-
ใครเคยอ่านนิทานเรื่องไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวันบ้างครับ หรือถ้าไม่เคยอ่าน ลองฟังเพลงนี้ก็ได้จะเข้าใจความรู้สึกของไม้ขีดไฟ ความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่
- ช่วงผมเรียนมหาวิทยาลัยผมเคยแอบชอบน้องคนหนึ่งครับ เค้าน่ารักนิสัยดี เป็นเด็กที่มองแล้วทำให้โลกของผมดูสดใส ไหวพริบปฏิภาณดีมากในการถามตอบอะไรหลายๆอย่าง เป็นเด็กที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ อยากเข้าไปรู้จักตั้งแต่แรกเห็นแต่ก็ไม่กล้า
ครั้งหนึ่งน้องเค้ามีเรื่องให้ร้องไห้ ผมได้มีโอกาสเข้าไปปลอบครับ ด้วยความที่ปลอบคนไม่ค่อยเก่งผมมีลูกอมอยู่ในมือก็ยื่นลูกอมจูเปอร์จุบให้น้องเค้า ผมจำได้เลยครับน้องเค้าหันมาไหว้ก็คงรู้สึกดีขึ้นมั้ง จากนั้นก็ได้คุยกันฉันพี่น้อง ในใจนี่ดีใจมากๆครับ น้องเค้าอัธยาศัยดีมากก็ถามสารทุกข์สุขดิบถามประสาพี่น้อง แต่เช้าไลน์หา เย็นไลน์หา คุยกันก็รู้สึกดีนะ ตลกดีได้คุยกับคนที่เราแอบชอบก็มีความสุขไปอีกแบบ
มาวันหนึ่ง เราก็คุยกันปรกติ น้องเค้าคงรู้สึกได้มั้งว่าผมชอบ เค้าก็เอาแต่ถามว่าชอบเค้าหลอ ด้วยความที่ว่ามีคนเคยบอกผมว่าถ้าเราชอบใคร เราควรบอกเขาไปตรงๆ ผมก็บอกเขาไป ทำไมเวลาผมบอกไปแล้ว กลับกลายเป็นว่า ทุกครั้งที่บอกไป มันกลับทำให้อะไรๆมันแย่ลงครับ น้องเค้ารู้ความจริงก็บอกให้ผมตัดใจซะ แต่ก็คุยกันนะแต่วางตัวคนละแบบ แต่ผมก็ยอมรับได้ รู้ว่าน้องถามทุกคนว่าผมเป็นรึเปล่า ด้วยลุคผมมันคงไม่เหมาะกับการเป็นผู้ชายมั้ง ทั้งชีวิตผมมีแต่ผู้ชายมาจีบ ผมจึงครองความโสดมาตลอด20กว่าปีนี่หละ -_-' ผมเป็นคนหน้าหวาน ร่างบาง และบวกกับสภาพแวดล้อมที่ผมโตมานั้นมีแต่ผู้หญิงมั้งผมจึงซึมซับนิสัยผู้หญิงๆมาหน่อย แต่ก็ชอบเล่นอะไรหลายๆอย่างในแบบผู้ชายนะ
ตอนนั้นผมก็คุยกันปรกติแต่ก็ไม่รู้ทำอะไรให้น้องเขาโกรธมากขนาดนั้นผมทักไปเรื่องไม่เข้าคณะ แล้วคุยไม่ถูกใจอะไรน้องรึเปล่าไม่รู้ครับ น้องเค้าไม่ไม่ตอบไลน์ ไม่สนใจเมินเฉยเหมือนผมไม่มีตัวตน สภาพตอนนั้นแย่มากครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจอใน ม. ผมยิ้มให้น้องเสมอ แต่ก็ถูกเมินเฉยกลับมา
