ผมจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังในคณะรัฐศาสตร์(บริหารรัฐกิจ)ตอนนี้อายุ30ปีทำงานมาสามสี่ที่แล้วครับตอนนี้ตกงานที่ผมทำๆมามันยังไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัดหรือเรียนมาเลยต้องมาเรียนรู้ใหม่หมดทำงานก็ทำไม่ได้ตามที่เขาต้องการจะประเมินให้เราผ่านงาน(ผมป่วยเป็นโรคจิตเภทตั้งแต่ตอนอยู่มัธยมปีที่๔แต่แม่นึกว่าผมติดยาเสพติดตอนนี้ก็กินยาที่แพทย์สั่งประคองอาการครับไม่กินจะนอนไม่หลับ ตอนไปสมัครงานผมไม่ได้บอกใครถึงเรื่องนี้)
แต่ละที่ที่ผมทำงานผ่านมาก็มีตำแหน่งตามนี้
1. Loss Prevention Staff (LP) หรือที่เรียกว่า พนักงานป้องกันการสูญเสีย ที่ห้างขายวัสดุก่อสร้างและตกแต่งบ้านแห่งหนึ่ง
2.พนักงานขายแว่นตา(ที่เปลี่ยนมาทำอันนี้เพราะอยากลองงานขาย)
3.ผู้ช่วยผู้จัดการร้านอาหาร เกาหลีญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้า(ทำได้เดือนเดียวก็ลาออกเพราะผจก.เขตจะไม่ให้ผ่านการประเมินงานถ้าไม่ลาออกต้องย้ายเข้ากทม.) ผมอยู่จ.สระบุรีมาตั้งแต่ปีพ.ศ.๒๕๓๔ย้ายตามพ่อที่รับราชการเกี่ยวกับครูและบริหารการศึกษามาอยู่ที่จังหวัดนี้
ตอนอยู่มัธยมปีที่๓มีความฝันอยากเป็นทหาร แต่เนื่องจากเรียนไม่เก่งเลยได้เกรดน้อยตอนมัธยมปีที่๔เลยเครียดมากเพราะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร
และก็สอบไม่ได้จนป่วยเป็นจิตเภทและ คงทำให้ผมสอบบรรจุข้าราชการอะไรอีกก็คงไม่ได้ และกีฬาที่เคยเล่นมาแต่เด็กคือยิงปืนก็คงไม่ได้เล่นอีกแล้ว
ชีวิตผมตอนนี้ไม่มีรายได้ ไม่มีแฟน มีแต่พ่อแม่ที่แก่ลงไปทุกวัน และน้องสาวก็ทำงานอยู่กรุงเทพ(ถ้าผมไม่ห่วงพ่อกับแม่คงไปทำงานกทม.)แล้วก็มอไซค์คันหนึ่งที่เป็นชื่อผมซื้อไว้ขับไปซื้อกับข้าวและขนมให้พ่อให้แม่ ผมพยายามหางานทำอีกแต่ก็ยังไม่มีใครรับ แต่ผมมีความฝันนะตอนนี้อยากมีที่ดินสัก10ไร่ในจังหวัดสระบุรี ทำเกษตรทฤษฎีใหม่ แบบเศรษฐกิจพอเพียง เท่านี้ผมก็น่าจะพออยู่ได้ ไม่มีภรรยาก็ชั่งมันเถอะใครเขาจะมาอยู่กับเราได้ นอกจากพ่อแม่และน้อง คนอื่นถ้าเขารู้ว่าผมป่วยเป็นจิตเภทคงทิ้งผมไปหมด ถ้าพ่อแม่ตายไปก่อน จะไม่มีกินในอนาคตแต่ก็ดีถ้ามันจะอดตายก็ดีอยู่นานจะเป็นประโยชน์กับใครล่ะ น้องผมถ้าเขาแต่งงานมีครอบครัวผมก็คงไปอยู่กับเขาไม่ได้อีกมั้ง ...บวชพระก็บวชไม่ได้อีกเดี๋ยวจะเป็นการรบกวนพระพุทธศาสนา
เครียดครับผมควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์กว่านี้
แต่ละที่ที่ผมทำงานผ่านมาก็มีตำแหน่งตามนี้
1. Loss Prevention Staff (LP) หรือที่เรียกว่า พนักงานป้องกันการสูญเสีย ที่ห้างขายวัสดุก่อสร้างและตกแต่งบ้านแห่งหนึ่ง
2.พนักงานขายแว่นตา(ที่เปลี่ยนมาทำอันนี้เพราะอยากลองงานขาย)
3.ผู้ช่วยผู้จัดการร้านอาหาร เกาหลีญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้า(ทำได้เดือนเดียวก็ลาออกเพราะผจก.เขตจะไม่ให้ผ่านการประเมินงานถ้าไม่ลาออกต้องย้ายเข้ากทม.) ผมอยู่จ.สระบุรีมาตั้งแต่ปีพ.ศ.๒๕๓๔ย้ายตามพ่อที่รับราชการเกี่ยวกับครูและบริหารการศึกษามาอยู่ที่จังหวัดนี้
ตอนอยู่มัธยมปีที่๓มีความฝันอยากเป็นทหาร แต่เนื่องจากเรียนไม่เก่งเลยได้เกรดน้อยตอนมัธยมปีที่๔เลยเครียดมากเพราะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร
และก็สอบไม่ได้จนป่วยเป็นจิตเภทและ คงทำให้ผมสอบบรรจุข้าราชการอะไรอีกก็คงไม่ได้ และกีฬาที่เคยเล่นมาแต่เด็กคือยิงปืนก็คงไม่ได้เล่นอีกแล้ว
ชีวิตผมตอนนี้ไม่มีรายได้ ไม่มีแฟน มีแต่พ่อแม่ที่แก่ลงไปทุกวัน และน้องสาวก็ทำงานอยู่กรุงเทพ(ถ้าผมไม่ห่วงพ่อกับแม่คงไปทำงานกทม.)แล้วก็มอไซค์คันหนึ่งที่เป็นชื่อผมซื้อไว้ขับไปซื้อกับข้าวและขนมให้พ่อให้แม่ ผมพยายามหางานทำอีกแต่ก็ยังไม่มีใครรับ แต่ผมมีความฝันนะตอนนี้อยากมีที่ดินสัก10ไร่ในจังหวัดสระบุรี ทำเกษตรทฤษฎีใหม่ แบบเศรษฐกิจพอเพียง เท่านี้ผมก็น่าจะพออยู่ได้ ไม่มีภรรยาก็ชั่งมันเถอะใครเขาจะมาอยู่กับเราได้ นอกจากพ่อแม่และน้อง คนอื่นถ้าเขารู้ว่าผมป่วยเป็นจิตเภทคงทิ้งผมไปหมด ถ้าพ่อแม่ตายไปก่อน จะไม่มีกินในอนาคตแต่ก็ดีถ้ามันจะอดตายก็ดีอยู่นานจะเป็นประโยชน์กับใครล่ะ น้องผมถ้าเขาแต่งงานมีครอบครัวผมก็คงไปอยู่กับเขาไม่ได้อีกมั้ง ...บวชพระก็บวชไม่ได้อีกเดี๋ยวจะเป็นการรบกวนพระพุทธศาสนา