เรามีเรื่องที่สามารถตอบคำถามที่ว่า "เลือกคนที่เรารัก หรือเลือกคนที่รักเราดีกว่ากัน"
เรื่องราวของเรา มีอยู่ว่า
เมื่อก่อนเรามีแฟนคนนึง คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย
เรียนด้วยกันมาจนจบมหาลัย
เรารู้ว่าเค้ารักเรามาก ตามใจเราทุกอย่าง อยากกินไรได้กิน อยากได้อะไรซื้อให้ตลอด
แทบจะไม่ต้องทำงานเลยก้ว่าได้ เพราะบ้านเค้ามีฐานะดี
แต่ทุกวันที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันผ่านไปวันๆ เค้าทำงานที่เป็นธุรกิจทางบ้านเค้า
ทำให้เราแทบจะไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนกันเลย
พอเราเข้าทำงาน เราเริ่มมีสังคมใหม่ที่ทำให้เหนื่อยกับสิ่งเดิมๆที่ทำ
เราอยากเที่ยว อยากไปโน่นนี่ แต่ก็ไม่ได้ไป วันหยุดก็ได้แต่ นอนอยู่บ้าน เฉยๆ
แต่เราก็เฉยๆกับสิ่งเหล่านั้น มันทำให้เราเหมือนเป็นมากกว่าแฟน มากกว่าเพื่อน เรากับเค้าเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน
ถือว่าเราโชคดีเลยทีเดียวที่ได้คบกัน
แต่....ก็มีจุดเปลี่ยนเพราะตัวเราเอง
เราคบกันมาได้จน6ปีกว่า เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันเรื่อยๆ เป็นแบบนี้ไปทุกวัน พูดง่ายๆ "เบื่อ." คำนี้คำเดียวเลย ที่ทำให้ชีวิตหลังจากนี้เปลี่ยนไป
เรารุ้ว่าเราเบื่อจนมีคนนึงผ่านเข้ามา สร้างสีสันให้กับชีวิต ทำให้เรา
เปลี่ยนจากคนที่เรายิ้ม โอเครกับสิ่งที่เจอมาตลอดเค้า
ไปหาเค้าทุกวัน เสาอาทิตย์ ไปนอนเล่น ไปกินข้าวกัน เรา
เปลียนเป็นคนที่หงุดหงิด ขี้โมโห วีน เหวี่ยงตลอดทุกครั้งที่เจอ ทุกครั้งที่เค้าโทมาเราห้รีบๆคุย รีบๆวาง
เสาอาทิต ที่เคยเจอกัน ก้ไม่ไปหา และอยุ่แต่บ้าน
มีเวลาคุยกับคนอื่นมากขึ้น คิดว่าพอแล้วกับคนนี้ สุดท้ายเราก็เลิกกัน เค้าก็รู้ตัวนะว่า สุดท้ายยังไงก็ต้องเลิกกัน
เราพูดคำสุดท้ายที่เราทำให้เค้าเสียใจคือ เราบอกว่าเราไม่ได้รักเค้าเเล้ว เราเบื่อที่ต้องเป็นแบบนี้ทุกๆวัน
และเเล้วเราก็เลิกกัน....
พอเว้นระยะพักนึงเราก็มีแฟนใหม่ ตอนแรก เราคิดว่าคนนี้โอเครกับเรามากกว่า
เค้ามีเวลาให้เรา
ไปเที่วยวด้วยกัน
กินข้าวด้วยกัน
ไปต่างจังหวัดบ่อยๆ
ช่วงแรกๆเราโคตรจะมีความสุข "เรารักเค้ามาก" แต่เราก็แทบจะไม่รุ้เลยด้วยซ้ำว่า จริงๆแล้ว"เค้ารักเรารึป่าว?."
