ออกตัวก่อนว่ารักกอมมาก หลังจบเชจา (MDBC) ก็เลยไปหางานเก่าๆ ของกอมมาดู
เนื่องจากหลังส่งเชจากับราอนแฮปปี้ไป ก็มีความยุ่งระลอกใหม่เข้ามา จึงไม่ได้ดูอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที ได้ดู R1988 ไปสี่ตอน ชเวแท็กหกดั้งของพี่ก็ออกมาน้อยจนพี่จะไปหลงคนอื่นแทนแล้ว เลยพักไว้ก่อน รู้สึกว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องดูละเอียด ดูต่อเนื่อง ไว้หยุดปีใหม่ค่อยไปจัดดีกว่า (ดูงานกอมมี่ต้องละเอียดนิดนึง จะมาดูลวกๆ ไม่ได้ #กับการทำงานจริงจังอย่างนี้มั้ย)
เลยไปดู 2days and 1 night ที่กอมไปเป็นแขกรับเชิญก่อน ---> ถึงกับเป็นบ้า เด็กอะไร น่าฮักขนาด ไม่เอา ไม่เพ้อ พอก่อน กระทู้นี้จะ รีวิวสวัสดีปีศาจนี่นา
ความจริงตอนแรกก็เกือบจะไม่ดูแล้ว เพราะไปอ่านสปอยล์ตามที่ต่างๆ มาก่อน ได้ข้อมูลเบื้องต้นว่ากอมมี่เล่นเป็นฆาตรกรโรคจิต (แง...คิดยังไงให้กอมน้อยมารับบทเลวปนแบ๊วแบบนี้ เจ้กลัวรับน้องไม่ได้ เจ้กลัวเกลียดน้อง)
ปรากฏว่า ใครไม่ดูเสียดายแย่นาจา....รักกอมชอบกอมต้องดูนะ เรื่องดีมาก สนุกมาก ดูแล้วติดพันมาก (ดูสามวันจบอ่ะ ดูยาวไป ไม่ทำไรเลย)
เข้าสู่การรีวิว เรื่องนี้ให้ 10/10 จ้ะ (MDBC ได้ไป 9.5 คือจริงๆ มันก็เปรียบเทียบกันได้ยากนะ เพราะเป็นคนละแนว เปรียบดังเอาส้มกับแอปเปิ้ลมาเปรียบกัน) ไม่ได้หักอะไรเลยแม้แต่เรื่องความบอบบางของ love line (เอาจริงๆ ถ้าเราเป็นจางนารา คงอยากถาม คขบ.ว่า พี่คะ นางเอกยังจำเป็นอยู่มั้ย) แต่ถึงบอบบาง เราว่า less is more นะ เพราะเรื่องโคตรจะดาร์ก จะให้มามุ้งมิ้งกันมันก็ไม่ถูกกาลเทศะหรือเปล่า ผูกพันกันแต่พอดีอย่างนี้ก็โอแล้ว ดังนั้น คะแนนจึงไม่ถูกหัก
ส่วนที่ดีที่สุดของเรื่องนี้คือการแสดงของกอมมี่ (อวยตามประสาติ่ง น้องทำอะไรดูดีงามไปหมดเบย) เรื่องนี้ตอนแรกที่ดู รู้สึกว่ากอมจะเล่นใหญ่ไป พอดูไปเรื่อยๆ น้องไม่ได้เล่นใหญ่ น้องเข้าใจบทดีมากต่างหาก ทำไมเจอพี่กุ๊กแล้วกอมจะต้องทำตาอ้อนอ้อยน้อยใจปนจิตใส่ขนาดนั้น ทำไมต้องยิ้มแบบเชือดๆ พี่กุ๊กยังไม่ได้ทำไรแกซะหน่อย นังทนายน้อย แต่ถ้าดูต่อจะรู้ว่า มินเข้าใจฮยอนผิด เฝ้าคิดถึง เฝ้าโกรธ เฝ้าเคียดแค้น เฝ้ารอคอยมาตั้ง 20 ปี รอแค่ไหน ใบ้แค่ไหน ฮยอนก็จำมินไม่ได้ซะที ดังนั้น ตอนแรกๆ ที่เหมือนกอมจะเล่นใหญ่ คือเราต่างหากที่ยังไม่เข้าใจตัวละครตัวนี้ดี
