คือเราตรงๆนะคะ น้อยใจแฟนมาก มันเป็นงานวันเกิดเพื่อนนะคะ แล้วเขานั่งรถเมย์ไป พอเลิกปาร์ตี้ เพื่อนเขาเป็นผู้หญิงต้องกลับบ้าน แต่บ้านอยู่ไกล แฟนเราเห็นว่าเพื่อนเป็นผู้หญิง ต้องนั่งแท๊กซี่ไปไกลคนเดียว เรยอาสาไปส่ง กลัวอันตราย เพื่อนผู้ชายคนอื่น ต้องทำงานเช้ากันหมด เดี๋ยวกลับดึก แฟนเราเองพรุ่งนี่ว่าง เขาเรยอาสาไปส่ง มันฟังดูดี มีเหตุผล ครบนะคะ แต่มันติดตรงที่ว่า
1. เวลาเรากะแฟนจะเจอกันสุดสัปดาห์ เราเป็นคนต้องขับรถไปหาแฟน กลับมืดดึกดื่น แม่บ่น ทางบ้านเราก็เปลี่ยว แต่เขาก็ให้เราขับรถไปหาเขาแทน ที่เขาจะมาหาเรา แม่เราก็พูดนะคะ เป็นผู้หญิง ไปหาเขาฝ่ายเดียวมันน่าเกลียด เราก็คิดนะคะ แต่เพราะรัก อยากเจอหน้ากันก็ไป ไม่เคยพูดนะคะ ว่ามาหาเราบ้างสิ เพราะเราคิดว่าเรื่องแบบนี้ผู้ชายต้องรู้เองไหมคะ แต่เราก็ได้แต่ปล่อยไป
2. เคยมีครั้งหนึ่ง เขาชวนเราไปงานแต่งเพื่อนเขานะคะ ที่กรุงเทพ แต่พวกเราอยู่สุพรรณคะ เขาบอกให้เราเอารถไปจอดบ้านเขา พอกลับจากงานก็ให้เราขับรถกลับบ้านเอง ซึ่งกว่าจะเลิกงาน กว่าจะเดินทางจากกรุงเทพมาสุพรรณ ก็คงปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วให้เราขับรถกลับเอง บ้านเรากะบ้านเขาก็ไม่ไกลมาก ประมาณ 30 km แต่เขาตัดสินใจเลือกที่จะให้เราขับรถกลับเอง น่าเศร้า พิมพ์ไปน้ำตาไหล
เราทุ่มเท ทำหน้าที่แฟนทุกอย่าง เราไม่เคยร้องขออะไรเขาเรยนะคะ มีแต่เราด้วยซ้ำที่คอย support ทุกอย่าเพื่อให้เขามีความสุข
3. ครั้งหนึ่งเราไป เขานัดให้เรานั่งรถตู้ไปหาเขาที่กรุงเทพ แล้วจะกลับบ้านด้วยกัน แต่เรางอลเขา เพราะเขาเอาแต่เร่งๆเรา นัดเจอกันก็พูดไม่รุ้เรื่องให้เจอที่ไหน ให้เราเดินหา แล้วโทรเร่งๆๆ แทนที่เขาจะบอกให้เรารอตรงนั้น เดี๋ยวเขามาหาเรา เราต้องเดินหาเขาเอง เราเรยไม่ไหว ปร๊ดแตก จะกลับบ้านเอง เราเรยจะนั่งรถตู้กลับเอง แต่เราไม่รุ้ท่ารถอยู่ไหล มันเปลี่ยนท่ารถต็กลับต่างจังหวัดไปที่หมอชิต เราไปไม่ถูก เราไลน์บอกแฟนว่า หลง กลับไม่ถูก แฟนเราตอบกลับมาว่า เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน แล้วเขาเองก็ไปทานข้าวกับน้องสาว แล้วขับรถกลับบ้าน ส่วนเราเผชิญหน้ากับการไปหมอชิต และขึ้นรถตู้อย่างทุลักทุเล วันนั้นก็เคลียร์กัน ที่โทรเร่งเราเพราะเป็นห่วง กลัวเราหลง ไม่ได้เจอกัน แต่ทีเรากลับบ้านไม่ได้ ไม่โทรหาถามไถ่สักนิด นี่หรอ เป็นห่วง
ตรงกันข้าม เขาไม่สบายเราไปหาเขาที่บ้าน หายาไปให้ พ่อแม่เขาไม่สบายเราไปดูแล น้องเขาไม่สบายเราดูแล พี่ป้าน้าอาเขาไม่สบายเราดูแล
เราร็สึกแค่น้อยใจอะคะ ว่า ทีกะเพื่อนเขา เขาเป็นห่วง กับเรา เขาได้คิดเป็นห่วงเราจริงๆบ้างไหม
มันรู้สึกเสียใจที่รักเขา แต่เขา รักและทุ่มเทเท่าเราบ้างไหม
เราแค่ละอายใจอะคะ เพราะยายเราคงสัมผัสได้ว่าเราทุกข์ ยายบอกว่า ถ้าไม่ไหว ก็เลิกได้นะ เราอย่าไปทน เราก็โกหก กลั้นใจ ฝืนยิ้มว่าไม่เป็นไร รักกันดี
