อย่างแรกเลยขอเล่าก่อนนะว่า เราคบกับแฟนมาได้ 3-4 ปีแล้ว แรกๆก็รักกันดีเราเข้าใจกัน มีอะไรคุยและพูดกันเสมอ จนเมื่อย่างก้าวปีที่ 3 เราก็คิดว่าคนนี้แหละคือคนที่เราจะแต่งงานด้วย คิดอย่างนั้นอยู่สักปีความคิดของเราก็เริ่มเปลี่ยน เราไม่ค่อยจะโหยหาเขาเท่าไหร่แล้ว ไม่ค่อยคิดถึงหรืออยากคุยเลย ได้คุยหรือไม่ก็ไม่เดือดร้อน จูบที่เคยรู้สึกว่ามีอะไรมันดันจืดชืดไปหมด ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยและเราก็ไม่ได้มีใครใหม่ด้วย มันไม่มีอารมณ์หรือความคิดถึงเลยสักนิด เคยมีวูบนึงนะที่อยากบอกเลิกเขา แต่คือเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราก็ไม่ได้มีใครและ(น่าจะ) ยังไม่หมดรักเขามั้งนะ ที่พูดแบบนี้เพราะว่าเวลาเขาเสียใจเรายังรู้สึกสงสารอยู่ แต่คือความรู้สึกโหยหา ความตื่นเตจ้นที่ได้เจอกัน มันไม่มีและหมดลงไปซะดื้อๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ยิ่งหลังๆแฟนพาไปเจอครอบครัว เราไม่ค่อยจะชอบครอบครัวเขาเท่าไหร่ เราคิดว่าถ้าครอบครัวของเรามาเจอพวกเขาจะเข้ากับครอบครัวของแฟนไม่ได้แน่ๆ นั่นแหละ พอมีเรื่องนี้เข้ามาอีก มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าอยากถอยออกไปจากแฟนคนนี้ แต่ที่ยังไม่ทำแบบนั้นเพราะแฟนของเราก็ไม่ได้ทำอิะไรผิด เราก็ไม่ได้มีใครใหม่ เรากลัวเขาเสียใจ เราสับสนว่าเราควรถอยห่างออกไปไหม ควรทำยังไงดีเพราะตอนที่เป็นอยู่ ตอนนี้ มันไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ มันคือแต่ความรู้สึกเฉยๆ ว่าเรามีแฟน แต่มันไม่ได้รู้สึกดี มีความสุขมากๆ หรืออยากเห็นเขายิ้มอะไรทำนองนั้นเลย เราอยากรู้จริงๆนะว่าควรทำยังไงต่อไปดี หนักใจมากๆ T___T รบกวนช่วยบอกเราทีนะ ทุกคน
คุณมั่นใจได้ยังไงว่าแฟนของคุณตอนนี้คือคนที่ใช่แล้วจะแต่งงานด้วย TT