แล้วกุ๊กล่ะ ทำได้ดีมั้ย ทำได้ดีนะ เล่นเป็นอัจฉริยะที่รู้ทุกเรื่องแต่ไม่รู้เรื่องตัวเอง เราไม่เคยดูงานกุ๊กมาก่อน ก็โอเค ไม่ขัดตา แต่จุดที่อาจจะเป็นข้อเสียของเรื่องนี้คือ กุ๊ก กับ จางนารา ไม่ทำให้เราสัมผัสได้ถึงเคมีฟิสิกส์ชีวะใดๆ เลย แต่จะว่ามันผิดก็ไม่ใช่ อีฮยอนเป็นตัวละครที่อยู่แต่กับตัวเอง ก็เลยอาจจะไม่สามารถส่งผ่านความรักให้คนอื่นได้ เหมือนลงโทษตัวเองอยู่ว่าถ้าหาน้องไม่เจอ ตัวเองก็ไม่มีสิทธิมีความสุข ประมาณนี้ (ไม่รู้เก็ตผิดหรือเปล่า แต่คิดว่าที่ฮยอนเป็นคนไร้มารยาท ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น น่าจะมาจากสาเหตุนี้แหละ)
เคมีมันดันมาอยู่ที่พี่กุ๊กน้องกอม เราไม่ได้รู้สึกว่า บทมันวายนะ เรารู้สึกว่า ตอนพี่น้องเจอกันที่สตูดิโอของมิน มินน้อยใจมาก รู้สึกให้อภัยพี่ไม่ได้ ขณะที่พี่เองก็รู้สึกผิดมาก อภัยให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน แต่หน้าที่พี่ที่จะต้องปกป้องน้องทำให้ฮยอนทำทุกอย่างเพื่อจะได้มินคืนมา พี่ตามง้อน้อง น้องก็ซึนใส่พี่ตลอด แต่ด้วยความรักและคิดถึง สุดท้ายก็ยอมพี่อยู่ดี คิดว่าพออยู่ด้วยกันแล้วจะมีความสุข ปัญหาจะแก้ได้ แต่สุดท้ายก็เหมือนที่คุณอาอีจุนโฮถามแหละว่า เรื่องแบบนี้จบดีได้ด้วยเหรอ
บทสามคนอลเวงเราก็ชอบนะ มินที่เป็นเหมือน copy ของอาจุนโฮ ฮยอนที่อาจุนโฮรู้สึกคิดถึงและผูกพัน คือ มันยังไงอ่ะ เราดูแล้วไม่เห็นเป็นรักสามเศร้า แต่เห็นว่าเป็นความขัดแย้งอะไรบางอย่าง ฮยอนตอนเด็กที่เจอจุนโฮ ก็เหมือนได้เจอคนที่เข้าใจ พูดคุยได้ ได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่ตัวเองแบกไว้ จุนโฮเองก็มีปมวัยเด็กที่ทำให้เข้าใจได้ว่าทำไมเขาจึงต้องร้ายขนาดนั้น ทำไมเขาต้องฆ่าคนทอดทิ้งทำร้ายเด็ก เขากำลังช่วยเด็กที่เหมือนตัวเองอยู่ แต่ประเด็นคือ เขาไม่มีสิทธิทำแบบนั้นและเขาไม่เข้าใจไง มินถูกเลี้ยงดูมาโดยคนแบบนี้ และมินเองก็เป็นแบบนี้ด้วย มันเลยไม่แปลกที่มินไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะฆ่าคนเลวไม่ได้ สรุปว่า บทดีมาก การแสดงของอาจุนโฮก็ดีมากเหมือนกัน คือ ดูมี passion ที่จะแทรกกลางระหว่างสองคนนี้แบบแปลกๆ ไม่ได้หวังดี ไม่ได้ประสงค์ร้าย คงจะรักทั้งคู่ละมั้ง
อีกด้านหนึ่งที่จะลืมไม่ได้คือทีมนางเอก ทุกคนเล่นดีมากๆ เรารักตัวรุ่นพี่ 3 คะแนนที่ชอบเรียกฮยอนว่าเดฟมาก ตอนเจอศพพ่อนางเอก นางสรุปเคสไปสะอื้นไป คือเป็นทีมที่รักกันมากจริงๆ อย่านึกว่านั่นพีค ตอนที่เด็กอาจุนโฮอีกคนฆ่าป้าที่เลี้ยงฮยอนมานั่นพีคกว่า ทุกคนจับคนในทีมด้วยความเศร้าสุดๆ ไปเยี่ยมที่ห้องขังคือแบบทำเอาน้ำตาแตกไปเลย หัวหน้าที่ดูเหมือนไม่ค่อยเก่งแต่เก่งมากนั่นก็ดีงามเหมือนกัน ทีมนางเอกเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่สามารถสกิปเรื่องนี้ได้จริงๆ คือต่อให้ไม่มีกอมกุ๊ก ก็ต้องดู เพราะมันสนุกและดีงาม