ซึ่งที่มาเล่านี่ เรากะแฟนก็คุยกันปกติ เขาก็บอกคิดถึงเรา โน่นนี่นั่น เราเองก็งง ว่าเขาพูดเพื่อให่เรารุ้สึกดี หรืออะไรกันแน่ เพราะการกระทำจริงๆมันไม่ใช่ มันตรงข้ามกับที่พูด
เราอยากรู้คะ ว่าแฟนเราทำถูกหรือเปล่าว ที่ไปส่งเพื่อนผู้หญิงกลับบ้าน โดยบอกว่า เป็นห่วง กลับดึก
1. เวลาเรากะแฟนจะเจอกันสุดสัปดาห์ เราเป็นคนต้องขับรถไปหาแฟน กลับมืดดึกดื่น แม่บ่น ทางบ้านเราก็เปลี่ยว แต่เขาก็ให้เราขับรถไปหาเขาแทน ที่เขาจะมาหาเรา แม่เราก็พูดนะคะ เป็นผู้หญิง ไปหาเขาฝ่ายเดียวมันน่าเกลียด เราก็คิดนะคะ แต่เพราะรัก อยากเจอหน้ากันก็ไป ไม่เคยพูดนะคะ ว่ามาหาเราบ้างสิ เพราะเราคิดว่าเรื่องแบบนี้ผู้ชายต้องรู้เองไหมคะ แต่เราก็ได้แต่ปล่อยไป
2. เคยมีครั้งหนึ่ง เขาชวนเราไปงานแต่งเพื่อนเขานะคะ ที่กรุงเทพ แต่พวกเราอยู่สุพรรณคะ เขาบอกให้เราเอารถไปจอดบ้านเขา พอกลับจากงานก็ให้เราขับรถกลับบ้านเอง ซึ่งกว่าจะเลิกงาน กว่าจะเดินทางจากกรุงเทพมาสุพรรณ ก็คงปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วให้เราขับรถกลับเอง บ้านเรากะบ้านเขาก็ไม่ไกลมาก ประมาณ 30 km แต่เขาตัดสินใจเลือกที่จะให้เราขับรถกลับเอง น่าเศร้า พิมพ์ไปน้ำตาไหล
เราทุ่มเท ทำหน้าที่แฟนทุกอย่าง เราไม่เคยร้องขออะไรเขาเรยนะคะ มีแต่เราด้วยซ้ำที่คอย support ทุกอย่าเพื่อให้เขามีความสุข
3. ครั้งหนึ่งเราไป เขานัดให้เรานั่งรถตู้ไปหาเขาที่กรุงเทพ แล้วจะกลับบ้านด้วยกัน แต่เรางอลเขา เพราะเขาเอาแต่เร่งๆเรา นัดเจอกันก็พูดไม่รุ้เรื่องให้เจอที่ไหน ให้เราเดินหา แล้วโทรเร่งๆๆ แทนที่เขาจะบอกให้เรารอตรงนั้น เดี๋ยวเขามาหาเรา เราต้องเดินหาเขาเอง เราเรยไม่ไหว ปร๊ดแตก จะกลับบ้านเอง เราเรยจะนั่งรถตู้กลับเอง แต่เราไม่รุ้ท่ารถอยู่ไหล มันเปลี่ยนท่ารถต็กลับต่างจังหวัดไปที่หมอชิต เราไปไม่ถูก เราไลน์บอกแฟนว่า หลง กลับไม่ถูก แฟนเราตอบกลับมาว่า เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน แล้วเขาเองก็ไปทานข้าวกับน้องสาว แล้วขับรถกลับบ้าน ส่วนเราเผชิญหน้ากับการไปหมอชิต และขึ้นรถตู้อย่างทุลักทุเล วันนั้นก็เคลียร์กัน ที่โทรเร่งเราเพราะเป็นห่วง กลัวเราหลง ไม่ได้เจอกัน แต่ทีเรากลับบ้านไม่ได้ ไม่โทรหาถามไถ่สักนิด นี่หรอ เป็นห่วง
ตรงกันข้าม เขาไม่สบายเราไปหาเขาที่บ้าน หายาไปให้ พ่อแม่เขาไม่สบายเราไปดูแล น้องเขาไม่สบายเราดูแล พี่ป้าน้าอาเขาไม่สบายเราดูแล
เราร็สึกแค่น้อยใจอะคะ ว่า ทีกะเพื่อนเขา เขาเป็นห่วง กับเรา เขาได้คิดเป็นห่วงเราจริงๆบ้างไหม
มันรู้สึกเสียใจที่รักเขา แต่เขา รักและทุ่มเทเท่าเราบ้างไหม
เราแค่ละอายใจอะคะ เพราะยายเราคงสัมผัสได้ว่าเราทุกข์ ยายบอกว่า ถ้าไม่ไหว ก็เลิกได้นะ เราอย่าไปทน เราก็โกหก กลั้นใจ ฝืนยิ้มว่าไม่เป็นไร รักกันดี
ซึ่งที่มาเล่านี่ เรากะแฟนก็คุยกันปกติ เขาก็บอกคิดถึงเรา โน่นนี่นั่น เราเองก็งง ว่าเขาพูดเพื่อให่เรารุ้สึกดี หรืออะไรกันแน่ เพราะการกระทำจริงๆมันไม่ใช่ มันตรงข้ามกับที่พูด