เราคิดว่าแบบนี้แหละที่เราต้องการมาตลอด
ที่เราคิดมาตลอดว่า
...เนี่ยระ ชีวิตที่ฉันต้องการ ชีวิตที่ตามหา มีความสุขแล้ว พอแล้ว
เราเปลี่ยนตัวเองจากที่เคยเจ้าชู้ คุยไปทั่วที่เข้ามาทัก
เราเปลี่ยนเปนคนที่เราไม่คิดจะมีใครเลย รักเค้าคนนี้แค่คนเดียว พอแล้วคนๆนี้ระที่จะใช้ชีวิตด้วย
แต่ณ ตอนนี้ เรารุ้สึกเราเหนื่อย ที่ต้องตามเค้า ที่ต้องอดทน อยากวีน หยากเหวี่ยง แต่ต้องเงียบเพราะไม่อยากไห้เค้ารำคาญเรา
อยากใช้ชีวิตแค่นี้พอแล้ว..แต่เค้าคงไม่คิดเหมือนเราอะ
วันนึงเราเมา เค้าก้เมา
เราคุยกันว่า จิงๆแล้วเราไม่คิดว่าเทอจะเป็นคู่กะเรา เค้าก้บอกว่าเค้าก็คิดเหมือนกัน
เค้าเคยบอกว่า เค้าไม่รุว่าความรักคืออะไร ?
เค้าไม่เคยรักใค ไม่รุ้ว่า รัก มันเป็นยังไง อันไหนที่เรียกว่าความรัก..?
.....ตั้งแต่วันนั้น เราคิดเรื่องพวกนี้มาตลอด ว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นจิงๆ ที่ผ่านมาทะ้งหมด มันคืออะไรหรอ?
มันไม่ใช่ความรักใช่ไม๊?
เรามันเเค่ ใครคนนึงที่ผ่านมา ในชีวิต เพื่อให้เกิดเหตุการณ์อะไรมากมายแค่นั้นรึป่าว.?
แต่เราตอบตัวเราเองได้แค่ว่า เรารักเค้า เรายอมแค่นั้น แต่เราก้ไม่รุ้ว่าจะยอมไปถึงเมื่อไหร่?
ต้องเป็นแบบนี้อีกนานไม๊ แล้วจะรุ้ได้ไงว่าเค้ารักเราบ้างรึป่าว?
เราต้องพอกะคนนี้แล้วรึป่าว?
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากเลยไม่รุ้ว่าเค้าต้องการอะไรจากเรากันแน่...T T คือแบบว่าสับสนมากๆ
จริงๆแล้ว ที่ผ่านมามันคืออะไร (กรรม ตาม สนอง) ?
เรื่องราวของเรา มีอยู่ว่า
เมื่อก่อนเรามีแฟนคนนึง คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย
เรียนด้วยกันมาจนจบมหาลัย
เรารู้ว่าเค้ารักเรามาก ตามใจเราทุกอย่าง อยากกินไรได้กิน อยากได้อะไรซื้อให้ตลอด
แทบจะไม่ต้องทำงานเลยก้ว่าได้ เพราะบ้านเค้ามีฐานะดี
แต่ทุกวันที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันผ่านไปวันๆ เค้าทำงานที่เป็นธุรกิจทางบ้านเค้า
ทำให้เราแทบจะไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนกันเลย
พอเราเข้าทำงาน เราเริ่มมีสังคมใหม่ที่ทำให้เหนื่อยกับสิ่งเดิมๆที่ทำ
เราอยากเที่ยว อยากไปโน่นนี่ แต่ก็ไม่ได้ไป วันหยุดก็ได้แต่ นอนอยู่บ้าน เฉยๆ
แต่เราก็เฉยๆกับสิ่งเหล่านั้น มันทำให้เราเหมือนเป็นมากกว่าแฟน มากกว่าเพื่อน เรากับเค้าเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน
ถือว่าเราโชคดีเลยทีเดียวที่ได้คบกัน
แต่....ก็มีจุดเปลี่ยนเพราะตัวเราเอง
เราคบกันมาได้จน6ปีกว่า เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันเรื่อยๆ เป็นแบบนี้ไปทุกวัน พูดง่ายๆ "เบื่อ." คำนี้คำเดียวเลย ที่ทำให้ชีวิตหลังจากนี้เปลี่ยนไป
เรารุ้ว่าเราเบื่อจนมีคนนึงผ่านเข้ามา สร้างสีสันให้กับชีวิต ทำให้เรา
เปลี่ยนจากคนที่เรายิ้ม โอเครกับสิ่งที่เจอมาตลอดเค้า
ไปหาเค้าทุกวัน เสาอาทิตย์ ไปนอนเล่น ไปกินข้าวกัน เรา
เปลียนเป็นคนที่หงุดหงิด ขี้โมโห วีน เหวี่ยงตลอดทุกครั้งที่เจอ ทุกครั้งที่เค้าโทมาเราห้รีบๆคุย รีบๆวาง
เสาอาทิต ที่เคยเจอกัน ก้ไม่ไปหา และอยุ่แต่บ้าน
มีเวลาคุยกับคนอื่นมากขึ้น คิดว่าพอแล้วกับคนนี้ สุดท้ายเราก็เลิกกัน เค้าก็รู้ตัวนะว่า สุดท้ายยังไงก็ต้องเลิกกัน
เราพูดคำสุดท้ายที่เราทำให้เค้าเสียใจคือ เราบอกว่าเราไม่ได้รักเค้าเเล้ว เราเบื่อที่ต้องเป็นแบบนี้ทุกๆวัน
และเเล้วเราก็เลิกกัน....