สรุปว่า ติ่งกอมควรดู ดูแล้วจะรักกอมมากขึ้นอีก บทมันยากกว่าเชจาประมาณ 1.5 เท่า แต่น้องเล่นแบบหาที่ติมิได้เลยจริงๆ เป็นฆาตรกรโรคจิตสายแบ๊ว(คือไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวทำมันผิด)ที่ทำให้คนหลงรักได้ (แล้วไง....การที่พี่รักฆาตรกรโรคจิต พี่จะผิดมั้ยเนี่ย ทำไมเราดูแล้วเป็นกำลังใจให้ฆาตรกรหว่า แถมตอนนางเอกไปเกลี้ยกล่อมให้มินสารภาพ ยอมรับผิดซะ เพื่อพี่ชาย ชั้นยังแอบด่านางอีก...หยุดเลยนะแก จะมาพรากพี่น้องเค้าได้ไงเค้าต้องแยกจากกันมาตั้งยี่สิบปี แกยังมีจิตใจอยู่มั้ย!!!...555)
หลายคนอาจจะบอกว่า มันจบแบบให้คิดเองมากเกินไป ทำไมอีจุนโฮไม่โดนจับ (มันก็ยากนะ หลักฐานล่ะ?) แล้วมินเอาไง ยอมรับตัวตนใหม่หรือเปล่า หรือว่ายอมไปสารภาพรับผิดซะ เพื่อจะยังคงได้เป็นน้องของพี่ คือเราเดาไม่ได้จริงๆ หลายคนบอกว่ามินทิ้งซองไว้ แสดงว่าไม่รับตัวตนใหม่ไง แต่มินก็คือมินนะ ใครจะเข้าใจฆาตรกรโรคจิตสายแบ๊วล่ะ
10/10 ค่ะ ไม่สามารถหักคะแนนได้เลย ดีงามสวนทางเรตติ้งจริงๆ ย้ำว่าติ่งกอมควรดูอย่างยิ่ง
ใครที่ดูแล้วมาคุยกันนะคะ
ปล. mv ใน youtube อันนี้ ดูทีไรเสียน้ำตาทุกที เอามาแปะฝากไว้คะ
ริววี...รีวิว ซีรี่ย์เกาหลี Hello Monster เวอร์ชั่น...ป่านนี้ยังจะกล้ามารีวิวอีกนะ
เนื่องจากหลังส่งเชจากับราอนแฮปปี้ไป ก็มีความยุ่งระลอกใหม่เข้ามา จึงไม่ได้ดูอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที ได้ดู R1988 ไปสี่ตอน ชเวแท็กหกดั้งของพี่ก็ออกมาน้อยจนพี่จะไปหลงคนอื่นแทนแล้ว เลยพักไว้ก่อน รู้สึกว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องดูละเอียด ดูต่อเนื่อง ไว้หยุดปีใหม่ค่อยไปจัดดีกว่า (ดูงานกอมมี่ต้องละเอียดนิดนึง จะมาดูลวกๆ ไม่ได้ #กับการทำงานจริงจังอย่างนี้มั้ย)
เลยไปดู 2days and 1 night ที่กอมไปเป็นแขกรับเชิญก่อน ---> ถึงกับเป็นบ้า เด็กอะไร น่าฮักขนาด ไม่เอา ไม่เพ้อ พอก่อน กระทู้นี้จะ รีวิวสวัสดีปีศาจนี่นา
ความจริงตอนแรกก็เกือบจะไม่ดูแล้ว เพราะไปอ่านสปอยล์ตามที่ต่างๆ มาก่อน ได้ข้อมูลเบื้องต้นว่ากอมมี่เล่นเป็นฆาตรกรโรคจิต (แง...คิดยังไงให้กอมน้อยมารับบทเลวปนแบ๊วแบบนี้ เจ้กลัวรับน้องไม่ได้ เจ้กลัวเกลียดน้อง)
ปรากฏว่า ใครไม่ดูเสียดายแย่นาจา....รักกอมชอบกอมต้องดูนะ เรื่องดีมาก สนุกมาก ดูแล้วติดพันมาก (ดูสามวันจบอ่ะ ดูยาวไป ไม่ทำไรเลย)
