลิกกับแฟนของเธอ อย่างว่าแหละครับเธอมีแฟนแล้วผมคงไม่ไปแย่งเธอคืนมาหรอกคงกลับมาเป็นพี่ชายกับน้องสาวกันเหมือนเดิม พอเธอกลับมาอยู่ที่นี่ได้สักพักผมก็ชวนออกไปดูหนังด้วยเพราะเราไม่ได้เจอกันนานแล้วอีกอย่างเธออยากดูหนังเรื่องนั้นพอดี เราก็ตกลงไปดูหนังกันพอดูหนังผมก็ไปส่งเธอที่บ้าน ระหว่างทางกลับบ้านเราคุยกันปกติถามเรื่องนั้นคุยเรื่องนี้ หลังจากวันนั้นได้ไม่นานเธอก็บอกกับผมว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว เพราะแฟนเธอมีคนอื่นแล้วก็อีกหลายๆเรื่องที่เธอเล่าให้ผมฟัง หลังจากนั้นผมก็ขอโอกาสแก้ตัวใหม่กับเธอ อย่างว่าแหละผมเคยทำพังมาแล้วเธอคงไม่ยอมให้โอกาสผมง่ายๆหรอก แต่เธอกับให้โอกาสผมอีกครั้งตอนนั้นผมดีใจมาก แล้วเราก็คบกันตั้งวันนั้นจนถึงปัจจุบัน และนี่คือการเจอกันครั้งที่สาม...
ผมไม่รู้ว่าการเจอกันของเรามันเรียกว่าอะไรตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ มันคืออะไรความบังเอิญใช่ไหมหรือมันคือพรมลิขิตกันแน่ แต่ตอนนี้ผมรักเธอมากผมเคยเสียเธอไปครั้งนึงแล้วผมจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว ขอบคุณน้ะที่ยอมให้โอกาส ขอบคุณรอยยิ้มของเธอ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขของผม ขอบคุณที่กลับมาเป็นความทรงจำของเรา รักเธอน้ะ