บัวเอย บัวสาย
กรุ่นกำจายมิวายให้หลงกลิ่น
อันนวลเนื้อสนิทแนบแอบยุพิน
เพียงแรกพบชวนถวิลเยาวมาลย์

เจ้านงคราญพิศผาดมาดระหง
พิศวงนี่ฤาเคยเรียกขาน
ดาวเรืองน้อยของพี่เมื่อก่อนกาล
คมเนตรหวานพร่าผลาญสะท้านใจ

เยาวเรศแรกรุ่นเจริญศรี
ไม่เป็นส่ำใจพี่หาผิดไม่
พาลัดเลาะคลองเล็กในทันใด
เสจะให้เก็บเกี่ยวเสี้ยวสายบัว

จึงเกาะเกี่ยวเอวบางพลางกล่าวถ้อย
โถน้องน้อยพี่มิใช่จะคิดชั่ว
กลัวน้องพลัดตกน้ำเพราะกอบัว
มิคิดยั่วยวนเย้าเร้าอารมณ์

เจ้าเหมือนฝนเย็นรื่นชะโลมใจ
ให้ฤทัยของพี่ได้สุขสม
อย่าได้หวั่นได้กลัวให้พี่ตรม
คิดขื่นขมว่าพี่จะรังแก

ให้บัวสายกอเดียวได้สื่อรัก
ที่ยากหักเกินกว่าจะคิดแก้
ไม่ว่าหญิงอื่นใดพี่ไม่แล
จะรอน้องแน่แท้แต่ผู้เดียว

กอบัวยึดโคลนว่าแน่นนัก
คงไม่เท่าใยรักที่แน่นเหนียว
รักแต่เจ้าจริงแท้แน่นักเทียว
มีรักเดียวมอบไว้แนบใจเอย