ผมเลยส่งของขวัญชิ้นสุดท้ายเพื่อไปขอโทษเขาครับ กล่องแห่งความทรงจำ ทั้งหมดในกล่องนั้นทำด้วยใจทำด้วยมือมีเรื่องราว มีความรู้สึก ผมยังเขียนในกล่องนั้นว่าผมเหมือนไม้ขีดเลยที่แอบชอบดอกทานตะวันข้างเดียว ผมไม่รู้ทำอย่างไรเพราะทำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไร จากนั้นผมกลายเป็นมีชีวิตอยู่กับการเรียน อยู่กับหนังสือ พัฒนาตัวเองเพื่อให้ดีขึ้น เพื่อให้น้องเขาเห็นหรือทำเพื่อที่จะได้ลืมน้องเขากันแน่ แต่เอาจริงทำไม่ได้เลยครับ พอผมรู้ว่าน้องย้ายคณะ ผมยังพยายามหาข่าวคราวน้องเขาว่าเป็นอะไรยังไง เป็นห่วงมากครับ จนผมเรียนจบออกมา ผมก็ทราบข่าวว่าน้องย้าย ม. แล้วไม่มีใครสามารถติดต่อน้องได้อีกเลย ไม่รู้มีปัญหาอะไรรึเปล่า น้องเข้าตัดขาดเพื่อนทุกคน ปิดโซเชียลทุกอย่าง ผมทำทุกวิถีทางแล้วครับ เพื่อจะติดต่อน้องแต่มันไม่มีโอกาสเลย ทุกวันนี้คงยังคงเฝ้ารออย่างซื่อสัตย์ว่าสักวันผมจะได้เจอเค้า แล้วขอโทษต่อหน้าด้วยใจไม่ใช่แค่เขียน กลายเป็นสิ่งเดียวที่ผมค้างคาใจ ผมใช้เวลาเป็นปีๆเพื่อลืมแต่ทำไม่ได้เลย พี่ๆ เพื่อนๆคิดว่า ผมควรพอหรือรอต่อไปดีครับ หรือผมควรเดินตามทางในสิ่งที่ผมควรเป็นดี ผมควรยอมรับในสิ่งที่มันจะเป็น #Gay เราไม่ได้เกิดมาเหมาะกับผู้หญิงหลอ ? แต่เอาจริงนะผมรู้สึกว่าเราโตขึ้นผมมี ทัศนะคติ ต่อความรักที่กว้างขึ้น ไม่ได้แอนตี้เหมือนเมื่อก่อน "เพราะความรักไม่ผิด" โลกกว้างขึ้นมีเพศที่หลากหลายจนผมตามไม่ทันแล้วพี่บัวลอย 555 ทุกวันนี้ก็มีคนเข้ามามากมายแต่ผมวางตัวเป็นกลาง ผมผิดไหมครับ ผมยังมีความซื่อสัตย์ในรักนั้นอยู่
- สุดท้ายครับ อาจจะยาวหน่อยแต่ผมอยากถ่ายทอดความรู้สึกด้วยใจนี้เผื่อไปถึงน้องเขาได้รับรู้สักครั้ง และอยากรู้ถึงความรู้สึกของคนที่แอบชอบจากเพื่อนๆ พี่ๆ ครับ มาลองแลกเปลี่ยนทัศนคติ หรือเรื่องราวความรักความชอบที่ไม่สมหวังกันหน่อย ผมอยากรู้ว่าควรทำไงต่อไปดีครับ แล้วทุกคนที่ได้อ่านมีแนวทางการแก้บัญหาอย่างไรครับ
ปล.ผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง อาจน่าเบื่อ จับต้นชนปลายไม่ถูก ติชมได้ครับแล้วผมจะแก้ไข ถ้าตกหล่นผิดพลาดก็ขออภัยนะครับ ผมเขียนด้วยความรู้สึกทั้งหมดของผมคนนี้ ขอบคุณคำตอบของทุกคนไว้ล่วงหน้าครับ #นายไม้ขีด
#ที่แทคเพศทีสามด้วยนี่ผมอยากได้ความคิดเห็นจากกลุ่มนี้ด้วยว่า คนเราอยู่เป็นพี่เป็นน้องกันแบบไม่มีอะไรกันทำได้ใช่ไหม ? เพราะผมคงถูกโฉลกกับเพศทางเลือกมั้งมีแต่กลุ่มนนี้ทั้งนั้นเลยที่ชอบผม
ใครรู้สึกชีวิตเหมือนไม้ขีดไฟที่รอความรักจากดอกทานตะวันบ้าง ?
