กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะครับ อยากลองมาแชร์กันว่าเรื่องที่เราทำให้เรารู้สึกหนักใจ อยากมาระบายกันบ้าง มาลองแลกเปลี่ยนความคิดกันนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องของเจ้าของกระทู้ก็มีอยู่หลายเรื่องเลยนะครับ แค่ถ้าถามว่าอะไรหนักสุด คงตอบได้เลยว่าคือ "ครอบครัว" .. ด้วยความที่จขกท.เป็นน้องสุดท้องแล้วก็ห่างจากพี่ๆเยอะมากครับ ห่างจากคนโตสุด 20 ปีครับ ห่างจากพี่คนรองสุดท้อง 10 ปีครับ ด้วยช่วงอายุที่ห่างกันแบบนี้ทำให้ความสนิทกันของพวกเราไม่ค่อยแน่นแฟ้นกันสักเท่าไหร่ พ่ออายุ 60 แม่อายุ 53 ตอนนี้จขกท. อายุ 18 ปี
.
.
.
.
เรื่องมันมีอยู่ว่า พ่อของจขกท. เป็นคนที่ชอบดื่มสุรามากๆๆๆๆๆ (ถึงขั้นที่ว่าเมาติดกัน7วันแบบน้ำไม่อาบข้าวไม่กินก็ยังไหว) ส่วนแม่ของจขกท. ก็เป็นคนที่รักในการพนันมากๆ ตอนเด็กๆจขกท. ไม่เคยคิดว่าบ้านจขกท. จนเลยนะ(ตอนเด็กๆ) พอต้องย้ายมาอยู่กับย่า เพราะว่าบ้านของจขกท.ไกลจากโรงเรียนมาก เราจึงจำเป็นต้องมาอยู่กับย่า.. (ขอแทนตัวเองว่าเราละกัน) เราก็ต้องได้เงินไปรายอาทิตย์ใช่ไหม ช่วงแรกๆเราก็ขอแม่อาทิตย์ละ 500 เสาร์-อาทิตย์ ถ้าไม่ติดงานอะไรก็จะกลับบ้าน แต่ช่วงตอนม.2 เราไม่รู้ว่าบ้านเรามีปัญหาหรือว่าอะไร เพราะช่วงนั้นแม่ไม่ให้เงินเราเลย 1 เดือนเต็ม... ( เราอยู่กับย่าก็จริงแต่ย่าแค่หาข้าวให้เรากินแค่เช้ากับเย็น มื้อเที่ยงเราต้องใช้เงินของตัวเอง เราไม่ขอเงินย่าเพราะว่ายังไงเราก็อยู่กับย่าอยู่แล้วถ้าจะให้มาขอเงินอีกเราไม่โอเค ) ตอนเด็กๆเราอ้วนเราเลยค่อนข้างกินเก่งเวลาไปโรงเรียนเลยชอบขอเพื่อนกินบ้าง หยิบของเพื่อนกินบ้าง แต่ช่วงเดือนนั้นเรารู้สึก Down มากๆ จนเราไม่อยากขอใครกิน ยืมเงินเพื่อนก็ไม่อยากยืม ยอมทนหยิบแค่ขวดน้ำจากบ้านย่าไปโรงเรียน โชคดีที่เพื่อนเราเขาห่อข้าวไปโรงเรียนแล้วเราไปกินกับเข้าบ่อยมั้ง จนมีวันนึงเพื่อนของเราห่อข้าวมาเผื่อ ละบอกว่า "ๆ วันนี้แม่กูให้เอาข้าวมาเผื่อด้วยนะ" .วินาทีนั้นเราน้ำตาแตกเลยแก มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ว่ะ ขนาดคนที่เขาไม่ได้เป็นแม่เราเขายังเป็นห่วงเรา แต่ทำไมแม่เรากลับทำกับเราอย่างนี้ โทรไปขอก็ผลัดวัน บางวันไม่รับสายเรา บางวันเราโทรไปก็ได้ยอนเสียงคนเยอะๆ (แม่เรากำลังเล่นไพ่อยู่นั่นเอง) บางทีเราก็ไม่ค่อยเข้าใจกับที่บ้านเราจริงๆ ไว้ถ้าเรามีเรื่องอะไรอีกเราจะมาเล่าอีกนะครับ
ปล. เราเป็นคนร่าเริงคิดบวก เลยไม่ค่อยคิดมากเวลามีปัญหาเข้ามา
ตั้งแต่เกิดมาคิดว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เราหนักใจสุดครับ?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องของเจ้าของกระทู้ก็มีอยู่หลายเรื่องเลยนะครับ แค่ถ้าถามว่าอะไรหนักสุด คงตอบได้เลยว่าคือ "ครอบครัว" .. ด้วยความที่จขกท.เป็นน้องสุดท้องแล้วก็ห่างจากพี่ๆเยอะมากครับ ห่างจากคนโตสุด 20 ปีครับ ห่างจากพี่คนรองสุดท้อง 10 ปีครับ ด้วยช่วงอายุที่ห่างกันแบบนี้ทำให้ความสนิทกันของพวกเราไม่ค่อยแน่นแฟ้นกันสักเท่าไหร่ พ่ออายุ 60 แม่อายุ 53 ตอนนี้จขกท. อายุ 18 ปี
.
