เรากับแฟนอายุห่างกัน 10+ ปี
เรา 20+ ปลายๆ แฟนย่าง 40
คบกันมา 2 ปี พยายามปรับตัวเข้าหากัน แฟนเราปรับเยอะไหมเราไม่รู้ แต่เราก็ปรับไประดับหนึ่ง จากที่เคยคิดว่าเขาต้องเข้าใจเรา ต้องคอยรับฟังเราตลอดเวลาที่เราต้องการ ก็พยายามคิดว่าเราควรเห็นอกเห็นใจเขาด้วย เขาเองหน้าที่การงานต้องรองรับเรื่องเครียดกว่าเรา หนักกว่า เราไม่ควรเรียกร้องกับเขามากขนาดนั้น เราก็ทำมาได้พักหนึ่ง รู้สึกสถานการณ์ระหว่างเขากับเราดีขึ้น มาช่วงนี้เรามีเรื่องเครียดหนักมาก รู้สึกต้องการกำลังใจเยอะมาก อยากให้เขาใส่ใจ อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆรับฟัง ก็พลั้งทำพฤติกรรมเดิมๆ เหมือนเด็ก ก็ทะเลาะกันอีก วันนี้เราเริ่มคิดจริงๆละว่า นี่เราเด็กเกินไปสำหรับเขารึเปล่า หรือจริงๆ เราสองคนเข้ากันไม่ได้ ? นี่ก็ไม่ใช่รักครั้งแรกหรอกนะ และก็ไม่ใช่ไม่เคยผิดหวัง แต่บางทีเราก็ไม่แน่ใจว่าเราควรทำยังไง ความรักที่ดีที่ใช่ ไม่ควรมีคำถามใช่ไหม? บางทีเวลาผู้หญิงอย่างเราเศร้า ไม่ต้องช่วยเราก็ได้นะ แค่รับฟังเราแล้วบอกเราว่า ไม่เป็นไร จะอยู่ข้างๆไม่ไปไหน แค่นี้ก็พอ จริงๆ ...
ฉันไม่เป็นผู้ใหญ่พอ หรือเราไปด้วยกันไม่ได้?
เรา 20+ ปลายๆ แฟนย่าง 40
คบกันมา 2 ปี พยายามปรับตัวเข้าหากัน แฟนเราปรับเยอะไหมเราไม่รู้ แต่เราก็ปรับไประดับหนึ่ง จากที่เคยคิดว่าเขาต้องเข้าใจเรา ต้องคอยรับฟังเราตลอดเวลาที่เราต้องการ ก็พยายามคิดว่าเราควรเห็นอกเห็นใจเขาด้วย เขาเองหน้าที่การงานต้องรองรับเรื่องเครียดกว่าเรา หนักกว่า เราไม่ควรเรียกร้องกับเขามากขนาดนั้น เราก็ทำมาได้พักหนึ่ง รู้สึกสถานการณ์ระหว่างเขากับเราดีขึ้น มาช่วงนี้เรามีเรื่องเครียดหนักมาก รู้สึกต้องการกำลังใจเยอะมาก อยากให้เขาใส่ใจ อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆรับฟัง ก็พลั้งทำพฤติกรรมเดิมๆ เหมือนเด็ก ก็ทะเลาะกันอีก วันนี้เราเริ่มคิดจริงๆละว่า นี่เราเด็กเกินไปสำหรับเขารึเปล่า หรือจริงๆ เราสองคนเข้ากันไม่ได้ ? นี่ก็ไม่ใช่รักครั้งแรกหรอกนะ และก็ไม่ใช่ไม่เคยผิดหวัง แต่บางทีเราก็ไม่แน่ใจว่าเราควรทำยังไง ความรักที่ดีที่ใช่ ไม่ควรมีคำถามใช่ไหม? บางทีเวลาผู้หญิงอย่างเราเศร้า ไม่ต้องช่วยเราก็ได้นะ แค่รับฟังเราแล้วบอกเราว่า ไม่เป็นไร จะอยู่ข้างๆไม่ไปไหน แค่นี้ก็พอ จริงๆ ...