เข้าสู่การรีวิว เรื่องนี้ให้ 10/10 จ้ะ (MDBC ได้ไป 9.5 คือจริงๆ มันก็เปรียบเทียบกันได้ยากนะ เพราะเป็นคนละแนว เปรียบดังเอาส้มกับแอปเปิ้ลมาเปรียบกัน) ไม่ได้หักอะไรเลยแม้แต่เรื่องความบอบบางของ love line (เอาจริงๆ ถ้าเราเป็นจางนารา คงอยากถาม คขบ.ว่า พี่คะ นางเอกยังจำเป็นอยู่มั้ย) แต่ถึงบอบบาง เราว่า less is more นะ เพราะเรื่องโคตรจะดาร์ก จะให้มามุ้งมิ้งกันมันก็ไม่ถูกกาลเทศะหรือเปล่า ผูกพันกันแต่พอดีอย่างนี้ก็โอแล้ว ดังนั้น คะแนนจึงไม่ถูกหัก
ส่วนที่ดีที่สุดของเรื่องนี้คือการแสดงของกอมมี่ (อวยตามประสาติ่ง น้องทำอะไรดูดีงามไปหมดเบย) เรื่องนี้ตอนแรกที่ดู รู้สึกว่ากอมจะเล่นใหญ่ไป พอดูไปเรื่อยๆ น้องไม่ได้เล่นใหญ่ น้องเข้าใจบทดีมากต่างหาก ทำไมเจอพี่กุ๊กแล้วกอมจะต้องทำตาอ้อนอ้อยน้อยใจปนจิตใส่ขนาดนั้น ทำไมต้องยิ้มแบบเชือดๆ พี่กุ๊กยังไม่ได้ทำไรแกซะหน่อย นังทนายน้อย แต่ถ้าดูต่อจะรู้ว่า มินเข้าใจฮยอนผิด เฝ้าคิดถึง เฝ้าโกรธ เฝ้าเคียดแค้น เฝ้ารอคอยมาตั้ง 20 ปี รอแค่ไหน ใบ้แค่ไหน ฮยอนก็จำมินไม่ได้ซะที ดังนั้น ตอนแรกๆ ที่เหมือนกอมจะเล่นใหญ่ คือเราต่างหากที่ยังไม่เข้าใจตัวละครตัวนี้ดี
แล้วกุ๊กล่ะ ทำได้ดีมั้ย ทำได้ดีนะ เล่นเป็นอัจฉริยะที่รู้ทุกเรื่องแต่ไม่รู้เรื่องตัวเอง เราไม่เคยดูงานกุ๊กมาก่อน ก็โอเค ไม่ขัดตา แต่จุดที่อาจจะเป็นข้อเสียของเรื่องนี้คือ กุ๊ก กับ จางนารา ไม่ทำให้เราสัมผัสได้ถึงเคมีฟิสิกส์ชีวะใดๆ เลย แต่จะว่ามันผิดก็ไม่ใช่ อีฮยอนเป็นตัวละครที่อยู่แต่กับตัวเอง ก็เลยอาจจะไม่สามารถส่งผ่านความรักให้คนอื่นได้ เหมือนลงโทษตัวเองอยู่ว่าถ้าหาน้องไม่เจอ ตัวเองก็ไม่มีสิทธิมีความสุข ประมาณนี้ (ไม่รู้เก็ตผิดหรือเปล่า แต่คิดว่าที่ฮยอนเป็นคนไร้มารยาท ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น น่าจะมาจากสาเหตุนี้แหละ)
เคมีมันดันมาอยู่ที่พี่กุ๊กน้องกอม เราไม่ได้รู้สึกว่า บทมันวายนะ เรารู้สึกว่า ตอนพี่น้องเจอกันที่สตูดิโอของมิน มินน้อยใจมาก รู้สึกให้อภัยพี่ไม่ได้ ขณะที่พี่เองก็รู้สึกผิดมาก อภัยให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน แต่หน้าที่พี่ที่จะต้องปกป้องน้องทำให้ฮยอนทำทุกอย่างเพื่อจะได้มินคืนมา พี่ตามง้อน้อง น้องก็ซึนใส่พี่ตลอด แต่ด้วยความรักและคิดถึง สุดท้ายก็ยอมพี่อยู่ดี คิดว่าพออยู่ด้วยกันแล้วจะมีความสุข ปัญหาจะแก้ได้ แต่สุดท้ายก็เหมือนที่คุณอาอีจุนโฮถามแหละว่า เรื่องแบบนี้จบดีได้ด้วยเหรอ