พอเว้นระยะพักนึงเราก็มีแฟนใหม่ ตอนแรก เราคิดว่าคนนี้โอเครกับเรามากกว่า
เค้ามีเวลาให้เรา
ไปเที่วยวด้วยกัน
กินข้าวด้วยกัน
ไปต่างจังหวัดบ่อยๆ
ช่วงแรกๆเราโคตรจะมีความสุข "เรารักเค้ามาก" แต่เราก็แทบจะไม่รุ้เลยด้วยซ้ำว่า จริงๆแล้ว"เค้ารักเรารึป่าว?."
เราคิดว่าแบบนี้แหละที่เราต้องการมาตลอด
ที่เราคิดมาตลอดว่า
...เนี่ยระ ชีวิตที่ฉันต้องการ ชีวิตที่ตามหา มีความสุขแล้ว พอแล้ว
เราเปลี่ยนตัวเองจากที่เคยเจ้าชู้ คุยไปทั่วที่เข้ามาทัก
เราเปลี่ยนเปนคนที่เราไม่คิดจะมีใครเลย รักเค้าคนนี้แค่คนเดียว พอแล้วคนๆนี้ระที่จะใช้ชีวิตด้วย
แต่ณ ตอนนี้ เรารุ้สึกเราเหนื่อย ที่ต้องตามเค้า ที่ต้องอดทน อยากวีน หยากเหวี่ยง แต่ต้องเงียบเพราะไม่อยากไห้เค้ารำคาญเรา
อยากใช้ชีวิตแค่นี้พอแล้ว..แต่เค้าคงไม่คิดเหมือนเราอะ
วันนึงเราเมา เค้าก้เมา
เราคุยกันว่า จิงๆแล้วเราไม่คิดว่าเทอจะเป็นคู่กะเรา เค้าก้บอกว่าเค้าก็คิดเหมือนกัน
เค้าเคยบอกว่า เค้าไม่รุว่าความรักคืออะไร ?
เค้าไม่เคยรักใค ไม่รุ้ว่า รัก มันเป็นยังไง อันไหนที่เรียกว่าความรัก..?
.....ตั้งแต่วันนั้น เราคิดเรื่องพวกนี้มาตลอด ว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นจิงๆ ที่ผ่านมาทะ้งหมด มันคืออะไรหรอ?
มันไม่ใช่ความรักใช่ไม๊?
เรามันเเค่ ใครคนนึงที่ผ่านมา ในชีวิต เพื่อให้เกิดเหตุการณ์อะไรมากมายแค่นั้นรึป่าว.?
แต่เราตอบตัวเราเองได้แค่ว่า เรารักเค้า เรายอมแค่นั้น แต่เราก้ไม่รุ้ว่าจะยอมไปถึงเมื่อไหร่?
ต้องเป็นแบบนี้อีกนานไม๊ แล้วจะรุ้ได้ไงว่าเค้ารักเราบ้างรึป่าว?
เราต้องพอกะคนนี้แล้วรึป่าว?
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากเลยไม่รุ้ว่าเค้าต้องการอะไรจากเรากันแน่...T T คือแบบว่าสับสนมากๆ