- ช่วงผมเรียนมหาวิทยาลัยผมเคยแอบชอบน้องคนหนึ่งครับ เค้าน่ารักนิสัยดี เป็นเด็กที่มองแล้วทำให้โลกของผมดูสดใส ไหวพริบปฏิภาณดีมากในการถามตอบอะไรหลายๆอย่าง เป็นเด็กที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ อยากเข้าไปรู้จักตั้งแต่แรกเห็นแต่ก็ไม่กล้า
ครั้งหนึ่งน้องเค้ามีเรื่องให้ร้องไห้ ผมได้มีโอกาสเข้าไปปลอบครับ ด้วยความที่ปลอบคนไม่ค่อยเก่งผมมีลูกอมอยู่ในมือก็ยื่นลูกอมจูเปอร์จุบให้น้องเค้า ผมจำได้เลยครับน้องเค้าหันมาไหว้ก็คงรู้สึกดีขึ้นมั้ง จากนั้นก็ได้คุยกันฉันพี่น้อง ในใจนี่ดีใจมากๆครับ น้องเค้าอัธยาศัยดีมากก็ถามสารทุกข์สุขดิบถามประสาพี่น้อง แต่เช้าไลน์หา เย็นไลน์หา คุยกันก็รู้สึกดีนะ ตลกดีได้คุยกับคนที่เราแอบชอบก็มีความสุขไปอีกแบบ
มาวันหนึ่ง เราก็คุยกันปรกติ น้องเค้าคงรู้สึกได้มั้งว่าผมชอบ เค้าก็เอาแต่ถามว่าชอบเค้าหลอ ด้วยความที่ว่ามีคนเคยบอกผมว่าถ้าเราชอบใคร เราควรบอกเขาไปตรงๆ ผมก็บอกเขาไป ทำไมเวลาผมบอกไปแล้ว กลับกลายเป็นว่า ทุกครั้งที่บอกไป มันกลับทำให้อะไรๆมันแย่ลงครับ น้องเค้ารู้ความจริงก็บอกให้ผมตัดใจซะ แต่ก็คุยกันนะแต่วางตัวคนละแบบ แต่ผมก็ยอมรับได้ รู้ว่าน้องถามทุกคนว่าผมเป็นรึเปล่า ด้วยลุคผมมันคงไม่เหมาะกับการเป็นผู้ชายมั้ง ทั้งชีวิตผมมีแต่ผู้ชายมาจีบ ผมจึงครองความโสดมาตลอด20กว่าปีนี่หละ -_-' ผมเป็นคนหน้าหวาน ร่างบาง และบวกกับสภาพแวดล้อมที่ผมโตมานั้นมีแต่ผู้หญิงมั้งผมจึงซึมซับนิสัยผู้หญิงๆมาหน่อย แต่ก็ชอบเล่นอะไรหลายๆอย่างในแบบผู้ชายนะ
ตอนนั้นผมก็คุยกันปรกติแต่ก็ไม่รู้ทำอะไรให้น้องเขาโกรธมากขนาดนั้นผมทักไปเรื่องไม่เข้าคณะ แล้วคุยไม่ถูกใจอะไรน้องรึเปล่าไม่รู้ครับ น้องเค้าไม่ไม่ตอบไลน์ ไม่สนใจเมินเฉยเหมือนผมไม่มีตัวตน สภาพตอนนั้นแย่มากครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจอใน ม. ผมยิ้มให้น้องเสมอ แต่ก็ถูกเมินเฉยกลับมา
- สุดท้ายครับ อาจจะยาวหน่อยแต่ผมอยากถ่ายทอดความรู้สึกด้วยใจนี้เผื่อไปถึงน้องเขาได้รับรู้สักครั้ง และอยากรู้ถึงความรู้สึกของคนที่แอบชอบจากเพื่อนๆ พี่ๆ ครับ มาลองแลกเปลี่ยนทัศนคติ หรือเรื่องราวความรักความชอบที่ไม่สมหวังกันหน่อย ผมอยากรู้ว่าควรทำไงต่อไปดีครับ แล้วทุกคนที่ได้อ่านมีแนวทางการแก้บัญหาอย่างไรครับ
ปล.ผมเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง อาจน่าเบื่อ จับต้นชนปลายไม่ถูก ติชมได้ครับแล้วผมจะแก้ไข ถ้าตกหล่นผิดพลาดก็ขออภัยนะครับ ผมเขียนด้วยความรู้สึกทั้งหมดของผมคนนี้ ขอบคุณคำตอบของทุกคนไว้ล่วงหน้าครับ #นายไม้ขีด
#ที่แทคเพศทีสามด้วยนี่ผมอยากได้ความคิดเห็นจากกลุ่มนี้ด้วยว่า คนเราอยู่เป็นพี่เป็นน้องกันแบบไม่มีอะไรกันทำได้ใช่ไหม ? เพราะผมคงถูกโฉลกกับเพศทางเลือกมั้งมีแต่กลุ่มนนี้ทั้งนั้นเลยที่ชอบผม