.
.
.
เรื่องมันมีอยู่ว่า พ่อของจขกท. เป็นคนที่ชอบดื่มสุรามากๆๆๆๆๆ (ถึงขั้นที่ว่าเมาติดกัน7วันแบบน้ำไม่อาบข้าวไม่กินก็ยังไหว) ส่วนแม่ของจขกท. ก็เป็นคนที่รักในการพนันมากๆ ตอนเด็กๆจขกท. ไม่เคยคิดว่าบ้านจขกท. จนเลยนะ(ตอนเด็กๆ) พอต้องย้ายมาอยู่กับย่า เพราะว่าบ้านของจขกท.ไกลจากโรงเรียนมาก เราจึงจำเป็นต้องมาอยู่กับย่า.. (ขอแทนตัวเองว่าเราละกัน) เราก็ต้องได้เงินไปรายอาทิตย์ใช่ไหม ช่วงแรกๆเราก็ขอแม่อาทิตย์ละ 500 เสาร์-อาทิตย์ ถ้าไม่ติดงานอะไรก็จะกลับบ้าน แต่ช่วงตอนม.2 เราไม่รู้ว่าบ้านเรามีปัญหาหรือว่าอะไร เพราะช่วงนั้นแม่ไม่ให้เงินเราเลย 1 เดือนเต็ม... ( เราอยู่กับย่าก็จริงแต่ย่าแค่หาข้าวให้เรากินแค่เช้ากับเย็น มื้อเที่ยงเราต้องใช้เงินของตัวเอง เราไม่ขอเงินย่าเพราะว่ายังไงเราก็อยู่กับย่าอยู่แล้วถ้าจะให้มาขอเงินอีกเราไม่โอเค ) ตอนเด็กๆเราอ้วนเราเลยค่อนข้างกินเก่งเวลาไปโรงเรียนเลยชอบขอเพื่อนกินบ้าง หยิบของเพื่อนกินบ้าง แต่ช่วงเดือนนั้นเรารู้สึก Down มากๆ จนเราไม่อยากขอใครกิน ยืมเงินเพื่อนก็ไม่อยากยืม ยอมทนหยิบแค่ขวดน้ำจากบ้านย่าไปโรงเรียน โชคดีที่เพื่อนเราเขาห่อข้าวไปโรงเรียนแล้วเราไปกินกับเข้าบ่อยมั้ง จนมีวันนึงเพื่อนของเราห่อข้าวมาเผื่อ ละบอกว่า "ๆ วันนี้แม่กูให้เอาข้าวมาเผื่อด้วยนะ" .วินาทีนั้นเราน้ำตาแตกเลยแก มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ว่ะ ขนาดคนที่เขาไม่ได้เป็นแม่เราเขายังเป็นห่วงเรา แต่ทำไมแม่เรากลับทำกับเราอย่างนี้ โทรไปขอก็ผลัดวัน บางวันไม่รับสายเรา บางวันเราโทรไปก็ได้ยอนเสียงคนเยอะๆ (แม่เรากำลังเล่นไพ่อยู่นั่นเอง) บางทีเราก็ไม่ค่อยเข้าใจกับที่บ้านเราจริงๆ ไว้ถ้าเรามีเรื่องอะไรอีกเราจะมาเล่าอีกนะครับ
ปล. เราเป็นคนร่าเริงคิดบวก เลยไม่ค่อยคิดมากเวลามีปัญหาเข้ามา