บทสามคนอลเวงเราก็ชอบนะ มินที่เป็นเหมือน copy ของอาจุนโฮ ฮยอนที่อาจุนโฮรู้สึกคิดถึงและผูกพัน คือ มันยังไงอ่ะ เราดูแล้วไม่เห็นเป็นรักสามเศร้า แต่เห็นว่าเป็นความขัดแย้งอะไรบางอย่าง ฮยอนตอนเด็กที่เจอจุนโฮ ก็เหมือนได้เจอคนที่เข้าใจ พูดคุยได้ ได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่ตัวเองแบกไว้ จุนโฮเองก็มีปมวัยเด็กที่ทำให้เข้าใจได้ว่าทำไมเขาจึงต้องร้ายขนาดนั้น ทำไมเขาต้องฆ่าคนทอดทิ้งทำร้ายเด็ก เขากำลังช่วยเด็กที่เหมือนตัวเองอยู่ แต่ประเด็นคือ เขาไม่มีสิทธิทำแบบนั้นและเขาไม่เข้าใจไง มินถูกเลี้ยงดูมาโดยคนแบบนี้ และมินเองก็เป็นแบบนี้ด้วย มันเลยไม่แปลกที่มินไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะฆ่าคนเลวไม่ได้ สรุปว่า บทดีมาก การแสดงของอาจุนโฮก็ดีมากเหมือนกัน คือ ดูมี passion ที่จะแทรกกลางระหว่างสองคนนี้แบบแปลกๆ ไม่ได้หวังดี ไม่ได้ประสงค์ร้าย คงจะรักทั้งคู่ละมั้ง
อีกด้านหนึ่งที่จะลืมไม่ได้คือทีมนางเอก ทุกคนเล่นดีมากๆ เรารักตัวรุ่นพี่ 3 คะแนนที่ชอบเรียกฮยอนว่าเดฟมาก ตอนเจอศพพ่อนางเอก นางสรุปเคสไปสะอื้นไป คือเป็นทีมที่รักกันมากจริงๆ อย่านึกว่านั่นพีค ตอนที่เด็กอาจุนโฮอีกคนฆ่าป้าที่เลี้ยงฮยอนมานั่นพีคกว่า ทุกคนจับคนในทีมด้วยความเศร้าสุดๆ ไปเยี่ยมที่ห้องขังคือแบบทำเอาน้ำตาแตกไปเลย หัวหน้าที่ดูเหมือนไม่ค่อยเก่งแต่เก่งมากนั่นก็ดีงามเหมือนกัน ทีมนางเอกเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่สามารถสกิปเรื่องนี้ได้จริงๆ คือต่อให้ไม่มีกอมกุ๊ก ก็ต้องดู เพราะมันสนุกและดีงาม
สรุปว่า ติ่งกอมควรดู ดูแล้วจะรักกอมมากขึ้นอีก บทมันยากกว่าเชจาประมาณ 1.5 เท่า แต่น้องเล่นแบบหาที่ติมิได้เลยจริงๆ เป็นฆาตรกรโรคจิตสายแบ๊ว(คือไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวทำมันผิด)ที่ทำให้คนหลงรักได้ (แล้วไง....การที่พี่รักฆาตรกรโรคจิต พี่จะผิดมั้ยเนี่ย ทำไมเราดูแล้วเป็นกำลังใจให้ฆาตรกรหว่า แถมตอนนางเอกไปเกลี้ยกล่อมให้มินสารภาพ ยอมรับผิดซะ เพื่อพี่ชาย ชั้นยังแอบด่านางอีก...หยุดเลยนะแก จะมาพรากพี่น้องเค้าได้ไงเค้าต้องแยกจากกันมาตั้งยี่สิบปี แกยังมีจิตใจอยู่มั้ย!!!...555)
หลายคนอาจจะบอกว่า มันจบแบบให้คิดเองมากเกินไป ทำไมอีจุนโฮไม่โดนจับ (มันก็ยากนะ หลักฐานล่ะ?) แล้วมินเอาไง ยอมรับตัวตนใหม่หรือเปล่า หรือว่ายอมไปสารภาพรับผิดซะ เพื่อจะยังคงได้เป็นน้องของพี่ คือเราเดาไม่ได้จริงๆ หลายคนบอกว่ามินทิ้งซองไว้ แสดงว่าไม่รับตัวตนใหม่ไง แต่มินก็คือมินนะ ใครจะเข้าใจฆาตรกรโรคจิตสายแบ๊วล่ะ
10/10 ค่ะ ไม่สามารถหักคะแนนได้เลย ดีงามสวนทางเรตติ้งจริงๆ ย้ำว่าติ่งกอมควรดูอย่างยิ่ง
ใครที่ดูแล้วมาคุยกันนะคะ
ปล. mv ใน youtube อันนี้ ดูทีไรเสียน้ำตาทุกที เอามาแปะฝากไว้คะ